صلح از جمله عقودی است که قبل از اسلام وجود داشته و در ضمن عقود امضایی محسوب می شود. فقها معمولاً با استفاده از ادله ی قرآنی و روایی قاعده ی صلح را استنتاج کرده اند که این قاعده ی صلح کارکردهای فراوانی در ابواب مختلف فقهی و حقوقی دارد؛ مثلاً عقد صلح از جمله عقود حقوق مدنی محسوب می شود که ادله ی اثبات آن همان ادله ی قاعده ی صلح هستند. عقد صلح عقدی لازم است که احتیاج به ایجاب و قبول دارد و شرایط خاصی همچون عقد بیع را ندارد بلکه تابع قواعد عمومی قراردادها است که از جمله ی آنها بلوغ و عقل و اهلیت و نظیر آن می باشد در مقابل، صلح در حیطه حقوق جزا و احوال شخصیه نیز کارکردهای متنوعی دارد که ما به اختصار به آنها اشاره کردیم و نهایت از قاعده ی صلح فقه سیاسی نیز ذکری کردیم که جزء حقوق روابط بین الملل محسوب می شود که اسلام آن را زیربنای روابط خود با دیگران ومعرفی می کند. در اهمیت صلح این نکته بس است که سابقاً به جای به کارگیری کلمه ی «محکمه» از کلمه ی «صلحیه» استفاده می شد و این خود ناظر به گستردگی این قاعده و گواه کارآمدی آن است.