استفاده از تأثیرات آب با دماهای مختلف جهت درمان و تسریع عملکردهای ترمیمی سیستم های مختلف بدن، از مدت ها قبل مورد توجه بشر بوده است. هدف از این تحقیق بررسی تأثیر آب درمانی با دماهای متقابل بر عملکرد قدرتی عضلات پا و دامنه حرکتی مفصل زانو پس از یک فعالیت وامانده ساز بود. فرضیه این تحقیق این بود که روش آب درمانی دارای تاثیراتی بهتر از بازگشت به حالت اولیه غیرفعال دارد. آزمودنی های این پژوهش نیمه تجربی را تعداد 24 نفر دانشجوی تمرین کرده مرد رده سنی 20 تا 24 سال تشکیل می دادند که بر اساس نیروی ایزمتریک فلکسورهای زانو بطور تصادفی در دو گروه 12 نفره تجربی و کنترل همگن قرار گرفتند. در پیش آزمون، عملکرد قدرتی فلکسورها و اکستنسورهای زانوی دو گروه از طریق نیروسنج و دامنه حرکتی آن بوسیله گونیامتر اندازه گیری شد. سپس شاخص های یاد شده پس از اجرای آزمون بیشنه بروس دوباره اندازه گیری گردید. برنامه ریکاوری گروهها بمدت 6 دقیقه در وضعیت نشسته غیر فعال برای گروه کنترل، و تناوب های یک دقیقه ای وان آب سرد 8 تا 10 و آب گرم 38 تا40 درجه در وضعیت نشسته تا سطح کمر، برای گروه تجربی اعمال گردید. اندازه گیری های مرحله پس آزمون شاخص های مورد مطالعه در دو گروه، در فواصل زمانی پس از ریکاوری 6 دقیقه ای و 120 دقیقه ای پس از تمرین انجام گرفت . سپس از طریق آزمون t گروههای مستقل و وابسته ،تحلیل واریانس دوطرفه با تکرارهای مکرر وآزمون تعقیبی lsd در سطح معناداری 05/0 تجزیه و تحلیل آماری داده ها صورت گرفت. نتایج بدست آمده حاکی از عدم وجود تفاوت معنادار درشاخص های یاد شده در دو گروه تجربی وکنترل بود. بر اساس این تحقیق به نظر می رسد که پس از یک فعالیت بیشینه وامانده ساز استفاده از آب درمانی با دماهای متقابل به مدت 6 دقیقه نسبت به استراحت غیر فعال مزیتی را از نظر ترمیم عملکرد قدرتی عضلات پا و دامنه حرکتی مفصل زانو ندارد. و استفاده از هریک از این دوشیوه ریکاوری می تواند براساس علایق شخصی فرد ورزشکار صورت گیرد.

مقدمه: کمر درد یکی از علل مهم بیماری زایی در دنیا می باشد. کمردرد بعنوان اولین علت ناتوانی در کار شناخته شده است وبالغ بر 90 درصد جمعیت دنیا در یک دوره از زندگی تحت تأثیر آن قرار می گیرند. در این پژوهش، تأثیر میکروپوزهای تمرینی ضمن خدمت بر درد مزمن کمری و ناتوانی عملکردی کارمندان اداری ارزیابی شده است. مواد و روش ها: در این تحقیق نیمه تجربی 34 نفر از کارکنان اداری که دچار کمر درد مزمن بودند، انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه 17 نفری کنترل و آزمایش قرار گرفتند. در هر دو گروه اطلاعات با استفاده از پرسشنامه گردآوری گردید. به گروه آزمایش تمرینات ورزشی در حین کار آموزش داده شد داده ها طی در ابتدای تحقیق و در پیگیری بعد از 8 هفته جمع آوری شدند. سپس داده های جمع آوری شده توسط نرم افزار spss مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: یافته های این تحقیق نشان داد که نمره درد کمر در گروه کنترل از 54/5 ± 76/41 به 05/5±53/39 (p<0.05) و در گروه آزمایش از 39/6 ± 16/40 به 94/ 4 ± 11/32 (p<0.05) تغییر یافت. همچنین نمره ناتوانی عملکردی در گروه کنترل از 24/4 ± 27 به 78/5 ± 27 (p<0.05) و در گروه آزمایش از02/4 ± 88/26 به 18/4 ± 41/23 (p<0.05) تغییر یافت. یعنی در مقایسه با گروه کنترل میزان درد در گروه آزمایش بطور معنی داری کاهش یافت و همچنین عملکرد این افراد در گروه آزمایش بطور معنی داری بهبود یافت. نتیجه گیری: این بررسی نشان داد که بین میکروپوزهای تمرینی ضمن خدمت، بهبود و پیشگیری کمر درد مزمن و بهبود عملکرد کارکنان اداری ارتباط معنی داری وجود دارد (p<0.05). بنابراین برنامه ورزشی در محیط کار یک راه کار مفید در بهبود عملکرد و پیشگیری کمردرد در این افراد قلمداد می شود. کلید واژه ها: میکروپوز تمرینی، درد مزمن کمری، ناتوانی عملکردی، کارکنان اداری

هدف از انجام تحقیق حاضر بررسی تأثیر شش هفته تمرین مقاومتی همراه با مکمل سازی zma و کربوهیدرات بر قدرت، توان بی هوازی و ترکیب بدنی در افراد تمرین نکرده بود. بدین منظور 28 نفر دانشجوی پسر غیرورزشکار (میانگین سنی65/1± 27/21 سال، وزن 26/10±24/68 کیلوگرم، قد 25/6±90/177 سانتی متر، شاخص توده بدنی54/2±54/21 کیلوگرم بر مترمربع) به صورت هدفمند انتخاب و به طور تصادفی به سه گروه شامل، گروه مکمل zma (10 نفر)، گروه کربوهیدرات همراه با مکمل zma (10 نفر)، گروه دارونما (8 نفر) تقسیم شدند. پروتکل تمرین شامل سه جلسه فعالیت مقاومتی (شش حرکت، سه ست به صورت سه هفته اول هشت تکرار و سه هفته دوم شش تکرار)، با 75 درصدی از یک تکرار بیشینه بود. گروه یک، ضمن انجام تمرینات مقاومتی در طول دوره روزانه مکمل zma را به شکل یک عدد کپسول(یک ساعت قبل خواب) مصرف کردند. گروه دو نیز ضمن انجام تمرینات مقاومتی در طول دوره، 30 گرم کربوهیدرات محلول در 250 سی سی آب، قبل تمرین و همین مقدار بعد تمرین و یک عدد کپسول zma (یک ساعت قبل خواب) مصرف کردند. گروه سه به عنوان گروه دارونما همچنین ضمن انجام تمرینات مقاومتی در طول دوره بطور مشابه با دیگر گروه ها دارونما مصرف کردند. 24 ساعت قبل از شروع دوره، پیش آزمون در ارتباط با متغیرهای تحقیق از تمامی افراد گرفته شد. در پایان دوره نیز به شیوه ای مشابه پیش آزمون، پس آزمون به عمل آمد.لازم به ذکر است نحوه انجام تمرینات در سه گروه مشابه بود. برای تجزیه و تحلیل داده ها، از آزمون آنالیز واریانس تکراری، آنالیز واریانس یک طرفه، t همبسته و آزمون تعقیبی بونفرونی استفاده شد. یافته ها نشان داد بین سه گروه تحقیق اختلاف معناداری در قدرت، توان بی هوازی و ترکیب بدنی در ابتدا و انتهای تحقیق وجود نداشت. اما در گروه هایی که مکمل دریافت کردند اختلاف معنی داری در قدرت برخی عضلات و توان بی هوازی با مقایسه پیش آزمون و پس آزمون اتفاق افتاد(p<0/05). ولی در مورد ترکیب بدنی در هر سه گروه تحقیق اختلاف معنی داری در پیش آزمون و پس آزمون حادث نشد(p>0/05). در مجموع، نتایج نشان داد، مکمل سازیzma توأم با تمرین مقاومتی، باعث بهبود در قدرت عضلانی و ترکیب بدنی افراد تمرین نکرده نمی شود، هرچند تا حدودی بر توان بی هوازی تاثیرگذار بود.

چکیده جدیدترین چالش سازمان های وابسته به داوطلبی حفظ آنان در سازمان است. این تحقیق بر اساس این حقیقت صورت گرفت که شخصیت، رضایت و ویژگی های فردی از عوامل کلیدی در ابقای داوطلب هستند. هدف از این تحقیق بررسی پیش بینی سطح رضایت از طریق ویژگی های شخصیتی داوطلبان المپیاد ورزشی دانشجویان "با تأکید بر جنسیت" بوده است. در این تحقیق از روش توصیفی-همبستگی استفاده گردیده است. جامعه آماری تحقیق شامل کلیه داوطلبان شرکت کننده در المپیاد ورزشی دانشجویان دختر و پسر در تابستان 1389 بود که با استفاده از روش نمونه گیری غیراحتمالی در دسترس 131 نفر به عنوان نمونه انتخاب گردید. ابزار اندازه گیری استفاده شده در این تحقیق دو پرسشنامه بود: پرسشنامه استاندارد شخصیت با مولفه های برونگرایی، تطابق پذیری، وظیفه شناسی، روان رنجوری و باز بودن نسبت به تجربه تهیه و تنظیم گردیده و در این تحقیق به صورت کوتاه شده استفاده شد و پرسشنامه استاندارد رضایت با مولفه های انگیزش، محیط، اثربخشی و آموزش می باشد. با استفاده از ضریب آلفای کرونباخ، ضریب پایایی 78% برای پرسشنامه شخصیت و 85% برای پرسشنامه رضایت داوطلبان به دست آمد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از روش های آماری کلموگروف اسمیرنف، t مستقل، ضریب همبستگی پیرسون، همبستگی جزئی (تفکیکی)، همبستگی نیمه تفکیکی، رگرسیون دو متغیره و رگرسیون چند متغیره از نوع گام به گام انجام گرفت. مولفه های شخصیت در میان داوطلبان پسر و دختر تفاوت معناداری نداشتند. ولی نتیجه مقایسه سطح رضایت حاکی از رضایت بیشتر دختران نسبت به پسران بود.سه تا از مولفه های شخصیت رابطه ی معناداری با رضایت داشتند. بیشترین میزان ارتباط مربوط به تطابق پذیری و وظیفه شناسی بود و بازبودن نسبت به تجربه کمترین ارتباط را داشت. در پیش بینی رضایت از طریق مولفه های شخصیت با افزایش هر واحد تغییر در تطابق پذیری و وظیفه شناسی بر رضایت داوطلبی افزوده می شود. بین شخصیت و رضایت رابطه معناداری وجود داشت. شدت رابطه نسبتاً متوسط و جهت رابطه مثبت بود و شخصیت تا حدودی می تواند رضایت را پیش بینی کند.پیشنهاد می شود در استخدام داوطلبان نیروی داوطلبی دختر را بیشتر مد نظر قرار داد تا رضایت بیشتری در بین داوطلبان حاصل شود.همچنین، می توان بر فراهم کردن محیط داوطلبی دارای شرایط سازگاری بهتر با دیگران (تطابق پذیری)، سازمان دهی خوب(وظیفه شناسی) و فرصت تجربه اندوزی (باز بودن نسبت به تجربه) برای جلب رضایت تأکید کرد. توصیه می شود تحقیقات دیگری صورت بگیرد تا دلیل رضایت کمتر داوطلبان پسر تبیین شود.

بررسی کاربرد ریتم های زیستی یا شبانه روزی به عنوان علم کرونوبیولوژی شناخته شده است. کرونوبیولوژی، به صورت علم الگوهای ریتمیک در پدیده های زیستی تعریف شده است. در مدل آلمانی، کرونوبیولوژی، ماهیت الگوهای بیوریتمیک را بررسی نموده و زمان دهنده ها خوانده می شود. ریتم زیستی یا بیولوژیکی به هر گونه تغییر چرخه ای در سطح عملکرد بدن یا مواد شیمیایی بدن گفته می شود. ریتم های زیستی به دو دسته درونی یا درونزاد ، که توسط ساعت زیستی درونی کنترل می شوند مانند چرخه درجه حرارت بدن، و بیرونی با برونزاد ، که توسط همزمان سازی چرخه های درونی به وسیله محرکهای خارجی کنترل می شوند مانند چرخه های روز و شب و خواب و بیداری، تقسیم می گردند. ریتم های زیستی می توانند انواع مختلفی از جمله ریتم های 24 ساعته ، ریتم های درونزادی با دوره زمانی نزدیک به 24 ساعت، ریتم های شبانه روزی ، ریتم های 24 ساعته دارای همزمانی با چرخه شب و روز، ریتم های مادون 24 ساعته ، با فرکانسی بیشتر از ریتم های 24 ساعته، و ریتم های فرا 24 ساعته ، ریتم های بیشتر از 24 ساعت مانند دوره قاعدگی انسان داشته باشند. ریتم های 24 ساعته، ریتم های فیزیولوژیکی و رفتاری مانند چرخه خواب وبیداری، درجه حرارت بدن، الگوهای ترشحات بدن، فشار خون، ترشحات گوارشی، سطوح هوشیاری، زمانهای واکنش را در بر می گیرند. اعتقاد بر این است که ریتم های زیستی، به عنوان علائم و کلیدهای محیطی خارجی، قابلیت ورزشکار در تطابق با فصل ورزشی، تغییرات زمانی و روشنایی روز را تحت تاثیر قرار می دهند. نتایج تحقیقات کاربردی و آزمایشگاهی تا حدودی حاکی از این است که عملکرد ورزشی و پاسخهای داده شده به محرکهای ورزشی نیز تحت تاثیر ریتم های بیولوژیکی قرار می گیرند. اگرچه تاثیر اوقات مختلف روز بر اجزاء عملکرد ورزشی بخوبی نشان داده شده است اما تاکنون مشخص نشده است که آیا تعادل ایستا و پویا نیز در طی اوقات مختلف روز نوسانات وابسته به ریتم های شبانه روزی یا 24 ساعته دارند و آیا چنین نوساناتی، در صورت وجود داشتن، در بین افراد پیر و جوان متفاوت است یا خیر. تحقیق حاضر برای بررسی این موضوع، تعادل ایستا و پویای دو گروه از افراد مسن و جوان را در ساعتهای مختلف روز ارزیابی کرده و با هم مورد مقایسه قرار داده است. خلاصه نتایج بدست آمده: 1.در تعادل ایستا، چه با چشمان باز و چه با چشمان بسته، تفاوت معناداری میان عملکرد آزمودنی های جوان تمرین کرده در اوقات مختلف روز مشاهده نشد. 2.در حالی که اوقات روز تاثیر معناداری بر عملکرد آزمودنی های مسن در تعادل ایستا با چشمان بسته نداشت اما در مورد تعادل ایستا با چشمان باز این چنین نبود (047/0 p=) و مشاهده شد که این آزمودنیها، در مقایسه با ساعات دیگر، در ساعت 4 عصر از عملکرد تعادل ایستا با چشمان باز بهتری برخوردارند. کمترین زمان تعادل ایستا با چشمان باز، در این افراد در ساعت 8 صبح مشاهده شد. 3. اگرچه در تعادل ایستا با چشمان بسته، تفاوت معناداری میان دو گروه مشاهده گردید و افراد مسن در این مورد از عملکرد بهتری برخوردار بودند(0001/0 p=) اما چنین موردی در تعادل ایستا با چشمان باز مشاهده نشد(761/0 p=)، میان تاثیرات اوقات روز بر تعادل ایستا، چه با چشمان باز و چه با چشمان بسته، درآزمودنی های جوان تمرین کرده و مسن سالم تفاوت معناداری وجود نداشت. 4.در تعادل پویا، اگرچه آزمودنی های جوان از عملکرد بهتری برخوردار بودند (012/0 p=) اما در هیچکدام از دو گروه، تفاوت معناداری میان عملکرد در اوقات مختلف روز مشاهده نشد (103/0 p=). بدیهی است که میان تاثیرات اوقات روز بر تعادل پویای دو گروه نیز تفاوت معناداری وجود نداشته باشد(695/0 p=).

چکیده: هدف این پژوهش، مقایسه پارامترهای تاکتیکی کشتی گیران آزادکار اوزان سنگین(84 ، 96 و120کیلو گرم) در مسابقات لیگ داخلی و قهرمانی جهان بود. بدین منظور، از میان اسناد تصویری موجود در فدراسیون کشتی جمهوری اسلامی ایران10 رقابت از هر رده وزنی در دو سطح قهرمانی جهان و لیگ داخلی، به طور تصادفی ساده انتخاب گردید. سپس، عملکرد تاکتیکی 120 کشتی گیر منتخب با استفاده از روش تحلیل ویدیوئی با ثبت لحظات اساسی مورد مطالعه قرار گرفت. پارامترهای مورد مطالعه در تحقیق عبارت بودند از: 1-تناوب حمله؛ 2- اطمینان حمله؛ 3- اطمینان دفاع؛ 4- نتیجه بخشی. تجزیه و تحلیل آماری داده ها از طریق آمار توصیفی و آمار استنباطی شامل، آزمون کولموگروف- اسمیرنوف و آزمون t گروه های مستقل در سطح معناداری p?0.05 انجام شد نتایج به دست آمده در پارامترهای مورد نظر به شرح زیر است. الف- میانگین تناوب حمله کشتی گیران اوزان 84، 96 و 120 کیلوگرم در مسابقات جهانی به ترتیب 65/1 26/120، 14/2 41/132 و 65/1 99/165 ثانیه و در لیگ داخلی به ترتیب 70/1 93/122، 82/1 29/132 و 65/1 65/163 ثانیه به دست آمد؛ که از لحاظ آماری معنی دار نبود. ب- تفاوتهای مشاهده شده بین میانگین شاخص اطمینان حمله در اوزان 84، 96 و120 کیلوگرم در مسابقات جهانی (به ترتیب 19/30 55/38، 76/31 78/36 و 13/42 62/56در صد) و در لیگ داخلی (به ترتیب 86/28 88/53، 88/24 48/48 و 23/38 48/40 درصد) بوده است،که از لحاظ اماری معنی دار نبودند. ج- تفاوتهای مشاهده شده بین میانگین شاخص اطمینان دفاع کشتی گیران اوزان 84، 96 و 120 کیلوگرم در مسابقات جهانی (به ترتیب 34/29 37/62، 49/33 20/58 و 64/43 53/50 در صد) و در لیگ داخلی (به ترتیب 36/28 70/44، 95/25 86/47 و 91/35 17/51 درصد) بوده است،که از لحاظ آماری معنی دار نبوده است. د- تفاوتهای مشاهده شده بین میانگین شاخص نتیجه بخشی اوزان 84، 96 و 120 کیلوگرم( به ترتیب 02/1 54/1، 84/0 05/1 و 81/0 99/0امتیاز) و در لیگ داخلی( به ترتیب 84/0 27/1، 72/0 27/1 و 87/0 958/0امتیاز) بوده است. این یافته ها بیانگر برابری میزان خبرگی تاکتیکی کشتی گیران اوزان سنگین در دو سطح از مسابقات لیگ داخلی ج.ا.ایرانو قهرمتنی جهان در سال 2010می باشد. به علاوه، شاخص های تاکتیکی هر دو گروه مورد مطالعه در سطحی پائین تر از انتظارات (پارامترهای مدلی) فدراسیون جهانی کشتی بود. کلمات کلیدی: کشتی آزاد، خبرگی تاکتیکی، اوزان سنگین، تناوب حمله، اطمینان حمله، اطمینان دفاع، نتیجه بخشی.

چکیده: سندروم درد کمری و ناتوانی عملکردی ناشی از آن، یکی از شایع ترین مشکلات در میان کارکنان اداری محسوب می شود. لذا، هدف از انجام این پژوهش بررسی تأثیر تمرینات مکنزی روی نوسانات درد مزمن کمری کارمندان زن می باشد. روش شناسی: پژوهش از نوع مطالعات نیمه تجربی است. جامعه آماری را کارمندان زن 50-40 سال مبتلا به کمر درد مزمن در دانشگاه رازی تشکیل می دهد که نوسانات درد آنها در چهار وضعیت درد بحرانی، درد معمول (شایع)، درد جاری (هنگام ارائه پرسشنامه) و درد خفیف (در آسوده ترین شرایط) توسط مقیاس چهار جزئی ارزیابی درد (وان کوف، 1993) اندازه گیری شد. سپس، تعداد 30 کارمند که از لحاظ امتیاز وضعیت درد معمول در شرایط یکسانی بودند، به طور تصادفی در دو گروه کنترل و تجربی مورد مطالعه گرفتند. آزمودنی های گروه تجربی به مدت 6 هفته به انجام تمرینات مکنزی در شرایط خانگی اقدام ورزیدند. عملیات آماری از طریق آمار توصیفی، آزمون ویلکاکسون و آزمون یومان ویتنی توسط نرم افزار spss انجام گرفت (p<0.05). یافته ها: نتایج آزمون یومان ویتنی نشان دادند که در پس آزمون، تفاوت های مشاهده شده بین میانگین های گروه کنترل و تجربی در دو جزء درد معمول و درد جاری معنادار می باشند. اما، نتایج آزمون ویلکاکسون در مورد تفاوت های درون گروهی، بر وقوع تغییرات معنادار در سه جزء درد معمول، درد جاری و درد بحرانی آزمودنی های گروه تجربی دلالت داشتند. در حالی که در گروه کنترل، هیچ تفاوت معناداری در اجزاء درد مشاهده نشد. بحث و نتیجه گیری: بر پایه یافته های پژوهش، انجام تمرینات مکنزی موجب کاهش درد شایع، درد جاری و درد بحرانی کارمندان زن مبتلا به کمر درد می شود. واژه کلیدی: درد مزمن کمری، نوسانات کمر درد، کارمندان زن

مقدمه: حوزه ای از کنترل پاسچری که کمتر مورد بررسی قرار گرفته است، تأثیر ساختار پا بر کنترل پاسچری است. پا مهمترین قسمت دیستال در زنجیر اندام تحتانی است لذا تغییرات بیومکانیکی کوچک در پا، بر استراتژی های کنترل پاسچری اثرگذار است. همچنین نوع پای گود و صاف کنترل پاسچری را با مکانیسم های جداگانه ای تحت تأثیر قرار می دهند. بنابراین هدف از این تحقیق بررسی یک دوره 6 هفته-ای تمرینات تعادلی بر کنترل پاسچری افراد دارای کف پای طبیعی، صاف و گود می باشد. روش تحقیق: تحقیق حاضر تحقیقی مقطعی و از نوع نیمه تجربی می باشد. از بین جامعه آماری، با استفاده از شاخص 6-آیتمی پاسچر پا تعداد 45 نفر در سه گروه 15 نفره پای طبیعی (50/1±13/5)، صاف (16/1±93/9) و طاقدیسی (63/1±33/4-) قرار گرفتند. کنترل پاسچری ایستا و پویا قبل و پس از انجام تمرینات تعادلی ارزیابی شد. نتایج: نتایج تجزیه و تحلیل واریانس با اندازه های مکرر نشان داد که در هر گروه با گذشت زمان، تعادل ایستا (زمان آزمون لک لک) بطور معناداری بهبود یافت (001/0>p (. همچنین تفاوت معناداری بین روند تغییرات تعادل ایستا در سه گروه از پیش آزمون به پس آزمون مشاهده شد (05/0>p). میزان پیشرفت زمان ایستادن در آزمون لک لک در دانش آموزان با پای نرمال بطور معناداری بیشتر از دانش آموزان با پای طاقدیسی بود (05/0>p (. نتایج آزمون تحلیل کوواریانس عاملی نشان داد در هر گروه با گذشت زمان، تعادل پویا (میانگین فاصله طی شده) بطور معناداری افزایش یافت (001/0>p (. درعملکرد تعادلی پویا، افراد با پای نرمال نسبت به افراد با پای صاف و طاقدیسی پیشرفت بیشتری داشتند (001/0>p (، همچنین افراد با پای صاف نسبت به افراد با پای طاقدیسی، در عملکرد تعادلی پویا پیشرفت بیشتری از خود نشان دادند (05/0>p (. شاخص اندازه اثر نشان داد که تمرینات تعادلی به ترتیب 57 و 99 درصد واریانس بهبود تعادل پویا و ایستای دانش آموزان را تشریح می کند. بحث و نتیجه گیری: ناهنجاری کف پای گود با کاهش جنبش پذیری پا همراه است لذا در هنگام فعالیت-های پویا در مکانیسم جذب ضربه اختلال ایجاد می کند، همچنین پای گود سطح تماس کمتری با سطح داشته و از اطلاعات حسی پلانتار کمتری نسبت به کف پای نرمال و صاف بهره می برد لذا ممکن است به این دلایل در پاسخ به تمرینات تعادلی، بر سازگاری های عصبی ویژه در سطوح نخاع و بالاتر از نخاع تأثیر بگذارد. با توجه به این نتایج می توان گفت که نوع ناهنجاری پا حتی بر تأثیرپذیری افراد از تمرینات تعادلی نیز اثرگذار است.

پژوهش حاضر به منظور بررسی تأثیر ترتیب ارائه فعالیت مقاومتی بر لپتین و تستوسترون در مردان جوان دارای اضافه وزن انجام گرفت. 14 مرد جوان (میانگین سن: 25/1±36/21 سال و bmi: 88/1±95/27kg/m2) به صورت هدفمند انتخاب شدند و دو جلسه تمرینی را تکمیل کردند. قبل از آن در جلسه ای یک تکرار بیشینه برای شش حرکت تعیین شد. انجام فعالیت های مقاومتی، با دو نوع ارائه گوناگون [ پروتکل الف: از عضلات بزرگ به کوچک(پرس پا، پرس سینه، سیم کش زیر بغل، سرشانه هالتر، جلو بازو، پشت بازو) و پروتکل ب: از عضلات کوچک به بزرگ(عکس ترتیب حرکات پروتکل الف)] و با شدت 85/0 یک تکرار بیشینه انجام گرفت. برای این منظور در جلسه اول و به صورت تصادفی نیمی از آزمودنی ها پروتکل الف (از عضلات بزرگ به کوچک) و بقیه آزمودنی ها پروتکل ب (از عضلات کوچک به بزرگ) را انجام دادند. استراحت برای هر نوبت یک دقیقه و برای هر حرکت دو دقیقه در نظر گرفته شد. یک هفته بعد، جلسه دوم با همین پروتکل تمرینی اجرا شد، با این تفاوت که تمرینات به آزمودنی های الف و ب جابجا شد. در هریک از پروتکل ها، خون گیری قبل از فعالیت، بلافاصله و 30 دقیقه بعد از فعالیت انجام گرفت. نتایج با استفاده از آزمون آنوای تکراری حاکی از آن بود که غلظت لپتین سرم در هر دو پروتکل بلافاصله بعد از فعالیت و 30 دقیقه بعد از فعالیت نسبت به قبل از آن به صورت معناداری به ترتیب(003/ 0=p و 002/ 0=p) کاهش یافت. در مورد غلظت تستوسترون هم در هر دو پروتکل بلافاصله و 30 دقیقه پس از فعالیت نسبت به قبل از آن کاهش معنی داری(005/ 0=p و 002/ 0=p) دیده شد. علاوه بر این، در پروتکل الف، همبستگی بین لپتین و تستوسترون در هیچ یک از مراحل اندازه گیری مشاهده نشد، اما در پروتکل ب همبستگی منفی بین این دو ملاحظه گردید. در کل یافته های حاضر نشان داد که ترتیب بزرگی یا کوچکی عضلات بکار گرفته شده، در ابتدای فعالیت تأثیری بر ترشح هورمون لپتین و تستوسترون ندارد؛ اگرچه اثبات همبستگی بین این دو هورمون به تحقیقات بعدی نیاز دارد.

ضعف تعادل از جمله عوامل خطرزای زمین خوردن، آسیب دیدگی و حتی مرگ سالمندان به شمار می رود. تحقیق حاضر به منظور بررسی تأثیرات هشت هفته تمرین در آب بر تعادل و قدرت اندام تحتانی مردان سالمند انجام شده است. آزمودنی های این تحقیق 20 مرد سالمند غیرفعال شهرستان کرمانشاه بودند که بر طبق معیارهای ورود به تحقیق، انتخاب شده و به صورت تصادفی در دو گروه کنترل و تجربی قرار گرفتند. قبل از شروع پروتکل تمرینی، تعادل ایستا، پویا و قدرت اندام تحتانی آزمودنی ها به ترتیب توسط آزمون ایستادن لک لک، timed up& go و 30-second chair stand ارزیابی شد. سپس گروه تجربی تمرینات خود را در آب به مدت هشت هفته (سه جلسه در هفته) انجام دادند. اختلاف بین پیش آزمون و پس آزمون هر یک از گروه های تجربی و کنترل با استفاده از روش آماری t وابسته و مستقل در سطح معنی داری 05/0 تجزیه و تحلیل گردید. نتایج نشان داد که هشت هفته تمرین در آب باعث افزایش معنادار 28 درصدی در تعادل ایستا (001/0p=)، افزایش معنادار 10 درصدی در تعادل پویا (006/0p=) و افزایش معنادار 37 درصدی در قدرت اندام تحتانی (0001/0p=)، سالمندان شد. در حالی که هیچ گونه تفاوت معنی داری در گروه کنترل مشاهده نشد.

پیش گیری از آسیب های ورزشی مهمترین موضوع در برخورد با آسیب های ورزشی است. برای پیش گیری از آسیب های ورزشی شناسایی عوامل و ریسک فاکتورهای مستعد کننده آسیب از اهمیت ویژه ای برخوردار است. هدف از انجام این تحقیق شناسایی ریسک فاکتورهای آسیب در بین کشتی گیران نخبه استان کرمانشاه می باشد. بدین منظور60 نفر کشتی گیر در سه گروه شامل: آسیب دیده منیسک، رباط صلیبی قدامی و افراد غیر آسیب دیده در گروههای20 نفری تقسیم شدند. سپس با بررسی زوایای آنت ورژن، چرخش درشت نی و واروس از طریق ابزار سی تی اسکن و رادیو گرافی و با استفاده از آزمون آماری t دو گروه مستقل، ناهنجاریهای آنها با هم مقایسه شدند.نتایج حاصل از از تحلیل داده های آماری به شرح زیر است: 1- آنت ورژن. چرخش داخلی سر استخوان ران بر هر دو آسیب شایع رباط صلیبی قدامی و منیسک اثرگذار است. 2- چرخش درشت نی. تنها بر آسیب منیسک اثرگذار بوده واثر آن بر آسیب رباط صلیبی قدامی معنی دار نیست. 3- واروس زانو. اثر آن بر هر دو آسیب منیسک و رباط صلیبی قدامی از نظر آماری معنی دار نیست.

هدف از این تحقیق تعیین تأثیر 6 هفته تمرینات توپی بر اجرای حرکات ظریف و درشت کودکان عقب مانده ذهنی آموزش پذیر بود. بدین منظور 25 نفر از کودکان عقب مانده ذهنی آموزش پذیر شهر الشتر انتخاب شدند . پس از اجرای پیش آزمون با استفاده از آزمون رشد حرکتی لینکلن اوزرتسکی، آزمودنی ها را به صورت تصادفی در دوگروه کنترل و تجربی قرار داده شدند. گروه تجربی به مدت 6 هفته سه جلسه ای، هر جلسه به مدت 60 دقیقه تمرینات توپی را در قالب تمرینات دایره ای در 8 ایستگاه انجام دادند. افراد گروه کنترل در این فاصله هیچگونه فعالیت بدنی منظم و برنامه ریزی شده نداشتند. بعد از دوره تمرین از افراد هر دو گروه آزمون استاندارد رشد حرکتی لینکلن اوزرتسکی به عمل آمد. تجزیه و تحلیل داده ها توسط نرم افزار spss در دو سطح آمار استنباطی و توصیفی صورت گرفت. در کلیه مراحل تحقیق سطح معنی داری 05/0 در نظر گرفته شد. نتایج نشان داد که 6 هفته تمرینات توپی تأثیر معنی داری بر اجرای حرکات ظریف و درشت کودکان عقب مانده ذهنی آموزش پذیر داشت و همچنین میزان پیشرفت در اجرای حرکات ظریف و درشت متعاقب یک دوره تمرینات توپی متفاوت بود که با توجه به نتایج به دست آمده میزان پیشرفت در اجرای حرکات درشت بیشتر از حرکات ظریف بود.از یافته های این تحقیق می توان نتیجه گرفت که کودکان عقب مانده ذهنی آموزش پذیر در صورت برخورداری از فرصت های حرکتی کافی و مناسب، می توانند پیشرفت قابل توجهی را در اجرای حرکات ظریف و درشت از خود نشان دهند و در انجام بسیاری از مهارت های روزمره موفق شوند.

امروزه اختلالات عضلانی-اسکلتی از جمله شایع ترین عوامل زیان آور محیط های کاری است. ایستگاه های کار غیرارگونومیک و طراحی نامناسب مشاغل در محیط های کار، سبب شده است که کارگران در معرض ریسک-فاکتورهای ایجادکننده ی اختلالات عضلانی-اسکلتی قرار بگیرند؛ که به نظر می رسد شیوع این اختلالات در میان فرشبافان سنتی بیش از سایر مشاغل باشد. این اختلالات رتبه ی دوم بیماری ها و عوارض ناشی از کار را به خود اختصاص داده است. هدف از انجام این تحقیق بررسی تاثیر تمرینات قدرتی بر درد گردنی-شانه ای زنان فرشباف است. این مطالعه از نوع تحقیقات نیمه تجربی با طرح پیش آزمون و پس آزمون است. جامعه ی مورد مطالعه زنان فرشباف 20-30 ساله ی شهرستان اسلام آبادغرب هستند که 20 نفر از آن هایی که شدت درد شدید آن ها 3 یا بالاتر بود به طور تصادفی در دو گروه کنترل (10 نفر) و تجربی (10 نفر) قرار گرفتند. بعد از 6 هفته تمرین قدرتی شدت درد جاری، معمول و شدید دوباره با استفاده از مقیاس 0-9 اندازه گیری شد. عملیات آماری از طریق آمار توصیفی و t مستقل و وابسته با استفاده از نرم افزار spss صورت گرفت (p<0/05). در مقایسه ی پیش آزمون و پس آزمون درگروه تجربی، میزان درد شدید، معمول و جاری تفاوت معنی داری داشت (p<0/05). این میزان کاهش 53%، 50% و 58% به ترتیب برای درد شدید، معمول و جاری گزارش شد. اما در گروه کنترل تفاوت معنی داری بین مقادیر پیش آزمون و پس آزمون مشاهده نشد. بر پایه ی یافته های این پژوهش، انجام تمرینات قدرتی ویژه موجب کاهش درد شدید، معمول و جاری می شوند.

نشانگان استرس داخلی ساق، آماس پوشش یا ضریع استخوان ساق و یا اسپلینت ساق پا آسیب رایج در ورزشکارانی است که در قسمت پایین و در سطح جلویی و داخلی ساق پا درد دارند که بعد از فعالیت های شدید بدنی و ورزش زیاد به وجود می آید. در این عارضه، به دنبال هر فعالیت بدنی شدید که به ساق فشار زیادی وارد کند، عضلات ساق پا متورم و دردناک (سندروم کمپارتمان مزمن) می شوند. روش¬شناسی: هدف از تحقیق حاضر تاثیر ماساژ درمانی و تمرینات کششی – قدرتی بر نشانگان عارضه درد ساق پای دانشجویان دختر تربیت بدنی است. این مطالعه از نوع تحقیقات نیمه¬تجربی با طرح پیش¬آزمون و پس¬آزمون است. جامعه آماری تحقیق افراد مبتلا به شین اسپلینت می¬باشند. آزمودنی¬های تحقیق 33 دختر دانشجوی تربیت بدنی مبتلا به شین اسپلینت هستند که در حال گذراندن واحد دوومیدانی، به تشخیص ارتوپد دچار درد ساق پا بودند و به طور داوطلبانه آمادگی خود را جهت شرکت در تحقیق حاضر اعلام نمودند و به¬طور تصادفی به دو گروه تجربی (ماساژ10، تمرینات کششی- قدرتی11 نفر) و یک گروه کنترل (12 نفر) تقسیم شدند. بعد از 4 هفته تمرینات کششی- قدرتی و ماساژ درمانی شدت درد با استفاده از مقیاس سنجش درد کلامی اندازه¬گیری شد. عملیات آماری از طریق آمار توصیفی و آمارهای استنباطی one-way anova ، روش کروسکال – والیس (kruskal-wallis) و t مستقل با استفاده از نرم¬افزار 20 spss صورت گرفت (p<0.05). یافته¬ها: در مقایسه¬ی پیش¬آزمون و پس¬آزمون درگروه تجربی، میزان درد در هر دو گروه تجربی تفاوت معنی¬داری داشت. اما در گروه کنترل تفاوت معنی¬داری بین مقادیر پیش¬آزمون و پس¬آزمون مشاهده نشد. بحث و نتیجه¬گیری: بر پایه¬ی یافته¬های این پژوهش، انجام تمرینات کششی-قدرتی و ماساژ درمانی موجب کاهش درد می¬شوند. میزان دامنه پلانتار فلکشن، دورسی فلکشن، اینورشن و اورشن مفصل مچ پا بین دو گروه ماساژ درمانی و تمرینات کششی- قدرتی تفاوت معنی¬داری وجود داشت، که در این زمینه فقط تمرینات کششی – قدرتی اثربخش بودند. همچنین در میزان قدرت عضلانی پلانتار فلکشن، دورسی فلکشن، اینورشن و اورشن مفصل مچ پا بین دو گروه تمرینات کششی- قدرتی و ماساژ درمانی تفاوت معنی¬داری وجود داشت، که در این زمینه هم فقط تمرینات کشش – قدرتی باعث افزایش قدرت عضلات ساق پا شدند.

نقص تعادل، اختلال در راه رفتن و سقوط مکرر از مشکلات شایع در کودکان مبتلا به سندرم داون است. هدف از پژوهش حاضر، بررسی یک دوره تمرینات ثبات مرکزی بر تعادل کودکان مبتلا به سندرم داون است. آزمودنی¬های این پژوهش 16 کودک مبتلا به سندرم داون مراجعه کننده به مراکز توانبخشی شهرستان نورآباد بودند که بدون در نظر گرفتن محدودیت جنسی و بر طبق معیارهای ورود به تحقیق و رضایت والدین، برای شرکت در مطالعه حاضر انتخاب شدند و در دو گروه کنترل و تجربی قرار گرفتند. قبل از شروع پروتکل تمرینی، تعادل ایستای آنها با استفاده از آزمون اصلاح شده لک-لک و تعادل پویای آن¬ها با استفاده از آزمون تعادلی گردش ستاره، ارزیابی و اندازه¬گیری شد. گروه تجربی تمرینات ثبات مرکزی را به مدت 8 هفته (3 جلسه در هفته)، انجام دادند و گروه کنترل در طول انجام پژوهش هیچ گونه فعالیت بدنی انجام ندادند. در نهایت پس از انجام پروتکل تمرینی، آزمون مجدد جهت ارزیابی تعادل ایستا و پویای این کودکان انجام شد. اختلاف بین پیش-آزمون و پس¬آزمون هر یک از گروه¬های تجربی و کنترل، با استفاده از روش آماری t وابسته و مستقل در سطح معنی-داری 0/05 تجزیه و تحلیل گردید. نتایج نشان داد که تمرینات ثبات مرکزی باعث افزایش معنادار 67 درصدی در تعادل ایستا (000/1=p) و افزایش معنادار 25 ، 22، 30، 36، 24، 20، 16 و 54 درصدی به ترتیب در جهت¬های قدامی، قدامی داخلی، قدامی خارجی، خلفی، خلفی داخلی، خلفی خارجی، داخلی و خارجی آزمون ارزیابی تعادل پویا در کودکان مبتلا به سندرم داون شد (p<0/05). در حالی که هیچ¬ گونه تفاوت معنی¬داری در گروه کنترل مشاهده نشد.

با توجه به اینکه کودکان کم توان ذهنی از سطح پایین تری از فاکتورهای آمادگی جسمانی نسبت به افراد سالم همتای خود برخوردارند، این تحقیق با هدف بررسی اثر هشت هفته تمرینات هوازی موزون محلی بر تعادل و عملکرد قلبی تنفسی دانش آموزان دختر کم توان ذهنی مقطع ابتدایی انجام شد. بدین منظور، 20 دانش آموز دختر کم توان ذهنی در دسترس، در دو گروه ده نفره کنترل و تجربی مورد مطالعه قرار گرفتند. مدت کار تجربی هشت هفته سه جلسه ای و شامل اجرای تمرینات ریتمیک منطقه کرمانشاه به مدت 45 دقیقه بود. برای اندازه گیری شاخص های تعادل ایستا، تعادل پویا، توان هوازی بیشینه، تعداد تنفس، ظرفیت حیاتی آهسته و ظرفیت حیاتی فشاری در پیش آزمون و پس آزمون به ترتیب از آزمون های لک لک، گردش ستاره ای، پله هاروارد، شمارش تعداد تنفس در یک دقیقه و اسپیرومتری (برای دو آزمون آخر) استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده ها توسط نرم افزار spss در دو سطح آمار توصیفی (میانگین و انحراف استاندارد) و استنباطی (آزمون های t مستقل و t همبسته) در سطح معنا داری (0/05> p) انجام شد؛ و نتایج تجزیه و تحلیل آماری به این صورت ارائه گردید: 1. انجام تمرینات سبب ایجاد تفاوت معنی دار بین دو گروه کنترل و تجربی در فاکتورهای تعادل ایستا و پویا، تعداد تنفس نشد. 2. تفاوت معنی داری در توان هوازی بیشینه، ظرفیت حیاتی آهسته و ظرفیت حیاتی فشاری بین دو گروه کنترل و تجربی مشاهده شد.

مقدمه و هدف: ورزشکاران سطح بالا از نظر مهارتی اختلاف ناچیزی با یکدیگر دارند. بنابراین، ورزشکاری برنده است که از طریق غلبه بر اضطراب خود مرتکب اشتباه کمتری بشود. هدف از انجام این پژوهش مقایسه تأثیر ماساژ کلاسیک و تمرینات آرمیده ساز بنسون بر اضطراب حالتی رقابتی و شاخص های قلبی عروقی نوجوانان کشتی گیر سبک وزن بود. مواد وروش ها: پژوهش از نوع مطالعات نیمه تجربی با طرح سه گروهی (گروه ماساژ، گروه آرام سازی بنسون و گروه کنترل) بود. آزمودنی ها 45 کشتی گیر فرنگی کار 16-17 سال در اوزان 42 تا 63 کیلوگرم بودند که به طور تصادفی در سه گروه 15 نفره ماساژ، تمرینات آرمیده ساز بنسون و کنترل مورد مطالعه قرار گرفتند. کار تجربی به شکل اجرای ماساژ کلاسیک و تمرینات آرمیده ساز بنسون به مدت 15 دقیقه در یک ساعت قبل از مسابقات بود. تجزیه و تحلیل آماری داده ها از طریق آمار توصیفی، آزمون کلموگروف-اسمیرنوف، تحلیل واریانس یک سویه و آزمون توکی (05/0p<) انجام گردید. یافته ها: نتایج پژوهش بر کاهش معنادار سطح اضطراب حالتی رقابتی گروه ماساژ (58/86±4/74) و تمرینات آرمیده سازی (61/93±3/43) از گروه کنترل (3/37±68/60) دلالت داشتند (005/0=p). اما تفاوت مشاهده بین دو گروه تجربی معنادار نبود (09/0<p). در تعداد ضربان قلب و میزان فشار خون سیستولی نیز تفاوت معناداری بین دو گروه ماساژ و تمرینات آرمیده سازی مشاهده نشد، اگرچه آن دو به طور معناداری از گروه کنترل بهتر بودند(005/0=p). و بالاخره در میزان فشار خون دیاستولی تفاوت معناداری بین هیچ یک از گروهها مشاهده نشد(680/0<p). نتیجه گیری: نوجوانان کشتی گیر بهتر است به منظور کاهش سطح اضطراب حالتی رقابتی، کاهش تعداد ضربان قلب و فشار خون سیستولی از ابزار ماساژ و تمرینات آرمیده ساز بنسون در یک ساعت پیش از رقابت بهره بگیرند.

چکیده ندارد.