مقدمه: فرایند ازن زنی کاتالیزوری، یک روش کارآمد برای تصفیه ترکیبات آلی فرار از جریان هوا می باشد. این تحقیق با هدف بررسی کارایی فرآیند ازن زنی کاتالیزوری در حذف زایلن از جریان هوا و همچنین تأثیر اثر زمان ماند (میزان جریان گاز)، دوز ازن ورودی و رطوبت نسبی بر کارایی این فرایند انجام شد. مواد و روش ها: در این مطالعه، یک راکتور در مقیاس آزمایشگاهی ساخته شد و کارایی جذب سطحی به-تنهایی و فرایند ازن زنی کاتالیزوری در حذف غلظت های مختلف زایلن بررسی شد. علاوه بر این، کارایی فرایند ازن زنی کاتالیزوری در حذف زایلن در میزان جریان های مختلف هوا ( زماند ماند)، دوز ازن و رطوبت نسبی مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها: نتایج نشان داد، ظرفیت حذف زایلن در فرایند ازن زنی کاتالیزوری، به طور قابل محسوسی بیشتر از کربن فعال به تنهایی است. کربن فعال در حضور ازن به عنوان کاتالیزور عمل کرده و باعث افزایش راندمان تجزیه زایلن شده است. با افزایش دوز ازن در ورودی راکتور و جریان هوا، ظرفیت سیستم در حذف زایلن نیز افزایش یافت. همچنین با افزایش رطوبت نسبی از 5% به 50% کارایی سیستم در حذف زایلن ارتقاء یافت. اما با افزایش بیشتر رطوبت نسبی ورودی به بالای 50%، کارایی سیستم تنزل یافت.