پژوهش های جدید در ارتباط با بررسی رابطه زبان و مغز نشان داده است که احتمالا" علاوه بر نواحی قشری مغز برخی نواحی زیرقشری نیز در امر پردازش زبان موثر بوده و ضایعات ناشی از این نواحی ممکن است موجب اختلال در برخی توانایی های زبانی فرد بیمار گردد. یکی از این نواحی زیرقشری هسته های قاعده ای مغز می باشد. شناسایی قابل اطمینانی از نشانه های زبان پریشی ناشی از ضایعات این نواحی اثرات روشنی بر پیش بینی های ما در ارتباط با نقش این نواحی در پردازش زبان و همچنین مراحل بهبود و رشد درمان خواهد داشت. در این پژوهش برآنیم تا توانایی های زبانی فرد بیماری را توصیف و بررسی نمائیم که بر اثر نوعی اختلال عروقی در نواحی زیرقشری مربوط به هسته های قاعده ای مغز دچار برخی اختلالات زبانی گردیده است. متغیرهای زبانی مورد بررسی شامل برخی جنبه های روانی گفتار فی البداهه، درک شنیداری، توانایی بیان شفاهی و همچنین بررسی برخی خطاهای تولیدی بیمار حین بخش هایی از آزمون انجام شده می باشد. دوره پژوهش از یک ماه پس از آغاز بیماری شروع و تا یک دوره دو ماهه پس از آن ادامه می یابد. ابزار آزمون گیری مورد استفاده در این پژوهش شامل "آزمون زبان پریشی فارسی" ( نیلی پور، 1376) و برخی ارزیابی های غیررسمی دیگر می باشد. نتایج حاصل از بررسی موردی این پژوهش نشان می دهد که ضایعه نواحی زیرقشری مربوط به هسته های قاعده ای احتمالا" در امر زبان موثر بوده و ضایعه این نواحی می تواند موجب اختلال در برخی توانایی های زبانی فرد بیمار گردد. بررسی توانایی های زبانی بیمار مورد مطالعه همچنین نشان می دهد که ضایعه نواحی زیرقشری مربوط به هسته های قاعده ای مغز می تواند باعث اختلال در روانی کلامی بیمار گردیده و گفتار خودبه خودی را مختل نماید و همچنین بر بیشتر جنبه های مربوط به توانایی بیان شفاهی بیمار موثر باشد. همچنین بررسی اجمالی روند بهبود توانایی های زبانی بیمار مورد مطالعه که در ماههای آغازین بیماری انجام شده نشان می دهد که روند بهبود متغیرهای مورد بررسی همراه با بهبود مناطق ضایعه دیده یکسان نبوده و در تمامی متغیرهای مورد مطالعه مثبت نمی باشد.