مقدمه: فشار خون اساسی، یکی از مهم ترین عوامل موثر بر سلامت عمومی و کیفیت زندگی بیماران و سومین علت مرگ و میر در دنیاست. نتایج مطالعات نشان می دهند که، سطح سلامت عمومی و کیفیت زندگی این بیماران پائین تر از سطح مورد انتظار است و درمان های دارویی قادر به تامین این موضوع نمی باشند. هدف پژوهش حاضر، مقایسه اثر بخشی سه روش امید درمانی، درمان شناختی- رفتاری و دارو درمانی بر ابعاد سلامت عمومی و کیفیت زندگی بیماران مبتلا به فشار خون اساسی در شهر اصفهان است. روش کار: پژوهش حاضر یک طرح نیمه تجربی با گروه کنترل، از نوع پیش آزمون و پس آزمون همراه با آزمون پیگیری است. 60 بیمار مبتلا به فشار خون اساسی، از بین بیماران مبتلا مبتلا به فشار خون در شهر اصفهان انتخاب و به صورت تصادفی در سه گروه مداخله قرار داده شدند. همه بیماران به خاطر فشار خون بالا دارو مصرف می نمودند. اولین گروه آزمایشی، علاوه بر دارو از امید درمانی، دومین گروه علاوه بر دارو درمانی از درمان شناختی – رفتاری و سومین گروه فقط از درمان دارویی استفاده می نمود. کلیه بیماران قبل از شرکت در گروه های مداخله، نسبت به تکمیل پرسشنامه های جمعیت نگاشتی و پرسشنامه های سلامت عمومی و کیفیت زندگی اقدام نمودند. بعد از اعمال مداخلات درمانی و چهار ماه پس از پایان مداخله، آزمودنی ها توسط همان پرسشنامه ها مورد ارزیابی مجدد قرار گرفتند. یافته ها: نتایج تحلیل کو واریانس نشان داد که، مداخلات امید درمانی و درمان شناختی – رفتاری موجب بهبود کیفیت زندگی بیماران مبتلا به فشار خون اساسی نسبت به گروه شاهد(دارو درمانی) گردید و اثرات درمان پس از چهار ماه هنوز برقرار بود. نتیجه گیری: امید درمانی و درمان شناختی – رفتاری در بهبود سلامت عمومی و کیفیت زندگی بیماران مبتلا به فشار خون اساسی موثر هستند. بنا بر این، با توجه به نتایح این تحقیق، استفاده از رویکرد تیمی و لزوم همکاری متخصصان داخلی و قلب و روان شناسان به منظور ارتقای سلامت عمومی و کیفیت زندگی بیماران مبتلا به فشار خون اساسی پیشنهاد می گردد.