به منظورتعیین بهترین زمان کشت، فاصله بین ردیف کشت و میزان بذر روی عملکرد گیاه باقلا رقم ’برکت‘ در آزمایشی در سال زراعی 87 در موسسه تحقیقات برنج کشور (رشت) به صورت کشت دوم اجرا گردید. آزمایش به صورت اسپیلت فاکتوریل با طرح پایه بلوک کامل تصادفی در سه تکرار انجام شد. سه تاریخ کشت (10 و 25 مهر و 10 آبان) به عنوان فاکتور اصلی، سه فاصله بین ردیف (30 و 40 و 50 سانتی متر) و دو میزان بذر (100 و 150 کیلوگرم در هکتار) به عنوان فاکتورهای فرعی در نظر گرفته شدند. نتایج نشان داد که تاریخ کشت روی عملکرد و تمامی اجزای عملکرد (تعداد غلاف، تعداد دانه در غلاف، عملکرد بیولوژیکی و ...) تأثیر معنی داری داشت. همچنین تأثیر فاصله کشت روی صفت ارتفاع بوته و وزن صد دانه معنی دار است. با این وجود میزان بذر روی هیچ صفتی تأثیر معنی داری را نشان نداد. اثر متقابل تاریخ کشت و فاصله کشت در صفت ارتفاع بوته، تاریخ کشت و میزان بذر در صفت ارتفاع پایین ترین غلاف و فاصله کشت و میزان بذر در صفات وزن صد دانه و شاخص برداشت معنی دار شد. عملکرد و تمامی اجزای عملکرد به جزء وزن صد دانه و شاخص برداشت در تاریخ کشت 10 مهر بالاترین میزان خود را داشتند. بیشترین عملکرد غلاف از فاصله بین ردیف 30 سانتی متر به دست آمد. تمامی اجزای عملکرد به جزء ارتفاع غلاف پایینی و وزن صد دانه بالاترین میزان خود را در میزان بذر 100 کیلوگرم در هکتار دارا بودند. با توجه به یافته های این آزمایش، کشت در 10 مهر با فاصله بین ردیف 30 سانتی متر و میزان بذر 100 کیلوگرم در هکتار، به عنوان مناسب ترین زمان، فاصله بین ردیف و میزان بذر در کشت دوم باقلا توصیه می شوند.

این آزمایش به منظور بررسی اثر دگرآسیبی عصاره برگ گردو ایرانی بر ریحان، مرزه و جعفری در سال 1388 در گلخانه گروه علوم باغبانی دانشکده کشاورزی دانشگاه گیلان انجام شد. گیاهان در دو مرحله جوانه زنی و سه تا چهار برگی تحت تیمار با غلظت های 16، 25، 50 و 100 درصد عصاره برگ گردو قرار گرفتند. شاخص های جوانه زنی بذر و برخی صفات مرفولوژیک و فیزیولوژیک گیاهان ارزیابی شدند. نتایج نشان داد با افزایش غلظت عصاره برگ گردو درصد جوانه-زنی، طول ساقه چه و ریشه چه, وزن تر ساقه چه و ریشه چه کاهش یافت. ارتفاع ساقه مرزه با افزایش غلظت عصاره برگ گردو افزایش یافت. تغییر معنی داری در وزن خشک ساقه چه ریحان و جعفری مشاهده نشد. سطح برگ و پروتئین تحت تاثیر افزایش غلظت عصاره برگ گردو کاهش یافت. در مرزه وزن تر و خشک بخش هوایی و ریشه، میزان کلروفیل a، b و کلروفیل کل با افزایش غلظت عصاره کاهش یافت ولی در ریحان و جعفری تغییری نکرد. میزان فعالیت آنزیم پراکسیداز تنها در جعفری افزایش یافت. مقدار اسانس، میزان فنل کل و ظرفیت آنتی اکسیدانی ریحان و مرزه، آنتوسیانین ساقه مرزه و همچنین مقدار کارتنوئید در ریحان با افزایش غلظت عصاره افزایش یافت. نتایج حاکی از آن است که گیاهان ریحان و مرزه در مقایسه با جعفری حساسیت بیشتری نسبت به اثر دگرآسیبی ژوگلان موجود در عصاره برگ گردو داشته است. با توجه به سنجش های آنزیمی، به نظر می رسد که در گیاه جعفری با فعال شدن سیستم های آنتی اکسیدانی آنزیمی، گیاه در برابر اثر سمیت ژوگلان از خود مقاومت نشان می دهد

تنش اکسیداتیو یکی از مهمترین دلایل پیری است که در اثر عدم تعادل بین تولید و متابولیسم گونه های فعال اکسیژن(ros) اتفاق می افتد. در پژوهش حاضر ارتباط بین تنش اکسیداتیو و پیری 5 رقم هیبرید کلم بروکلی (’جنرال ‘، ’لیبرتی‘، ’پیلگریم ‘، ’رولوشن‘و ’میلادی‘) در دو شرایط دمایی سردخانه (دمای 1±0 درجه سانتی گراد و رطوبت نسبی %5±90) و اتاق (دمای 2±20 درجه سانتی گراد و رطوبت نسبی %5±70) بررسی گردیده است. گلچه ها در داخل کیسه های پلی اتیلنی در بسته قرار گرفته و انبار شدند. گلچه های انبار شده پس از 40 روز نگهداری در دمای پایین سردخانه به مدت دو روز اضافی تر به دمای بالا منتقل شدند. کاهش وزن، کلروفیل کل، کارتنوئید، ظرفیت آنتی اکسیدانی، فنل کل، فلاونوئید کل، پروتئین، پراکسیده شدن لیپید، آنزیم لیپوکسی ژناز (lox)، سوپراکسید دیسموتاز (sod) و پراکسیداز (pod) اندازه گیری شد. نتایج نشان داد در دمای صفر درجه سانتی گراد ظرفیت آنتی اکسیدانی در کلیه ارقام به جز ’جنرال‘به طور معنی داری کاهش یافت، در صورتیکه در 20 درجه سانتی گراد ظرفیت آنتی اکسیدانی در کلیه ارقام افزایش یافت. میزان وزن، کلروفیل کل، کارتنوئید، فلاونوئید کل و پروتئین طی نگهداری در هر دو دما کاهش یافت. البته این کاهش در دمای بالا بیشتر از دمای پایین بود. پس از انتقال گلچه ها از سردخانه به دمای اتاق فعالیت sod در کلیه ارقام به جز ’جنرال‘ و ’لیبرتی‘ افزایش یافت. در دمای 20 درجه سانتی گراد تفاوت معنی داری در فعالیتsod تمام ارقام مورد مطالعه مشاهده نشد. فعالیت pod و lox در هر دو دما نیز با گذشت زمان افزایش یافت. اگرچه پراکسیده شدن لیپید در دمای بالا سریع تر از دمای پایین اتفاق افتاد، اما در هر دو دما تمامی ارقام از نظر پراکسیداسیون لیپید مشابه بودند و تفاوت معنی داری نداشتند. به طور کلی در بین ارقام مورد مطالعه رقم ’جنرال‘ مناسب انبار در دمای صفر درجه سانتی گراد بود. در دمای 20 درجه سانتی گراد بین ارقام اختلافی مشاهده نشد.

ریحان جزء یکی از مهمترین گیاهان دارویی و سبزی هایی است که به صورت تازه، خشک شده و فریز شده در بازار به فروش می رسد. در تغذیه گیاهان، نیتروژن برای رشد گیاه ضروری است و جزء مهمی از ساختمان پروتئین بوده و در فرآیندهای متابولیکی درگیر در تولید و انتقال انرژی نیز سهیم است. تحقیقات نشان می دهد که برای رشد مطلوب گیاه یک تعادل مناسب از آمونیوم و نیترات نیاز است که این تعادل در گیاهان مختلف برای رسیدن به درجه مطلوب رشد متفاوت است. در این مطالعه به بررسی رشد دو رقم ریحان با تغذیه چهار محلول غذایی که محتوی نسبت های مختلف از آمونیوم به نیترات است پرداخته شد. نتایج تحقیق نشان می دهند که دو رقم، واکنش های متفاوتی به محلول های غذایی دارند. همچنین بیشترین میزان عملکرد در هر دو رقم زمانی حاصل شد که با محلول شماره چهار (100:no3،0:nh4) آبیاری شدند اما واکنش آنها در صفات کیفی متفاوت بودند. به طوری که در رقم سبز بیشترین میزان ظرفیت آنتی اکسیدانی، فنول و ویتامین ث با محلول شماره یک (70:no330:nh4)و بیشترین میزان کلروفیل، پتاسیم، منیزیم، عملکرد کل، خاکستر و نیترات با محلول چهار (100:no3،0:nh4) بدست آمد. این در حالی بود که در رقم بنفش بیشترین میزان ظرفیت آنتی اکسیدانی و فنول با محلول یک (70 :no3،30 :nh4) و دو (80 :no3،20 :nh4)بدست آمد همچنین بیشترین میزان کلروفیل، کارتنوئید، کلسیم، منیزیم، عملکرد کل، خاکستر و نیترات با محلول چهار (100:no3،0:nh4) بدست آمد. با توجه به نتایج بدست آمده استفاده از محلول های با میزان آمونیوم کم برای کشت بدون خاک ریحان توصیه می شود.

گیاهان هاپلوئید مواد اولیه باارزشی در مطالعات ژنتیکی، سیتوژنتیکی و عملاٌ در اهداف اصلاحی جهت تهیه نقشه ژنومی، و تولید لاین خالص و بذر هیبرید می باشند. در این تحقیق نیز تلاش شد تا با استفاده از کشت تخمدان خیار که روش سریع و کارآمدی می باشد تولید لاین شود. پنج رقم هیبرید گلخانه ای کشمیر، آدرگرین، سامراستار، 3-2010، رویال و یک هیبرید فضای آزاد 605×502 به عنوان ژنوتیپ های مادری استفاده شدند. بذور بعد از پیش تیمار جوانه زنی درون گلدان، در فضای گلخانه ای کشت شدند. برای تغذیه بهتر بوته ها از فرمول غذایی مخصوص گیاهان جالیزی استفاده شد. یک هفته پس از ظاهر شدن نخستین گل، گلهای ماده یک روز قبل از بازشدن با توجه به رنگ سبز مایل به زرد، برداشت شده و پس از ضدعفونی و آماده سازی به محیط کشت موراشیگی و اسکوگ ((ms که حاوی مقادیر مختلفی از تیدیازرون ((tdz بود منتقل شدند. سپس برای اعمال پیش تیمار دمایی به انکوباتور با دمای 1±35 درجه سانتی گراد و تاریکی انتقال یافتند. نتایج نشان داد پیش تیمار دمایی و tdz میزان جنین زایی خیار را افزایش دادند. ژنوتیپ بر میزان جنین زایی موثر بود. اثرات سه گانه ژنوتیپ، پیش تیمار دمایی و tdz معنی دار نشد. اثرات متقابل ژنوتیپ و پیش تیمار دمایی معنی دار شد. اثرات متقابل tdzو ژنوتیپ معنی دار شد. اثرات متقابل tdz و پیش تیمار دمایی معنی دار می باشد.

با توجه به گستردگی تنوع کدو ها در استان گیلان وبه منظور ارزیابی تعدادی از ژنوتیپ های کدو، تنها ده ژنوتیپ کدو –ی مسمایی از نقاط مختلف استان گیلان جمع آوری شد و در طی فصل زراعی 1390 در غالب طرح بلوکهای کامل تصادفی در شهرستان تالش واقع در غرب استان گیلان کشت شد. صفات مورفولوژیکی که شامل تعداد برگ، سطح برگ، تعدا شاخه های فرعی، طول شاخه ی اصلی و شاخه های فرعی، تعداد میوه در هر بوته، طول میوه، قطر میوه، نسبت طول به قطر میوه و وزن میوه در زمین اصلی اندازه گیری شد. سپس نمونه ها برای اندازه گیری صفات کمی و کیفی که شامل ضخامت گوشت، تعداد بذر ، وزن کل بذر، وزن صد دانه، مواد جامد محلول، میزان کاروتنوئید، میزان ماده خشک، میزان خاکستر و میزان ویتامین ث می باشند، مورد بررسی قرار گرفتند. تجزیه واریانس داده ها نشان داد که بین تمام ژنوتیپ ها تفاوت معنی داری در سطح احتمال 5 درصد برای این صفات وجود دارد. نتایج نشان داد که عملکرد کل در هر بوته با صفاتی مانند ضخامت گوشت، وزن کل بذر، تعداد میوه، وزن میوه و طول میوه همبستگی مثبت دارد اما با صفاتی مانند تعداد برگ، سطح برگ، نسبت طول به قطر میوه و میزان خاکستر همبستگی منفی دارد. در بررسی اثرات مستقیم صفات روی عملکرد نهایی محصول که به صورت عملکرد کل در یک بوته بیان شد مشاهده گردید که طول شاخه ی اصلی گیاه (823/0) بیشترین میزان اثر مستقیم و مثبت را دارد. همچنین مشخص شد که وزن میوه از طریق سطح برگ و میزان ماده خشک موجود در میوه اثر غیر مستقیم و مثبتی را روی عملکرد نهایی دارد. ولی طول شاخه های فرعی(185/0-) اثر مستقیم منفی روی عملکرد نشان داد. همچنین در نتیجه کلاستر بندی ژنوتیپ ها، در گروه اول ژنوتیپهای 26، 33، 34، 38،39، 41، 45،51 و 31 و در گروه دوم ژنوتیپ 36 قرار گرفت سپس گروه اول به دو زیر گروه خوشه بندی شد که شامل ژنوتیپ 31 در یک خوشه و ژنوتیپ های 26، 33، 34، 39، 38، 45 و 51 قرار گرفت.

به منظور بررسی اثر کوددهی رایج و آلی بر رشد، عملکرد و کیفیت گیاه اسفناج و برخی از خصوصیات شیمیایی خاک بعد از برداشت، آزمایشی گلخانه ای به صورت فاکتوریل بر پایه طرح کامل تصادفی با سه تکرار انجام شد. تیمارها شامل سه سطح کمپوست زباله شهری (0، 50 و 100 تن در هکتار)، 5 سطح کود شیمیایی (n.p2o5.k2o) 0، 3/1، 2/1، 3/2 و مقدار کامل توصیه رایج کود شیمیایی در مورد اسفناج) و تلفیق سطوح مختلف کود شیمیایی و کمپوست زباله شهری با هم بود. نتایج نشان داد که افزایش در مقدار کود شیمیایی و کمپوست زباله شهری باعث افزایش در خصوصیات کمی اسفناج (وزن تر و خشک، ارتفاع، سطح برگ و عملکرد) اسفناج شد. کاربرد مقدار کامل کود شیمیایی نسبت به کاربرد کمپوست عملکرد بیشتری ایجاد کرد. همچنین تیمارهای تلفیقی بیشترین اثر را بر خصوصیات کمی نسبت به کاربرد کود شیمیایی و کمپوست زباله شهری به تنهایی داشتند. نتایج نشان داد که کاربرد 50 تن در هکتار کمپوست می تواند 83/45 درصد و 100 تن در هکتار کمپوست 27/73 درصد جایگزین توصیه رایج کود شیمیایی در عملکرد اسفناج شود. با افزایش کمپوست مقدار فسفر، پتاسیم، کلسیم و منیزیم در گیاه افزایش یافت و بیشترین مقدار این عناصر غذایی در اسفناج مربوط به تیمارهای تلفیقی بود. کمترین مقدار نیترات در گیاه توسط کمپوست به دست آمد که با شاهد یعنی بدون هیچ کودی، اختلاف معنی داری نداشت. همچنین کاربرد کمپوست زباله شهری و کود شیمیایی بر مقدار نیتروژن، فسفر، پتاسیم، ph، ec و مقدار ماده آلی خاک تأثیر گذار بود. با توجه به نتایج به دست آمده مصرف تلفیقی کمپوست و کود شیمیایی می تواند یک راه موثر جهت بهبود خصوصیات شیمیایی خاک و پایداری عملکرد و تأمین کننده خوب مواد غذایی برای اسفناج باشد.

این پژوهش به منظور بررسی اثر پودر ذرت و پودر سویا در خاک پوششی در چهار سطح: صفر، 17، 34 و 51 گرم در زمان خاکدهی و اعمال پنج دز مختلف تحت باریکه الکترون شامل: صفر بعنوان تیمار شاهد، 5/0، 1، 2 و 4 کیلوگری و همچنین پنج دز مختلف تحت پرتوهای گاما شامل: صفر بعنوان تیمار شاهد، 5/0، 1، 5/1 و 2 کیلوگری روی ماندگاری و کیفیت پس از برداشت قارچ تکمه ای در دانشکده علوم کشاورزی دانشگاه گیلان و پژوهشگاه علوم و فنون هسته ای ( پژوهشکده تحقیقات کشاورزی، پزشکی و صنعتی- کرج و پژوهشکده کاربرد پرتوها، یزد) در سال 1390 انجام گرفت. مواد افزودنی مختلف اثر معنی داری روی شاخص های ارزیابی شده داشتند. بعلاوه، بین تیمارهای پرتودهی شده با تیمار شاهد اختلاف معنی دار مشاهده گردید. در تیمار های 51 گرم پودر ذرت و سویا روند کاهش مواد جامد محلول با گذشت زمان نگهداری از سرعت کمتری در مقایسه با سایر تیمارها برخوردار بود. قارچ های برداشت شده از تیمار شاهد دارای کمترین میزان ویتامین ث در مقایسه با تیمار های غنی شده بودند. قارچ هایی که از کمپوست غنی شده با 51 گرم پودر سویا بدست آمدند در زمان های مختلف نگهداری حاوی میزان پروتئین بیشتری بودند. تیمار 34 و 51 گرم پودر ذرت بترتیب، بیشترین ظرفیت آنتی اکسیدانی و حجم فنل کل را در کل دوره نگهداری موجب شدند. در سایر شاخص ها نیز از جمله رنگ تیمار 34 گرم پودر سویا بهتر از سایر تیمارها بود. تجزیه ترکیبات فنولی نشان داد که قارچ های پرتودهی شده تحت باریکه الکترون در دزهای 2 و 4 کیلوگری و نیز نمونه های پرتودهی شده تحت پرتوهای گاما در دزهای 5/1 و 1 دارای میزان فنول بیشتر در مقایسه با قارچ های تیمار شده با سایر دز ها هستند. کمترین مقدار ظرفیت آنتی اکسیدانی در نمونه های شاهد مشاهده گردید. بعلاوه، تیمار 4 کیلوگری تحت باریکه الکترون و 5/1 کیلوگری تحت پرتوهای گاما بیشترین پروتئین قارچ را باعث شدند. قارچ های پرتودهی شده با دز 2و 5/1 کیلوگری تحت باریکه الکترون و پرتوهای گاما، بترتیب از سفیدی بیشتری در مقایسه با دیگر نمونه ها برخوردار بودند. همچنین میزان مواد جامد محلول ، سرعت نشت الکترولیت، ویتامین ث،کاهش وزن و فعالیت آنزیمی در زمان های مختلف نگهداری متفاوت بودند.

به منظور بررسی تنوع ژنتیکی تعدادی از نمونه های کدوی ایرانی از نظر خصوصیات مرفولوژیک، مولکولی و بیوشیمیایی، 50 نمونه کدو شامل 26 نمونه از گونه c. pepo، 12 نمونه از گونه c. maxima و 12 نمونه از گونه c. moschata از 13 استان جمع-آوری شدند. نمونه ها در قالب بلوک های کامل تصادفی و در سه تکرار کشت شدند. در بررسی خصوصیات مرفولوژیکی بر اساس دیسکریپتور upov، 19 صفت کمی و 17 صفت کیفی ارزیابی شدند. تجزیه خوشه ای نمونه ها به روش upgma و بر مبنای معیار تشابه گاور، نمونه های هر گونه را به مرفوتیپ های معین گروه بندی کرد. نتایج نشان داد که نمونه ها غالباً بر اساس صفات مربوط به میوه شامل شکل میوه، رنگ میوه، طول و قطر میوه و ... از یکدیگر تفکیک شدند. 14 جفت آغازگر ssr مورد استفاده، 100 درصد پلی مورف بودند و 115 آلل را تکثیر کردند. میانگین تعداد آلل های مشاهده شده 21/8 و بین 4 آلل درcmtm30 تا 10 آلل در cmtm61 متغیر بود. میانگین هموزیگوسیتی 85/0 و میانگین شاخص های تنوع شامل شاخص تنوع شانون و شاخص نی به ترتیب 869/1 و 722/0 بود. تجزیه خوشه ای به روش upgma و با استفاده از معیار تشابه جاکارد، توانست نمونه های مربوط به گونه های مختلف را تفکیک نموده اما قادر نبود مرفوتیپ های هر گونه را از یکدیگر تفکیک نماید. در بررسی تنوع بیوشیمیایی بین 26 نمونه از گونه pepo، میزان روغن، پروتئین، کربوهیدرات، بتاسیتوسترول، اسیدهای چرب، پتاسیم و روی در دانه های کدو اندازه گیری شد. میزان روغن از 1/26 تا 8/45 درصد، میزان پروتئین از 21 تا 5/28 درصد، میزان بتاسیتوسترول از 1/15 تا 5/26 میلی گرم در صد گرم روغن متغیر بود. تجزیه خوشه ای به روش حداقل واریانس وارد، 26 نمونه را به دو گروه تقسیم بندی کرد. گروه بندی بدست آمده از صفات بیوشیمیایی مستقل از گروه بندی آنها بر مبنای صفات مرفولوژیکی بود.

خاک پوششی یکی از مهم ترین عامل تولیدی قارچ دکمه ای است، که تاثیر مستقیم بر اندازه و عملکرد آن دارد. توسعه و تشکیل سرآغازه ها در اثر کاهش میزان دما، co2 و همچنین حضور باکتری ها درون خاک پوششی اتفاق می افتد. هدف از این پژوهش ارزیابی امکان استفاده از ورمی کمپوست در جایگزین کردن پیت ماس و نیز پس از شناسایی بهترین تیمار استفاده از باکتری های محرک رشد در پرورش قارچ بود. در آزمایش اول نتایج نشان داد که تمامی ترکیب های ورمی کمپوست و پیت به علت چسبندگی و هدایت الکتریکی بالا نتوانستند جایگزین مناسبی برای پیت باشند ولی تیمارهای ورمی کمپوست شستشو داده شده به تنهایی و یا در ترکیب با پیت، تکنولوژی مناسبی برای تولید خاک پوششی می باشند. در آزمایش دوم استفاده از سویه های باکتری pseudomonas fluoresces روی صفات اندازه گیری شده مانند مدت زمان برداشت، عملکرد، تعداد قارچ در واحد و راندمان بیولویکی تولید قارچ را تحت تاثیر قرار داد. تلقیح خاک پوششی با سویه 41 باکتریpseudomonas flurescen به تنهایی و موقعی که با سویه 187 باکتری pseudomonas flurescen مخلوط شد مدت زمان تشکیل سرآغازه زودتر رخ داد. به طور کلی تلقیح با باکتری pseudomonas flurescen سویه 187در تمامی فلاش های برداشت و کل میزان راندمان بیولوژیکی، عملکرد و تعداد قارچ در واحد بالاتر بود، ولی هیچکدام از تیمارهای مورد استفاده در مقدار نیتروژن کل، پروتئین و درصد ماده خشک قارچ ها از لحاظ آماری تفاوت معنی داری را نشان ندادند. در نتیجه باکتری pseudomonas flurescen 187 می تواند در جهت بالا بردن تولید قارچ دکمه ای مورد استفاده قرار بگیرد.

امروزه برای داشتن یک سیستم کشاورزی پایدار، استفاده از نهاده هایی که جنبه های اکولوژیکی سیستم را بهبود بخشند و مخاطرات محیطی را کاهش دهند ضروری به نظر می رسد. به منظور بررسی تاثیر کودهای آلی و شیمیایی بر برخی صفات مورفولوژیک و مقدار اسانس نعناع فلفلی، آزمایشی به صورت بلوک های کامل تصادفی با پنج تیمار و سه تکرار در سال زراعی 91-90 در مزرعه تحقیقاتی دانشکده علوم کشاورزی دانشگاه گیلان انجام شد. تیمارها شامل شاهد، کود شیمایی کامل n,p,k، ورمی واش، ورمی واش به همراه تفاله حاصل از تهیه آن و ورمی کمپوست بود. نتایج نشان دهنده برتری معنی دار کود آلی ورمی کمپوست و ورمی واش نسبت به شاهد در بسیاری از صفات اندازه گیری شده بود. گیاهان تیمار شده با ورمی کمپوست و ورمی واش بیشترین وزن تر بوته، وزن تر برگ و عملکرد تر را داشتند. نتایج نشان داد که کودهای آلی ورمی کمپوست و ورمی واش از نظر تاثیر بر تعداد گره، وزن تر ساقه، فنل کل و و همچنین ظرفیت آنتی اکسیدانی تفاوت معنی داری با شاهد نداشتند. نتایج نشان داد که تفاوت معنی داری بین تیمارهای کود شیمیایی، ورمی واش و ورمی واش به همراه تفاله حاصل از تهیه آن از نظر مقدار اسانس وجود نداشت. در حالی که بیشترین مقدار اسانس در تیمار ورمی کمپوست مشاهده شد. نتایج نشان داد که بیشترین درصد ظرفیت آنتی اکسیدانی مربوط به تیمار 7 تن ورمی کمپوست در هکتار(79/62) در حالی که کمترین درصد ظرفیت آنتی اکسیدانی مربوط به تیمار شاهد (40/59) می باشد. با توجه به عملکرد تر و خشک و همچنین مقدار اسانس به نظر می رسد که کاربرد کود آلی ورمی واش می تواند به عنوان کود آلی به خوبی ورمی کمپوست در کشت و کار نعناع فلفلی مورد استفاده قرار گیرد.

قارچ صدفی سومین قارچ پرورشی جهان بعد از قارچ دکمه ای و شی تاکه و دومین قارچ مهم پرورشی ایران بعد از قارچ دکمه-ای است. نوع بستر بر میزان عملکرد و کیفیت این قارچ اثر گذار است. این آزمایش در جهت بررسی تأثیر نوع بستر کشت بر عملکرد و برخی از صفات کیفی قارچ صدفی و انتخاب بهترین روش پرورش قارچ صدفی از بین دو نوع کشت جعبه ای و کیسه ای انجام گرفت. کشت قارچ صدفی به عنوان یک جایگزین برای روش های دیگر در دفع ضایعات کشاورزی می تواند نقش مهمی در مدیریت و بازیافت زباله های آلی بازی کند. این آزمایش با استفاده از پوسته ی بادام زمینی و کاه برنج، به تنهایی یا ترکیب با هم در نسبت های مختلف (2:1، 1:1، و 1:2)، بعنوان بستر کشت قارچ صدفی، در دو روش کشت کیسه ای و جعبه ای با استفاده از طرح فاکتوریل و در سه تکرار مورد مطالعه قرار گرفت. طی دوره ی رشد، عملکرد و تعدادی از شاخص های کیفی قارچ صدفی p .floridaممورد بررسی قرار گرفت. نیتروژن کل، پروتئین، پتاسیم، کلسیم، منیزیم، فسفر و ماده خشک (?) اندازه گیری شد. بیشترین مقدار ظرفیت آنتی اکسیدانی، منیزیم و فلاونوئید کل از اندام باردهی قارچ ها در تیمار کاه برنج مخلوط با پوسته بادام زمینی (3: 1w/w) اندازه گیری شد. بیشترین مقدار پتاسیم، فسفر و کلسیم در تیمار %100 پوسته بادام زمینی به دست آمد. با توجه به اینکه در این آزمایش پوسته بادام زمینی باعث افزایش کیفیت خوراکی قارچ صدفی شده است، می توان از مخلوط پوسته بلا استفاده بادام زمینی با کاه برنج، به خصوص با استفاده از سیستم کشت جعبه ای در پرورش قارچ صدفی در شمال کشور استفاده نمود.

در این پژوهش ویژگی های مورفولوژیکی، فیزیولوژیکی و بیوشیمیایی گیاهچه های 26 رقم فلفل گلخانه ای پس از قرار گرفتن در معرض شوری با یکدیگر مقایسه شدند. برای این منظور، پنج آزمایش مختلف طراحی و اجرا شد. نتیجه هانشان داد که در بین رقم ها اختلاف معنی داری از نظر تحمل به شوری وجود داد. همچنین پیش تیمار شوری می تواند باعث افزایش تحمل به شوری در مرحله رشد رویشی و زایشی در فلفل گردد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.