پس از انقلاب مشروطه و تحولات سیاسی و اجتماعی در ایران تحولی بنیادین در اندیشه مردم به وجود آمد. تحول در اندیشه، تحول در فرهنگ و به تبع آن تحول در ادبیات را به همراه داشت. در جامعه ی متحول شده ی ایران، شعر سنتی پاسخگوی نیاز زمانه نبود؛ پس شعر نو مطرح گردید. از زمان روی کار آمدن شعر نو تاکنون شاهد سبک ها و جریان های شعری بسیاری بوده ایم. از آنجا که بررسی شعر معاصر در دهه های اخیر گامی مفید جهت رفع ابهام از ذهن مخاطب است در این اثر شعر نو را از آغاز تا پایان دهه ی هفتاد شمسی با نگرشی جدید بررسی کرده ایم. محور اساسی آن جریان های شعری برجسته به خصوص در دهه ی هفتاد است؛ آن هم نه با رویکردی صرف به تاریخ ادبیات و یا معرفی مستقل چهره ها و.... بلکه از دیدگاه جریان شناسی. به همین منظور پس از بیان کلیاتی در مورد نوآوری در شعر و معرفی شعرنو تا ابتدای دهه ی هفتاد، به معرفی جریان های اصلی شعر دهه-ی هفتاد یعنی جریان شعر گفتار، پسانیمایی، هفتاد (حرکت، اشیا، توگراف، شینما، پست مدرن) و شعر کارگاه( زبان و متفاوط) پرداختیم و پس از آن مولفه ها ومشخصه های هریک را برشمردیم و در ادامه جریان های فرعی شعری را برشمردیم و درباره ی برخی از شاعران سرشناس درنگ اندکی کردیم. این پایان نامه با دیدگاهی جدید و بی طرف در قالب کاری محدود جریان های شعری دهه ی هفتاد را به مخاطب شعر امروز معرفی کرده است.