شروط به عنوان تعهدات فرعی بعد از تعهدات اصلی عقود، از عناصر مهم قرار دادها محسوب می شود که با گسترش روز افزون روابط تجاری ، ضرورتهای اجتماعی جهت برقراری عدالت ، این مهم را می طلبد که همه جنبه های اصلی و فرعی عقود و قرار دادهای تجاری مورد بحث و بررسی قرار گیرد . بر همین اساس فقهای متاخر بیش از گذشته به شروط مرتبط با عقد به عنوان یک تعهد فرعی پرداخته اند؛که با اصطلاحاتی همچون شروط ضمن عقد ،الزامات ابتدایی ،شروط قبل از عقد از آن سخن گفته اند ؛و از نظر اکثر فقها همه این شروط الزام آور نمی باشد و تنها شرطی که در ضمن عقد ذکر شود یا شرطی را که قبل از عقد ذکر شود و عقد متبانیاً برآن منعقد گردد، الزام آور دانسته والزامات ابتدائی رالازم الوفا نمی دانند و بر همین اساس یکی از شرایط صحت شرط را ذکر شرط در متن عقد دانسته اند. نگارنده دراین پایان نامه،که پیرامون بررسی شروط غیرمذکور در عقداز منظر فقه شیعه و حقوق موضوعه ایران می باشد، با بیان توصیفی ـ تحلیلی و روش کتابخانه ای به بررسی الزام آور بودن یا نبودن شروط غیر مذکور در عقد پرداخته است. بر این اساس که شروط غیر مذکور مبتنی بر تراضی طرفین می باشد و تراضی می تواند هم تعهدات اصلی و هم تعهدات فرعی عقود را در بر گیرد ؛ یافته های پایان نامه این است که تمامی شروط که مسبوق به تراضی طرفین می باشد هر چند در متن عقد ذکر نگردد ثبوتاً الزام آور می باشد و این ادعا در مرحله اثبات ممکن است دشوار باشد. مهترین دلایلی که میتواند موید این ادعا باشد:اولاً:آیه شریفه أَوْفُواْ بالْعُقُود وآیه... تِجَارَهً عَن تَرَاضٍ ثانیاً: روایت معروف« المومنون عندالشروطهم » می باشد .