با اینکه کشور ایران از نظر تنوع محصولات باغی با 15 محصول دارای مقام سوم، در تولیدات محصولات باغی جزء 10 کشور اول و در تولید پسته، زعفران، خرما، انار، زردآلو، و زرشک رتبه اول جهان را در اختیار دارد اما با این وجود باغداران و بویژه انارکاران با تنگناهایی روبرو هستند که این امر مزیت و تنوع را با محدودیت روبرو می سازد. بررسی اجمالی وضعیت باغدارا در دهه های اخیر نشان می دهد که باغداران در سطح ملی، منطقه ای و محلی با چالش های اساسی در زمینه های اجتماعی، اقتصادی، کالبدی و محیطی مواجه اندکه تداوم این وضعیت بخش باغبانی را از رسیدن به هدف های ملی و جهانی و تسلط بر بازار های بین المللی باز خواهد گذاشت. از آنجا که باغبانی ارتباط تنگاتنگی با محیط روستا و روستائیان دارد، توجه به این فعالیت بطور مستقیم بر روی روستائیان موثر خواهد بود. بر این اساس، این تحقیق بر آن است چالش های عمده و اساسی انارکاران دهستان زیرتنگ سیاب واقع در بخش کونانی شهرستان کوهدشت را بر اساس دیدگاهها و نظرات خود انارکاران، شناسایی و اولویت بندی نماید. علاوه بر هدف کلی این تحقیق که اولویت بندی مسائل و مشکلات اناکاران می باشد، اهداف دیگری را نیز دنبال می کند که عبارتند از: 1. سنجش سطح دانش انارکارن 2. سنجش سطح مشکلات انارکاران 3. تحلیل فضایی مشکلات انارکاران 4. سنجش نظر انارکاران در مورد برنامه ریزی ارتباطی بومی بعنوان راهی برای برون رفت از مشکلات روش تحقیق در این مطالعه، روش توصیفی _ پیمایشی و مبتنی بر بهره گیری از پرسشنامه بوده است. در این تحقیق، 16 روستای دهستان زیرِتنگ سیاب که انارکاری در آنها رونق دارد و معیشت و اقتصاد خانوارها کاملا به آن وابسته است، مورد بررسی قرار گرفته است. در نهایت داده های بدست آمده از تکمیل 239پرسشنامه در نزد باغداران با استفاده از نرم افزار spss(آزمون t، آزمون تحلیل واریانس، ضریب همبستگی و تحلیل خوشه ای) و بهره گیری از مدل topsis مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است. نتایج تحقیق نشان می دهد که سطح دانش باغداران از حد متوسط پایین تر و سطح مشکلات باغداران نز از حد متوسط بالاتر است. با توجه به دیدگاه باغداران، مسائل اقتصادی در سطح دهستان و به تفکیک در سطح روستاها در اولویت قرار دارند، همچنین یافته های حاصل از مدل تاپسیس و ضریب همبستگی مبین اینست که روستاهایی که در فاصله بیشتری از مرکز شهر قرار دارند، از حیث میزان مسائل و مشکلات باغداران در رتبه و اولویت اول قرار دارند. در نهایت باغداران به این امر اذعان دارند که برنامه ریزی ارتباطی بومی می تواند راه حل مناسبی برای بهبود وضعیت آنها باشد.