بررسی تاثیرکاهش سریع وزن بر عوامل منتخب آنتروپومتریک، توان بی هوازی و ظرفیت هوازی کشتی گیران جوان سبک آزاد چکیده مقدمه بیش از نیم قرن کاهش وزن سریع به وسیله کشتی گیران تجربه شده است این نگرانی در بین مربیان، کارشناسان علم تمرین و والدین ورزشکاران باقی مانده است که پیامدهای فیزیولوژیک آن چیست. کاهش سریع وزن ممکن است سبب افت آمادگی جسمانی و قابلیت های فیزیولوژیک هنگام شرکت در تمرین یا مسابقات شود ودر عملکرد اندام های داخلی بدن از جمله کلیه ها، کبد و قلب آسیب وارد سازد. پیامد های منفی کاهش سریع وزن در ظرفیت هوازی، توان بی هوازی و ترکیب بدن کشتی گیران، به ویژه با ملاحظه شیوه های گوناگون کاهش وزن در پرتو پیشینه های علمی ناهمگون است. از این رو اهداف زیر قابل بررسی است. اهداف در این مطالعه ، تاثیر شیوه های سنتی کاهش سریع وزن کشتی گیران جوان در دامنه وزنی 60 و 66 کیلو گرم روی : 1- عوامل آنتروپومتری منتخب ( وزن، جرم خالص بدن، شاخص توده بدنی و مجموع نقاط چربی) 2- حداکثر اکسیژن مصرفی (ظرفیت هوازی) 3 - عملکرد بی هوازی (شاخص میانگین اوج و حداقل توان های مطلق و نسبی بی هوازی) 4- مقایسه عوامل آنتروپومتری ، توان هوازی و شاخص های بی هوازی در 2 گروه از کشتی گیران با میانگین کاهش وزن 3 و 5 درصد، بررسی می شود، تا پس از دست یابی به نتایج کاربردی در اختیار مربیان قرار گیرد. روش ها 32 کشتی گیر آزاد کار پسر در دامنه سنی 19تا 21 سال ( میانگین وزن 45/ ± 69.28 و میانگین شاخص توده بدنی 3.6±23.2 ) در دو رده وزنی 60 و 66 کیلو گرم که در مسابقات انتخابی استان شرکت می کردند، داوطلبانه و هدفمند از دو باشگاه فعال در شهرستان های همدان انتخاب شدند. ابتدا ترکیب بدن کشتی گیران قبل از برنامه کاهش وزن اندازه گیری شد. سپس پیش آزمون شامل دوهای میدانی بی هوازی rast و هوازی وامانده ساز شاتل ران اجرا گردید. مرحله دوم کشتی گیران در دو رده وزنی، وزن شان را به طور میانگین 1/ ± 5 کیلو گرم به روش های گوناگون و دلخواه کاهش دادند. تغییرات وزن به وسیله ترازوی الکترونیک هیات کشتی شهرستان ثبت گردید. آزمودنی ها در مرحله سوم پس از گذشت 6 ساعت از وزن کشی و مصرف مایعات و تغذیه به دلخواه، آزمون های ترکیب بدن و میدانی را اجرا کردند. از سوی دیگر جمعیت 32 نفری کشتی گیران بر پایه درصد کاهش وزن و مطابق توصیه های انجمن های بین المللی (nsaa, acsm ) به دو گروه 3 درصد و 5 درصد کاهش وزن تفکیک شدند و پارامترهای وابسته مقایسه شدند. یافته ها متغیرهای آنتروپومتری ، ظرفیت هوازی وتوان بی هوازی در 2 گروه از کشتی گیران پس از 6 ساعت ریکاوری کاهش وزن، همچنان تغییرات معناداری داشتند. این تغییرات احتمالا اثر منفی بر عملکرد کشتی گیران به ویژه در اجرای فنون در برابر حریف ایجاد می کند. نتیجه گیری به نظر می رسد که کشتی گیران جوان بدون ملاحظه توصیه های بین المللی ( 1.5 درصد یک هفته قبل از آغاز فصل مسابقات مجاز به کاهش وزن بدنشان می باشند) اقدام به کاهش سریع وزن می کنند ( 3 تا 4 روز مانده به مسابقات رسمی اقدام به کاهش سریع وزن). علاوه بر این اندازه کاهش وزن هم در کشتی گیران مورد مطالعه معادل 5-3 درصد بود که این مقدار 2 تا 3 برابر توصیه های پزشکی – ورزشی موسسات بین المللی است. این عوامل امکان آسیب رسانی به سلامتی واختلال در عملکرد کشتی گیران را فراهم می سازد. کلید واژه ها: کاهش سریع وزن ، کاهش عملکرد و اجرای ورزشی، توان بی هوازی، ظرفیت هوازی

عارضه اعتیاد به نظر می رسد که در نتیجه سوء مصرف اپیوئید ها برای پیشگیری از درد ‚ سرخوشی و ... می باشد . ترشح اپیوئیدها به طور طبیعی در بخشهای مختلف سیستم عصبی برای جلوگیری از درد وجود دارد . امروزه اپیوئیدها برای مدیریت و تعدیل دردهای حاد و مزمن مورد استفاده قرار می گیرند . به علاوه ‚ تعدادی از مطالعات نشان داده اند که در موشهای تمرین کرده سطوح بتا اندورفین بالاتر از موشهای تمرین نکرده می باشد . در این تحقیق ما فرض کردیم که تمرین ورزشی می تواند موجب بروز کاهش درد زیاد پس از ترک مرفین در موشهای وابسته به مرفین شود. مواد و روشها : موشهای نر نژاد ویستار در محدوده وزنی 20±250 و تعداد 24 سر که توسط سولفات مرفین 4/0 میلی گرم در هر لیتر به مدت 21 روز معتاد شدند و حیوانات تمرینات شنا را به مدت 8 هفته ‚ که در ابتدا 60 دقیقه به مدت 3 هفته سپس 90 دقیقه در 2 هفته و در پایان 120 دقیقه به مدت 3 هفته شنا کردند . در پایان هر مرحله از پرتکل ورزشی ما نالوکسان هیدروکلراید به میزان 3 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم تزریق کردیم .از دستگاه تیل فلیک برای ارزیابی اثرات تمرین بر روی آستانه درد 5/0 ‚1 ‚6 و 24 ساعت پس از تزریق نالوکسان هیدروکلراید مورد استفاده قرار گردید. یافته ها : اطلاعات نشان دادند که 1) تمرین سبب کاهش ویژه ای در پاسخ درد موشهای معتاد ورزیده و سالم ورزیده شد (p<0/05 ) . 2 ) تغییرات ویژه ای در پاسخ درد موشهای معتاد بدون ورزش و سالم بدون ورزش مشاهده نشد ( p>0/05 ) . نتیجه گیری : نتایج ما نشان دادند که تمرین شنا خاصیت ضد دردری در موشهایی که درد زیادی از ترک مرفین می کشیدند دارد . بنابر این آن می تواند برای درمان و یا مدیریت موقعیت دردناک مورد استفاده قرار گیرد .

چکیده هدف: هدف تحقیق بررسی اثر تمرین مقاومتی و استقامتی بر روی آستانه ی درد موش های معتاد در سندرم ترک بود. روش کار: دراین تحقیق ازموش های نر از نژاد ویستار در محدوده ی وزنی 200تا250 گرم انتخاب شد. گروه تمرین هوازی (سه هفته ی اول 1 ساعت، سه هفته ی دوم 1.5 ساعت و سه هفته ی سوم 2 ساعت درآب c32شناکردند. گروه تمرین مقاومتی نیز به وسیله ی وزنه ای که به دم شان بسته می شد به فعالیت پرداختند که بر اساس درصد وزن بدن وزنه افزایش می یافت. بعد از 9 هفته آستانه ی درد موش های مقاومتی و هوازی اندازه گیری شد سپس نالوکسان به آن ها تزریق شد. پس از تزریق آستانه ی درد به صورت ریتم زمانی 15 دقیقه، 1 ساعت، 6 ساعت و 24 ساعت گرفته شد. یافته ها:برای تجزیه و تحلیل داده ها از آنالیز واریانس یک طرفه و برای بیان تفاوت بین گروه ها و بین شیوه های تمرینی از t مستقل استفاده شد. کلیه ی عملیات با استفاده از نرم افزار spss نسخه ی 16 انجام شد و سطح معنا داری p<0.05 لحاظ گردید. نتایج نشان داد که برنامه ی تمرین هوازی بر آستانه ی درد در قبل از تزریق در موش های معتاد در سندرم ترک تفاوت معنا دار وجود دارد. ولی بر آستانه ی درد در سایر زمان ها در موش های معتاد در سندرم ترک تفاوت معنادار نداشت. برنامه ی تمرینات هوازی بر آستانه ی درد موش های سالم در تمامی زمان ها تفاوت معناداری داشت. تمرین مقاومتی بر آستانه ی درد در قبل از تزریق 6 و 24 ساعت بعد از تزریق در دو گروه معتاد مقاومتی و معتاد بی تمرین در سندرم ترک تفاوت معناداری داشت ولی در سایر زمان ها تفاوت معنادار وجود نداشت. تمرین مقاومتی در گروه سالم فقط قبل از تزریق و 1 ساعت بعد از تزریق تفاوت معنا دار وجود داشت. تفاوت معنا داری در آستانه ی درد قبل از تزریق بین گروه بی تمرین و قدرتی و گروه بی تمرین و هوازی وجود دارد آستانه ی درد 6 و 24 ساعت بعد تزریق تفاوت معنا داری بین گروه بی تمرین و قدرتی وجود دارد. ولی تفاوت معنا داری بین گروه بی تمرین و هوازی وجود نداشت. تفاوت معنا داری را در آستانه ی درد قبل از تزریق، 15 دقیقه و 1 ساعت بعد تزریق بین گروه کنترل و هوازی وجود داشت. نتیجه گیری: به نظر می رسد تمرینات مقاومتی نسبت به تمرینات هوازی در موش های معتاد در سندرم ترک بیشتر تأثیر داشته است. کلمات کلیدی: آستانه ی درد، تمرین هوازی و تمرین مقاومتی.

چکیده: مقدمه و هدف: نوروپاتی محیطی یکی از عوارض شایع دیابت ملیتوس می باشد. ازطرفی نشان داده شده است که هیپرگلیسمی و استرس اکسیداتیو از فاکتورهای مهم در ایجاد وپیشرفت نوروپاتی در دیابت می باشد بااین حال پاتوفیزیولوزی دقیق آن مشخص نشده است . باتوجه به اینکه که تمرینات ورزشی منظم و مصرف سولفات منیزیم قادر به کاهش قند خون ناشی از دیابت بوده واثرات ضد اکسیداتیو دارند دراین مطالعه اثرات آنها روی آستانه درد موشهای دیابتی مورد بررسی قرار گرفت. مواد و روش ها: در این تحقیق موش های صحرایی نر نژاد ویستاربه تعداد 36 سر در محدوده وزنی 10±220 گرم با تزریق زیر جلدی داروی استرپتوزوسین (60 میلی گرم/ کیلوگرم) دیابتی شدند. یک هفته بعد از القای دیابت ، حیوانات تحت تمرینات منظم ورزشی شنا و مصرف سولفات منیزیم به مدت 8 هفته قرار گرفتند. به این ترتیب که حیوانات درابتدا 60 دقیقه به مدت سه هفته وسپس 90دقیقه بمدت دوهفته ودرنهایت 120 دقیقه بمدت سه هفته تحت تمرین شنا در اب 32 درجه قرار گرفتند. سولفات منیزیم (10 گرم/لیتر) به مدت 8 هفته به آب خوراکی حیوانات اضافه گردید. در پایان هفته سوم، پنجم و هشتم از حیوانات تست tail- flick جهت اندازه گیری آستانه درد به عمل آمد. نتایج:1) دیابت به طور معنی داری آستانه درد موش ها را کاهش داد. 2) تمرینات منظم ورزشی و مصرف سولفات منیزیم هیپرآلژزی ناشی از دیابت را بطور معنی داری کاهش دادند. 3) اثرات توام تمرینات منظم ورزشی و مصرف سولفات منیزیم در کاهش آستانه درد بیشتر ازاثر هریک آنها به تنهایی می باشد

چکیده: مقدمه: با توجه به گزارشات در مورد مزایای تمرینات استقامتی و ویتامین d3 بر دیابت ملیتوس، هدف این مقاله بررسی تاثیر4 هفته تمرینات استقامتی و ویتامین d3 بر آستانه درد موش های دیابتی شده با استرپتوزوسین است. مواد و روش ها: در این تحقیق القای دیابت با تزریق استرپتوزوسین به صورت زیر جلدی بر 40 سر موش نر از نوع نژاد ویستار ایجاد و پس از 72 ساعت با اندازه گیری قند خون از سیاهرگ دمی تائید شد. پس از 4 هفته انجام برنامه تمرینی و تزریق ویتامین d3 آستانه درد با دستگاه tail-flick اندازه گیری شد. در تجزیه و تحلیل آماری برای مقایسه تفاوت گروه ها از آزمون t– همبسته و آنالیز واریانس یک سویه استفاده شده و سطح معنی داری 05/0 ? p در نظر گرفته شد. نتایج: تمرینات استقامتی سبب افزایش آستانه درد در موش های دیابتی در مقایسه با گروه دیابتی کنترل شد که این افزایش از نظر آماری معنی دار نبود. مصرف ویتامین d3سبب افزایش معنی داری در آستانه درد موش های دیابتی در مقایسه با گروه دیابتی کنترل شد. مقایسه تاثیر مصرف ویتامین d3با تاثیر توام تمرین استقامتی و ویتامین d3 بر آستانه درد موش های دیابتی اختلاف معنی داری نداشت. نتیجه گیری: مصرف ویتامین d3ممکن است سبب افزایش معنی داری بر آستانه درد موش های دیابتی شود درحالیکه تاثیرات ورزش بر درد نوروپاتی نیازمند تحقیقات بیشتری است .

مقدمه و هدف : شیوع جهانی دیابت در حال افزایش است و این بیماری به عنوان یک بیماری اپیدمیک شناخته شده است. عوارض این بیماری می تواند بر کیفیت و طول زندگی افراد مبتلا به آن تاثیر گذارده و مشکلات زیادی برای آنها ایجاد کند. نوروپاتی یکی از عوارض شایع این بیماری است که می تواند باعث برخی مشکلات عملکردی و حسی در این بیماران و باعث پایین آمدن آستانه درد شود. استرس اکسیداتیو نقش مهمی در ایجاد عوارض دیابت بویژه نوروپاتی دارد. اثرات مفید ورزش و ویتامین e بر استرس اکسیداتیو ثابت شده است. در این پژوهش ما اثرات ورزش و ویتامین e را بر آستانه درد موش های دیابتی مورد بررسی قرار دادیم. روش تحقیق : در این تحقیق از موش های سفید صحرایی نر از نژاد ویستار در محدوده وزنی 10±250 گرم استفاده شد. حیوانات تحت دمای مناسب (2±22 درجه سانتیگراد) و نور مناسب (12 ساعت روشنایی و 12 ساعت تاریکی) نگه داری شدند. برای القای دیابت استرپتوزوسین با نسبت60 میلی گرم / کیلوگرم از وزن موش ها به صورت زیر جلدی تزریق شد. آزمایش تایید دیابت سه روز پس از تزریق استرپتوزوسین انجام گرفت و موش هایی که گلوکز خون ناشتای آنها بیشتر از 300 میلی گرم / لیتر بود دیابتی تلقی شدند. آستانه درد موش ها در آغاز پروتکل تمرینی، پایان هفته سوم و ششم اندازه گیری شد. پروتکل تمرینی شامل 6 هفته دویدن در روی تریدمیل ویژه موش با زمان و سرعت مشخص بود. ویتامین e به صورت مخلوط با غذا با نسبت 7 گرم به ازای هر کیلوگرم از غذای موش ها مصرف شد. نتایج : تمرین ورزشی و ویتامین e هر یک به تنهایی باعث افزایش معناداری در آستانه درد موش های دیابتی شد. تمرین ورزشی و ویتامین e به صورت توام باعث بیشترین افزایش در آستانه درد موش های دیابتی شد.

هدف تحقیق بررسی اثر تمرین مقاومتی منظم و مصرف سولفات منیزیم خوراکی بر روی آستانه ی درد موش های معتاد در سندرم ترک است. ترشح اپیوئیدها برای جلوگیری از درد به طور طبیعی در بخشهای مختلف سیستم عصبی وجود دارد. امروزه اپیوئیدها برای مدیریت و تعدیل در های حاد و مزمن استفاده می گردند. بعلاوه تعدادی از مطالعات بالاتر بودن سطوح بتا اندروفین در موشهای تمرین کرده را نسبت به موشهای تمرین نکرده تأیید کرده اند. موش های نر نژاد ویستار در محدوده ی وزنی 200-250 گرم انتخاب و جهت ایجاد وابستگی به مرفین 4/0 میلی گرم سولفات مرفین به مدت 21 روز به آب خوراکی آنها اضافه گردید و5 روز در هفته به فعالیت مقاومتی با وزنه (4 ست با 3 تکرار)پرداختند. در پایان هفته های سوم،ششم ونهم آستانه ی درد تمام گروه ها قبل و بعد از تزریق نالوکسان هیدروکلراید در فواصل زمانی مشخص اندازه گیری شد. نتایج حاکی از آن بود که تمرینات مقاومتی منظم آستانه درد موشهای معتاد در سندرم ترک را بالا برد. (05/0p<)، همچنین در این تحقیق اثر مصرف سولفات منیزیم خوراکی افزایش آستانه درد بود(05/0p<). نتایج این تحقیق نشان داد که تمرینات مقاومتی منظم و مصرف سولفات منیزیم خوراکی به تنهایی و هر دو بصورت توأمان بر آستانه درد موشهای معتاد در سندرم ترک اثرات مثبت داشت، بنابراین برای درمان میتوانند مورد بهره برداری قرار گیرند

مقدمه و هدف : شواهد زیادی نشان داده که تمرین ورزشی هوازی می تواند عمل انتقال دهنده های عصبی و همچنین آزاد سازی بعضی از انتقال دهنده های عصبی را در مغز تغییر دهد. به عبارت دیگر نشان داده شده که آنتاگونیست های گیرنده ان- متیل- دی- اسپارتات می توانند در کاهش درد موثر باشند. در این پژوهش تاثیر ورزش استقامتی(شش هفته ورزش تردمیل) و سولفات منیزیم خوراکی را بر روی آستانه درد موش های معتاد در سندرم ترک مورد بررسی قرار دادیم. روش تحقیق : در این تحقیق از موش های نر از نژاد ویستار در محدوده وزنی 20±250 گرم استفاده شد. سولفات مرفین به غلظت 4/0 میلی گرم در لیتر به آب حیوانات اضافه می شد بعد از 21 روز حیوانات معتاد به مرفین شدند. از تمرینات ورزشی استقامتی به منظور تمرین دان حیوانات استفاده شد که شش هفته به طول انجامید. هفته اول حیوانات 10 دقیقه با سرعت 10 متر بر دقیقه بر روی تردمیل دویدند. سپس مدت و شدت تمرین حیوانات به تدریج افزایش یافت تا اینکه مدت دویدن به 30 دقیقه و سرعت دویدن به 17-18 متر بر دقیقه در هفته های پنجم و ششم رسید. در پایان هفته های دوم، چهارم و ششم پروتکل تمرینی نالوکسان هیدروکلراید به میزان 3 میلی گرم در کیلوگرم به حیوانات تزریق شد. از دستگاه tail-flick به منظور ارزیابی تاثیر تمرین بر روی آستانه درد 5/0، 1، 6 و 24 ساعت پس از تزریق نالوکسان هیدروکلراید استفاده شد. همچنین آستانه درد قبل از تزریق نالوکسان هیدروکلراید اندازه گیری شد. نتایج : درد حین سندرم ترک به طور معنی داری بوسیله تمرین ورزشی استقامتی و مصرف سولفات منیزیم کاهش یافت. نتایج ما نشان داد که تاثیر سولفات منیزیم بر روی آستانه درد بیشتر از تاثیر ورزش بود. تاثیر همزمان تمرین ورزشی و مصرف سولفات منیزیم بر روی آستانه درد بیشتر از تاثیر هر کدام از اینها به تنهایی در موش های معتاد در سندرم ترک بود.

هدف از پژوهش حاضر تعیین رابطه بین بیوریتم با عملکرد ورزشی ورزشکاران رشته های انفرادی استان همدان بود. جامعه آماری مطالعه حاضر شامل تمامی ورزشکاران رشته های انفرادی شرکت کننده در مسابقات استانی همدان در سال 91-1390 بود، بدین منظور تعداد 216 نفر از ورزشکاران رشته های کشتی،بوکس،شنا،شمشیربازی،پینگ پنگ و ژیمناستیکبراساس جدول کرجسی و مورگان با روش نمونه گیری تصادفی به عنوان نمونه آماری انتخاب شدند. روش تحقیق پژوهش حاضر از نوع توصیفی- همبستگی بود که داده های آن توسط پرسشنامه عملکرد ورزشی(چاربونیو، 2001) با ضریب پایای آلفای کرونباخ 91/0در روز مسابقه جمع آوری گردید و اطلاعات حاصل از سیکل های بیوریتم توسط نسخه فارسی نرم افزار بیوریتم و با وارد کردن تاریخ دقیق تولد ورزشکاران برای روز مسابقه ترسیم شد.به منظور خلاصه کردن، طبقه بندی نمرات خام و?توصیف?اندازه?های?نمونهازآمار توصیفی نظیر: فراوانی،میانگین،درصدها،انحراف استانداردها و رسم جداول?ونمودارها استفاده شد و بهدلیل شرایط داده ها و دست یابی به فرضیات تحقیق از آزمون های استنباطی نظیر ضریب همبستگی پیرسون،آزمون کای اسکوئر،آزمون تی مستقل، آنالیز واریانس یک راهه، آنالیز واریانس سه راهه، رگرسیون لُجستیک استفاده شد. یافته های پژوهش حاضر نشان داد که بین عملکرد ورزشکاران و سیکل های جسمانی،شناختی و حسی ارتباط معنی داری وجود دارد (05/0 p<).نتایج آزمون آنالیز واریانس سه راهه ارتباط معنی داری را میان عملکرد ورزشکاران و سیکل های بیوریتمنشان داد (05/0 p<)که مقدار r2 مدل برابر با 38/0 می باشد. نتایج آزمون کای اسکوئر اختلاف معنی داری بین نتیجه مسابقات و موقعیت سیکل های جسمانی، حسی و شناختی نشان داد (01/0 p<). نتایج آزمون تی مستقل اختلاف معنی داری را بین میانگین انرژی کل، جسمانی و شناختی با نتیجه برد و باخت ورزشکاران نشان داد (05/0 p<).نتایج آزمون تی مستقل اختلاف معنی داری را بین میانگین انرژی حسی با نتیجه برد و باخت نشان نداد (05/0<p).نتایج آزمون ضریب همبستگی پیرسون رابطه خطی مثبتی بین میانگین انرژی کل، جسمانی، شناختی و حسی با عملکرد ورزشکاراننشان داد،اما این رابطه به صورت متوسط و ضعیف بود (05/0 p<). نتایج مدل رگرسیون لُجستیک با در نظر گرفتن روزهای بحرانی به عنوان مبنا، احتمال پیش بینی صحیح نتایج مسابقات ورزشکاران بازنده را 77% وورزشکاران برنده را 85% نشان داد، و در کل احتمال پیش بینی صحیح نتایج مسابقات را با توجه به سیکل های بیوریتم 81% نشان داد. با توجه به یافته های پژوهش حاضر می توان گفت که سیکل های بیوریتم نه تنها با عملکرد ورزشکاران در ارتباط هستند، بلکه توجه به آن می تواند در کسب عملکرد بهتر و پیش بینی عملکرد ورزشکاران موثر باشد. بنابراین به مربیان تیم های ورزشیتوصیه می شود که با توجه به سیکل های بیوریتمی تا حدودیدر انتخاب مناسب تر ورزشکاران برای مسابقات حساس و مدیریت مناسب رفتارو دلایل عملکرد ورزشکاران دقت لازم را مبذول نمایند

مقدمه و هدف : نشان داده شده است که اختلالات قاعدگی و قاعدگی های نا منظم از تظاهرات بالینی عدم تخمک گذاری می باشد که مشکل شایعی بوده و نتایج جدی آن ناباروری و افزایش خطر ایجاد سرطان آندومتر و شاید سرطان سینه باشد، از این رو ورزش متوسط هوازی می تواند با تغییرات هورمونی باعث کاهش علائم این اختلالات گردد، بنابراین مطالعه حاضر به بررسی اثرات تمرینات ورزشی هوازی با شدت متوسط بر روی اختلالات چرخه قاعدگی و سطوح هورمونهای استروژن، پروژسترون،fshوlh می پردازد.مواد و روشها : آزمودنی های این تحقیق را زنان غیر ورزشکار رده سنی 20 تا30 سال تشکیل دادند، که اختلال قاعدگی آزمودنی ها از طریق پرسشنامه استاندارد مشخص شد. آزمودنی ها به صورت تصادفی به دو گروه شامل گروه تجربی متشکل از 10 زن دارای اختلال قاعدگی با (میانگین سنی1/3±6/23 سال، قد 2/4±161سانتی متر، و وزن 2/6±2/58 کیلوگرم) و گروه کنترل 10 زن دارای اختلال قاعدگی با (میانگین سنی2/3±4/23سال، قد 1/5±162سانتی متر، و وزن 1/7±5/57کیلوگرم) تقسیم شدند. قبل از انجام پروتکل تمرینی از هر دو گروه آزمایش خونی به منظور تعیین متغیرهای خونی مورد نظر در مرحله فولیکولی گرفته شد وگروه تجربی به مدت 8 هفته تمرینات هوازی با شدت متوسط را انجام داد ، اما گروه کنترل در هیچ برنامه ی تمرینی شرکت نمی کردند. 24 ساعت بعد از اتمام دوره 8 هفته ا ی، برای بار دوم از تمام آزمودنی ها در مرحله فولیکولی نمونه ی خونی برای اندازه گیری متغیرهای هورمونی گرفته شد و سپس آزمودنی ها به پرسش نامه های تعیین سطح اختلالات قاعدگی پاسخ دادند.نتایج : نتایج حاصل از پژوهش نشان دادند که1) در گروه تجربی شاخص درد بعد از 8 هفته فعالیت متوسط هوازی ، کاهش معنی داری داشته است.2) یک کاهش معنی دار در سطوح هورمون lh مشاهده شده است.3) هورمون های fsh ، پروژسترون و استروژن افزایش معنی داری داشتند(05/0p<) و با گروه کنترل تفاوت معنی داری را نشان دادند. نتیجه گیری: بر اساس یافته های تحقیق حاضر می توان نتیجه گیری کرد که استفاده از تمرینات منظم استقامتی با شدت متوسط، می تواند دیسمنوره را کاهش دهد و این تمرینات را می توان به عنوان روشی پیشگیرانه، درمانی یا کمک درمانی برای کنترل دیسمنوره و دیگر اختلالات قاعدگی مورد استفاده قرار داد. با توجه به این که میزان تغییرات هورمون های جنسی زنانه در مراحل مختلف چرخه قاعدگی دستخوش تغییرات زیادی می شود، لذا برای روشن تر شدن دقیق این تغییرات و تاثیر آن بر اختلالات قاعدگی به تحقیقات بیشتری نیاز است.

چکیذ :ُ هقذه ذّف : هطال?ات طًای داد ا ذً ک هصرف ه اَدهخذر اثرات حاد هٍسهی بر سیستو اْی هختلف بدذی از مولد سیستن ایو یٌ دار ذً. وّچ یٌی ض اَ ذّی مٍ دَ دارد ک ترک هصرف ه رَفیی نّ هوکی است با?ث تغییر در سیسدتو اْی هختلدف بذی ض ذًَ.از طرفی طًای داد ضذ است ک رٍزش اَّزی ه ظٌن با?ث تق یَت سیستن ایو یٌ هی ض دَ. ب اٌبرایی ذّف از ایی هطال? بررسی اثر رٍزش ه ظٌن اَّزی بر ر یٍ پاراهتر اّی وّات لَ شَیک افراد اٍبست ب ه رَفیی در د رٍ ترک هی باضذ. ه اَد ر شٍ دّا : 30 ر زٍ ترک اٍبستگی را سپری کرد ب دَ ذً ب ص رَت تصادفی بد 2 گدر - 24 هرد 20 تا 40 سال در حال ترک ه رَفیی ک د رٍ 15 تقسین ضذ ذً. وّچ یٌی 24 هرد 20 تا 40 سال سالن)غیر اٍبست (ِ یًس ب ص رَت تصادفی ب 2 )w-c( ترک-ک تٌرل )w-ex( ترک- رٍزش در ف?الیت اْی اَّزی ب هدذت طّدت )h-ex w-ex( تقسین ضذ ذً.د گر رٍزش )h-c( سالن-ک تٌرل )h-ex( گر سالن- رٍزش 70 درصذ ضربای قلب بیطی - فّت ک رّ فّت ضاهل س ملس ب دَ ضرکت کرد ذً. ف?الیت اَّزی ضاهل د یٍذی هذا مٍ با ضذت 60 ب هذت 15 دقیق در ملس ا لٍ ضر عٍ هی ضذک رّد ملس ب ص رَت پل ای یک دقیق ب زهای د یٍذی اضاف گردیذ .د گدر ک تٌرل)در حال ترک سالن( یًس ف?الیتی ذًاضت ذٌ.از وّ آزه دَ یً اْ قبل ب?ذ از 8 فّت ف?الیت رٍزضی خ یَ گیری ب ?ول آهدذ. تًایج : تًایج ها طًای داد رٍزش اَّزی با?ث افسایص ه? یٌ دار وّ گَل بَیی ، وّات کَریت پلاکت در گر ترک- رٍزش ضذ لٍی در ت?ذاد کلی گلب لَ اْی سفیذ،در صذ ل فٌ سَیت، تًَر فٍیل mchc،mch،mcv، گر سالن- رٍزش تغییری ایجاد کًرد.گلب لَ قرهس کا صّ ه? یٌ داری یافت h-ex ،ائ زَی فٌَیل باز فٍیل در یّچ یک از گر اّ تغییر ه? یٌ داری کًرد. اها درصذ ه سًََیت اّ در گر افسایص ه? یٌ داری داضت تًیج گیری : بطد رَ کلدی mcv ، )w-c( تغییری ایجاد طًذ.در گر ترک-ک تٌرل w-ex لٍی در گر هی ت اَی گفت رٍزش اَّزی هی ت اَ ذً اثرات هفیذی ر یٍ سیستن ایو یٌ با افسایص ب?ضی از فاکت رَ اّی وّات لَ شَیک در د رٍ س ذٌرم ترک افراد ه?تاد داضت باضذ.

سابقه و هدف: مطالعات مختلف نشان دهنده نقش عوامل التهابی در ایجاد و پیشرفت عوارض ناشی از دیابت هستند و بیان می کنند که این عوامل در افراد دیابتی بیشتر از افراد غیر دیابتی است. در میان این بیومارکرهای التهابی پروتئین واکنش دهنده c، سریع ترین واکنش دهنده فاز حاد است که افزایش می یابد و متعاقب درمان موفقیت آمیز به سرعت به حد طبیعی باز می گردد. مطالعات متعددی اثر ضدالتهابی تمرینات ورزشی در مطالعات مقطعی و طولی تائید و به تاثیر آن بر سایتوکین های مختلف التهابی و پیش التهابی اشاره شده است. به همین منظور این مطالعه به مقایسه سه شیوه تمرینی مختلف بر crp سرم بیماران دیابتی نوع 2 پس از ده هفته تمرین طراحی شده است. مواد و روش ها: 52 بیمار مبتلا به دیابت نوع 2(65-40 سال) به طور تصادفی به 4 گروه تمرینی هوازی، مقاومتی، ترکیبی (هوازی و مقاومتی) و کنترل تقسیم شدند و در هر گروه 13 نفر قرار گرفت. ?تمرینات 3 بار در هفته، هر جلسه 60 دقیقه به مدت 10 هفته بطول انجامید. پروتئین واکنش دهنده با حساسیت بالا (hs-crp) در ابتدا و در پایان مطالعه به روش الایزا اندازه گیری شد. نتایج: سطح hs-crpدر گروه های تمرینی هوازی و ترکیبی کاهش یافت و این کاهش در گروه ترکیبی بارزتر بود. نتیجه گیری: ورزش در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 با کاهش قابل توجهی ازhs-crp در ارتباط است. به علاوه برای به دست آوردن یک اثر ضد التهابی قابل توجه، انجام فعالیت بدنی بلند مدت با شدت بالا (ترجیحا ترکیبی)، لازم است.

در این تحقیق نقش گیرنده های ‏‎a1‎‏ آدنوزین در ناحیه ‏‎ca1‎‏ هیپوکمپ بر تشنجهایی که از طریق کیندلینگ قشر انتورینال ایجاد شده بود، مورد بررسی قرار گرفت.