«التفسیرالبیانی» بنت الشاطی تفسیری بیانی است که همان تفسیر ادبی محسوب می شود، با این تفاوت که بنت الشاطی خواسته است تفاوت و تمایز روش خود را با این نامگذاری نسبت به تفاسیر ادبی گذشته نشان دهد و با توجه دقیق در به دست آوردن معانی تک تک واژگان آیات و در نظر گرفتن جایگاه آنها در سیاق، روشی نو در تفسیر ارائه دهد. مولف در این تفسیر روشهای منظمی را مبنای کار خود قرار داده که آنها را از استادش امین خولی گرفته، از جمله: ضرورت تفسیر قرآن به صورت موضوعی البته به سبک خاص خود با استقصای همه ی آیات مربوطه؛ بهره گیری از روایات سبب نزول بدون محدود کردن دلالت آیه و با هدف شناخت فضای نزول آیات؛ تبیین دلالت الفاظ قرآن در محدوده ی فهم مردمان عصر نزول؛ محوریت سیاق در فهم نصوص قرآن و معیار قرار دادن متن قرآن در مباحث نحوی، اعرابی و بلاغی. به باور پژوهشگران وی در این مسیر، خود را تا حد زیادی موفق نشان داده است؛ هرچند گاه با از دست دادن این نظم، از روش خود تخطی نموده و در به کارگیری روش یا نتایجی که به دست داده، دقت لازم را ننموده است؛ اما خطاهای او در تفسیرش در مقایسه با دستاوردها و روش نویی که در تفسیر آیات شریفه، پیش روی ما نهاده بسیار ناچیز است؛ استفاده از روش ایشان جدای از کاستی های آن در تفسیرقرآن می تواند نتایج نویی را در، برداشتِ آیات قرآنی به دست دهد.