چکیده در این آزمایش 30 راس گوساله شیری هلشتاین (15 راس نر، 15 راس ماده) با میانگین وزن تولد 8/0±1/40 کیلوگرم جهت بررسی تاثیر جو غلتک خورده با بخار بر مصرف خوراک، افزایش وزن، بازده غذایی، برخی متابولیت های شکمبه و سن ازشیرگیری مورد استفاده قرارگرفتند. جیره های آزمایشی شامل: 1- کنسانتره شروع کننده حاوی جو آسیاب شده 2- کنسانتره شروع کننده حاوی جو غلتک خشک خورده و 3- کنسانتره شروع کننده حاوی جو غلتک خورده با بخار بودند که دارای سطوح یکسان انرژی و پروتئین بوده و از سن 3 روزگی به صورت آزاد در اختیار گوساله ها قرار داده شدند. در طول آزمایش، گوساله ها به میزان 10 درصد وزن تولد با شیر تغذیه شده و سه هفته بعد از شیرگیری از طرح خارج شدند. داده های حاصل از آزمایش در قالب طرح کاملاً تصادفی (با سه تیمار و هر تیمار با 10 تکرار) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج نشان داد میانگین مصرف خوراک ، افزایش وزن روزانه و نسبت افزایش وزن به مصرف خوراک (بازده خوراک) در گوساله های تغذیه شده با جیره های 1، 2 و 3 در دوره قبل از شیرگیری، بعد از شیرگیری و کل دوره اختلاف معنی داری نداشت. غلظت پروپیونات شکمبه در گوساله هایی که از جیره 3 تغذیه نموده بودند بطور معنی داری در هفته ششم آزمایش و دو هفته پس از قطع شیر و در کل دوره بیش از گوساله هایی بود که از جیره های 1 و 2 تغذیه نموده بودند (05/0p<). غلظت بوتیرات شکمبه گوساله هایی که از جیره 1 و 2 استفاده نموده بودند در دو هفته پس از قطع شیر و کل دوره بطور معنی داری بیش از گوساله هایی بود که از جیره 3 استفاده نموده بودند (05/0p<). نتایج این آزمایش نشان داد که با وجود تاثیر جو غلتک خورده با بخار بر غلظت اسیدهای چرب فرار شکمبه ولی تاثیر معنی داری بر عملکرد و سن قطع شیر گوساله ها نداشت.

به منظور بررسی تاثیر افزودن نعناع به کنسانتره شروع کننده گوساله های شیرخوار هلشتاین آزمایشی با استفاده از 30 رأس گوساله (15 رأس نر و 15 رأس ماده) با میانگین وزن تولد 3/41 کیلوگرم انجام شد. تیمارها شامل 1) کنسانتره شروع کننده معمولی (تیمار شاهد)، تیمار 2) کنسانتره شروع کننده حاوی 025/0 درصد اسانس نعناع بر اساس ماده خشک و تیمار 3) کنسانتره شروع کننده حاوی 05/0 درصد اسانس نعناع براساس ماده خشک، بودند. اثر جیره های غذایی بر مصرف کنسانتره شروع کننده، کل مصرف خوراک، بازده مصرف خوراک و افزایش وزن روزانه معنی دار نبود اما بر مصرف علوفه در کل دوره معنی دار (05/0 >p) بود. افزودن اسانس در سطح 05/0 درصد میانگین سن از شیرگیری گوساله ها را بطور معنی داری (05/0 >p) کاهش داد. میانگین سن از شیرگیری گوساله های تغذیه شده با کنسانتره حاوی 05/0 درصد اسانس نعناع، 8 روز کمتر از گوساله های تغذیه شده با جیره شاهد بود و این اختلاف معنی دار بود (05/0 >p). نتایج نشان داد که در دوره قبل از شیرگیری جیره های غذایی بر قوام مدفوع تأثیر معنی دار داشت (0204/0p=) به طوری که میانگین قوام مدفوع گوساله های تغذیه شده با جیره 3 که حاوی سطح 05/0 درصد اسانس نعناع بود بالاتر از گوساله های تغذیه شده با جیره شاهد بود. اثر جیره های مختلف بر غلظت کل اسیدهای چرب فرار در کل دوره آزمایش و نیز در هفته های مختلف معنی دار نبود. همچنین نتایج نشان داد که اثر جیره های غذایی بر ph مایع شکمبه گوساله ها معنی دار نبود. پس از شیر گیری ph مایع شکمبه گوساله های تغذیه شده با هر سه جیره نسبت به هفته سوم و ششم تا حدودی بیشتر شد. اثر جیره های غذایی مختلف بر غلظت گلوکز خون معنی دار نبود. غلظت گلوکز خون گوساله های تغذیه شده با جیره های 2 و 3 در کل دوره آزمایش، تا حدودی بیشتر از غلظت گلوکز خون گوساله های تغذیه شده با جیره 1 بود، هر چند این اختلاف معنی دار نبود. اثر جیره های غذایی بر غلظت بتاهیدروکسی بوتیرات خون گوساله ها معنی دار نبود. غلظت بتاهیدروکسی بوتیرات خون گوساله های تغذیه شده با جیره 2 و 3، در کل دوره آزمایش بیشتر از گوساله های تغذیه شده با جیره 1 بود هر چند این اختلاف معنی دار نبود. همچنین با افزایش سن، غلظت بتاهیدروکسی بوتیرات خون گوساله های تغذیه شده با هر سه جیره به لحاظ عددی افزایش یافت. نتایج نشان داد اثر جیره های غذایی مختلف بر غلظت اوره خون معنی دار نبود. در کل دوره آزمایش، غلظت اوره خون گوساله های تغذیه شده با جیره 2 و 3 بیشتر از گوساله های تغذیه شده با جیره 1 بود هر چند این اختلاف نیز معنی دار نبود. افزودن اسانس به کنسانتره سبب افزایش غیر معنی دار غلظت اوره خون شد. نتایج این تحقیق نشان داد که افزودن اسانس نعناع به میزان 05/0 درصد ماده خشک به کنسانتره شروع کننده با بهبود برخی پارامترهای تخمیر شکمبه ای و نیز عملکرد گوساله ها، سن از شیر گیری آنها را کاهش داد.

تعداد 40 راس گوساله ماده هلشتاین در یک طرح کاملا تصادفی با آرایش فاکتوریل 2×2 با 4 تیمار و 10 تکرار در هر تیمار از سن 3 روزگی تا سه هفته پس از شیرگیری، مورد استفاده قرار گرفتند. در این آزمایش اثر 2 عامل اصلی یعنی نوع سیستم آبخوری (سطل و نیپل) و افزودن اسانس به کنسانتره شروع کننده (سطح صفر و 05/0 درصد) بررسی شد. مصرف خوراک، مصرف آب، افزایش وزن روزانه، بازده مصرف خوراک، سن قطع شیر و قوام مدفوع در طول آزمایش اندازه گیری و مورد آنالیز قرار گرفت. همچنین در طول آزمایش از مایع شکمبه جهت تعیین کل اسیدهای چرب فرار و ph شکمبه نمونه گیری شد. نتایج نشان داد سیستم آبخوری بر مصرف خوراک، مصرف آب و قوام مدفوع تاثیر معنی داری داشت (05/0>p) بطوری که گوساله هایی که از آبخوری سطلی استفاده نمودند در دوره پس از شیرگیری و نیز در کل دوره آزمایش مصرف خوراک بیشتری (05/0>p) نسبت به آبخوری نیپل داشتند. سیستم آبخوری نیپل در مقایسه با آبخوری سطلی در دوره پس از شیرگیری و در کل دوره آزمایش نمره قوام مدفوع کمتری (05/0>p) را سبب شد. همچنین گوساله هایی که از آبخوری نیپل استفاده نمودند در طول آزمایش به طور معنی داری (05/0>p) آب بیشتری مصرف نمودند. تاثیر اسانس شوید بر مصرف خوراک، مصرف آب، افزایش وزن روزانه، بازده مصرف خوراک، قوام مدفوع و ph شکمبه معنی دار (05/0>p) بود. جیره های حاوی اسانس شوید در دوره قبل از شیرگیری بطور معنی داری (05/0>p) سبب افزایش اضافه وزن روزانه گوساله ها شدند. همچنین مشخص شد جیره های حاوی اسانس شوید به طور معنی داری (05/0>p) سبب بهبود بازده مصرف خوراک گردیدند. افزودن اسانس به جیره سبب کاهش معنی دار (05/0>p) نمره قوام مدفوع در دوره پس از شیرگیری و کل دوره آزمایش گردید. همچنین مشخص شد افزودن اسانس به جیره در کل دوره آزمایش سبب کاهش معنی دار ph شکمبه شد.

به منظور بررسی تأثیر افزودن یونجه و سطح فیبر کنسانتره شروع کننده بر عملکرد گوساله های شیری هلشتاین ،آزمایشی با استفاده از 32 رأس گوساله نر، در قالب یک طرح کاملاً تصادفی و با روش فاکتوریل 2×2 طی یک دوره زمانی چهار ماهه (تیر الی آبان 89) اجرا شد. 2 عامل اصلی مورد بررسی شامل افزودن یونجه به جیره و سطح فیبر کنسانتره شروع کننده بود. بنابراین تیمارهای آزمایشی شامل: 1-کنسانتره شروع کننده با سطح فیبر پایین بدون یونجه، 2-کنسانتره شروع کننده با سطح فیبر پایین حاوی یونجه 3-کنسانتره شروع کننده با سطح فیبر بالا بدون یونجه و 4-کنسانتره شروع کننده با سطح فیبر بالا حاوی یونجه بود. گوساله ها از سن سه روزگی تا سه هفته بعد از قطع شیر در آزمایش قرار گرفتند. در طول این مدت مصرف خوراک روزانه، اضافه وزن روزانه و بازده مصرف خوراک اندازه گیری شد. نمونه گیری از مایع شکمبه به منظور تعیین ph و غلظت کل اسیدهای چرب فرار به روش لوله مری در هفته های چهارم، ششم و دو هفته بعد از شیرگیری صورت گرفت. تفاوت بین قابلیت هضم شکمبه ای و قابلیت هضم کل دستگاه گوارشی ماده خشک کنسانتره شروع کننده حاوی فیبر بالا و فیبر پایین معنی دار نبود. تفاوت بین قابلیت هضم پس از شکمبه ای ماده خشک کنسانتره شروع کننده حاوی فیبر بالا و فیبر پایین معنی دار بود (05/0 > p). اختلاف بین تیمارها به لحاظ میزان خوراک مصرفی در دوره قبل از شیرگیری و کل دوره آزمایش معنی داری نبود اما در دوره بعد از شیرگیری از این نظر اختلاف معنی داری بین تیمارها وجود نداشت. تقاوت بین میانگین اضافه وزن روزانه گوساله های تغذیه شده با جیره های مختلف در دوره قبل از شیرگیری معنی دار نبود اما در دوره بعد از شیرگیری و کل دوره آزمایش تفاوت معنی داری از این نظر دیده شد (05/0 > p). اختلاف معنی داری بین تیمارهای آزمایشی در دوره های قبل و بعد از شیرگیری به لحاظ میانگین بازده مصرف خوراک وجود نداشت. اثرات عوامل اصلی مورد بررسی نیز در کل دوره به لحاظ صفاتی چون افزایش وزن روزان و میانگین بازده خوراک مصرفی معنی دار بود (05/0 > p). گوساله هایی که از جیره 2 استفاده نمودند نسبت به سایرین میانگین خوراک مصرفی و بازده مصرف خوراک بیشتری را نشان دادند. همچنین گوساله های تغذیه شده با جیره 1 بهترین میزان افزایش وزن روزانه را در بین گوساله ها داشتند. اختلاف موجود در میانگین غلظت کل اسیدهای چرب فرار، نیتروژن آمونیاکی و ph شکمبه در گوساله های تیمار 1 نسبت به تیمار 4 در کل دوره معنی دار بود (05/0 > p). نتایج این پژوهش نشان داد استفاده توأم از فیبر در کنسانتره شروع کننده و نیز از طریق افزودن یونجه خشک به جیره گوساله های شیری سبب کاهش عملکرد آنها می شود.

هدف از تحقیق حاضر، بررسی تأثیر مرحله برداشت و نحوه ذخیره سازی بر ارزش غذایی بقایای زعفران بود. بدین منظور ترکیب شیمیایی، فراسنجه های تجزیه پذیری و قابلیت هضم شکمبه ای- روده ای بقایای زعفران با استفاده از روش های درون کیسه ای و درون آزمایشگاهی تعیین شد. تیمارهای آزمایشی شامل: 1- بقایای زعفران خشک در مرحله رسیدگی فیزیولوژیکی، 2- بقایای زعفران سیلویی در مرحله رسیدگی فیزیولوژیکی و 3- بقایای زعفران خشک در مرحله رسیدگی کامل بودند. داده های آزمایشی بر مبنای آزمون t-test و با استفاده از نرم افزار sas تجزیه و تحلیل شدند. نتایج نشان داد که با رسیدگی کامل، میزان فیبر نامحلول در شوینده خنثی و اسیدی افزایش یافت در حالی که میزان پروتئین خام کاهش یافت. پس از سیلو کردن، مقادیر کربوهیدرات های محلول در آب و پروتئین خام به ترتیب کاهش و افزایش یافت. سیلو کردن و رسیدگی کامل بقایای زعفران هیچ گونه تأثیر معنی داری بر غلظت ترکیبات فنولی نداشت. بخش سریع تجزیه ماده خشک (a) ، تجزیه پذیری موثر ، قابلیت هضم شکمبه ای و قابلیت هضم در کل دستگاه گوارش به طور معنی داری در اثر رسیدگی کامل کاهش یافت. با رسیدگی کامل بقایا، بخش با پتانسیل تجزیه پذیری (b)، انرژی قابل متابولیسم و قابلیت هضم ماده آلی کاهش یافت. نتایج این آزمایش نشان داد بقایای زعفران به ویژه در مرحله رسیدگی فیزیولوژیکی از پتانسیل خوبی به عنوان یک خوراک خشبی برای استفاده در تغذیه نشخوارکنندگان برخوردار است.

هدف از تحقیق حاضر، بررسی اثر کودهاینیتروژنوفسفربرترکیب شیمیایی و فراسنجه های تجزیه پذیری علوفه و سیلاژگلرنگ(carthamus tinctorius. l) بود. علوفه گلرنگ در مرحله گلدهی برداشت و با استفاده از دستگاه خرد کن به قطعات 5-3 سانتی متری خرد شد و سپس در سیلوهای آزمایشی برای مدت 60 روز ذخیره شد. تیمارهای آزمایشی عبارت بودند از: 1- علوفه کوددهی نشده (شاهد)، 2- علوفه کوددهی شده با فسفر (100 کیلوگرمدرهکتار) ، 3- علوفه کوددهی شده با نیتروژن (300 کیلوگرمدرهکتار) و 4- علوفه کوددهی شده با نیتروژن و فسفر (300 کیلوگرم نیتروژن و 100کیلوگرم فسفر در هکتار). اثر کود نیتروژن و فسفر بر کاهش ماده خشک، الیاف نامحلول در شوینده خنثی و اسیدی و افزایش خاکستر، کلسیم و فسفر سیلاژ معنی دار بود (05/0>p). کود نیتروژن باعث افزایش معنی دار پروتئین خام، نیتروژنغیرپروتئینی، پروتئین محلول در بافر فسفات بورات و کاهش نیتروژن نامحلولدرشویندهاسیدی سیلاژ شد (05/0>p). کود نیتروژن و فسفر باعث افزایش معنی دار (05/0>p) تجزیه پذیری شکمبه ای ماده خشک سیلاژ شد. بالاترینمیزانتولیدگازبعد از96ساعتانکوباسیونمربوطبه تیمار 4 وکمترینآنمربوطبه تیمار1 بود. اثر کود نیتروژن و فسفر بر میزانتولیدگاز علوفه و سیلاژ معنی دار بود. کوددهی با نیتروژن و فسفر موجب افزایشمعنی دار (05/0>p) گازتولیدیحاصلازبخش نامحلول (b)، ثابت نرخ تولید گاز (c)و نیز انرژی قابل متابولیسم و ماده آلی قابل هضم سیلاژ شد. در کل، کوددهی علوفه گلرنگ با نیتروژن و فسفر موجب تولید علوفه ی با کیفیت برتر برای تهیه ی سیلاژ شد و سیلاژ حاصله از پتانسیل تجزیه پذیری بالاتری برخوردار بود. واژه های کلیدی: بخش های نیتروژن دار، تجزیه پذیری شکمبه ای، تولید گاز، علوفه گلرنگ

چکیده این آزمایش به منظور تعیین اثرات کوددهی علوفه گلرنگ با نیتروژن و افزودنی پلی اتیلن گلایکول به سیلاژ آن بر ترکیب شیمیایی، قابلیت هضم شکمبه ای و پس از شکمبه ای و تولید گاز انجام شد. در اردیبهشت ماه سال 88 گیاه گلرنگ در مرحله تکمه دهی با میانگین 30 درصد ماده خشک از ایستگاه تحقیقاتی مزرعه دانشکده کشاورزی دانشگاه بیرجند برداشت شد. از اوره بعنوان کود نیتروژن و از محلول پلی اتیلن گلایکول با غلظت 300 گرم در 1000 میلی لیتر آب مقطر به عنوان افزودنی به سیلاژ استفاده شد. علوفه های مورد نظر با آرایش فاکتوریل با 2 فاکتور اصلی و 4 تیمار (تیمار1: سیلاژ علوفه گلرنگ کوددهی نشده و فاقد افزودنی پلی اتیلن گلایکول، تیمار2: سیلاژ علوفه گلرنگ کوددهی نشده و حاوی افزودنی پلی اتیلن گلایکول، تیمار3: سیلاژ علوفه گلرنگ کوددهی شده با نیتروژن و فاقد افزودنی پلی اتیلن گلایکول و تیمار4: سیلاژ علوفه گلرنگ کوددهی شده با نیتروژن و حاوی افزودنی پلی اتیلن گلایکول) و 3 تکرار در سطل های پلاستیکی به ظرفیت 2 کیلوگرم به مدت 90 روز سیلو شدند. کوددهی علوفه با نیتروژن سبب افزایش میزان پروتئین خام آن و تخمیر مطلوب در سیلاژ حاصله شد. همچنین سیلاژ حاصل از علوفه کوددهی شده از قابلیت هضم شکمبه ای و پس از شکمبه ای بالاتری برخوردار بود. افزودن پلی اتیلن گلایکول تاثیری بر قابلیت هضم و سایر پارامترهای سیلاژهای آزمایشی نداشت. نتایج این تحقیق نشان داد سیلاژ حاصل از علوفه گلرنگ کوددهی شده با نیتروژن از ارزش غذایی بالایی در تغذیه نشخوارکنندگان برخوردار بود و این بویژه در مناطق خشک که این گیاه بخوبی با آن سازگار است، حائز اهمیت می باشد. کلمات کلیدی: تجزیه پذیری شکمبه ای، تولید گاز، علوفه گلرنگ

هدف از این تحقیق بررسی اثر روش های مختلف تانن زدایی بر ارزش غذایی تفاله دانه انار بود. تفاله دانه انار که از محصولات فرعی کارخانجات آبگیری دانه انار است حاوی مقدار زیادی چربی (حدود 6 تا 19 درصد بر اساس ماده خشک) و سایر ترکیبات مغذی مورد نیاز نشخوارکنندگان است اما حاوی مقداری تانن نیز می-باشد که می تواند تاثیرات منفی بر عملکرد حیوان داشته باشد. در تحقیق حاضر در سه آزمایش جداگانه تأثیر روش های سیلو کردن، استفاده از افزودنی های مختلف سیلویی و پرتوتابی بر ترکیب شیمیایی، غلظت ترکیبات فنلی و فراسنجه های تجزیه پذیری شکمبه ای ماده خشک تفاله دانه انار تعیین گردید و داده ها بر اساس طرح کاملا تصادفی با استفاده از نرم افزارآماری sas آنالیز شد. نتایج آزمایش اول نشان داد سیلو کردن سبب کاهش معنی دار میزان کل ترکیبات فنلی، تانن کل، اسید گالیک، اسید تانیک، پونیکالین و پونیکالاژین a شد. همچنین قابلیت هضم شکمبه ای ماده خشک و قابلیت هضم ماده خشک در کل دستگاه گوارش افزایش اما ثابت نرخ تجزیه ماده خشک و قابلیت هضم پس از شکمبه ای ماده خشک کاهش یافت. در آزمایش دوم اثر افزودنی های مختلف سیلویی شامل پلی اتیلن گلایکول، اوره و هیدروکسید کلسیم بررسی شد. نتایج نشان داد به لحاظ میزان پروتئین خام، فیبر نامحلول در شوینده ی خنثی، کربوهیدارت های محلول در آب، نیتروژن آمونیاکی، خاکستر خام، کلسیم و سدیم بین تیمارهای آزمایشی اختلاف معنی دار آماری وجود داشت. مقدار کل ترکیبات فنلی، کل تانن، اسید گالیک، اسید الاژیک و پونیکالاژین a در اثر افزودن اوره و هیدروکسید کلسیم کاهش یافت اما در سیلوی حاوی پلی اتیلن گلایکول تحت تأثیر قرار نگرفت. ثابت نرخ تجزیه، تجزیه پذیری موثر شکمبه ای و قابلیت هضم شکمبه ای و قابلیت هضم ماده خشک در کل دستگاه گوارش در سیلوی حاوی هیدروکسید کلسیم بطور معنی داری نسبت به سایر تیمارها کاهش یافت و سیلوی حاوی اوره بیشترین مقدار قابلیت هضم شکمبه ای و قابلیت هضم ماده خشک در کل دستگاه گوارش را دارا بود اما قابلیت هضم پس از شکمبه ای در سیلوی فاقد افزودنی و سیلوی حاوی هیدروکسید کلسیم افزایش یافت. در آزمایش سوم اثر پرتابی الکترونی در 3 دوز 10، 15 و 20 کیلوگری بر ترکیب شیمیایی و میزان کاهش تانن و سایر ترکیبات فنلی تفاله دانه انار مورد بررسی قرار گرفت. به لحاظ فیبر نامحلول در شوینده ی اسیدی و کربوهیدارت های محلول در آب بین تیمارهای آزمایشی اختلاف معنی دار آماری مشاهده شد. غلظت کل ترکیبات فنلی، کل تانن، اسید گالیک، اسید تانیک و اسید الاژیک و پونیکالین در اثر پرتوتابی بطور معنی داری کاهش یافت. پرتوتابی با دوز 15 کیلوگری ضمن حفظ پونیکالاژین، بخش کند تجزیه و قابلیت هضم ماده خشک شکمبه ای را افزایش داد.

در این آزمایش اثرات افزودن گلیسرول و توماتین (شیرین کننده) به کنسانتره شروع کننده گوساله های شیری بر عملکرد آنها مورد بررسی قرار گرفت. بدین منظور 32 رأس گوساله ی شیری هلشتاین (16 رأس نر و 16 رأس ماده) در قالب طرح کاملاً تصادفی با آرایش فاکتوریل 2*2 مورد استفاده قرار گرفت. جیره های آزمایشی شامل 1- کنسانتره شروع کننده فاقد افزودنی (شاهد)، 2- کنسانتره شروع کننده حاوی گلیسرول، 3- کنسانتره شروع کننده حاوی شیرین کننده (به میزان 200 گرم در تن) و 4- کنسانتره شروع کننده حاوی گلیسرول و شیرین کننده بودند. مقدار گلیسرول مصرفی هر راس گوساله در هفته اول آزمایش 5/12 گرم و از هفته دوم تا آخر آزمایش 25 گرم در روز بود. نتایج نشان داد افزودن گلیسرول تأثیری بر مصرف ماده خشک، افزایش وزن روزانه و اسکور مدفوع در دوره قبل از شیرگیری، بعد از شیرگیری و کل دوره آزمایش نداشت اما بازده مصرف خوراک را در دوره قبل از شیر گیری به طور معنی داری افزایش داد (05/0p<). افزودن گلیسرول به جیره گوساله های شیری تأثیری بر غلظت آلبومین و پروتئین کل سرم در هیچ یک از نوبت های خونگیری (روزهای 21، 46 و 67 آزمایش) نداشت اما غلظت گلوکز سرم در روز 46 آزمایش را به طور معنی داری افزایش داد (05/0p<). افزودن شیرین کننده به جیره گوساله ها به طور معنی داری باعث کاهش مصرف خوراک در دوره های قبل از شیرگیری، بعد از شیرگیری و کل دوره آزمایش شد (05/0p<). افزودن شیرین کننده به طور معنی داری باعث کاهش افزایش وزن گوساله ها در دوره های قبل از شیرگیری، بعد از شیر گیری و کل دوره آزمایش شد (05/0p<). همچنین شیرین کننده در دوره قبل از شیر گیری باعث کاهش بازده مصرف خوراک شد (05/0p<)، ولی اثری بر بازده مصرف خوراک در دوره های بعد از شیرگیری و کل دوره آزمایش نداشت. اثر شیرین کننده بر اسکور مدفوع در هیچیک از دوره های آزمایش معنی دار نبود. افزودن شیرین کننده به جیره گوساله های شیری تاثیری بر غلظت آلبومین و پروتئین کل سرم نداشت. همچنین اثر شیرین کننده بر غلظت گلوکز سرم در روزهای 21 و 46 آزمایش معنی دار نبود ولی باعث افزایش معنی دار غلظت گلوکز سرم در روز 67 آزمایش شد (05/0p<).

ارزش غذای و ترکیبات فنلی برگ زرشک و اثر سیلوی تفاله دانه انار بر عملکرد بزهای شیری و بزغاله های پرواری مطالعه شد. برگ زرشک با محلول ترکیبات تانن زدا اسپری شد. تفاله دانه انار به دو صورت همراه با اوره و بدون اوره سیلو شد و در سطح 10% جیره مصرف شد. تیمارهای آزمایش شامل جیره پایه، جیره پایه همراه با سیلاژ تفاله دانه انار بدون اوره و جیره پایه همراه با سیلاژ تفاله دانه انار با اوره بود. نتایج نشان داد که استفاده از اوره به منظور کاهش ترکیبات فنلی در مقایسه با سایر افزودنی های مناسب تر بود. استفاده از سیلوی تفاله دانه انار عملکرد بزهای شیری را تحت تاثیر قرار نداد ولی منجر به افزایش غلظت اسیدهای چرب کونژوگه شیر شد و در بزغاله های نر پرواری سبب بهبود ضریب تبدیل گردید.