از آنجا که زبان نوشتاری مبتنی بر زبان گفتاری می باشد، احتمال می رود آسیب شنیداری علاوه بر زبان بیانی باعث تاخیر و نقایصی در زبان نوشتاری و مهارتهای خواندن نیز بشود. جهت پی بردن به مشکلات و نقایص خواندن کودکان با آسیب شنیداری، تدوین راهکارهای درمانی مناسب برای جبران این مشکلات و کمک به سیستم آموزشی این کودکان نیاز به انجام تحقیقات وسیع تری در این حیطه می باشد.بنابراین در این تحقیق تلاش شده است تا با استفاده از یک آزمون خواندن، مهارتهای خواندن دانش آموزان کم شنوای شدید و شنوا در پایه پنجم ابتدایی مقایسه شود. در این مطالعه مقطعی-مقایسه ای، 16 کودک کم شنوا با تمام شماری کل جامعه ی دانش آموزان کم شنوای شدید پایه ی پنجم (مدارس باغچه بان) و باتوجه به معیارهای ورود و خروج مطالعه انتخاب و با 16 کودک شنوا به عنوان گروه کنترل که براساس پایه تحصیلی با گروه نمونه همتاسازی شده بودند، مورد مقایسه قرار گرفتند. جهت انجام مقایسه مورد نظر از آزمون خواندن و نوشتن در دانش آموزان دبستانی(تهرانی 1380) استفاده شد و داده های حاصل با استفاده از آزمونهای آماری کولموگروف – اسمیرنوف و تی مستقل مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. تحلیل داده ها نشان داد که کودکان کم شنوا در مهارتهای سرعت نامیدن(0/385 =p)، حافظه شنیداری- کلامی صدا(معکوس) (0/345=p)، حافظه بینایی- کلامی تصویر(1= p)، حذف واجی (0/817= p) و صحت خواندن ناکلمه (0/633= p) عملکرد مشابهی با کودکان گروه کنترل داشته اند ولی در مهارتهای دیگر عملکرد ضعیفتری نسبت به گروه کنترل داشته اند. به نظر می رسد که پردازش شنیداری در همه مهارتهای پیش نیاز و تکمیلی خواندن نقش کلیدی دارد و کودکان کم شنوا در تکالیفی که به پردازشهای بینایی نیاز دارند و وابستگی کمتری به مهارتهای زبانی دارند عملکرد مشابهی با کودکان شنوا دارند ولی در تکالیف مبتنی بر پردازشهای شنیداری و زبانی عملکرد ضعیفتری دارند.

چکیده هدف: تحقیقات نشان داده که بین حافظه شنیداری کلامی و میانگین طول گفته ارتباط وجود دارد. مطالعه حاضر جهت بررسی تاثیر تمرینات تقویت حافظه کوتاه مدت شنیداری کلامی بر میانگین طول گفته در کودکان کم شنوا صورت گرفته است. روش بررسی: شرکت کنندگان در این پژوهش مداخله ای از بین مراجعه کنندگان به 4 کلینیک گفتاردرمانی انتخاب وشامل 24 کودک کم شنوا، که به دو گروه کنترل و آزمایش(هرکدام 12 نفر)تقسیم شدند.معیار ورود، داشتن هوش طبیعی بهبود افت شنوایی با سمعک به (30-40 db) و معیار خروج وجود نقایص عصب شناختی بود .این دو گروه از نظرسن، جنس، فراخنای حافظه کوتاه مدت شنیداری کلامی و میانگین طول گفته با هم همسان شده بودند.. جهت انجام بررسی مورد نظر از زیر آزمون حافظه شنیداری وکسلر و تعیین میانگین طول گفته ازروش براون استفاده گردید. یافته ها: داده های پژوهش با استفاده آزمون های تی زوجی و مستقل مورد تحلیل قرار گرفت. تحلیل ها نشان داد که در کلیه آزمون ها، میانگین پاسخ آزمودنی های گروه آزمایش به طور معنی داری بیشتر از آزمودنی های گروه کنترل است (تمامی مقایسه ها 05/0 p< بود).درگروه آزمایش میانگین طول گفته به صورت معناداری افزایش یافت. نتیجه گیری: مطابق با یافته های این تحقیق، تمرینات تقویت حافظه کوتاه مدت شنیداری کلامی بر میانگین طول گفته تاثیر داشته و باعث افزایش آن می گردد. بهتر است درمانگران دربرنامه ریزی درمان به ظرفیت حافظه شنیداری دقت کرده و در صورت نیاز مداخله را انجام دهند. کلید واژه ها: تقویت حافظه کوتاه مدت شنیداری کلامی / میانگین طول گفته /کم شنوایی

تاثیر انجام تمرینات تئوری ذهن و به کار گیری تمرینات داستان گویی که حاوی کلمات ذهنی هستند بر درک افعال ذهنی در کودکان سخت شنوا مورد مقایسه قرار گرفته است.به این منظور 38 کودک سخت شنوا که بر اساس میانگین طول گفته و سن در دو گروه همگن قرار گرفته بودند مورد مقایسه قرار گرفتند. آزمون درک افعال ذهنی که با استفاده از افعال ذهنی که از متون مربوطه استخراج شده بود و به تایید اساتید گروه گفتاردرمانی رسیده بود ابتدا برای تمامی کودکان اجرا شد و سپس برای یک گروه تمرینات تئوری ذهن که از کتاب آموزش مهارت های ذهن خوانی به کودکان اوتیستیک استخراج شده بوداجرا شد. برای گروه دیگر تمرینات داستان گویی که با استفاده از داستان هایی مصور که درمانگر با استفاده از افعال ذهنی آنها را تهیه نموده بود و به تایید اساتید گروه گفتاردرمانی رسیده بودند، اجرا شد.پس از 8 هفته توانایی کودکان در درک افعال ذهنی مجددا مورد ارزیابی قرار گرفت و مشخص شددر هر دو گروه نمرات درک افعال ذهنی افزایش داشته است. همچنین نمرات دو گروه نیز با آزمون تی مستقل بررسی شد و مشخص شد هر دو روش در این مطالعه تأثیر یکسانی بر درک آزمودنی ها از افعال ذهنی داشته اند.

: پارکینسون یک بیماری نرولوژیک پیشرونده است، که برروی حرکات غیر گفتاری و جنبه های مختلفی از تولید گفتار اثر گذاشته و باعث بروز نقص در تنفس، آوا سازی، تولید و نوای گفتار می گردد. هدف اصلی این پژوهش طراحی برنامه ای قابل اجرا جهت درمان نوای گفتار بیماران مبتلا به پارکینسون و بررسی تاثیر آن بر وضوح گفتار این بیماران است. روش اجرا: ابتدا پس از مطالعات کتابخانه ای، برنامه درمانی نوای گفتار متناسب با نیاز بیماران مبتلا به پارکینسون طراحی و پس از تعیین روایی محتوایی، اثر آن بر وضوح گفتار سه بیمار مبتلا به پارکینسون، در یک مطالعه موردی در قالب طرح aba چند خط پایه پلکانی مورد بررسی قرار گرفت. سه بیمار به روش غیر تصادفی ساده و در دسترس جهت شرکت در پژوهش انتخاب و طی دوازده جلسه چهل و پنج دقیقه ای تحت درمان نوای گفتار قرار گرفتند. طبق نتایج بدست آمده، برنامه درمانی طراحی شده منجر به افزایش وضوح گفتار هر سه بیمار شده و نتایج درمانی آن به مدت سه الی چهار هفته نسبتا پایدار بوده است.