هدف. در این پژوهش، اثر روش های بازگشت به حالت اولیه در خشکی و آب، برتغییرات لاکتات خون و عملکرد بعدی شناگران زن نخبه، مورد مقایسه قرار گرفت. روش. این تحقیق از نوع نیمه تجربی کاربردی است. جهت انجام تحقیق، 10نفر از شناگران نخبه باشگاه فولاد مبارکه ی سپاهان، با میانگین سن 2/2 ±8/17 سال، قد 8/5 ± 5/164 سانتیمتر، وزن 9/9 ± 2/59 کیلوگرم و درصد چربی 7/1 ± 4/22، با سابقه ی حداقل3 سال شنای حرفه ای و کسب عناوین قهرمانی کشور، به صورت در دسترس و هدفمند انتخاب شدند. شناگران، پس از تکمیل رضایتنامه و اطلاع از روند تحقیق، در سه روز جداگانه و به فاصله های 48 ساعت، در محل اجرای آزمون حضور یافتند. در هر روز شنای 100 متر کرال سینه، اجرا و پس از آن آزمودنی ها در یکی از روش های بازگشت به حالت اولیه 15 دقیقه ای شامل: 1. خشکی (نشستن در کنار استخر)، 2. شناوری متناوب در آب گرم (c °40/ 2دقیقه)/ آب سرد (c °23/ 1 دقیقه) و3. شناوری در آب سرد (c °23) شرکت کردند. لاکتات خون، ضربان قلب و دمای پوستی شناگران، قبل و پس از اجرای آزمون (صد مترکرال سینه) و درطی مدت بازگشت به حالت اولیه هر 3 دقیقه یکبار اندازه گیری شد. در پایان، برای سنجش احساس بازیکنان از روند برگشت به حالت اولیه، پرسشنامه ی tqr مورد استفاده قرار گرفت. جهت ارزیابی تأثیر روش های بازگشت به حالت اولیه ی منتخب روی عملکرد، اجرای شنای صد متر تکرار گردید و میزان درک فشار از طریق پرسشنامه ی rpe، ثبت شد. یافته ها. نتایج، نشاندهنده ی کاهش معنی دار (05/0p ? )، ضربان قلب پس از شناوری در آب سرد، نسبت به خشکی و کاهش معنی-داری در سطوح لاکتات، پس از شناوری متناوب در آب گرم/ سرد، در مقایسه با خشکی بود. همچنین، پس از روش های شناوری در آب نسبت به خشکی، دمای پوستی، خستگی و میزان درک فشار شناگران به طور معنی داری کاهش یافت و عملکرد بعدی بهبود پیدا کرد. بحث و نتیجه گیری. به نظر می رسد، شناوری در آب گرم/سرد و شناوری در آب سرد، پس از شنای سرعتی بیشینه، سبب تسریع و بهبود روند بازگشت به حالت اولیه، نسبت به خشکی می شود. بنابراین، استفاده از این روش ها، در فواصل استراحتی بین مسابقات و تمرینات شناگران و سایر رشته های سرعتی ـ توانی، توصیه می گردد.

پیش زمینه: بیماری استئوآرتریت زانو یک بیماری مزمن و ناتوان کننده است. بنابراین پیدا کردن راهی برای کاهش عوارض این بیماری ضروری به نظر می رسد. از آنجا که تأثیرات درمانی ورزش یوگا در بیماری های مزمن در تحقیقات بسیاری به اثبات رسیده است ما بر آن شدیم تا در این پژوهش، تأثیرات تمرینات هاتا یوگا بر بیماری استئوآرتریت زانو را بررسی کنیم. روش شناسی: در این پژوهش نیمه تجربی 25 نفر (11 نفر گروه تجربی و 14 نفر گروه کنترل) زن مبتلا به استئوآرتریت زانو، از مراجعه کنندگان به پزشکان متخصص ارتوپدی شهرستان بجنورد به روش در دسترس هدفمند انتخاب و به صورت داوطلبانه در 2 گروه کنترل و یوگا قرار گرفتند. مداخله شامل 8 هفته تمرینات هاتا یوگا، هر هفته 3 جلسه ی 60 دقیقه ای زیر نظر مربی متخصص و فیزیوتراپیست بود. قبل و بعد از دوره ی تمرینی قدرت گروه های عضلانی فلکسور زانو، اکستنسور زانو، دورکننده ی ران، دامنه ی حرکتی فلکشن و اکستنشن زانو اندازه گیری شد. همچنین بیماران پرسش نامه ی koos و مقیاس بصری سنجش درد را نیز پاسخ دادند. داده ها با استفاده از تحلیل واریانس برای برای داده های تکراری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: قدرت گروه های عضلانی، دامنه ی حرکتی زانوف درد، خشکی مفصل و کیفیت زندگی در بیماران گروه تجربی و کنترل قبل از مداخله اختلاف معناداری نداشت. پس از مداخله در گروه تجربی نسبت به قبل از آن تفاوت معنادار داشت( 05/0?p) ولی در گروه کنترل این تفاوت معنادار نبود. نتیجه گیری: طراحی و بکارگیری برنامه ی تمرینی هاتا یوگا بر ابعاد مختلف بیماری استئوآرتریت زانو موثر است. این مداخله ی غیر تهاجمی، کم هزینه و مکمل مداخلات طبی می تواند در درمان و کنترل بیماری استئوآرتریت زانو توسط مراکز و خود بیماران بکارگرفته شود.

چکیده: هدف از انجام این پژوهش بررسی تاثیر هشت هفته تمرینات منتخب یوگا بر زمان واکنش، میزان استرس قاعدگی و فشار خون زنان قبل و بعد از وقوع قاعدگی بود. آزمودنی ها شامل 41 زن سالم غیر ورزشکار بودند ( میانگین سنی: 6/1±46/22سال، وزن: 02/7±32/54کیلوگرم) . آزمودنی ها به صورت تصادفی به دو گروه کنترل (15n=) و تجربی (26n=) تقسیم شدند. قبل از انجام آزمون اصلی، زمان وقوع قاعدگی کلیه آزمودنی ها با استفاده از فرم جمع آوری اطلاعات تعیین گردید. گروه تجربی هشت هفته، هر هفته دو جلسه در تمرینات یوگا شرکت کردند. اما در این مدت گروه کنترل در فعالیت بدنی خاصی شرکت نکردند. قبل و بعد از 8 هفته، زمان واکنش، میزان استرس قاعدگی و فشار خون آزمودنی ها سه روز قبل و بعد از وقوع قاعدگی اندازه گیری شد. فشار خون زمان استراحت کلیه آزمودنی ها در حالت استاندارد ثبت گردید. زمان واکنش با استفاده از دستگاه زمان واکنش power timer و استرس قاعدگی با تکمیل پرسشنامه mdq تعیین شد. نتایج حاصل از آزمون t همبسته نشان داد که در مرحله قبل از وقوع قاعدگی زمان واکنش کندتر و استرس زنان بیشتر از مرحله بعد از وقوع قاعدگی است (05/0 p<). اما تفاوت معنی داری در فشار خون دیاستولی و سیستولی زمان استراحت بین مرحله قبل و بعد از وقوع قاعدگی مشاهده نشد (05/0 p>). نتایج حاصل از تحلیل واریانس با اندازه های مکرر نشان داد که هشت هفته تمرین یوگا باعث کاهش زمان واکنش در هر دو مرحله قبل و بعد از وقوع قاعدگی می شود (05/0 p<). اما بر سایر متغیرها تاثیر معنی داری ندارد (05/0 p>). بطور کلی نتایج تحقیق حاضر نشان داد که میزان استرس و زمان واکنش تحت تاثیر سیکل عادت ماهیانه قرار می گیرد بطوریکه قبل از وقوع قاعدگی میزان استرس بیشتر و زمان واکنش دیرتر نسبت به بعد از آن می باشد. بعلاوه 8 هفته تمرینات یوگا منجر به کاهش زمان واکنش زنان می شود.