هدف: کفی های دارای گوه خارجی برای کاهش نیروی عمل کننده روی کمپارتمان داخلی زانو از طریق کاهش گشتاور اداکشن خارجی اعمالی به زانو طراحی شده اند. علیرغم کاربرد بالینی گسترده و موفقیت ارتزهای پا، درک ما از اثرات بیومکانیکی این ارتزها نسبتاً محدود است. هدف این مطالعه بررسی اثر کفی های دارای گوه خارجی خلف پا و گوه خارجی قدام پا بر گشتاور اداکشن زانو و نیروهای عکس العمل زمین بود. روش بررسی: در این مطالعه پیش آزمون-پس آزمون، تجزیه و تحلیل سه بعدی الگوی راه رفتن روی 20 مرد سالم بین 18-30 انجام شد. گشتاور اداکشن زانو و نیروهای عکس العمل زمین بین سه وضعیت کفی ساده، کفی با گوه خارجی خلف پا با زاویه 6 درجه و کفی با گوه خارجی قدام پا با زاویه 6 درجه با هم مقایسه شدند. یافته ها: هیچ تفاوتی در گشتاور اداکشن زانو در وضعیت استفاده از کفی ساده و کفی های دارای گوه خارجی مشاهده نشد(05/0p>). نیروهای عکس العمل زمین و پارامترهای فضایی-زمانی نیز تحت تاثیر هیچ یک از کفی ها قرار نگرفته بودند(05/0p>). نتیجه گیری: بر پایه یافته های مطالعه حاضر، جایگاه قرار گیری گوه خارجی زیر سطح کف پایی، چه در قسمت پاشنه و چه در قسمت جلو پا تاثیری بر اثرگذاری این نوع کفی ها بر روی گشتاور اداکشن زانو و نیروهای عکس العمل زمین ندارد.

هدف از این مطالعه، بررسی تأثیر ارتز داینامیکی نئوپرنی در برگیرنده ی اندام تحتانی، بر پارامترهای کینماتیکی راه رفتن و پارامترهای فضایی- زمانی در کودکان فلج مغزی اسپاستیک دای پلژی با الگوی راه رفتن کراچ، می باشد. این مطالعه شبه تجربی و به لحاظ هدف کاربردی می باشد. تحقیق بر روی 6 کودک، فلج مغزی اسپاستیک دای پلژی با میانگین سنی 5/3± 33/9 سال و سطح 1و 2و 3 سیستم طبقه بندی عملکردی حرکتی درشت که توانایی حرکت 5 متر بدون حمایت را داشتند، انجام گرفت. بعد از ساخت ارتز مطابق با اندازه های کودک، ارزیابی اولیه با استفاده از دستگاه آنالیز حرکت ( vicon 460, oxford, uk) انجام شد. ارزیابی های ثانویه، بعد از پوشیدن ارتز به مدت 6 هفته (روزانه 4 تا 5 ساعت) نیز انجام شد و تغییرات زوایای مفاصل هیپ، زانو مچ، طول گام و تعداد گام دردقیقه با و بدون ارتز ارزیابی شدند. به نظر می رسد ارتز داینامیکی نئوپرنی جدید با اصلاح راستای بیومکانیکی اندام تحتانی کودک، باعث بهبودی الگوهای حرکتی مفاصل و حذف پرش های ناگهانی گردیده است. نتایج این مطالعه در مورد تأثیر بلافاصله ایی ارتز در ابتدای مطالعه، کاهش معنادارحداکثر فلکشن زانو با ارتز را نشان داد (کاهش از 58/6±33/57 درجه فلکشن به 53/6± 57/48 درجه در یک سیکل راه رفتن). همچنین بعد از 6 هفته مداخله، در مقایسه حالات بدون ارتز در ابتدای مطالعه و بعد از 6 هفته، اکستنشن هیپ و زانو به سمت بهبودی پیش رفت که در مورد مفصل هیپ این بهبودی معنادار شد (05/0>p). همچنین حداکثر پلنتار فلکشن مچ نیز با افزایش، به سمت بهبودی پیش رفت، اما این میزان معنادار نشد. طول گام و تعداد گام در دقیقه، بعد از 6 هفته مداخله افزایش یافتند، که از لحاظ آماری، تعداد گام در دقیقه معنادار شد.

زمینه وهدف: درد پا یک مشکل شایع اندام تحتانی است.یکی از عوامل عمده ای که بر دردپا تاثیر گذار است، دفورمیتی صافی کف پاست. بسیاری از مطالعات تاثیر ارتز ucbl و فانکشنال را بر فاکتورهای بیومکانیکی اندام تحتانی در بیماران مبتلا به صافی کف پای انعطاف پذیر بررسی نموده اند.اما تاثیر این کفی ها بر درد ، فعالیتهای روزانه و کیفیت زندگی این بیماران نامشخص است. هدف این مطالعه این که آیا ارتز ucbl و ارتز فانکشنال تاثیر یکسانی بر درد،فعالیتهای روزانه و کیفیت زندگی افراد مبتلا به صافی کف پای انعطاف پذیر دارد یا خیر، بود. مواد و روشها: 36 بیمارمبتلا به صافی انعطاف پذیرکف پا (12 مرد و 24 زن) در محدوده سنی 18-35 سال ،با درجه پروناسیون 10-12 بر اساس درجه بندی شاخص (fpi) در این مطالعه شرکت نمودند.شرکت کنندگان بطورتصادفی به دو گروه کفی فانکشنال و کفی(ucbl) تقسیم شدند.هر دو گروه باید کفی را در کفشهای مشابه ورزشی و تقریباً به مدت 7-10 ساعت در روز برای مدت سه ماه، استفاده میکردند.از شرکت کنندگان خواسته شدتا سوالات نسخه فارسی پرسشنامه (faos) رایک بار قبل از استفاده از کفی و یک بار در سه ماه بعد از استفاده از کفی، تکمیل نمایند. یافته ها:در مرحله قبل از مداخله تفاوتی در میزان درد، علائم، فعالیت های روزانه، فعالیت های تفریحی- ورزشی و کیفیت زندگی بیماران در دو گروه وجود نداشت و دو گروه همگن بودند.پس از سه ماه، در هر دو گروه نسبت به قبل از مداخله اختلاف معناداری در زیر مقیاسهای پرسشنامه (faos) به غیر از کیفیت زندگی دیده شد(p<0/05). در مقایسه بین دو گروه، بین نمره علایم، درد، فعالیتهای روزانه، فعالیتهای ورزشی و کیفیت زندگی، تفاوت معناداری مشاهده نشد. (p>0/05 نتیجه گیری: نتایج این مطالعه پیشنهاد می دهد که هر دو ارتز نیمه سفارشی فانکشنال و ucbl میتوانند بر بهبود علایم، درد، فعالیتهای روزانه و فعالیتهای ورزشی بیماران مبتلا به صافی انعطاف پذیر کف پا، موثر باشند. اما تاثیرقابل ملاحظه ای بر کیفیت زندگی ندارند.و همچنین بین تأثیر آنها بر متغیرهای فوق الذکر تفاوتی وجود ندارد.

زمینه و هدف: بر طبق مطالعات انجام شده ارتز walking boot وسیله مناسبی جهت کاهش فشار کف پا می باشد. بر این اساس، قرارگرفتن مچ پا در زوایای مختلف بر نحوه توزیع فشار ناحیه پلانتار پا تاثیر می گذارد. با توجه به انجام این مطالعات بر روی افراد سالم، انجام آزمون مجدد روی افراد دیابتی جهت تایید نتایج به دست آمده ضروری است. هدف پژوهش حاضر تعیین تاثیر تغییر زاویه مچ پا بر توزیع فشار کف پا در بیماران دیابتی نوع 2 به هنگام استفاده از ارتز walking boot می باشد. مواد و روش ها: مطالعه بر روی 10 بیمار دیابتی انجام شد که بریس walking boot را در سه حالت 10 درجه دورسی فلکشن، نوترال و 10 درجه پلانتارفلکشن پوشیدند. آزمون توسط سیستم پدار گرفته شد و آنالیز آماری با استفاده از نرم افزار spss صورت گرفت. یافته ها: میانگین فشار نواحی جلوی پا (24.378?111.862) و پشت پا (32.130?126.197) در زاویه 10 درجه دورسی فلکشن نسبت به حالات نوترال و 10 درجه پلانتار فلکشن کاهش یافته است. همچنین در زاویه 10 درجه دورسی فلکشن فشار ناحیه سرپنجه پا نسبت به ناحیه پاشنه(041/0p=) کمتر است. نتیجه گیری: نتایج نشان داد زمانیکه فرد بریس walking boot را پوشیده است کوچکترین تغییری در زاویه مچ پا به سمت دورسی یا پلانتارفلکشن فشار را در نواحی مختلف کف پا به میزان قابل توجهی تغییر می دهد. به نظر می رسد میانگین فشار در حالت دورسی فلکشن نسبت به حالات دیگر کمتر باشد.

مقدمه: هدف از این مطالعه بررسی اثر ارتوز داینامیکی نئوپرنی جدید، بر تعادل در کودکان فلج مغزی می باشد. مواد و روش ها: پنج کودک فلج مغزی اسپاستیک دای پلژی وارد مطالعه شدند. میزان زاویه اکستنشن زانو با استفاده از الکتروگونیامتر، پارامترهای جابجایی مرکز فشار با استفاده از دستگاه صفحه نیرو کیسلر و تعادل عملکردی کودکان فلج مغزی با استفاده از تست برگ قبل و بعد از 6 هفته پوشیدن ارتوز نئوپرنی، مورد ارزیابی قرار گرفتند. نتایج: در مقایسه میزان زاویه اکستنشن زانوی راست قبل و بعد از پوشیدن ارتوز نئوپرنی، اختلاف معناداری مشاهده شد )05/0 (p<. نتایج مطالعه در بررسی پارامترهای جابه جایی مرکز فشار، هیچ اختلاف معناداری را در پارامترها نشان نداد. اما تعادل عملکردی کودکان فلج مغزی با استفاده از ارتوز نئوپرنی بهبودی معناداری را نشان داد. نتیجه گیری: ارتوز نئوپرنی جدید در اصلاح راستای بیومکانیکی زانو و همچنین بهبود تعادل عملکردی موثر است.

سکته مغزی یکی از شایع ترین بیماری های مغز و اعصاب می باشد که در بسیاری موارد منجر به همی پلژی می شود. همی پلژی موجب کاهش حرکت و بروز اختلالات عملکردی در الگوی راه رفتن فرد بیمار میگردد و در نهایت محدودیت های فراوانی را در فعالیت های روزمره زندگی بیمار ایجاد می نماید. درمان های متفاوتی شامل برنامه های توانبخشی و استفاده از ارتوز برای بهبود عملکرد و راه رفتن این بیماران تجویز می گردد. هدف از این مطالعه بررسی تاثیر ارتوز مچ-کف پایی بر فشار ها و نیروهای کف پایی، شاخصه های زمانی، عملکرد و سرعت راه رفتن در بیماران مبتلا به همی پلژی می باشد. مواد و روش ها مطالعه حاضر یک مطالعه کار آزمایی بالینی تصادفی می باشد.تعداد 40بیمار مبتلا به همی پلژی مراجعه کننده به مراکز توانبخشی شهر تهران در دامنه سنی بین 40 تا 65 سال (مرد و زن) در این مطالعه شرکت کردند. کلیه بیماران توانایی راه رفتن برای حداقل 10 متر بدون وسیله کمکی را دارا بوده و میزان اسپاستیسیتی آنها بر اساس معیار اصلاح شده اشوورد حداکثر 2 بود. از بیماران بعد از تکمیل فرم رضایت نامه در خصوص شرکت در مطالعه، ارزیابی اولیه صورت گرفت.. متغیر ها شامل آزمون (timed up and go (tug ، آزمون سرعت راه رفتن انتخابی فرد،زمان ، مدت زمان تحمل وزن روی یک اندام به تنهایی روی اندام سالم و مبتلا، ایمپالس و میانگین نیروی وارده به پاشنه در هنگام برخورد پاشنه با سطح زمین و ایمپالس و میانگین نیروی وارده به انگشتان در هنگام جدا شدن پا از زمین بود. بیماران به صورت تصادفی با استفاده از بلوک طرح تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. گروه یک (solid ankle foot orthosis (safoو گروه دو (rocker bar ankle foot orthosis (rafo دریافت نمودند بعد از اعمال مداخله و همچنین پس از گذشت 3 هفته کلیه متغیر ها مجددا بررسی و ثبت گردید. یافته ها نتایج مطالعه نشان داد که safo و rafo سرعت راه رفتن را افزایش داده و نیز مدت زمان انجام آزمون tug را به طور معنی داری کاهش میدهند (p=0.001). همچنین بر اساس نتایج مطالعه، هر دو نوع ارتوز موجب کاهش معنی دار مدت زمان ایستادن روی اندام سالم به تنهایی و افزایش معنی دار مدت زمان ایستادن روی اندام مبتلا به تنهایی و ایمپالس و میانگین نیروهای وارده به پاشنه در حین برخورد پا با زمین شدند (p=0.001). در هنگام جدا شدن پا از سطح زمین، ایمپالس و میانگین نیروی وارد شده به انگشتان با استفاده از safo از نظر آماری تغییر معنی داری نکرد (به ترتیب p=0.765 و p= 0.181). در حالیکه با استفاده از rafo مقدار ایمپالس و میانگین نیروی وارده به انگشتان از نظر آماری افزایش معنی داری یافت (p=0.001). در مقایسه بین دو گروه، سرعت راه رفتن بلافاصله پس از استفاده از rafo بیشتر از safo بود (p=0.001). مدت زمان انجام ازمون tug بلافاصله پس از استفاده از rafo بیشتر از safo بود (p=0.001). در مدت زمان ایستادن روی اندام سالم یا مبتلا به تنهایی، تفاوت معنی داری بین دو نوع ارتوز دیده نشد (به ترتیب p=0.177 و p=0.080). همچنین، در مقدار ایمپالس و میانگین نیروی وارده به پاشنه در هنگام برخورد پاشنه با زمین نیز تفاوت معنی داری وجود نداشت (p=0.618 و p=0.637). ایمپالس و میانگین وارده به انگشتان در حین جدا شدن کف پا از زمین با استفاده از rafo به مقدار معنی داری بیشتر از safo بود (p=0.001). بعد از سه هفته استفاده از safo و rafo سرعت راه رفتن بیماران به طور معنی داری افزایش یافته و مقدار زمان انجام آزمون tug به مقدار معنی داری کاهش یافت (p=0.001). بعد از گذشت سه هفته تغییر معنی داری از نظر آماری در مدت زمان ایستادن روی یک اندام به تنهایی و نیز مقدار ایمپالس و میانگین نیروهای وارد شده به پاشنه و انگشتان مشاهده نگردید (به ترتیبp=0.321، p=0.484، p=0.089، p=1، p=0.1، p=1، p=1). نتیجه گیری با بهره گیری از نتایج مطالعه حاضر میتوان گفت که اگرچه هردو ارتوز safo و rafo تاثیر مثبتی بر راه رفتن بیماران مبتلا به همی پلژی ناشی از سکته مغزی دارند، rafo در مقایسه با safo می تواند سرعت راه رفتن این بیماران را به مقدار بیشتری افزایش داده و عملکرد آنها را بهبود ببخشد. با بررسی مکانیزم این افزایش سرعت، می توان آن را نتیجه بهبود در انجام عمل جدا شدن کف پا از سطح زمین با بهره مندی از بار گهواره ای اضافه شده به قسمت کف پایی ارتوز دانست. با توجه به نتایج مطالعه حاضر، شاید بتوان استفاده از rafo را برای آنها توصیه کرد. به هر حال، انجام مطالعات بیشتر با نمونه های بزرگتر انجام مطالعات بیشتر بر روی این ارتوز به منظور اطمینان یافتن از تاثیرات آن بر ویژگی های مختلف راه رفتن ضروری به نظر می رسد.

معرفی طرح جدیدی از ارتوز تنیس البو و مقایسه تاثیر ان بر درد، عملکرد و قدرت گریپ بیماران مبتلا به التحاب اپی کندیل خارجی

زخم شدن پا از مشکلات عمده بیماران دیابتی می باشد. کاهش حس حمایتی، افزایش فشار کف پایی و نقص در کنترل تعادل از عوامل اصلی ایجاد زخم پای دیابتی محسوب می شوند. کفی های طبی سبب کاهش فشار کف پایی و پدیده تشدید اتفاقی (ارتعاش) سبب بهبود حس و تعادل در بیماران مبتلا به نروپاتی دیابتی می گردند. در این مطالعه کفی طبی به همراه سیستم ارتعاشی ساخته و اثر آن بر حس، توزیع فشار کف پایی و کنترل تعادل در بیماران مبتلا به نروپاتی دیابتی خفیف و متوسط بررسی شد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.