شواهد زیادی وجود دارد که حرکت درمانی برای بهبود بیماران دارای کمردرد مزمن مؤثر است. علاوه بر این ادعا شده است که حرکت درمانی از مراقبت های معمولی مؤثرتر است. با این حال هیچ پیشنهاد خاصی در مورد نوع ورزش وجود ندارد. یکی از روش های حرکت درمانی که در سال های اخیر مورد توجه متخصصین ورزشی و توانبخشی قرار گرفته است و به طور وسیعی در حال فراگیر شدن می باشد، ورزش پیلاتس است. پیلاتس یک شیوه تمرینی است که با حرکات فیزیکی ساده طراحی شده است و باعث ثبات تنه و افزایش قدرت و توازن بدن می شود. اگرچه تاکید این حرکات بیشتر روی تنفس می باشد ولی به عنوان یک روش تمرینی حرفه ای و مهم می تواند مورد استفاده قرار گیرد. هدف از این مطالعه بررسی تاثیر تمرینات پیلاتس بر بیماران زن مبتلا به کمردرد مزمن می باشد. در این مطالعه 28 بیمار زن مبتلا به کمردرد مزمن که برای درمان به بیمارستان الزهرا شهر اصفهان مراجعه کرده¬ بودند به عنوان نمونه انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش (15 بیمار) و کنترل (13 بیمار) قرار داده شدند. گروه آزمایش به مدت 6 هفته، هفته¬ای سه جلسه و هر جلسه یک ساعت تمرینات تعدیل شده پیلاتس را انجام دادند، و گروه کنترل نیز در مدت زمان مشابه، درمان های رایج به اضافه مدالیته¬های فیزیوتراپی را دریافت کردند. از آزمودنی¬ها پیش و پس از اتمام دوره درمانی آزمون بعمل آمد. متغیر های درد، ناتواتی، سلامت عمومی، استقامت عضلات خم کننده و باز کننده تنه، انعطاف پذیری تنه و فلکشن جانبی تنه به ترتیب توسط شاخص اندازه گیری بصری میزان درد، پرسشنامه ناتوانی¬ عملکردی اسوستری، پرسشنامه سلامت عمومی، آزمون استقامت ایستای خم کننده ها و بازکننده های تنه (آزمون ایتو)، آزمون بشین وبرس و آزمون فلکشن جانبی تنه اندازه گیری شدند. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون تحلیل کوواریانس، با عامل کووریت (پیش¬آزمون) در سطح 0/05=α استفاده گردید. نتایج نشان داد که پس از 6 هفته درمان، میانگین شاخص درد در گروه آزمایش کمتر از گروه کنترل بود (p=0/024)، میانگین شاخص ناتوانی گروه آزمایش کمتر از گروه کنترل بود (0/016=p)، میانگین شاخص سلامت عمومی گروه آزمایش کمتر از گروه کنترل بود (p=0.04)، میانگین میزان استقامت عضلات خم کننده و باز کننده تنه گروه آزمایش نیز بیشتر از گروه کنترل بود (p<0/001)، میانگین میزان انعطاف¬پذیری تنه گروه آزمایش بیشتر از گروه کنترل بود (p<0.001) ومیانگین میزان خم شدن جانبی تنه گروه آزمایش به طور معناداری بهتر از گروه کنترل بود. بنابراین در تمامی متغیرهای مورد مطالعه تفاوت¬های مشاهده شده معنادار بود. با توجه به یافته¬های این پژوهش، می توان نتیجه گرفت که تمرینات پیلاتس مؤثرتر از روش های درمانی رایج برای بیماران مبتلا به کمردرد مزمن می¬باشد. بنابراین نتایج این تحقیق از توصیه تمرینات پیلاتس به بیماران مبتلا به کمردرد مزمن حمایت می کند.

مقدمه: کمردرد مزمن یک شرایط ماندگار ناتوانی با هزینه های بالای مراقبت های سلامتی، اقتصادی و اجتماعی است . با توجه به تنوع شیوه های درمانی، هنوز توافق نظر درباره ی موثرترین روش درمانی وجود ندارد. در طول دهه اخیر محققین زیادی از حرکت درمانی جهت کنترل و پیشگیری از کمردرد حمایت نموده اند زیرا پتانسیل درمانی برای رهایی از درد و بهبود عملکرد را دارد. از طرفی روش های درمانی رایج برای کمر درد موثر و کارآمد نیست. هدف از انجام این پژوهش مقایسه برنامه حرکت درمانی منتخب، درمان با نگرش خود درمانی با استفاده از کتاب آموزشی درمان کمر درد و درمان های رایج (فیزیوتراپی) می باشد. روش: 42بیماران مبتلا به کمردرد مزمن مورد مطالعه در این تحقیق از میان مراجعین به کلینیک فیزیوتراپی بیمارستان الزهرا اصفهان انتخاب گردیدند. بیماران با دامنه سنی (55-20 سال) و مدت کمردرد بیش از سه ماه وارد مطالعه شدند که پس از اخذ رضایت نامه کتبی، در 3 گروه حرکت درمانی (مرد=7 زن=10)، خود درمانی بوسیله کتاب کمر (مرد=5 زن=7) و گروه درمان های رایج (مرد=7 زن=6) قرار گرفتند. گروه حرکت درمانی با تشخیص پزشک 6 هفته تمرینات منتخب فلکسوری، اکتنسوری و تمرینات ثبات کمر را دریافت کردند، گروه خود درمانی ملزم به خواندن کتاب آموزشی درمان کمردرد و رعایت مفاد آن طی شش هفته گردیدند و گروه درمان های رایج تحت یک دوره درمان فیزیوتراپی قرار گرفتند. میزان درد، ناتوانی، سلامت عمومی، دیدگاه های اجتنابی ناشی از درد، قدرت عضلات کمر، استقامت عضلات کمر، قدرت و استقامت عضلات خم کننده تنه و فلکشن جانبی تنه بیماران در پیش آزمون و پس آزمون، به ترتیب بوسیله شاخص درد وس و پرسشنامه اوسوستری، سلامت عمومی، دیدگاه اجتنابی ناشی از درد، آزمون خیز تنه، آزمون ایتو و فاصله انگشت میانی تا زمین اندازه گیری شد. جهت تحلیل یافته ها از آزمون تحلیل کوواریانس با کووریت (هم متغیر) نتایج پیش آزمون و آزمون کمترین اختلاف معنادار در سطح معناداری ?=0.05 استفاده شد. نتایج: تحلیل نتایج در مردان اختلاف معناداری را بین میزان درد)16/0= ,(pناتوانی)002/0 (p=و قدرت عضلات پشت)02/0(p= بیماران سه گروه نشان داد. نتایج آزمون تعقیبی برای مردان نشان داد که میانگین شاخص درد در گروه تمرین به طور معناداری کمتر از گروه کتاب کمر)005/0(p= میانگین شاخص ناتوانی گروه تمرین به طور معناداری کمتر از گروه کتاب کمر )001/0(p=و درمان های رایج)008/0(p= و میانگین شاخص قدرت عضلات کمر گروه تمرین به طور معناداری بیشتر از گروه کتاب کمر )008/0(p=بوده است. تحلیل نتایج در زنان اختلاف معناداری را بین میزان درد )05/0(p= و ناتوانی )03/0(p= بیماران سه گروه نشان داد. نتایج آزمون تعقیبی برای زنان نشان داد که میانگین شاخص درد در گروه تمرین و درمان های رایج به طور معناداری کمتر از گروه کتاب کمر )003/0(p= و میانگین شاخص ناتوانی گروه تمرین به طور معناداری کمتر از گروه کتاب کمر )01/0(p=بوده است. سایر متغیرهای مورد مطالعه اختلاف معناداری را بین مردان و زنان سه گروه نشان نداد )05/0(p>. بحث و نتیجه گیری: نتایج حاصل از تحقیق نشان داد که حرکت درمانی در مقایسه با دو روش دیگر درمانی، روشی موثرتر محسوب می شود. بنابراین به نظر می رسد انجام حرکات درمانی در قالب پروتکل های تمرینی معتبر علمی به بیماران مبتلا به کمردرد مزمن توصیه شود. کلید واژه ها: کمردرد مزمن، تمرین درمانی،کتاب کمر.

برنامه های حرکتی و ورزشی متناسب با ویژگی های ساختاری و روان شناختی انسان، به ویژه در دوران کودکی و نوجوانی، ضمن تأمین سلامت جسم و روان، فرد را برای زندگی بهتر در محیط اجتماعی آماده می سازد (بلوچی 1379). در این راستا محقق در نظر دارد تا با مطالعه ی تأثیر 8 هفته حرکات ریتمیک منتخب بر مهارت های ادراکی-حرکتی و هوشبهر کودکان کم توان ذهنی و مرزی، به ضرورت توجه اصولی به برنامه ریزی صحیح در زمینه ی فعالیت های حرکتی در این مقطع حساس رشد و تحول تأکید نماید. در این پژوهش که از نوع نیمه تجربی است، تعداد 29 کودک کم توان ذهنی و مرزی (سن10 تا 14 سال، هوشبهر 87-50) به صورت داوطلبانه شرکت کردند. از همه ی آزمودنی ها آزمون رشد حرکتی لینکلن–ازرتسکی و آزمون هوش ماتریس های پیشرونده ی ریون گرفته شد. سپس آزمودنی ها بر اساس نمرات کسب شده در این آزمون ها رتبه بندی شدند و به روش گروه بندی تصادفی جفت شده در دو گروه تجربی (14=n) و کنترل (15=n) قرار گرفتند. آزمودنی های گروه تجربی به مدت 8 هفته، هفته ای 3 جلسه، هر جلسه به مدت 50 تا 60 دقیقه حرکات ریتمیک انجام دادند. در این مدت آزمودنی های گروه کنترل فعالیت های عادی مدرسه را انجام دادند و فعالیت موثر و منظم ورزشی دیگری نداشتند. پس از اتمام این دوره مجدداً آزمون های مربوطه اخذ گردید و اطلاعات مورد نیاز پس آزمون جمع آوری گردید. برای آزمون فرضیه های تحقیق از روش تحلیل واریانس 2 (گروه) × 2 (آزمون)، با تکرار سنجش روی عامل آزمون استفاده شده است. تجزیه و تحلیل داده ها نشان داد که هوشبهر و زیرمقیاس های مهارت های ادراکی-حرکتی شامل تعادل ایستا، تعادل پویا، هماهنگی چشم-دست، هماهنگی دست-پا، چابکی، مهارت های حرکتی ظریف و درشت پس از انجام 8 هفته حرکات ریتمیک افزایش معناداری داشتند (05/0p<). با توجه به یافته های فوق برای کاهش نارسایی های مهارت های ادراکی-حرکتی و هوشبهر پایین کودکان کم توان ذهنی و مرزی می توان پیشنهاد نمود که مسئولین تمرینات ورزشی را در برنامه آموزشی این کودکان بگنجانند، بویژه از تمریناتی استفاده شود که ریتمیک، منظم و همراه با موسیقی باشد تا علاوه بر اینکه از فقر حرکتی شدید این کودکان پیشگیری می شود، باعث پیشرفت مهارت های ادراکی-حرکتی و هوشبهر آنها نیز بشود. واژگان کلیدی: مهارت های ادراکی-حرکتی، هوشبهر، کودکان کم توان ذهنی و مرزی، حرکات ریتمیک.

از اندازه گیری پارامترهای آیزوکینتیکی عضلات پس از بازسازی acl به طور گسترده برای ارزیابی وضعیت داینامیک زانو و کنترل پیشرفت در فرآیند بازتوانی استفاده می شود . هدف از پژوهش حاضر مقایسه حداکثر گشتاور نسبی عضلات چهارسر و همسترینگ و حس عمقی مفصل زانو در ورزشکاران نخبه دارای جراحی بازسازی acl و ورزشکاران نخبه سالم بود. بدین منظور از 30 ورزشکار نخبه در قالب دو گروه ورزشکار نخبه دارای جراحی بازسازی acl و ورزشکار نخبه سالم در پژوهش استفاده شد. گروه آسیب دیده شامل 15 بازیکن دارای جراحی بازسازی acl توسط پیوند همسترینگ (8 فوتبالیست، 7 هندبالیست)، (سن 58/3 ±86/23 ، قدcm 7/6 ±4/180 ، وزنkg 02/1 ±4/76 ) و گروه کنترل شامل 15 بازیکن نخبه سالم (7 هندبالیست، 8 فوتبالیست)، (سن 1/3 ±06/23 ، قد cm8/7 ±4/184 ، وزن kg1/1 ±2/85 ) بود که از نظر پای برتر و غیر برتر و رشته ورزشی با گروه آسیب دیده همتا شده بودند. به طور میانگین 9/19 ماه از زمان جراحی بازسازی آزمودنی ها تا زمان شرکت در آزمون سپری شده بود. تمامی آزمودنی ها از دامنه حرکتی کامل و بدون درد در زمان انجام آزمون برخوردار بودند. حداکثر گشتاور آیزوکینتیک عضلات چهارسر و همسترینگ و همچنین خطای بازسازی فعال زاویه توسط داینامومتر آیزوکینتیک بایودکس سیستم 3 اندازه گیری شد. قبل از انجام آزمون هر آزمودنی 5 دقیقه گرم کردن بر روی دوچرخه کارسنج را انجام می داد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون تحلیل واریانس یک سویه استفاده شد. همچنین، سطح معناداری 05/0p< در نظر گرفته شد. بر اساس یافته های این پژوهش بین حداکثر گشتاور نسبی عضلات چهارسر و همسترینگ در پای جراحی شده نسبت به پای سالم خود فرد و پای همتا شده گروه کنترل تفاوت معناداری مشاهده نشد. پای جراحی شده به طور معنی داری از حداکثر گشتاور مطلق کمتری نسبت به پای همتا شده گروه کنترل برخوردار بود . حس وضعیت مفصل زانو در پای جراحی شده نسبت به پای سالم خود فرد و پای همتا شده گروه کنترل تفاوت معناداری را نشان نداد. پای جراحی شده نیز نسبت به پای سالم و پای همتا شده گروه کنترل نسبت h/q بزرگتری را نشان داد که از نظر آماری معنی دار نبود. نتایج پژوهش حاضر نشان می دهد که در تفسیر یافته ها مقادیر نسبی و مطلق آیزوکینتیک نتایج متفاوتی را به دنبال دارد. به نظر می رسد حس عمقی زانو ویژگی چند وجهی است و فقط به اطلاعات حاصله از گیرنده های مکانیکی لیگامان ها محدود نمی شود. همچنین احتمال اینکه عصب گیری مجدد در لیگامان پیوندی و تمرینات دوره بازتوانی توانسته باشد این نقص را جبران کند وجود دارد.

چکیده پیش زمینه و هدف: هر رشته ورزشی آسیب های خاص خود را به همراه دارد که تا حدودی برخواسته از ماهیت و شرایط آن رشته هستند. اقداماتی را می توان جهت کاهش آسیب ها انجام داد، اما اجتناب کامل از آنها تا حدودی غیر ممکن است. به گمان برخی افراد، ورزش های ایروبیک و ایروبیک استپ فاقد آسیب هستند. ولی بر خلاف این تصور، این ورزش-ها مستثنی نیستند و آنها نیز ممکن است منجر به آسیب های خاص خودشان شوند. در این تحقیق، ماهیت و میزان شیوع آسیب های جسمانی ورزشکاران ایرانی رشته های ایروبیک و ایروبیک استپ مورد مطالعه قرار گرفته است. روش شناسی: تحقیق یک پیمایش بود که با استقاده از مصاحبه ساختارمند با استفاده از پرسشنامه استاندارد آسیب-شناسی ورزش ایروبیک انجام گرفت. این پرسشنامه برای اندازه گیری ماهیت و میزان آسیب های ورزشکاران نخبه این ورزش تولید و بکار رفته است. جامعه آماری تحقیق عبارت بودند از تمامی ورزشکاران ایروبیک و ایروبیک استپ شرکت کننده در مسابقات لیگ های برتر، دسته یک، دسته دو، و دسته سه کشور در سال 1388. در نتیجه، حجم جامعه تحقیق در هر رشته حدود 200 نفر و روی هم رفته حدود 400 ورزشکار بود. نمونه گیری به صورت خوشه ای در دسترس انجام شد. از میان جامعه آماری، 122 نفر (82 نفر ایروبیک استپ و 40 نفر ایروبیک) انتخاب شدند. نتایج: آمار بدست آمده در مورد ماهیت و میزان شیوع آسیب در دو ورزش ایروبیک و ایروبیک استپ آن قدر مشابه بود که اساسا می توان این دو ورزش را یکی به حساب آورد. از بین ورزشکاران ایروبیک و ایروبیک استپ 66 درصد آنان در طول یک سال اخیر از یک تا سه آسیب جدی (نیازمند مراقبت پزشکی) رنج برده بودند. تعداد آسیب ورزش های ایروبیک و ایروبیک استپ تحقیق حاضر برابر 97/0 آسیب در هر 1000 ساعت تمرین بود. بیشترین میزان آسیب دیدگی به ترتیب در زانو (28%)، مچ پا (25%)، ساق پا (19%)، و کمر (15%) بود. این نواحی اکثرا از آسیب های مزمن (44%)، اسپرین (20%)، استرین (14%)، و اسپاسم عضلانی (10%) رنج می بردند. از بین حرکات متنوع این دو ورزش ، پرش ها و جابجایی ها (به ترتیب 36 و 21 درصد) بیشترین سهم را در ایجاد آسیب داشته اند. بحث و نتیجه گیری: در حال حاضر، میزان آسیب قهرمانان ایروبیک و ایروبیک استپ پایین و قابل قبول است، ولی احتمالا با افزایش سطح مسابقات و فشار تمرین بالا می رود. کمبودهای تمرینی مشهود فعلی عبارت بودند از: اضافه وزن، بیش تمرینی یا پرکاری اندام، تکنیک اشتباه، نامناسب بودن زمین، کفش و استپ، برنامه اشتباه تمرینی، ،گرم نکردن کافی، و عدم توجه به آمادگی جسمانی ورزشکار. در صورت فراهم نمودن تمهیدات جهت مقابله با این کمبودها می توان با آسودگی و ایمنی بیشتر نسبت به توسعه این ورزش های نوپا در کشور اقدام نمود. مطالعه مقدماتی حاضر یک آگاهی و شناخت کلی در مورد میزان شیوع و ماهیت آسیب ورزشکاران ایروبیک و ایروبیک استپ ایجاد نمود که نیاز به تداوم و تکمیل دارد. واژه های کلیدی: آسیب ورزشی، ورزش ایروبیک، و ورزش ایروبیک استپ.

چکیده یکی از شایع ترین مشکلات بهداشتی که مردم به پزشکان مراجعه می کنند کمردرد است،که بدنبال آن کیفیت زندگی کاسته شده وفشارهای اقتصادی قابل توجهی بدلیل غیبت از کارایجاد می شود.هدف پژوهش حاضر،مطالعه میزان شیوع کمر درد و ارتباط آن بامشخصات دموگرافیک وعوامل شغلی و ویژگی های روانی درپرستاران شاغل در بیمارستان های سازمان تا مین اجتماعی شهر اصفهان بود. روش پژوهش، توصیفی- همبستگی و جامعه آماری شامل کلیه پرستاران بیمارستان های سازمان تامین اجتماعی شهرستان اصفهان بود که تعداد کل آنها 815 نفر و در دو بیمارستان شریعتی(510 نفر) و غرضی(305 نفر) مشغول بکار بودند.حجم نمونه بدست آمده بر اساس جدول کریسی و مورگان(1970) 260 نفر ، اما پرسشنامه های برگشتی 244نسخه بود. روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای متناسب با جامعه آماری استفاده شد. متغیرهای درد(کمردرد)،ناتوانی عملکردی، اضطراب و افسردگی آزمودنی ها به ترتیب توسط معیار اندازه گیری بصری شدت درد (vas)، پرسشنامه ناتوانی عملکردی اسوستری (odq)،پرسشنامه اضطراب کتل و پرسشنامه افسردگی بک اندازه گیری شد. مشخصات دموگرافیکی و شغلی آزمودنی ها توسط پرسشنامه محقق ساخته بدست آمد. به منظور تحلیل استنباطی داده ها از روشهای آماری ضریب همبستگی پیرسون و آزمون t مستقل استفاده شد. این مطالعه نشان می دهد که، 55 درصد پرستاران دچار کمردرد به میزان های متفاوت بودند. در این میان 1/13 درصد آزمودنی ها دارای20 درصد کمردرد در مقیاس (vas)بودند که بیشترین میزان بود ، در حالی که کمترین میزان 4/0 مربوط به پرستاران با کمردرد 65 و 90 درصد بود. با در نظر گرفتن ملاک 05/0 ??همبستگی مثبت و معناداری را بین کمردرد و ساعات کار ماهیانه،سابقه کار،ناتوانی عملکردی،اضطراب، افسردگی و سن پرستاران مشاهده شد. ولی تفاوت معنی داری را بین میانگین میزان کمردرد پرستاران مرد و زن مشاهده نشد. به نظر می رسد با توجه به نتایج بدست آمده از این مطالعه درصد بالایی از پرستاران شاغل در بیمارستان ها مبتلا به علایم و نشانه های مربوط به درد های عضلانی –اسکلتی بویژه کمردرد هستند. لزوم بررسی همه جانبه و تدارک زمینه ی تعدیل و اصلاح الگوی فعالیت های بدنی این قشر پیش از پیش احساس می شود.

زمینه: استئوآرتریت زانو چندین عارضه به همراه دارد. ورزش به مثابه تیغی دو لبه است که می تواند هم اثر مطلوب و هم اثر نامطلوب بر مبتلایان به این بیماری داشته باشد. با توجه به خصوصیات فیزیکی آب، به نظر می رسد که تمرین درمانی در آب احتمال اثربخشی مثبت ورزش بر عوارض استئوآرتریت زانو را افزایش دهد. بر این اساس، هدف از این تحقیق بررسی اثربخشی یک دوره تمرین درمانی در آب روی زنان مبتلا به استئوآرتریت زانو می باشد. روش: به این منظور 30 بیمار مبتلا به استئوآرتریت زانو با دامنه سنی 40-74 سال پس از امضای فرم رضایت آگاهانه به طور داوطلبانه در تحقیق شرکت کردند. بیماران توسط روش تصادفی ساده در دو گروه تجربی (گروه های آغاز با تمرین و آغاز با استراحت) قرار گرفتند. روش تحقیق از نوع معادل سازی متقابل بود تا تاثیر بی تمرینی و قطع تمرین نیز بررسی گردد. عملکرد شرکت کنندگان در سه مرحله پیش، میان، و پس آزمون اندازه گیری شد. درهشت هفته اول، گروه اول دوره بی تمرینی و گروه دوم دوره تمرین خود را داشتند. درهشت هفته دوم وضعیت تمرینی گروه ها معکوس شد. بنابراین برنامه تمرینی هردو گروه معادل، ولی دوره بندی تمرین آنها معکوس بود. برنامه تمرینی مشتمل بر 3 جلسه یک ساعتی تمرین در هفته بود. آزمون های به کار رفته عبارت بودند از: پرسشنامه koos، آزمون قدرت ایزوکنیتیک و ایزومتریک در حرکات فلکشن و اکستنشن مفصل، آزمون دامنه حرکتی مفصل زانو، آزمون بازسازی زاویه ای فعال زانو (عملکرد حس عمقی)، و آزمون عملکردی برخیز و برو. تحلیل آماری از طریق آنوای اندازه های مکرر و توسط نرم افزار spss نسخه 16 انجام شد. نتایج: نتایج کلی در هردو گروه مشابه و موید یکدیگر بود. در گروه آغاز با استراحت، هشت هفته بی تمرینی با عدم تغییر تمامی متغیرهای وابسته همراه بود (000/0=p). در هر دو گروه، هشت هفته تمرین درمانی در آب پیشرفت متغیرهای وابسته را به همراه داشت (000/0=p). در گروه آغاز با تمرین، هشت هفته قطع تمرین پسرفت همه متغیرها را به همراه داشت (000/0=p). بحث و نتیجه گیری: نتایج تحقیق حاضر دلالت بر آن داشت که حتی بدون هیچ گونه راهکار درمانی دیگر، تمرین درمانی درآب موجب تقویت عوامل عملکردی و روانی?اجتماعی زنان مبتلا به استئوآرتریت زانو شده و کاهش عوارض ناشی از بیماری می شود. در نقطه مقابل، قطع تمرین نیز موجب تضعیف عوامل مورد اندازه گیری شد. در کل، با توجه به فواید چند جانبه جسمانی، روانی، و اجتماعی حاصل از روش آب درمانی بکار رفته در مطالعه، می توان آن را به عنوان روشی ارزشمند برای کمک به این بیماران در نظر گرفت.

مقدمه: اختلالات عضلانی – اسکلتی مرتبط با کار به عنوان یکی از مشکلات سلامتی عمومی در سراسر دنیاست و علت اصلی ناتوانایی ها به شمار می رود. هدف از تحقیق حاضر، بررسی شیوع اختلالات عضلانی - اسکلتی مرتبط با کار معلمان شهر اصفهان و تأثیر 8 هفته تمرینات اصلاحی منتخب و مداخلات ارگونومی بر آنها بود. روش ها: بدین منظور از پرسشنامه نوردیک برای مطالعه شیوع اختلالات عضلانی - اسکلتی مرتبط با کار و همچنین برای ارزیابی سطوح مواجهه با خطر اختلالات عضلانی - اسکلتی در 4 وظیفه کاری معلمان از عکسبرداری و روش ارزیابی سریع ریسک فاکتور( qec) استفاده شد. پرسشنامه نوردیک در بین 230 نفر از معلمان توزیع گردید و از این تعداد 30 نفر که دارای اختلالات عضلانی – اسکلتی بودند شناسایی و به عنوان نمونه های تحقیق در برنامه منتخب اصلاحی شامل (تمرینات گردن، کمر، شانه و مچ دست/دست) و مداخلات ارگونومی شامل (مداخلاتی که به کاهش عوامل خطرزای محیط کار در 4 ناحیه ذکر شده منجر می شود) به مدت 8 هفته شرکت کردند. در این تحقیق .برای توصیف مشخصات آماری ازآماره های توصیفی و برای تعیین تفاوت آماری از آزمون ویلکاکسون استفاده شد. یافته ها: نتایج این تحقیق نشان داد که میزان شیوع اختلالات عضلانی - اسکلتی در نواحی کمر(62.20 درصد)، زانو(42.20 درصد)، گردن( 47.40 درصد)، شانه(45.23 درصد)، پا و قوزک پا(37.80 درصد) بیشتر بود و دست/مچ (36.14 درصد)، باسن - ران(23.50 درصد)، نواحی پشت(13.90 درصد) و آرنج(4.31 درصد) در مراحل بعدی قرار گرفتند. بر اساس نتایج qec، 75 درصد از وظایف مورد مطالعه معلمان در سطح خطر بالا قرار داشتند. همچنین امتیاز qec در تکنیک های مختلف نشان داد که نوشتن و تدریس بر روی تابلوی کلاس بالاترین امتیاز را در میان وظایف به خود اختصاص می دهد (57.63 درصد). به عبارت دیگر از نظر سطح ریسک در سطح بالایی قرار داشته و از نظر ارزیابی، اقدام های اصلاحی می بایست اعمال شود. به دنبال 8 هفته تمرینات اصلاحی و مداخلات ارگونومی میزان در اختلالات کمر، شانه، گردن و دست/مچ بهبودی معنی داری مشاهده شد( 0.05 >p)، به طوریکه در نواحی گردن(70 درصد)، کمر(66/66 درصد)، شانه(53/33 درصد) و مچ دست (50 درصد) افراد، درد کاهش یافت. نتیجه گیری: از یافته های این تحقیق می توان نتیجه گیری کرد که میزان شیوع اختلالات عضلانی - اسکلتی در معلمان مورد مطالعه نسبتا بالا بود، و این بالا بودن سطح خطر نشانه آسیب زا بودن شرایط و محیط کار در مدارس است. بر این اساس اقدامات اصلاحی اعمال شده در معلمان موجب کاهش اختلالات عضلانی – اسکلتی در آن ها شد، لذا اصلاح وضعیت پوسچر در تکنیک تدریس بر روی تابلوی کلاس توصیه می گردد

چکیده زمینه: بیماری ms یکی از شایع ترین بیماری های مزمن سیستم اعصاب مرکزی است. یکی از شاخص های موفقیت مداخلات درمانی و مراقبتی در بیماری های مزمن، بهبود کیفیت زندگی است. این مطالعه با هدف تعیین تأثیر 8 هفته ماساژ درمانی بر کیفیت زندگی، خستگی و برخی شاخص های جسمانی و فیزیولوژیکی زنان مبتلا به ms انجام گرفت. روش: در این پژوهش نیمه تجربی، 20 نفر از زنان مبتلا به ms مراجعه کننده به انجمن ms اصفهان به روش در دسترس هدفمند انتخاب شدند. آنها به صورت تصادفی زوج شده در 2 گروه کنترل (10نفر) و تجربی (10نفر) قرار گرفتند. شرط ورود به مطالعه ابتلا به ms عودکننده_فروکش کننده با edss کمتر از 5/3بود. پس از یک جلسه توجیهی و گرفتن رضایت نامه، از آزمودنی ها پیش آزمون به عمل آمد. برنامه ماساژ درمانی منطبق بر روش بیریکوف به مدت 2ماه، 2 جلسه در هفته، و هر جلسه به مدت 30 دقیقه انجام گرفت. در پایان دوره، پس آزمون اجرا شد. موارد آزمونی به این قرار بود: پرسشنامه کیفیت زندگی qol-54، پرسشنامه خستگی اصلاح شده (mfis)، دامنه حرکتی و انعطاف پذیری و ضربان قلب. داده ها با استفاده از تحلیل واریانس برای داده های تکراری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: کیفیت زندگی در بیماران دارای تاثیرات درون گروهی معنادار بود (002/0=p و 86/12=(18و1)f). به این معنا که گروه تجربی دارای پیشرفت بیشتر و گروه کنترل دارای پیشرفت کمتری بود. خستگی، دامنه حرکتی، انعطاف پذیری و ضربان قلب در بیماران دارای تعامل معنادار بود (000/0p? و 46/11?(18و1)f). به این معنا که گروه تجربی دارای پیشرفت و گروه کنترل دارای پسرفت بود (05/0p?). بحث و نتیجه گیری: به دلیل فوایدی مانند تاثیراتی فیزیولوژیکی و تاثیرات روانی مانند کاهش اضطراب و استرس و ... که برای ماساژ درمانی به اثبات رسیده، طراحی و بکارگیری برنامه ماساژ درمانی به نظر می رسد بر کیفیت زندگی خستگی، دامنه حرکتی، انعطاف پذیری و ضربان قلب بیماران ms می تواند موثر باشد. این مداخله غیر تهاجمی، کم هزینه و مکمل مداخلات طبی می تواند مورد توجه مراکز حمایت کننده بیماران msقرار گرفته و بکار رود. واژه های کلیدی: ماساژ درمانی، کیفیت زندگی، خستگی، شاخص های جسمانی و فیزیولوژیکی ، ms.

چکیده اختلالات عضلانی ـ اسکلتی مرتبط با کار عمده ترین عامل از دست رفتن زمان کار، افزایش هزینه ها و آسیب های انسانی نیروی کار به شمار می رود و یکی از بزرگترین معضلات بهداشت حرفه ای در کشور های صنعتی است. هدف از تحقیق حاضر، بررسی شیوع اختلالات عضلانی - اسکلتی مرتبط با کارکشاورزان برنج کار شهرستان بابل و تأثیر 8 هفته تمرینات اصلاحی منتخب بر آنها بود. بدین منظور از پرسشنامه نوردیک برای مطالعه شیوع اختلالات عضلانی - اسکلتی مرتبط با کار استفاده شد. پرسشنامه نوردیک در بین 258 نفر از برنج کاران توزیع گردید و از این بین تعداد 34 نفر که دارای اختلالات عضلانی ـ اسکلتی بودند شناسایی و به عنوان نمونه های تحقیق در برنامه منتخب اصلاحی و مداخلات ارگونومی به مدت 8 هفته شرکت کردند. نتایج این تحقیق نشان داد که میزان شیوع اختلالات عضلانی - اسکلتی در 12 ماه گذشته در ناحیه کمر 8/57 درصد، مچ دست 49.5 درصد، پا و قوزک پا 36.8 درصد، زانو 32.9 درصد، آرنج 29.9 درصد، نواحی پشت 20.2 درصد ، باسن ـ ران 20.2 درصد، شانه 12.4 درصد و گردن 12 درصد بود، در مراحل بعدی قرار گرفتند. به دنبال 8 هفته تمرینات اصلاحی و مداخلات ارگونومی میزان اختلالات کمر، شانه، گردن و دست ومچ بهبودی معنی داری مشاهده شد( 05/0 p<)، به طوری که در نواحی گردن، کمر، شانه و مچ دست افراد، درد کاهش یافت. از یافته های تحقیق می توان نتیجه گیری کرد که میزان شیوع اختلالات عضلانی- اسکلتی در برنج کاران مورد مطالعه نسبتا بالا بود، علاوه بر این بالا بودن سطح ریسک خطر، نشانه آسیب زا بودن شرایط و محیط کار در شالیزار بود، که اقدامات اصلاحی اعمال شده در برنج کاران موجب کاهش اختلالات عضلانی- اسکلتی شد. بنابراین اصلاح تکنیک جا به جا کردن کیسه های شالی و بهبود شرایط بلند کردن و در صورت امکان استفاده از وسایل پیشرفته مکانیکی جهت انجام این امور جهت کاهش آسیب های وارده توصیه می شود.

چکیده: پیش زمینه: پرفشارخونی مهم ترین بیماری قابل کنترل، از بیماری های قلبی- عروقی است. کاهش فعالیت های جسمی (کم تحرکی) و پرفشارخونی هر دو از عوامل خطر در بیماری های قلبی و عروقی می باشند. این پژوهش با هدف مطالعه تاثیر انجام 8 هفته ماساژدرمانی و تمرین هوازی بر فشارخون، ضربان قلب و کیفیت زندگی مبتلایان به پرفشارخونی انجام گردید. روش شناسی: در این پژوهش نیمه تجربی 24 بیمار مرد مبتلا به پرفشارخونی (فشارخون ?90/140، سن 3/4±1/54 سال، قد 06/4±174 سانتی متر، وزن 13/3 ±6/79 کیلوگرم و شاخص توده بدنی (bmi) 46/1 ±21/26 متر مربع/کیلوگرم) در این مطالعه شرکت کردند که به صورت در دسترس در دو گروه تجربی، گروه 1 (ماساژ درمانی شامل 12 نفر) و گروه 2 (تمرین هوازی شامل 12 نفر ) بر اساس فشارخون سیستولی همتاسازی شدند. پس از یک جلسه آشنایی بیماران با طرح و گرفتن رضایت نامه، ماساژدرمانی و تمرین هوازی در 16 جلسه بروی بیماران انجام گرفت. فشارخون و ضربان قلب آزمودنی ها توسط فشارسنج دیجیتالی در 16 جلسه تمرین و هر جلسه یک پیش آزمون و یک پس آزمون وکیفیت زندگی آزمودنی ها در چهار بعد (جسمانی، روانشناختی، اجتماعی و محیطی) در 3 نوبت (هفته اول، چهارم و هشتم) اندازه گیری شد. برای تجزیه و تحلیل داده های پژوهش از آنوای سه سویه استفاده شد. یافته ها: یافته های تحقیق نشان داد که فشارخون متوسط، فشارخون سیستولی و دیاستولی در پس آزمون به طور معناداری در هر دو گروه ماساژ درمانی و تمرین هوازی کمتر از پیش آزمون است یعنی هر دو نوع مداخله موجب کاهش فشارخون متوسط، سیستولی و دیاستولی شده اند(05/0?p). اگر چه کاهش ضربان قلب استراحت بین دو گروه در طی 8 هفته معنادار نبود، ولی در گروه ماساژدرمانی در هر جلسه بین ضربان قلب کاهش معناداری وجود داشت.(05/0?p). در رابطه با کیفیت زندگی نشان داد که هر دو گروه در حیطه های جسمانی، روانشناختی، اجتماعی و محیطی دارای تعامل است. به این معنا که عوامل فوق در هر دو گروه به طور معناداری پیشرفت داشتند( 05/0?p). نتیجه گیری: یافته های این پژوهش آشکار ساخت که ماساژ درمانی و تمرین هوازی به مدت 8 هفته یک روش بسیار کار آمد در جهت بهبود فشارخون سیستولی، دیاستولی، متوسط شریانی و کیفیت زندگی بیماران پرفشارخونی باشد. بنابراین برای کنترل این بیماری، ممکن است استفاده از ماساژدرمانی با روش های دیگر نتایج مطلوب تری داشته باشد. واژگان کلیدی: پرفشارخونی، ماساژدرمانی ، تمرین هوازی، ضربان قلب ، کیفیت زندگی

زمینه: در تمرینات پلایومتریک حرکات شبیه سازی شده با مهارت های اصلی ورزش مورد نظر با هدف افزایش توان بازیکن بکار برده می شوند. هدف این مطالعه، اثر سنجی 8 هفته تمرین پلایومتریک با و بدون مانع کوتاه بر ارتفاع پرش و کیفیت مهارت های اسپک و سرویس والیبالیست های دختر ماهر بود. روش شناسی: به روش تصادفی جفت شده، 20 والیبالیست زن ماهر 14 تا 27 ساله در دو گروه تمرینی با و بدون مانع قرار گرفتند. برنامه تمرینی دو گروه مشابه و شامل سه جلسه تمرین 5/1 ساعته در هفته برای 8 هفته بود. در هر جلسه تمرینی، 30 دقیقه از وقت به تمرینات پلایومتریک اختصاص می یافت. گروه با مانع این تمرینات را با استفاده از یک مانع (3 در 3 در 60 سانتیمتری) مقوایی توپر انجام می دادند. وجود مانع موجب می شدکه انجام پیش پرش اجباری شده و پرش در محل دقیق تری صورت پذیرد. میزان کوفتگی عضلانی تأخیری و تقلای آزمودنی ها توسط مقیاس های تخصصی هفته-ای یک بار اندازه گیری شد تا اطمینان حاصل شود که فشار تمرینات دو گروه مطالعه همسان است. میزان پرش توسط آزمون پرش سارجنت اصلاح شده و کیفیت مهارت اسپک و سرویس با آزمون های تخصصی در دو مرحله پیش و پس از دوره ی تمرین اندازه گیری شد. تحلیل آماری از طریق تحلیل واریانس برای داده های مکرر انجام شد. یافته ها: در سه آزمون پرش عمودی، مهارت اسپک، و مهارت سرویس تفاوت بین گروهی و تعاملی گروه ها غیر معنادار بود (05/0 ? p). این به معنای همسانی دو گروه تجربی و شاهد از ابتدا تا انتهای تحقیق است. به هرحال، تفاوت های درون گروهی هر سه آزمون مهارتی معنادار و به معنای پیشرفت معنادار دو گروه بود. در پرش عمودی، گروه با مانع 9/2 و گروه بدون مانع 9/1 سانتیمتر پیشرفت نمود (006/0=p و 66/9=(18و1)f). در انواع اسپک، گروه با مانع حدود 40% و گروه بدون مانع حدود 22% پیشرفت نمود (032/0?p و 41/5?(18و1)f). در مهارت سرویس، گروه با مانع 47% و گروه بدون مانع 31% پیشرفت نمود (000/0=p و 96/27=(18و1)f). در طول 8 هفته تمرین، هر دو گروه از حیث تقلا مشابه بودند و تقلایی در حدنسبتاً سخت انجام داده بودند. هیچ یک از مقایسه های بین گروهی، درون گروهی، و تعاملی برای عامل تقلا معنادار نبود (05/0 ? p). از حیث کوفتگی، دو گروه در طول 8 هفته تمرین حداقل کوفتگی ممکن را داشتند. برای این عامل، فقط مقایسه درون گروهی معنادار بود (006/0=p و 66/9=(18و1)f) و نشان می داد که در طول تمرینات کوفتگی هر دو گروه کاهش معناداری داشته است. بحث و نتیجه گیری: غیر معنادار بودن تفاوت های بین گروهی و تعاملی دو گروه نشان از موفقیت محقق در معادل سازی دو گروه شاهد و تجربی در ابتدای تحقیق دارد. بالا بودن سطح تقلا و پایین بودن سطح کوفتگی نیز دلالت بر موفقیت محقق در تنظیم بار جلسات تمرینی دارد. نتایج نشان داد که، در هر سه عامل مهارتی، هر دو گروه پیشرفت معنادار داشتند. بنابراین، هر دو سبک تمرینی برای مربیان قابل توصیه است. در هر سه عامل مهارتی اندازه گیری شده، گروه تمرین با مانع پیشرفت بیشتری داشت، ولی این تعامل در سطح 50/0 معنادار نبود. بنابراین، هنوز نمی توان با قاطعیت گفت که استفاده از مانع کم ارتفاع مطلوب تر است. افزایش حجم نمونه و یا حجم و دوره تمرینی در مطالعات بعدی ممکن است صحت و سقم این مدعا را بهتر نشان دهد. واژه های کلیدی: والیبال، پیش پرش، عملکرد ورزشی، کوفتگی عضلانی تأخیری، تقلای درک شده.

چکیده مفصل مچ پا به دلیل وضعیت آناتومیکی آن اهمیت بسیاری در انجام فعالیت های ورزشی مختلف دارد. رویکرد جدید در بازتوانی آسیب های ورزشی، حرکت به سمت نظریه ی پایه مبتنی بر عملکرد بیشتر می باشد که شامل تاکید بیشتر بر حرکات عملکردی نسبت به ایستاده و زنجیره حرکتی بسته نسبت به باز می باشد. هدف تحقیق حاضر مطالعه ی اثر یک دوره تمرینات منتخب ورزشی (تعادلی ، چابکی ، وپلایومتریک) بر بهبود ناپایداری مزمن مچ پای ورزشکاران نخبه می باشد. در این تحقیق تعداد 30 ورزشکار جوان نخبه (بسکتبال، دوومیدانی) به عنوان نمونه آماری انتخاب شدند. آزمودنی ها در سه گروه تجربی، کنترل آسیب دیده و کنترل سالم تقسیم شدند. در گروه تجربی 10ورزشکار نخبه مبتلا به آسیب ناپایداری مزمن مچ پا قرار گرفتند. دو گروه کنترل نیز هر کدام شامل 10 نفر ورزشکار نخبه بودند که یک گروه شامل ورزشکاران آسیب دیده (ناپایداری مزمن مچ) و گروه دیگر ورزشکاران سالم بود. آزمودنی های گروه تجربی در یک دوره تمرینات منتخب ورزشی (تمرینات تعادلی، چابکی وپلایومتریک) به مدت نه هفته، هر هفته سه جلسه ی 60 دقیقه ای شرکت کردند. متغیرهای دامنه حرکتی، سرعت، چابکی، توان انفجاری، تعادل ایستا و پویا به ترتیب توسط آزمون های گونیامتر محقق ساخته، دوی سرعت 60متر، آزمون تی، آزمون سارجنت، آزمون لک لک و آزمون اکتال قبل و بعد از دوره تمرینی اندازه گیری شد. برای تحلیل آماری داده های مورد مطالعه ازروش آماری تحلیل واریانس اندازه های تکراری استفاده شد. نتایج بدست آمده نشان دادکه در ازمون پرش عمودی افراد گروه تجربی نسبت به گروه کنترل پس از انجام پروتکل تمرینی پیش رفت معناداری داشته اند. در سایر متغیرها تفاوت معنادارآماری بین گروه های سه گانه تحقیق مشاهده نگردید. اگرچه در بیشتر موارد تفاوت های مشاهده شده از لحاظ آماری معنادار نبود، اما با ارزیابی و مشاهده دقیق تر نتایج، درمی یابیم که در بیشتر موارد گروه تجربی نتایج بهتری از دو گروه کنترل بدست آورده است. به نظر می رسد اجرای برنامه تمرینی پیشنهادی در زمان طولانی تر بتواند اثربخشی بیشتری نیز داشته باشد. کلید واژه ها: ناپایداری مزمن مچ پا، توانبخشی، ورزشکار نخبه.

برنامه های حرکتی و ورزشی متناسب با ویژگی های ساختاری و روانشناختی انسان به وبژه در دوران کودکی و نوجوانی، ضمن تامین سلامت جسم و روان، فرد را برای زندگی بهتر در محیط اجتماعی مهیا می سازد. افراد کم توان ذهنی از جمله افرادی هستند که به علت شرائط ذهنی و روانی ویژه ای که دارند، غالبا نسبت به افراد سالم بی تحرک تر بوده و فعالیت بدنی کم تری دارند. هدف از پژوهش حاضر مطالعه تاثیر 8 هفته تمرینات منتخب بر فاکتورهای آمادگی جسمانی و وضعیت بدنی کودکان کم توان ذهنی آموزش پذیر بود. در این پژوهش نیمه تجربی، تعداد 30 دانش آموز نوجوان کم توان ذهنی (با میانگین سن 1.21 ± 16.9، میانگین بهره هوشی5.07±62.84، میانگین قد 0.09± 1.72 متر و میانگین وزن16.76±63.4 کیلوگرم) به صورت داوطلبانه و با کسب اجازه از والدین شرکت کردند. ابتدا در مرحله پیش آزمون، فاکتورهای آمادگی جسمانی مرتبط با سلامتی و وضعیت بدنی آنها ارزیابی شد، سپس آزمودنی ها بر اساس بهره هوشی رتبه بندی شده و به روش تصادفی جفت شده در دو گروه تجربی (15 نفر) و کنترل ( 15 نفر) قرار گرفتند. آزمودنی های گروه تجربی به مدت 8 هفته، هفته ای سه جلسه و هر جلسه به مدت 60 دقیقه تمرینات بدنی منتخب را انجام دادند. در این مدت آزمودنی های گروه کنترل فعالیت بدنی و ورزشی خاصی (حتی برنامه درسی تربیت بدنی) را نداشتند. پس از 8 هفته و در مرحله پس آزمون فاکتورهای آمادگی جسمانی و وضعیت بدنی آزمودنی های دو گروه اندازه گیری شد. پس از جمع آوری داده ها برای هر یک از هشت آزمون تحقیق، یک anova برای اندازه های تکرار شده به عمل آمد. تجزیه و تحلیل داده ها نشان داد که آمادگی قلبی عروقی، قدرت و استقامت عضلانی، انعطاف پذیری، ترکیب بدنی، همچنین زاویه کیفوز و لوردوز آزمودنی های گروه تجربی با انجام 8 هفته تمرینات منتخب به طور معناداری بهبود داشتند (05/0p?). با توجه به یافته های فوق پیشنهاد می شود که از برنامه های تمرین ورزشی و فعالیت بدنی، برای حفظ و بهبود آمادگی جسمانی و وضعیت بدن افراد کم توان ذهنی که در معرض یک زندگی بی تحرک قرار دارند، استفاده شود.

سلامت جسمانی و داشتن وضعیت بدنی مطلوب در زندگی بشر از اهمیت خاصی برخوردار است و تغییرات آن می تواند بر سایر ابعاد زندگی انسان اثر بگذارد. هدف از این پژوهش ارزیابی وضعیت بدنی، ظرفیت عملکردی و سلامت عمومی کارمندان زن دانشگاه اصفهان می باشد. تحقیق حاضر از نوع تحقیقات توصیفی می باشد. جامعه آماری پژوهش را کارمندان زن دانشگاه اصفهان که در سال 1387 در قسمت های مختلف دانشگاه مشغول به کار بودند، تشکیل داد. تعدادکارمندان زن دانشگاه اصفهان 360 نفر بودکه با استفاده از جدول کرسی و مورگان، تعداد 186 نفر به صورت تصادفی به عنوان نمونه ی تحقیق انتخاب گردیدند. وضعیت بدنی، ظرفیت عملکردی و سطح سلامت عمومی آزمودنی ها به ترتیت توسط صفحه شطرنجی، آزمون پیاده روی راکپورت و پرسشنامه فعالیت بدنی بک و سلامت عمومی گلدبرگ(ghq28) مورد ارزیابی قرار گرفت. یافته ها نشان داد که آزمودنی های تحقیق به نحوی دچار یک ناهنجاری وضعیتی می باشند. در بین ناهنجاری ها، پشت گرد(40 درصد)، شانه افتاده(7/39 درصد) و شست کج(6/33 درصد) بیشترین و کمر صاف (7/0 درصد)، پشت صاف(7/0 درصد) و اسکولیوز(7/0 درصد) کمترین شیوع را داشتند. همچنین 2/66 درصد آزمودنی ها ظرفیت عملکردی ضعیف،4/63 درصد آزمودنی ها غیر فعال، 1/56 درصد آزمودنی ها فاقد سلامت عمومی وشاخص توده بدنی کارمندان 26 کیلوگرم بر متر مربع است که وضعیت مناسب نمی باشد. نتیجه گیری: به نظر می رسد آموزش حفظ پوسچر مناسب، فعالیت بدنی و استفاده از وسایل مناسب در زندگی روزمره جهت دستیابی به وضعیت بدنی مناسب و سلامت جسمانی مطلوب در جامعه مورد نظر ضروری می باشد.

چکیده: هدف از پژوهش حاضر تعیین روایی و پایایی روش ابداعی(موج اولتراسوند) در مقایسه با روش x-ray (مرجع) و مقایسه آن با روش های غیر تهاجمی اسپاینال ماوس و خط کش منعطف برای اندازه گیری زاویه قوس کمری می باشد. برای تعیین روایی دستگاه تعداد 31 نفر (سن 79/2 ± 33/25سال، قد43/3 ±33/177سانتی متر، وزن 67/7 ±52/72 کیلوگرم ) و برای تعیین پایایی دستگاه تعداد 20 نفر( سن 44/1 ± 02/27سال، قد64/3 ±8/174سانتی متر، وزن 72/6 ±32/81کیلوگرم) از افراد مرد در دسترس شهر بیرجند به صورت داوطلبی در این مطالعه شرکت کردند. پس از ساخت دستگاه و تعیین دقت آن، زاویه قوس کمری 31 آزمودنی با روش های رادیوگرافی، خط کش منعطف، اسپاینال ماوس و روش پیشنهادی اندازه گیری شد. زاویه قوس کمری 20 آزمودنی توسط سه آزمونگر در سه نوبت با فاصله حداقل 2 ساعت با روش پیشنهادی اندازه گیری شد. برای تعیین میزان روایی دستگاه از ضریب همبستگی پیرسون و برای مقایسه روش پیشنهادی با دو روش رقیب از آزمون تحلیل واریانس(اندازه گیری مکرر) و برای تعیین میزان پایایی روش پیشنهادی از آزمون آلفای کرونباخ استفاده شد. یافته های تحقیق نشان داد که اولا دقت دستگاه در جابجایی افقی(mm 99/0±43/1)، جابجایی عمودی(mm 84/0±09/1) و اندازه گیری زاویه کمان(93/0 ± 16/1 درجه) و در حد بالایی می باشد. میزان همبستگی روش پیشنهادی، خط کش منعطف و اسپاینال ماوس با روش مرجع معنادار و به ترتیب 95/0، 92/0و 90/0 به دست آمد( 05/0?p ). نتایج تحلیل آماری نشان داد روش پیشنهادی نسبت به دو روش رقیب در مقایسه با روش مرجع در اندازه گیری زاویه قوس کمری به طور معنادار خطای کمتری نسبت به دو دستگاه اسپاینال ماوس و خط کش منعطف دارد(05/0p?) و میزان خطای خط کش منعطف از اسپاینال ماوس کمتر بوده ولی اختلاف معناداری بین آن ها مشاهده نشد(05/0?p ). همچنین پایایی درون گروهی و برون گروهی روش پیشنهادی982/0و 955/0 به دست آمد(05/0p?). بر اساس نتایج تحقیق و با توجه به روایی و پایایی بالا و خطای کمتر روش پیشنهادی نسبت به دو روش رقیب می توان از آن برای اندازه گیری زاویه قوس کمری در کنار سایر روش های غیر تهاجمی استفاده کرد. واژگان کلیدی: روایی و پایایی، ایکس ری، خط کش منعطف، اسپاینال ماوس، موج اولتراسوند و قوس کمری.

چکیده زمینه و هدف: ام اس بیماری تخریب میلین سیستم اعصاب مرکزی است که شایع ترین بیماری عصبی در میان بزرگسالان است. عوارض ناشی از این بیماری منجر به افت عملکرد فرد شده و در نتیجه بر چگونگی ایفای نقش او در زندگی، وضعیت شغلی و کیفیت زندگی تاثیر می گذارد. تحقیق حاضر تاثیر 8 هفته برنامه تمرینی جسمانی بر برخی شاخص های جسمانی و کیفیت زندگی زنان مبتلا به ام اس را بررسی می کند. روش کار: در این تحقیق نیمه تجربی تعداد 20 بیمار زن مبتلا به ام اس با میانگین سنی8.81± 38 سال، سابقه بیماری7.09± 8 سال و با edss کمتر از 5، از طریق همتاسازی به دو گروه کنترل(10 نفر) و تجربی(10 نفر) تقسیم شدند. گروه تجربی به مدت 8 هفته، هر هفته سه جلسه و هر جلسه به مدت 1 ساعت در برنامه تمرینی شرکت نمودند. برنامه تمرینی شامل کشش ایستا و تمرینات دامنه حرکتی، تمرینات تعادلی و هماهنگی، اجرای عملکردی و تمرینات مقاومتی ساده بود. در پیش آزمون و پس آزمون، اوج گشتاور زانو با دستگاه ایزوکینتیک بایودکس، دامنه حرکتی شانه با گونیامتر و تعادل گام بیماران با استفاده از صفحه فوت اسکن اندازه گیری شد. هم چنین اجرای عملکردی و کیفیت زندگی آزمودنی ها به ترتیب با استفاده از آزمون زمانی" برخیز و برو" و پرسش نامه کیفیت زندگی ویژه بیماران ام اس اندازه گیری شد. برای آزمون فرضیه های تحقیق از آنوای اندازه های تکراری در بسته نرم افزاری spss استفاده گردید. یافته ها: آزمودنی های گروه تجربی در متغیر وابسته تحقیق، پیشرفت داشتند.در حالی که گروه کنترل یا تغییری نکرده یا پسرفت داشته اند. میزان پیشرفت گروه تجربی به ترتیب در اوج گشتاور خم کردن زانو و دامنه حرکتی شانه چپ (f(1.18) ?5.149و p?0.036) معنادار و در تعادل گام برداشتن غیرمعنادار شد. ( f(1.18) ?0.755 و p?0.396 ). هم چنین اجرای عملکردی آزمودنی ها بعد از دوره تمرینی دارای تعامل معنادار بود( f(1.18) =12.423 وp=0.002 ). کیفیت زندگی آزمودنی ها نیز در هر دو جنبه سلامت جسمانی و سلامت روانی، پیشرفت داشت؛ اما این تغییرات معنادار نشد. 18)?1.608 and p?0.218). (f(1,. نتیجه گیری : نتایج نشان می دهد با توجه به اثربخشی تمرین بر برخی فاکتورها، می توان از این برنامه در جهت بهبودی عملکرد بیماران ام اس استفاده نمود. به نظر می رسد یکی از عوامل دخیل در غیر معنادار شدن برخی فاکتورها، تعداد کم آزمودنی ها بوده است. زیرا نتایج به دست آمده به معناداری نزدیک بودند. هم چنین در مورد کیفیت زندگی،عوامل دیگری چون عوامل اجتماعی و محیطی می تواند کیفیت زندگی بیماران را تحت تاثیر قرار دهد. در واقع برای کنترل و بهبودی این عوامل ،حضور یک روان شناس ومشاور متخصص در کنار برنامه تمرینی نیاز بوده است.

شخصیت حقوقی بین المللی، توانایی پذیرش تکالیف و بهره مندی حقوق تحت نظام حقوق بین الملل است. تلاش بازیگران غیردولتی در وصول به این جایگاه، برای مزیت هایی همچون تسهیل فعالیت های فراملی، امکان مشارکت در تصمیم سازی های جهانی، حق حضور در دادگستری های بین المللی و بهره مندی از مصونیت های خاص تابعان حقوق بین الملل می باشد. دولت ها و سازمان های میان دولتی راغبند که به سایر موجودیت ها، شخصیت حقوقی بین المللی اعطا شود و مسوولیت در قبال اعمالشان مهیا گردد. در ایجاد اشخاص حقوقی جدید نیازمند رضایت تابعان حقوق بین الملل و توانایی اجرایی، علمی و عملی موجودیت های درمعرض شخصیت حقوقی بین المللی هستیم. سازمان های غیردولتی دارای شایستگی های لازم جهت کسب شخصیت می باشند و با توانمندسازی به سطح مطلوب می رسند. باید رضایت دولت ها که تابعان اصلی حقوق بین الملل هستند را جلب نمود. دولت ها نسبت به عملکرد و توانایی های سازمان های غیردولتی بی اعتمادند که می توان با سازکارهایی این بی اعتمادی را از بین برد و شخصیت حقوقی بین المللی را برای سازمان های غیردولتی اعتبار نمود. در سازکارها هم نظرات و نگرانی های دولت ها تامین می شود، هم شایستگی های سازمان های غیردولتی در کسب شخصیت حقوقی بین المللی نادیده گرفته نمی شود. روش ها، وضعیت حقوقی مبهم سازمان های غیردولتی را سامان می دهند، نظام واحد عملکردی ایجاد می کنند و بر موجودیت های فاقد مسوولیت بین المللی، مسولیت تحمیل می کنند؛ این نفع شخصیت حقوقی بین المللی تشکل های غیردولتی برای حقوق بین الملل می باشد. سازمان های غیردولتی نیز در انجام امور مالی و پروژه های فراملی خود با روانی ملموسی روبرو می شوند.

پیش زمینه: آسم یکی از شایع ترین اختلالات دستگاه تنفسی می باشد. تمرینات ورزشی یکی از اجزاء اساسی و مهم بازتوانی بیماران ریوی می باشند. شواهد علمیمبتنی بر کاربرد ورزش های هوازی در بیماران آسمی وجو دارد.اخیرا پیش بینی شده است که تمرینات ریباند تراپی حتی با نتایج بهتری می تواند همراه باشد. این تحقیق با هدف بررسی و مقایسه تأثیر دو روش تمرینی ریباند تراپی و تمرینات هوازی روی بیماران مبتلا به آسم صورت گرفته است. روش شناسی: در این پژوهش نیمه تجربی، نمونه ها شامل 30 بیمار مرد مبتلا به آسم بودند که همگی از یک مرکز درمانی انتخاب شدند (سن 8/4±2/34 سال، قد 1/7±1/171 سانتی متر، وزن 1/7 ±8/75 کیلوگرم و سابقه بیماری19/1±76/2 سال) . پس از امضای فرم رضایت نامه بیماران به صورت دلخواه در سه گروه کنترل، ریباند و هوازی قرار گرفتند. تمرینات به صورت مداوم طی 8 هفته و هر هفته سه جلسه 15 تا 30 دقیقه ای انجام گرفت. شاخص های اسپیرومتری(fev1، fvc و fev1%) به وسیله دستگاه اسپیرومتری ، ظرفیت هوازی توسط آزمون بروس تعدیل شده ، سطح اندوتلین پلاسما با خون گیری و به روش elisa ، کیفیت زندگی توسط پرسشنامه کیفیت زندگی بیماران مبتلا به آسم (aqlq)و علائم بالینی توسط پرسشنامه علائم بالینی اندازه گیری شد. متغیر های تحقیق طی دو نوبت قبل و بعد از برنامه تمرینی اندازه گیری شدند.در درمان دارویی بیماران تغییری ایجاد نگردید. جهت تحلیل داده ها از روش آماری تحلیل واریانس برای داده های تکراری در سطح معناداری 05/0>p استفاده شد. یافته ها: یافته های تحقیق نشان داد تغییرات درون گروهی در تمامی متغیرها معنادار بود (05/0?p).همچنین این یافته ها نشان داد که گروه ها در تمامی متغیرها به جز علائم بالینی دارای تعامل معنادار دار هستند (05/0?p)، بدین معنا که هر دو نوع برنامه تمرینی در بهبود متغیرهای مذکر تاثیر گذار بوده است.تمرینات ریباند تراپی بهبود بیشتری را در متغیرهای تحقیق از خود نشان داد. از دیگر نتایج حاصله عدم معناداری تفاوت های بین گروهی طی دو نوبت آزمون گیری در همه متغیرهای تحقیق به جز fvc و علائم بالینی بود.(05/0<p) نتیجه گیری: تمرینات منظم باعث تقویت عضلات تنفسی و بهبود تنفس سلولی می شود.که به طور همزمان باعث بهبودی در سیستم های عضلانی، تنفسی و قلبی عروقی می شود. به نظر می رسد تاثیر تمرینات ریباندتراپی مطلوب تر باشد. یافته ها نشان می دهد تمرینات ریباند تراپی می تواند به عنوان روش مکمل مفیدی در کاهش برخی مشکلات بیماران مبتلا به آسم معرفی و مورد استفاده قرار گیرد.

پیش زمینه: بیماری استئوآرتریت زانو یک بیماری مزمن و ناتوان کننده است. بنابراین پیدا کردن راهی برای کاهش عوارض این بیماری ضروری به نظر می رسد. از آنجا که تأثیرات درمانی ورزش یوگا در بیماری های مزمن در تحقیقات بسیاری به اثبات رسیده است ما بر آن شدیم تا در این پژوهش، تأثیرات تمرینات هاتا یوگا بر بیماری استئوآرتریت زانو را بررسی کنیم. روش شناسی: در این پژوهش نیمه تجربی 25 نفر (11 نفر گروه تجربی و 14 نفر گروه کنترل) زن مبتلا به استئوآرتریت زانو، از مراجعه کنندگان به پزشکان متخصص ارتوپدی شهرستان بجنورد به روش در دسترس هدفمند انتخاب و به صورت داوطلبانه در 2 گروه کنترل و یوگا قرار گرفتند. مداخله شامل 8 هفته تمرینات هاتا یوگا، هر هفته 3 جلسه ی 60 دقیقه ای زیر نظر مربی متخصص و فیزیوتراپیست بود. قبل و بعد از دوره ی تمرینی قدرت گروه های عضلانی فلکسور زانو، اکستنسور زانو، دورکننده ی ران، دامنه ی حرکتی فلکشن و اکستنشن زانو اندازه گیری شد. همچنین بیماران پرسش نامه ی koos و مقیاس بصری سنجش درد را نیز پاسخ دادند. داده ها با استفاده از تحلیل واریانس برای برای داده های تکراری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: قدرت گروه های عضلانی، دامنه ی حرکتی زانوف درد، خشکی مفصل و کیفیت زندگی در بیماران گروه تجربی و کنترل قبل از مداخله اختلاف معناداری نداشت. پس از مداخله در گروه تجربی نسبت به قبل از آن تفاوت معنادار داشت( 05/0?p) ولی در گروه کنترل این تفاوت معنادار نبود. نتیجه گیری: طراحی و بکارگیری برنامه ی تمرینی هاتا یوگا بر ابعاد مختلف بیماری استئوآرتریت زانو موثر است. این مداخله ی غیر تهاجمی، کم هزینه و مکمل مداخلات طبی می تواند در درمان و کنترل بیماری استئوآرتریت زانو توسط مراکز و خود بیماران بکارگرفته شود.

چکیده هدف: هدف از این مطالعه بررسی تاثیر سه شیوه ی تمرینی هوازی، ماساژ درمانی و ترکیبی (ماساژ – هوازی) بر میزان سطوح دوپامین، سروتونین و حداکثر اکسیژن مصرفی در زنان معتاد زندان مرکزی اصفهان بود. روش شناسی تحقیق: در این مطالعه نیمه تجربی، تعداد 60 نفر زن معتاد زندان مرکزی اصفهان با میانگین سنی (88/7 13/33) به صورت تصادفی در چهار گروه تمرین هوازی (15 نفر)، ترکیبی (ماساژ درمانی – تمرین هوازی) (15 نفر) ماساژ درمانی (15 نفر)، کنترل (15 نفر) قرار گرفتند. گروه تمرین هوازی در برنامه تمرینی هوازی به مدت 8 هفته و هر هفته 3 جلسه ی 90-60 دقیقه ی با شدت 85-60 درصد حداکثر ضربان قلب شرکت کردند. گروه ماساژ درمانی در یک دوره ماساژ به مدت 8 هفته و هر هفته 3 جلسه به مدت 20 دقیقه شرکت کردند. گروه ترکیبی در یک برنامه تمرین هوازی و ماساژ درمانی به مدت 8 هفته و هر هفته 3 جلسه شرکت کردند. آنها بعد از انجام تمرینات هوازی باگروه تمرین هوازی، به مدت 20 دقیقه ماساژ دریافت می کردند. متغیرهای مورد اندازه گیری قبل و بعد از برنامه تمرینی هوازی و ماساژ از قبیل دوپامین، سروتونین و حداکثر اکسیژن مصرفی اندازه گیری شد. در نهایت داده های حاصل با استفاده از آمار توصیفی جهت مرتب کردن و توصیف داده ها و آمار استنباطی مانند تی وابسته و آزمون تحلیل واریانس با اندازه های تکراری استفاده شد. آزمون های آماری با استفاده از نرم افزار spss نسخه ی 18 در سطح معناداری 05/0 تحلیل گردید. یافته ها: بین سطوح دوپامین، سروتونین و حداکثر اکسیژن مصرفی قبل و بعد از 8 هفته مداخله ورزشی و ماساژ در گروه های هوازی، ماساژ درمانی و ترکیبی (هوازی – ماساژ) تفاوت معناداری مشاهده شد (05/0 ). همچنین در متغیر دوپامین بین سه گروه تجربی با کنترل بعد از سه شیوه تمرینی تفاوت معناداری مشاهده شد (05/0 ). اما در متغیر سروتونین بین چهار گروه بعد از سه شیوه تمرینی تفاوت معناداری مشاهده نشد (05/0 ). و در متغیر حداکثر اکسیژن مصرفی فقط در گروه هوازی با گروه کنترل تفاوت معنادار نبود (05/0 ) ولی در بین گروه های بقیه گروه ها تفاوت معنادار بود (05/0 ). نتیجه گیری: پژوهش حاضر نشان داد که انجام تمرینات هوازی و ماساژ درمانی به مدت 8 هفته باعث افزایش میزان دوپامین و سروتونین و توان هوازی افراد معتاد می شود که می تواند در امر درمان غیر دارویی معتادین موثر واقع شود. کلمات کلیدی: تمرین هوازی، ماساژ درمانی، دوپامین، سروتونین، حداکثر اکسیژن مصرفی، معتاد.

وجود سلاحهای هسته ای و خطرات ناشی از آن فضایی از رعب و وحشت را بر جامعه بین الملل حاکم ساخته است و هیچ هدفی وجود ندارد که پیگیری آن استفاده از این سلاح مخرب را توجیه کند. در حال حاضر، حدود 55 درصد سلاحهای هسته ای موجود در جهان، در اختیار آمریکا و روسیه هستند که نزدیک به نیمی از آنها عملیاتی هستند. بررسی روند تحولات جهانی نشان می دهد که این دوکشور همچنان بر ادامه حفظ و ارتقای این سلاح ها تاکید دارند. مجموع این مولفه ها و تاکیدات جهانی بر امنیت بین الملل ضرورت اصل خلع سلاح هسته ای از جانب این دو کشور را نشان می دهد. برای خلع سلاح هسته ای تعریف واحد و جامعی وجود ندارد. خلع سلاح هسته ای به معنی مطلق کلمه عبارت از کاهش یا نابودی تسلیحات هسته ای در سطح بین المللی بدون در نظرگرفتن ماهیت، کمیت و کیفیت آن ها است. بنابراین برآنیم تا سازوکارهای حقوقی خلع سلاح دوجانبه هسته ای میان این دوکشور را تبیین نماییم و کاهش تسلیحات هسته ای در چهارچوب معاهدات دوجانبه بین دو کشور، مهمترین سازوکار حقوقی برای خلع سلاح هسته ای این دو کشور است که مطابق مفاد این اسناد، می بایست کاهش تسلیحات صورت گیرد. تبیین یکی از مسائل مهم حقوق بین الملل یعنی مساله خلع سلاح، تبیین قلمرو خلع سلاح دوجانبه و نقاط ضعف نظام دوجانبه موجود در رابطه با خلع سلاح هسته ای و ارائه راهکارهای احتمالی برای اصلاح آن، آشنا ساختن محافل علمی و افکار عمومی کشورمان با عملکرد کشورهای آمریکا و روسیه در مورد خلع سلاح هسته ای، از اهداف مورد انتظار از انجام این تحقیق هستند. انجام این تحقیق مبتنی بر مطالعه کتابخانه ای به روش تحلیلی و روش تجزیه و تحلیل اطلاعات هم روشی توصیفی و تحلیلی است.

دادگاه ویژه برای لبنان اولین و تنها دادگاه بین المللی است که تاکنون برای محاکمه ی اعمال تروریستی به وجود آمده است. این دادگاه بر اساس قطعنامه ی 1757 شورای امنیت سازمان ملل در سال 2007 و به منظور تعقیب و محاکمه ی افراد مسئول برای حمله ی تروریستی 14 فوریه 2005 که منجر به مرگ رفیق حریری-نخست وزیر سابق لبنان-شد و همچنین سایر حمله های مرتبط؛ تأسیس گشت. این پایان نامه به دنبال آن است که از یک طرف ابعاد حقوقی دادگاه را به طور جامع اما مختصر مورد بحث قرار دهد و از طرف دیگر شاخصه های ساختاری و رویه ای نوین و در برخی مواقع منحصر به فرد این دادگاه مانند عملکرد یک قاضی مقدماتی مستقل ، وجود یک رکن جدید با عنوان دفتر دفاع در موازات با دفتر دادستانی، محدود گشتن بازداشت و توقیف مظنونین و متهمین به شرایط خاص، شرکت قربانیان در مراحل مختلف دادرسی و امکان برگزاری محاکمات غیابی را با دقت بیشتر و در برخی مواقع به صورت تطبیقی مورد نقد و بررسی قرار دهد.

چکیده حقوق اقلیت ها در زمان انحلال یا جدایی کشورها مورد تهدید قرار می گیرند . انحلال جمهوری فدرال سوسیالیستی یوگسلاوی توجه جامعه بین المللی را به حمایت از حقوق اقلیت ها جلب کرد. اولین گامی که بدون تردید به بهبود حقوق یاد شده در کشورهای جانشین یوگسلاوی کمک شایانی نمود پیش نویس کارینگتون بود که جامعه اروپا تصمیم گرفت پذیرش عضویت را منوط به تبعیت از معیارهای آن پیش نویس بداند. درگیری های غیر انسانی در جنگ بالکان و بحران کوزوو منجر به دخالت جامعه بین المللی در حل و فصل سیاسی آن مناقشات شد. پیش نویس ها و اسناد بین المللی که در راستای حل و فصل این مخاصمات تهیه می شدند (طرح وانس اون، موافقت نامه دیتون و موافقت نامه رامبویه) حقوق اقلیت ها را بدون اشاره به اقدامات ایجابی دولت ها مورد حمایت قرار می دادند. طرح های مزبور از اهمیت زیادی برخوردار بودند زیرا که آن ها در بردارنده پیشرفت های اخیر حقوق بین الملل در خصوص حقوق اقلیت ها بودند ضمن اینکه به کنوانسیون چهارچوب و منشور اروپایی زبان های محلی یا اقلیت هم اشاره می کردند. به نظر می رسد که کنوانسیون چهارچوب به عنوان حد اقل معیار حمایت از اقلیت ها در اروپا شناخته می شود زیرا که در حل و فصل مخاصمات به این کنوانسیون مراجعه می شود. معیارهایی که از سوی جامعه بین المللی در سال های اخیر در جهت حمایت از حقوق اقلیت ها به کشورها الزام می شود پیشرفت قابل توجهی نسبت به معیارهای دوران جنگ سرد نموده است. به هر حال، اعمال صرف معیارهای بین المللی به خودی خود کافی نیست. تعیین وظایف و تعهدات ایجابی کشورهای جانشین در کنوانسیون های حقوق بشری، ایجاد یک سازوکاری برای دریافت شکایات نزد یک محکمه بین المللی با تصمیمات الزام آور و بخشش در اعطای حقوق اقلیت ها نه تنها به ثبات و مشروعیت کشورهای جانشین کمک می کند بلکه می تواند تنش های قومی را در آن کشورها مرتفع سازد. واژگان کلیدی: جمهوری فدرال سوسیالیستی یوگسلاوی، انحلال، کشورهای جانشین، پیش نویس کارینگتون، کنوانسیون چارچوب، منشور اروپایی زبان های محلی یا اقلیت

چکیده زمینه و اهداف: در این پژوهش، مفاهیمی مانند تله هلث، تله مدیسین، و تله اکسرسایز معرفی شده و به وضعیت کاربری آنها در جهان صنعتی اشاره می شود. هدف آن است که با توجه به امکاناتی که تکنولوژی مخابراتی در اختیار گذاشته است؛ برای بخشی از بیماران که به هر دلیل امکان مراجعه حضوری ندارند، خدمات بهداشتی و سلامتی همچنان با کیفیت بالا در دسترس باشد. تمرکز تحقیق حاضر بر فراهم سازی شرایط تله اکسرسایز برای کمردرد مزمن غیر اختصاصی است. به این منظور صحت عمل مدل طراحی شده در گردآوری داده ها، تحلیل آنها، و تولید نمودار برای تک تک آزمودنی ها و مجموعه آنها بررسی خواهد گردید. روش: پس از مطالعه سایت های مشابه در آمریکا و کانادا، مدل اینترنتی تله اکسرسایز منطبق بر شرایط بومی ایران طراحی گردید. در این مدل، هیچ ضرورتی برای ملاقات حضوری وجود ندارد و اطلاعات بیمار توسط پرسشنامه های استاندارد اُسوستری، کیفیت زندگی و نوردیک جمع آوری می گردد. این اطلاعات بلافاصله تحلیل آماری شده و وضعیت بیمار ارزشیابی می گردد. بر اساس ارزشیابی صورت گرفته به بیمار توصیه های لازم ورزشی صورت می پذیرد و برنامه ای مناسب در اختیار او قرار می گیرد. سپس توسط برنامه از قبل تعریف شده وب سایت به بیمار یادآوری می شود که برنامه ورزشی خود را انجام و اطلاعات مربوط را وارد نماید. هر هفته یک بار پرسشنامه ها دوباره پر شده و روند بهبود بیمار زیر نظر گرفته شده و در برنامه پیشنهادی تغییرات مورد نیاز انجام می گیرد. این روال تا جایی که بیمار به سر حد سلامتی قابل دسترس برسد ادامه می یابد. مدل فوق برای 30 بیمار با سابقه یک ساله کمردرد مزمن غیر اختصاصی آزمایش شد. به این صورت که اطلاعات اولیه آنها به صورت واقعی اخذ و وارد مدل گردید، سپس به طور فرضی آنها به سه گروه دارای پیشرفت، دارای پسرفت، و دارای پیشرفت موجی تقسیم شده و اطلاعات فرضی برای هشت جلسه آزمون پیاپی وارد مدل گردید. نتایج: نمودارهای تولیدی مدل اینترنتی، چه برای تک تک آزمودنی ها و چه برای مجموعه آنها، کاملا منطبق بر نمودارهای تولیدی روش دستی در محیط اکسل بود و از این حیث صحت عمل مدل مورد تأیید قرار گرفت. بحث و نتیجه گیری: تله اکسرسایز در کشور ما مفهمومی نا آشنا و نا مأنوس است. تحقیق حاضر از این حیث یک تحقیق پیشگام به حساب می آید و زمینه را برای توسعه فناوری تله اکسرسایز برای بهبود کمردرد مزمن غیر اختصاصی فراهم می کند. تحقیق حاضر گامی موفق در ارایه مدل اولیه است. برای تکمیل اقدام پژوهشی حاضر نیاز است که مدل ایجاد شده در عمل نیز بر روی بیماران آزمایش شده و اشکالات احتمالی آن اصلاح گردد. واژگان کلیدی: تله- اکسرسایز، کمردرد مزمن غیر اختصاصی، کیفیت زندگی، توانایی عملکردی

تاثیر ماساژ درمانی بر روی بعضی شاخص های جسمانی و روانی در زنان مبتلا به میگرن تاریخ دفاع : 14/4/91 پیش زمینه: میگرن یکی از انواع سردرد می باشد که عوارض عصبی، مشکلات سیستم اعصاب خودکار و اختلالات روحی روانی را به همراه دارد. این بیماری یکی از ناتوان کننده ترین بیماری های عصبی است. به منظور بررسی میزان اثربخشی درمان های میگرن سنجش های کیفی چون کیفیت زندگی، اضطراب، افسردگی ، استرس و خودکفایی در برابر درد را مطرح می کنیم. هدف از تحقیق حاضر مطالعه تاثیر انجام 8 هفته ماساژ بر بر شاخص های جسمانی و روانی بیماران مبتلا به میگرن می باشد. روش شناسی: در این پژوهش 24 نفر(14نفر گروه کنترل و 10 نفر گروه آزمون) از بین زنان مبتلا به بیماری میگرن انتخاب و به صورت تصادفی در 2 گروه کنترل (15نفر) و آزمون (15نفر) همتاسازی شدند. ماساژ درمانی سه جلسه در هفته، هر جلسه 45 دقیقه و به مدت دوماه بر روی بیماران انجام گرفت. میزان کورتیزول بزاقی توسط آزمایش های الایزه ، اضطراب، افسردگی و استرس، خودکفایی در برابر درد و کیفیت زندگی بیماران قبل و بعد از اجرای ماساژ درمانی توسط مقیاس اضطراب، افسردگی و استرس (dass) ، پرسشنامه خودکفایی در برابر دردو پرسشنامه hit-6 مورد ارزیابی قرار گرفت. داده ها با استفاده از تحلیل واریانس برای داده های تکراری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. سطح معناداری نیز 05/0p? در نظر گرفته شد. یافته ها: از بین متغیرهای تحقیق اضطراب(045/0=p و504/4= (22و1)f) و کیفیت زندگی معنادار (000/0=p 907/1712=(22و1)f)داشته اند. . این مسئله بیانگر آن است که گروه آزمون بهبود داشته اند اما گروه کنترل بهبود زیادی نداشته اند. دیگر متغیرها با وجود بهبودی که نشان دادند، تغییرات معناداری نداشتند. به این معنا که میزان بهبود در گروه آزمون معنادار نبوده است. نتیجه گیری: طبق یافته ها گروه کنترل در اندازه گیری ها بهبودی نداشته است و یا تغییرات کم بوده است. اگرچه تغییرات در 2 مورد از اندازه گیری ها معنادار بوده است و در 4 مورد معنادار نبوده است. ولی این امکان وجود دارد که با افزایش طول دوره درمان و تعداد آزمودنی ها، این تغییرات معنادار باشد. در کل چنین می توان نتیجه گیری کرد که ماسا‍‍ژ درمانی تاثیرات مثبتی بر اضطراب و کیفیت زندگی بیماران دارد و احتمالا میزاان افسردگی، استرس، خودکفایی در برابر درد و کورتیزول بزاقی را بهبود می بخشد. طراحی و بکارگیری برنامه ماساژ درمانی می تواند بر ابعاد جسمانی و روانی موثر باشد. این مداخله غیر تهاجمی، کم هزینه و مکمل مداخلات طبی می تواند مورد توجه مراکز حمایت کننده بیماران میگرنی قرار گرفته و بکار رود. واژگان کلیدی:ماساژ درمانی، اضطراب، افسردگی، استرس، کورتیزول بزاقی، میگرن

ایالت جامو و کشمیر در قسمت شمال غربی آسیای جنوبی واقع میباشد، این منطقه قبل از استق?ل هند از حکومت بریتانیا در سال 1947 بخشی از شبه قاره هند محسوب میشد، پس از استق?ل هند و تاسیس پاکستان، بر اساس تفاوتهای مذهبی، به ایا?ت موجود اختیار الحاق هرکدام از دو کشور هند و پاکستان داده شد. حاکم کشمیر در ابتدا از الحاق به هرکدام از دو ایالت ممانعت ورزید. اما پس از چندی طی شروع یکسری جنبشهای جدائی طلب به لحاظ دریافت کمک از سوی هند الحاق ایالت به هند را امضاء نمود. اعتبار سند فوق همواره از سوی پاکستان زیر سئوال رفته است . حق تعیین سرنوشت مطابق با ماده مشترک میثاقین حقوق بشر حقی است که برای تمامی مردم در نظر گرفته شده است که به واسطه آن میتوانند موقعیت سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و توسعه فرهنگی خش را آزادانه تعیین نمایند. در تحقیق فوق سعی بر اینست که مسئله کشمیر مابین پاکستان و هند و نیز حق تعیین سرنوشت مردم کشمیر و اقدامات انجام شده در زمینهی احقاق حق این مردمان و اینکه چه مقدار از قرارداهای منعقده با حق تعیین سرنوشت ملت فوق همخوانی دارد پرداخته شود. با توجه به مبنا بودن حقوق بین لملل و حقوق بشر در روابط بین المللی امروزه، بررسی و تحقیق در مواردی که اعمال حق تعیین سرنوشت در آنها با مشک?تی مواجه است، امری ضروری میباشد .

چکیده هدف: اختلالات خلقی از جمله افسردگی، زندگی بسیاری از مردم جهان را تحت تأثیر قرار می دهد. هدف این تحقیق مطالعه تأثیر شش هفته ماساژ درمانی بر افسردگی، انعطاف پذیری، کیفیت زندگی و سلامت عمومی زنان افسرده بود. مواد و روش ها: پژوهش حاضر در قالب یک تحقیق نیمه تجربی به صورت پیش آزمون و پس آزمون در دو گروه کنترل و ماساژ درمانی به مدت شش هفته- هر هفته سه جلسه ی 30 دقیقه ای- انجام شد. از بین بیمارانی که به مرکز دارالشفاء فاطمیه(س) شهر اصفهان مراجعه کرده بودند، تعداد 20 بیمار زن افسرده که از پرسشنامه افسردگی بک نمرات بالاتر از 18کسب نمودند، به صورت در دسترس انتخاب و براساس نمرات به دست آمده، در دو گروه ماساژ درمانی( 10بیمار با میانگین سنی61/7±2/31 ) وگروه کنترل( 10 بیمار با میانگین سنی30/5±2/27) همتا سازی شدند. در این پژوهش از پرسشنامه افسردگی بک، پرسشنامه کیفیت زندگی ویسکانسین و پرسشنامه سلامت عمومی برای اندازه گیری متغیر های استفاده شد. همچنین برای اندازه گیری انعطاف پذیری بیماران، آزمون بشین- برس تعدیل شده بکار گرفته شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آنوا با اندازه های تکراری و در سطح معناداری 05/0 استفاده شد. یافته ها: یافته های تحقیق نشان داد که نمرات افسردگی، کیفیت زندگی و سلامت عمومی در پس آزمون به طور معناداری در گروه ماساژ درمانی کمتر از پیش آزمون است یعنی اعمال مداخله موجب کاهش افسردگی و افزایش سطح کیفیت زندگی و سلامت عمومی بیماران شد(05/0?p). همچنین نتایج نشان داد که میزان انعطاف پذیری عمومی بیماران گروه ماساژ درمانی در پس آزمون بیشتر از پیش آزمون شده است( 05/0?p). بحث: یافته های این پژوهش آشکار ساخت که ماساژ درمانی به مدت 6 هفته یک روش بسیار کار آمد در جهت بهبود افسردگی، انعطاف پذیری، کیفیت زندگی و سلامت عمومی زنان افسرده می باشد. بنابراین یافته های این پژوهش از تأثیر مثبت ماساژ درمانی بر بیماران افسرده حمایت می کند. کلید واژه ها: ماساژ درمانی، افسردگی، انعطاف پذیری، کیفیت زندگی، سلامت عمومی

چکیده مقدمه: انسانهای کم توان ذهنی از جمله افرادی هستند که به علت شرایط ذهنی و روانی ویژه و به دلیل نوع رویکردی که در جامعه وجود دارد در مقایسه با افراد سالم کم تحرک تر بوده، فعالیت بدنی کم تری دارند و به علت این کم تحرکی، دچار ضعف های جسمانی- حرکتی می شوند. هدف پژوهش حاضر مطالعه تاثیر هشت هفته تمرینات ریباندتراپی بر آمادگی جسمانی مرتبط با تندرستی، تعادل و حس عمقی کودکان کم توان ذهنی آموزش پذیر بود. مواد و روشها: در این مطالعه نیمه تجربی تعداد 30 نفر از دانش آموزان 7 تا 11 ساله پسر مدارس استثنائی شهرستان لردگان با میانگین سنی و انحراف استاندارد(1.27±8.46) و بهره هوشی 50 تا 70 به صورت هدفمند و در دسترس به عنوان نمونه تحقیق انتخاب شدند و بر اساس نمره بهره هوشی در گروههای کنترل و تجربی (15نفره) همتاسازی شدند. از آزمونهای ورزشی استاندارد افراد کم توان ذهنی کالج آمریکایی طب ورزشی و آزمون های آمادگی جسمانی براکپورت جهت ارزیابی عوامل آمادگی جسمانی مرتبط با تندرستی، زیر آزمون تعادلی نه مرحله ای نسخه دوم آزمون قابلیت حرکتی بروئینینکس- اوزرتسکی جهت ارزیابی تعادل آزمودنی ها و از گونیامتر پدال دار جهت ارزیابی حس عمقی استفاده شد. گروه تجربی به مدت 8 هفته و هر هفته سه جلسه 45 دقیقه ای تمرینات ریباندتراپی را انجام دادند درحالی که گروه کنترل در این مدت در هیچ برنامه تمرینی خاصی شرکت ننمودند. در پایان دوره 8 هفته ای از هردو گروه پس آزمون به عمل آمد. از روش آماری تحلیل واریانس برای اندازه گیری های مکرر استفاده شد و سطح معنی داری در کلیه تحلیل ها 05/0 در نظر گرفته شد. یافته ها: نتایج نشان داد که تمرینات ریباندتراپی تاثیر معنی داری بر استقامت قلبی-تنفسی، استقامت عضلانی، قدرت انفجاری پاها، تعادل ایستا و پویای کودکان کم توان ذهنی داشته است. ولی بر انعطاف پذیری عمومی، ترکیب بدنی و حس عمقی تاثیر معناداری نشان نداد. نتیجه گیری: می توان نتیجه گیری نمود که در سبک و الگوی زندگی کودکان کم توان ذهنی تمرینات ریباند تراپی می تواند به عنوان یک روش تمرینی مفید جهت بهبود عوامل آمادگی جسمانی و عملکردی آنان کمک کننده باشد. کلید واژه ها : ریباند تراپی، آمادگی جسمانی مرتبط با تندرستی، تعادل، حس عمقی، کم توان ذهنی.

مقدمه: دوی زیگزاگ یکی از مهارت های پرکاربرد و پراهمیت در بسیاری از رشته های ورزشی توپی از جمله هندبال، بسکتبال و فوتبال می باشد. اجرای صحیح این تکنیک علاوه بر این که ضامن موفقیت می باشد، از بسیاری از آسیب های حاد و مزمن ناشی از تکنیک غلط در هنگام فرود نیز جلوگیری می کند. هدف از این تحقیق اصلاح تکنیک فرود در دوی زیگزاگ و بررسی میزان تغییر در اوج نیرو و زمان اوج در اثر اصلاح تکنیک بود. تغییرات در نمرات دو مقیاس ذهنی میزان تلاش درک شده (borg scale) و درد (vas scale) نیز در کنار دو متغیر وابسته اصلی بررسی شد. روش مطالعه: آزمون های عینی توسط دستگاه سنجش فشار پا انجام شد. این دستگاه قادر است که میزان اوج نیرو و زمان اوج نیرو را هنگام فرود پا ثبت نماید. برای اطمینان از یکسان بودن طول گام، مسیر حرکت برای تمامی آزمودنی ها استاندارد شد. همچنین در هر وضعیت حرکتی آزمودنی 6 بار مسیر را تمرین می کرد تا در آن به ثبات حرکتی در ریتم گام برسد. سپس 3 بار رکوردهای آن وضعیت برای او ثبت می گردید و نمره میانه به عنوان نمره وضعیت محسوب می گردید. این روند برای سه وضعیت فرود عادی، فرود روی پنجه و فرود روی پنجه پس از تصویرسازی ذهنی تکرار گردید. در هر وضعیت علاوه بر رکودهای اوج نیرو و زمان اوج، میزان نرخ بارگذاری، نمرات "میزان تلاش درک شده" و "مقیاس بصری درد" نیز اندازه گیری شدند. با توجه به آنکه طول گام مسیر دختران و پسران متفاوت بود، نمرات دو جنس با یکدیگر مقایسه نشدند، ولی مقایسه نمرات دو گروه ماهر و غیرماهر در طی سه نوبت آزمون انجام شد. بنابراین، برای تحلیل آماری از تحلیل واریانس برای داده های تکرار شده استفاده شد. یافته ها: در هر سه نوبت آزمون، اوج نیروی گروه ماهر کمتر از گروه غیرماهر بود. از طرف دیگر، در هر دو گروه ماهر و غیرماهر، آموزش و اصلاح مهارت موجب کاهش اوج نیرو گردید. زمان اوج نیز در دو گروه ماهر و غیرماهر با آموزش و اصلاح مهارت افزایش یافت. میزان تلاش درک شده و مقیاس بصری درد نیز با اصلاح مهارت در هر دو گروه ماهر و غیرماهر کاهش یافتند. نتیجه گیری: طبق یافته های پژوهش، اصلاح تکنیک دوی زیگزاگ منجر به کاهش نیروی اوج و افزایش زمان اوج در اندام تحتانی شده و می توان از آن به عنوان یک برنامه پیشگیری از آسیب اندام تحتانی و به ویژه آسیب aclنام برد. توصیه می شود مربیان و ورزشکاران برای پیشگیری و کاهش آسیب های اندام تحتانی به ویژه زانو و مچ پا در تمرینات ورزشی و مسابقات به این عوامل توجه کافی داشته باشند.

: مجموعه ای از عوامل بازدارنده از جمله باورهای غلط، فقر امکانات، عدم دسترسی، تجویز ورزشی نامتناسب، و غیره باعث شده است تا معمولا برای زنان مبتلا به کمر درد استراحت مطلق توصیه شده و آنها بخصوص از فعالیت های ورزشی حذر داده می شوند. اسناد علمی نشان داده اند که این توصیه برای اکثریت کمر دردها (با ریشه ضعف قدرت یا کوتاهی عضلانی) نتیجه معکوس دارد. هدف از این تحقیق بررسی اثر بخشی یک پروتکل تمرین درمانی خانگی بر روی آمادگی جسمانی، درد، ناتوانی، و کیفیت زندگی زنان مبتلا به کمر درد می باشد. روش: بیست و نه زن مبتلا به کمردرد با دامنه سنی30 تا 50 سال که یک تا 30 روز از تشخیص بیماری آنها گذشته بود و به تشخیص پزشک متخصص به هیج بیماری و عارضه ای که مانع از ورزش کردن می شود مبتلا نبودند در تحقیق شرکت کردند. روش نمونه گیری به صورت هدفمند داوطلبانه انجام گرفت. به این صورت که پس از شناسایی افراد واجد شرایط، آنها در مورد تحقیق توجیه شده و دعوت به مشارکت داده شد. برنامه تمرینی شامل 2 هفته (هر هفته 3 جلسه) کار و آموزش عملی بود. سپس، بیماران با نظارت و راهنمایی تلفنی به مدت شش هفته و با استفاده از cd آموزشی، تمرینات را در خانه ادامه دادند. آزمون های مقدماتی تا پایان برنامه هر دو هفته یک بار تکرار گردید تا بر اساس آنها هم نسبت به میزان پیشرفت به بیماران بازخورد داده شود و هم اصلاحات مربوط به اضافه بار اِعمال گردد. آزمون های به کار رفته شامل آزمون های استاندارد آمادگی جسمانی و آزمونهای روانی اجتماعی بود. آزمونهای آمادگی جسمانی شامل آزمون های جمع کردن تنه، خمش ران، خیز تنه، نیم نشست ایستای تنه، بشین وبرس، و شش دقیقه راه رفتن بود. آزمون های روانی اجتماعی شامل آزمون های درد (مقیاس vas)، ناتوانی ناشی از کمر درد (مقیاس oswestry) و کیفیت زندگی (پرسشنامه whoqol-bref) بود. تحلیل آماری از طریق آزمون آماری تحلیل واریانس برای اندازه گیری های مکرر و توسط نرم افزار spss نسخه 16 انجام شد. نتایج: برای هر 6 عامل جسمانی (استقامت عمومی ایستای فلکسورهای تنه، استقامت فلکسورهای ران، استقامت اکستنسورهای کمر، استقامت عمومی پویای فلکسورهای تنه، انعطاف کمر و پشت ران، و استقامت عمومی)، و هر 6 عامل روانی اجتماعی (درد، ناتوانی ناشی از کمر درد، سلامت جسمانی، سلامت روانی، روابط اجتماعی، و عوامل محیطی)، تحلیل آماری نشان داد که تعامل معنادار به سود گروه تجربی وجود دارد. به عبارت دیگر، گروه تجربی در دوره تمرینی پیشرفت داشت، در حالی که گروه گواه هیچ پیشرفتی نداشت. بحث و نتیجه گیری: با توجه به نتایج به دست آمده، می توان نتیجه گرفت که تمرین درمانی خانگی با پروتکل ارائه شده در تحقیق حاضر بر ارتقاء عوامل آمادگی جسمانی موثر بوده است. از طرف دیگر، ارتقای عوامل آمادگی جسمانی بر کاهش درد و ناتوانی و نیز افزایش کیفیت زندگی بیماران موثر بوده است. نکته مهم این است که هنگام استفاده از پروتکل تمرین درمانی پیشنهادی ما هیچ گونه تغییری در درمان دارویی یا راهکارهای درمانی همزمان رایج بیمار داده نشده بود. به عبارت دیگر، درمان دارویی یا راهکارهای درمانی رایج دیگر در بیماران گروه گواه موجب کاهش درد و یا بهبود توانایی های عملکردی بیماران نگردیده بود. در حالی که به نظر می رسد که افزودن مداخله تمرین درمانی به درمان دارویی یا سایر راهکارهای درمانی رایج برای بیماران گروه تجربی سودمند بوده و نقش مهمی در کاهش عوارض ناشی از بیماری ایفا کرده است. در کل، با توجه به فواید چند جانبه جسمانی، روانی، و اجتماعی حاصل از مداخله تمرین درمانی بکار گرفته شده، می توان این راهکار درمانی را به عنوان روشی ارزشمند جهت بهبود مبتلایان کمر درد معرفی نمود.

تحقیق حاضر تلاش دارد تا محاصره اخیر نوار غزه توسط اسرائیل را از منظر حقوق بین الملل بشر و بشردوستانه که قواعد آن هم در زمان صلح و هم در مخاصمات مسلحانه قابل اعمال هستند را تجزیه و تحلیل کند. هدف پژوهشگر از تدوین این پایان نامه بررسی وضعیت نوار غزه از لحاظ اشغالی بودن یا نبودن آن در طول محاصره بر طبق موازین حقوق بشر و بشر دوستانه بین المللی می باشد. دولت فلسطین همواره حقوق اشغال را طبق موازین بین المللی در نوار غزه قابل اعمال می داند اما دولت اسرائیل اعمال حقوق اشغال نظامی را از نظر قانونی در مورد سرزمین های اشغالی فلسطین قبول ندارد با این حال، اعلام نموده که آن را در عمل اعمال و رعایت می کند. حال از آن جا که رژیم صهیونیستی معاهدات حقوق بشری متعددی ر ا تصویب کرده، اقدامات وی در طول محاصره غزه مشمول تعهدات آن بر اساس معاهدات مزبور و قواعد عرفی بین المللی است. حقوق بشر، شامل حقوق اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی، مدنی و سیاسی است و بنابر گزارش های برخی نهادهای حقوق بشری، موازین متعددی از آن در جریان محاصره غزه توسط دولت اسرائیل نقض شده است. در این وضعیت، انجام تحقیقات فوری، جامع، مستقل و بی طرفانه توسط جامعه بین المللی درباره نقض های شدید حقوق بشر و حقوق بشردوستانه ارتکاب یافته در محاصره ضروری به نظر می رسد و تعقیب کیفری برخی نیروهای اسرائیلی که مرتکب نقض های مزبور شده اند از سوی جامعه بین المللی و کشورها به منظور احقاق حق قربانیان غزه و مقابله با بی کیفری از اهمیت بالایی برخوردار است.

مقدمه: کمردرد یا درد ستون فقرات شایع ترین عارضه عضلانی- استخوانی است. روش های متعددی برای درمان کمردرد وجود دارد ولی دستیابی به روشی مختصر، ساده و فشرده نیاز امروز جوامع صنعتی است. هدف از انجام این تحقیق بررسی تاثیر شش هفته تمرینات منتخب ثبات دهنده مرکزی بر درد و ناتوانی عملکردی بیماران مبتلا به کمردرد مزمن غیراختصاصی بود. مواد و روش ها: 20 بیمار مبتلا به کمردرد مزمن غیراختصاصی (10 زن و 10 مرد) با میانگین سنی4/3 ± 55/24 سال، میانگین قد 6/9 ± 15/164 و میانگین وزن04/5 ± 25/65 به مدت شش هفته برنامه تمرینی منتخب ثبات دهنده را زیر نظر فیزیوتراپ انجام دادند. میزان درد با استفاده از مقیاس دیداری درد (vas) و میزان ناتوانی عملکردی با استفاده از پرسشنامه اسوستری قبل و پس از شش هفته مداخله تمرینی اندازه گیری شد. نرمال بودن داده ها با استفاده از آزمون کلموگروف اسمیرنف و میزان تغییرات درون گروهی با استفاده از آزمون t استودنت وابسته محاسبه شد. همچنین تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار 21spss انجام شد. یافته ها: نتایج نشان دهنده کاهش معنی دار در میزان درد، از 13/2 ±12/7 به 67/2 ± 75/3 در بیماران مبتلا به کمردرد مزمن غیراختصاصی پس از شش هفته تمرین ثبات دهنده منتخب بود(05/0p<). همچنین نتایج بدست آمده از پرسشنامه ناتوانی اوسوستری نشان دهنده بهبود معنی دار در میزان ناتوانی عملکردی پس از انجام شش هفته مداخله تمرینی بود و از 42/15 ± 8/40 در پیش آزمون به 52/14 ±3/23 در پس آزمون کاهش یافت (00/0 =p ). بحث و نتیجه گیری: با توجه به نتایج تحقیق حاضر، انجام تمرینات منتخب ثبات دهنده محقق به دلیل عدم نیاز به زمان طولانی در هر جلسه تمرینی می تواند در توانبخشی بیماران مبتلا به کمردرد مزمن نقش به سزایی داشته باشد و باعث استفاده مداوم از آن ها در طول زندگی شود، لذا می توان از این پروتکل به عنوان جایگزینی برای تمرینات پرحجم و زمان بر استفاده کرد.

مقدمه و اهداف: فرود مهارتی است که در بسیاری از ورزش¬های انفرادی و تیمی به¬کار می¬رود. فرود صحیح نه تنها منجر به ارتقاء اجرا می¬گردد، بلکه از آسیب¬های ناشی از نیروی واکنش زمین می¬کاهد. هدف از این تحقیق اصلاح تکنیک فرود در فرود از سکو بود تا بتوان میزان اثر اصلاح تکنیک را بر سه ریسک فاکتور آسیب اندام تحتانی (اوج نیرو، زمان اوج و نرخ بارگذاری) بررسی نمود. علاوه بر سه متغیر عینی فوق، اثر اصلاح تکنیک بر نمرات دو متغیر ذهنی نیز بررسی شد. این متغیرها عبارت بودند از مقیاس تلاش درک شده بورگ (rpe) و مقیاس بصری درد (v as) . روش مطالعه: آزمودنی¬ها شامل10 دختر و 10 پسر بود. آزمون¬های عینی توسط دستگاه فوت اسکن انجام شد. این دستگاه قادر است که میزان اوج نیرو و زمان اوج را هنگام فرود پا ثبت نماید. ارتفاع سکوی پرش برای تمام آزمودنی¬ها 40 سانتیمتر بود. برای اطمینان از صفر بودن سرعت اولیه، آزمودنی¬ها بجای پرش، خود را از سکو بر روی صفحه فوت اسکن رها می¬کردند. پرش از سکو در دو وضعیت فرود آزاد و فرود اصلاح شده (بر روی پنجه همراه با خم شدن زانو و تنه) انجام شد. در هر وضعیت علاوه بر رکودهای اوج نیرو و زمان اوج، نمرات rpeو vas نیز اندازه¬گیری شدند. از تقسیم اوج نیرو بر زمان اوج، نمره نرخ بارگذاری محاسبه گردید. در هر وضعیت، رکوردها 6 بار ثبت گردید و نمره میانه به عنوان نمره فرد محسوب شد. تحقیق دارای دو متغیر مستقل جنسیت و وضعیت پرش بود. بنابراین، برای تحلیل آماری از تحلیل واریانس برای داده¬های تکراری استفاده شد. یافته¬ها: در هر دو گروه، آموزش و اصلاح مهارت موجب کاهش اوج نیرو گردید. زمان اوج نیز در دو گروه با آموزش و اصلاح مهارت افزایش یافت. نرخ بارگذاری نیز در هر دو گروه کاهش یافت. میزان تلاش درک شده و مقیاس بصری درد نیز با اصلاح مهارت در هر دو کاهش یافتند. نتیجه گیری: طبق یافته¬های پژوهش، اصلاح تکنیک فرود منجر به کاهش نیروی اوج و افزایش زمان اوج و در نهایت کاهش نرخ از(94/521 ±)76/748 به (19/49±)14/119 در کل آزمودنی ها شده و می¬توان از آن به عنوان یک برنامه پیشگیری از آسیب اندام تحتانی و به ویژه آسیب aclنام برد. توصیه می¬شود مربیان و ورزشکاران برای پیشگیری و کاهش آسیب¬های اندام تحتانی به ویژه زانو و مچ پا در تمرینات ورزشی و مسابقات به این عوامل توجه کافی داشته باشند.

پس از وقوع جرائم مهم بین المللی ودر پی آن نقض شدید حقوق بشر بطورگسترده و سازمان یافته، و به خطرافتادن صلح و امنیت بین المللی اراده جامعه جهانی بر تعقیب و محاکمه مرتکبین این جرائم، استوار گشت و با هدف مبارزه با بی کیفرمانی، تعقیب و محاکمه جنایتکاران مهم بین المللی و حفظ و اعاده صلح و امنیت بین المللی، مراجع بین المللی کیفری تأسیس شدند. دسته ای از این مراجع، خاص و دیوان بین المللی کیفری نیز تنها مرجع دائمی بین المللی کیفری است. با عنایت به اهمیت و حساسیت موضوع حفظ حاکمیت ملی و قضایی کشورها، یکی از مسائل مهم و اساسی که همواره به هنگام تدوین اساسنامه هر یک از مراجع مذکور دغدغه و مد نظر موسسین آنها بوده، مسئله نحوه ارتباط دادگاه های بین المللی کیفری و دیوان بین المللی کیفری دائمی با محاکم ملی، به هنگام تلاقی صلاحیت آنها با هم، می باشد. بطور کلی مکانیزم ارتباط دادگاه های بین المللی کیفری خاص با محاکم داخلی ، مبتنی بر صلاحیت موازی یا متقارن به همراه نوعی برتری دادگاه های بین المللی کیفری، در اعمال صلاحیت است اما دیوان بین المللی کیفری دائمی، مکمل صلاحیت دادگاه های داخلی است. در این نوشتار پس از بررسی تطبیقی مکانیزم های مذکور، در دادگاه های بین المللی کیفری خاص و دیوان بین المللی کیفری دائمی، به دنبال این هدف هستیم که ویژگی ها و نقاط ضعف و قوت این دو شیوه ارتباط تبیین گردد و در نهایت مشخص شود کدامیک از این دو سیستم در حقوق جزای بین الملل از مشروعیت و اعتبار بیشتری برخوردار بوده و بهتر مصالح بین المللی را تأمین میکند.

تجربه تلخ جنگ و درگیری، کشتار وخونریزی در ابعاد جهانی باعث شد، جامعه جهانی برای حفظ صلح وامنیت بین المللی از طرفی، و عدالت از طرف دیگر چاره ای اساسی بیاندیشد؛ درک کلی از عدالت و صلح بحثی نیست، اما آن‎چه بحث برانگیز و نزاع آمیز است، تشخیص مصادیق تعریف و تطبیق برموارد آن است. پایان‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎نامه حاضر توجه دارد به بحث مربوط به ارتباط صلح و عدالت که دیوان کیفری بین المللی نمونه آشکار چنین بحثی است ،دیوان کیفری بین المللی به نظر می رسد که یک رکن قضایی باشد به این معنا که به طور صریح با صلح پیوندی ندارد. باوجوداین، اختیارات مهم شورای امنیت مقرر در اساسنامه ی دیوان مبنی برشروع تحقیقات و تعلیق آن‎ها حاکی از آن است که شورا می تواند دیوان را به عنوان وسیله ای برای عملیات صلح به کار ببرد، باید این نکته را مدنظر داشته باشد که تاحد امکان به اجرای عدالت بین المللی لطمه وارد نشود. این نوشته به طور خاص نقش دیوان کیفری بین المللی در تحولات لیبی و سودان را بررسی می کند، ارجاع وضعیت دارفور و لیبی به دیوان کیفری بین المللی حکایت از تقدم عدالت بر صلح و از طرف دیگر اوضاع واحوال محیط بر پرونده سودان حکایت از تقدم (مصلحت)همزیستی مسالمت آمیز براجرای عدالت دارد. واژگان کلیدی: دیوان کیفری بین المللی ، شورای امنیت، صلح، عدالت، ،سودان،لیبی.

در مقررات آیین دادرسی، توقیف اموال مدعیٌ علیه توسط مرجع صالح، قبل از صدور حکم قطعی یا پس از آن و پس از صدور اجرائیه، در مرحله اجرای احکام صورت می گیرد. هر یک از این دو نهاد مقررات و احکام خاص خود را دارد. چنان چه در توقیف تأمینی و اجرایی، یک یا چند عنصر خارجی دخیل باشد؛ مثل محل وقوع مال، موضوع تابع حقوق بین الملل گردیده و بررسی قواعد آن به منظور یافتن تشریفات رسیدگی و نحوه اجرای اقدامات تأمینی و اجرایی در توقیف اموال ضروری می گردد. بر مبنای اصل حاکمیت سرزمینی، در توقیف تأمینی و اجرایی اموال در حقوق بین الملل خصوصی، اصل بر صلاحیت دادگاه محل وقوع مال است، نه دادگاه صلاحیتدار در رسیدگی به اصل دعوی؛ هرچند که ممکن است که دادگاه صالح، بر اساس قواعد حل تعارض کشور متبوع خود لاجرم به استفاده از قانون محل وقوع مال یا قانون کشور دیگری مثل قانون محل اقامت خوانده باشد. بر صلاحیت دادگاه صالح و قانون حاکم، استثنائاتی وارد است؛ مثل صدور قرارهای تأمینی و اجرایی راجع به ترکه متوفی، یا موضوعات مربوط به داوری های تجاری بین المللی. علاوه بر این به دلیل وجود برخی قوانین و کنوانسیون های بین المللی مثل کنوانسیون سازمان ملل متحد در خصوص مصونیت های قضائی دولت ها و اموال آن ها، توقیف تأمینی و اجرایی نسبت به بعضی اموال ممکن نبوده و توقیف آن ها مبنای قانونی ندارد؛ مثل اموال دولتی. حال چنانچه مالی در اثر عملیات غیر قانونی توقیف گردد، مسئولیت و ضرر و زیان ناشی از آن، متوجه توقیف کننده می گردد که می بایست به جبران خسارت ناشی از عمل نامشروع خود اقدام نماید. از آن جا که مطالبه خسارت از طریق سیستم های قضایی ملی توأم با مشکلات و موانع است، در نظام بین المللی علیرغم اینکه یک سیستم کارآمد و موثر برای اجرای مسئولیت بین المللی و جبران خسارات وجود ندارد، بهترین مرجع درخواست جبران خسارت، دیوان بین المللی دادگستری لاهه می باشد که طرف زیاندیده می تواند از طریق دولت متبوع خود در آن جا طرح شکایت نماید.

در دنیای معاصر، انقلاب تکنولوژی و فناوری اطلاعات منجر به ایجاد تحول عمیق در قلمرو و شیوه مبارزه گشته است. و به زورمداران عالم این فرصت را اعطا نموده است که به جای لشکرکشی های پر هزینه و پر تلفات از روش های کم هزینه و تقریبا بدون تلفات برای آسیب رسانی به دیگر کشورها و ملل استفاده نمایند. یکی از این شیوه های نوین مبارزه، حملاتی است که در بستر فضای مجازی صورت می گیرد، و پتانسیل ایجاد تلفات گسترده و خسارات وسیع را دارد و ما آن را با نام حمله سایبری یا جنگ سایبری می شناسیم. که اتفاقا جمهوری اسلامی ایران نیز از گزند آن در امان نبوده و یکی از شاخص ترین حملات در این حوزه علیه تاسیسات هسته ای ایران در سال 2010 توسط امریکا و به وسیله کرم کامپیوتری استاکسنت به وقوع پیوسته است. سرعت بالای تغییرات در این حوزه موجب گردیده است که حقوق بین الملل از وضع قواعد جدید متناسب با فضای سایبری عاجز بماند. تحقیق حاضر برای حل این معضل رو به گسترش مانند سایر حقوقدانان بین المللی ناگزیر به سراغ چارچوب های حقوق بین الملل کلاسیک رفته و با وجود تمامی چالش ها تلاش نموده که با لحاظ معیارها و شرایط خاص، این حملات را حمله مسلحانه فرض نماید؛ و ضمن ارزیابی آن ها بر اساس منشور ملل متحد و حقوق بین الملل عرفی، به حقوق دولت قربانی اشاره نموده و مسئولیت بین المللی دولت مهاجم را به اثبات رساند. و به طور کلی بررسی دو حوزه حقوق جنگ ( حقوق توسل به زور و حقوق بین الملل بشردوستانه)مد نظر بوده است.

جنگ های جهانی، هر کدام در بردارنده سلسه تجاوزات بین المللی به قلمرو سرزمینی کشورهای همجوار و غیر همجوار بوده است. با تأسیس جامعه ملل و سازمان ملل، دغدغه صلح و ممانعت از بروز درگیری های جدید در رأس مطالبات جامعه بین المللی قرار گرفت. قطعنامه 3314 سازمان ملل متحد، تلاش های طولانی مدت بلوک شرق و غرب، سازمان های بین الدولی و غیردولتی، ارائه نظریات مختلف مرتبط با تجاوز توسط دولت‎های مختلف با نظام های حقوقی متفاوت و بیانگر جایگاه پر اهمیت مفهوم تجاوز در حقوق و روابط بین اللمل است. طبق توافق همگانی در تصویب اساسنامه‎ی دیوان کیفری بین المللی در سال 1998، تعریف تجاوز و مسائل وابسته، به کنفرانس بازنگری اساسنامه موکول گردید.

وجود سلاحهای هسته ای و خطرات ناشی از آن فضایی از رعب و وحشت را بر جامعه بین الملل حاکم ساخته است وهیچ هدفی وجود ندارد که پیگیری آن استفاده از این سلاح مخرب را توجیه کند. در حال حاضر، حدود 55 درصد سلاحهای هسته ای موجود در جهان، در اختیار آمریکا و روسیه هستند که نزدیک به نیمی از آنها عملیاتی هستند.بررسی روند تحولات جهانی نشان می دهد که این دوکشور همچنان بر ادامه حفظ و ارتقای این سلاح ها تاکید دارند. مجموع این مولفه ها و تاکیدات جهانی بر امنیت بین الملل ضرورت اصل خلع سلاح هسته ای از جانب این دو کشور را نشان می دهد.برای خلع سلاح هسته ایتعریف واحد و جامعی وجود ندارد. خلع سلاح هسته ای به معنی مطلق کلمه عبارت از کاهش یا نابودی تسلیحات هسته ای در سطح بین المللی بدون در نظرگرفتن ماهیت، کمیت و کیفیت آن ها است. بنابراین برآنیم تا سازوکارهای حقوقی خلع سلاح دوجانبه هسته ای میان این دوکشور را تبیین نماییم وکاهش تسلیحات هسته ای در چهارچوب معاهدات دوجانبه بین دو کشور، مهمترین سازوکار حقوقی برای خلع سلاح هسته ای این دو کشور است که مطابق مفاد این اسناد، می بایست کاهش تسلیحات صورت گیرد.تبیین یکی از مسائل مهم حقوق بین الملل یعنی مساله خلع سلاح، تبیین قلمرو خلع سلاح دوجانبه و نقاط ضعف نظام دوجانبه موجود در رابطه با خلع سلاح هسته ای و ارائه راهکارهای احتمالی برای اصلاح آن، آشنا ساختن محافل علمی و افکار عمومی کشورمان با عملکرد کشورهای آمریکا و روسیه در مورد خلع سلاح هسته ای، از اهداف مورد انتظار از انجام این تحقیق هستند.انجام این تحقیق مبتنی بر مطالعه کتابخانه ای به روش تحلیلی و روش تجزیه و تحلیل اطلاعات هم روشی توصیفی و تحلیلی است.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

هدف کلی: مطالعه بعضی از ویژگیهای بدنی و فیزیولوژیکی ورزشکاران چهار رشته جودو، کشتی، دوچرخه سواری و قایقرانی مورد نظر این تحقیق است . بعبارتی: 1 - تشخیص بعضی از ویژگیهای بدنی و فیزیولوژیکی ورزشکاران در هر رشته ورزشی ویژه. 2 - مقایسه ویژگیهای ساختار بدنی و فیزیولوژیکی براساس شاخصهای اندازه گیری شده با یکدیگر.