اندام تحتانی متحمل وزن بدن و محل حرکت آدمی است . آسیب ها و تغییر شکل های اسکلتی متفاوتی در اندام تحتانی به خصوص پا وجود دارد که منشأ اولیه آن می تواند به طور مستقیم و غیر مستقیم افزایش وزن و چاقی باشد . با وجود دستاوردهای علمی بسیار و آگاهی از عوارض بی شمار چاقی باز هم تعداد زیادی سوال در مورد پیامدهایی که این بیماری می تواند داشته باشد وجود دارد که بی جواب باقی مانده است . هدف کلی این تحقیق ، بررسی رابطه برخی ویژگی های آنتروپومتریک کف پا با توده بدنی و مقایسه این ویژگی ها در دو گروه فعال و غیر فعال می باشد . تحقیق حاضر از جمله تحقیقات توصیفی از نوع همبستگی و علی مقایسه ای بوده و سعی دارد همبستگی 3 ویژگی کف پا ( طول پا _ پهنای پا و ارتفاع قوزک خارجی پا ) با میزان توده بدنی را بررسی نماید و همچنین به مقایسه این ویژگی ها در دو گروه با تأکید بر سطح فعالیت بدنی آنها بپردازد . برای انجام این مطالعه 100 دانش آموز با سابقه فعالیت ورزشی منظم برای حداقل 3 سال برای گروه فعال و 100دانش آموز دیگر بدون هیچ سابقه فعالیت ورزشی منظم برای گروه غیر فعال به صورت هدفمند به عنوان نمونه انتخاب شدند که دامنه سنی آنها بین 18 _ 15 سال بود . سپس نمونه ها از نظر قد و وزن و فاکتور های آنتروپومتریک هر دو پا ( طول پا ، پهنای پا ، ارتفاع قوزک خارجی پا )اندازه گیری شدند. پس از جمع آوری داده ها ، فرضیه های تحقیق با استفاده از آزمون آماری و نرم افزاری 14 spss تجزیه و تحلیل شدند . از آزمون همبستگی پیرسون برای بررسی رابطه بین ویژگی های کف پا و bmi و آزمون t مستقل برای مقایسه میانگین های این ویژگی ها بین دو گروه استفاده شد . کلیه تجزیه و تحلیل ها در سطح معنی داری با آلفای 05/0 درصد انجام شد . نتایج تحقیق نشان داد که بین ویژگی های سه گانه آنتروپومتریک کف پا با bmiافراد رابطه معنی داری وجود داشت، بین میزان bmi ، طول پا و ارتفاع قوزک خارجی پا در دو گروه فعال وغیر فعال اختلاف معنی داری وجود نداشت. همچنین بین اندازه آنتروپومتریکی پهنای پا در دو گروه فعال و غیر فعال اختلاف معنی داری وجود داشت (05/0 p =) در مجموع یافته های این پژوهش نشان می دهد که با افزایش bmi و بروز چاقی و اضافه وزن در شکل و ساختار پا تغییراتی ایجاد می شود که با توجه به اهمیت ساختار اندام تحتانی به خصوص پا آگاهی داشتن از این عوارض دارای اهمیت بالایی است . همچنین می توان گفت که ورزش و فعالیت بدنی نمی تواند تأثیر چندانی در تغییر شکل و ساختار پا در افرادی که دارای فعالیت بدنی منظم هستند در مقایسه با افراد بدون فعالیت بدنی داشته باشد

هدف از این پژوهش، تهیه نورم استاندارد آمادگی جسمانی دانش آموزان پسر مقطع راهنمایی استان خراسان شمالی و مقایسه آن در جامعه شهری و روستایی است. پژوهش حاضر از نوع توصیفی بوده که به روش میدانی انجام گرفته است. جامعه آماری پژوهش را 26385 نفر دانش آموز پسر مدارس راهنمایی استان خراسان شمالی تشکیل دادند. برای انتخاب نمونه آماری 1306 نفر از آنها که در محدوده سنی 12 تا 14 سال قرار داشتند به روش تصادفی خوشه ای از طریق جدول مورگان انتخاب شدند. برای سنجش آمادگی جسمانی شرکت کنندگان از آزمون آمادگی جسمانی جوانان ایفرد برتر استفاده شد که شامل استقامت عضلانی عضلات کمربند شانه، انعطاف پذیری عضلانی، استقامت عضلانی ناحیه شکم و استقامت قلبی- تنفسی می باشد. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از روش های آماری توصیفی شامل میانگین، انحراف معیار و درصد فراوانی و روش های آماری شامل آزمون t استیودنت برای داده های مستقل استفاده گردید و سطح معنی داری 05/0 >p در نظر گرفته شد. نتایج نشان داد که میانگین قد و وزن دانش آموزان جامعه شهری از روستایی بالاتر است. میانگین استقامت عضلانی شکمی، استقامت عضلات کمربند شانه و استقامت قلبی – تنفسی دانش آموزان جامعه شهری از روستایی پایین تر است. علیرغم این، مشاهده شد که میانگین انعطاف پذیری در دو گروه یکسان است و تفاوت معنی داری ندارد. علاوه بر نتایج فوق نورم استاندارد آمادگی جسمانی دانش آموزان شهری و روستایی مقطع راهنمایی استان خراسان شمالی نیز تدوین گردید. به طور کلی نتایج پژوهش نشان دهنده آن است که هرچند دانش آموزان شهری از میانگین قد و وزن بالاتری برخوردارند اما از نظر آمادگی جسمانی عمومی از دانش آموزان روستایی در سطح پایین تری قرار دارند. این موضوع دال بر این است که دست اندرکاران آموزش و پرورش و اولیای دانش آموزان شهری می بایست توجه بیشتری به ارتقای آمادگی جسمانی دانش آموزان داشته باشند

عضلات شکم و پهلو از عضلات مهم بدن هستند که متاسفانه در برنامه تمرینی ورزش باستانی به اهمیت نقش این عضلات در ترکیب بدن وتناسب اندام توجهی نشده است. هدف از تحقیق حاضر بررسی تاثیر تمرینات شکم و پهلو بر ورزشکاران رشته باستانی است. روش تحقیق: از 120 ورزشکار باستانی، 30 نفر به صورت هدفمند انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه مساوی تجربی و کنترل تقسیم شدند. گروه تجربی طی 12 هفته، یک روز درمیان و به مدت 10 دقیقه انتهای برنامه تمرینی عادی شان به انجام تمرینات طراحی شده شکم و پهلو پرداختند. این تمرینات شامل6 حرکت طراحی شده بامیل و تخته شنای باستانی جهت تقویت عضله راست شکمی و 2 حرکت جهت تقویت عضلات مایل شکمی بودند که به ترتیب از ساده به پیچیده در 3 ست 15 الی 30 تکراری زیر نظر مربی آموزش و انجام شدند. برای بیان نتایج و تجزیه و تحلیل داده ها از میانگین وانحراف استاندارد و آزمون آماری t همبسته در سطح 05/0?? استفاده شد.