ارزیابی خطرپذیری لرزه ای بر روی جمعیتی از ساختمانها به منظور تعیین مناطقی از شهر که بیشترین احتمال خسارت اقتصادی و جانی بهنگام وقوع زلزله را دارند، انجام شده است که نتایج آن در ارزیابی خسارت ناشی از رخدادهای لرزه ای آینده مهم بوده و زمینه اجرای طرحهای مقاوم سازی را فراهم می سازند. با توجه به اینکه در ایران اغلب ساختمانها با آیین نامه زلزله جدید همخوانی ندارند، بنابراین برای ارزیابی آسیب پذیری نیاز به ابزارهایی برای پیش بینی آسیب پذیری، همچون منحنی شکست ( احتمال تجاوز خسارت از سطوح مختلف خرابی را با پارامتری از شدت زمین لرزه) لازم است، که با آن بتوان تخمینی از نسبت درجات مختلف خسارت وارده بعد از زلزله با توزیع شدت مشخص را به دست آورد و به کمک آنها و با استفاده از سنجش از راه دور و gis، می توان برآوردی از خسارت ناشی از زلزله در مناطق شهری را تعیین کرد. در ایران کارهای پژوهشی محدودی به منظور تهیه منحنی های شکنندگی گونه های ساختمانی انجام شده است، از این رو نیاز به تحقیق بیشتر جهت بهبود و ارتقاء اطمینان در استفاده از این منحنی ها، لازم به نظر می رسد، بویژه در رابطه با ساختمانهای آجری که اغلب ساختمانهای مناطق شهری ایران از این نوع می باشند. در این مطالعه، هدف تهیه منحنی های شکنندگی ساختمان های آجری تهران با انتخاب و بکارگیری یک روش مناسب سازه ای بود. با توجه به مطالعات مختلفی که تاکنون انجام پذیرفته، منطقه 17 شهری تهران از آسیب پذیرترین مناطق تهران می باشد که خوشبختانه بانک اطلاعاتی مناسبی از وضعیت ساختمانهای این منطقه نیز موجود است. لذا در این تحقیق با برداشت میدانی، مدلسازی و تحلیل تعدادی از ساختمانهای منطقه مذکور با یک روش تحلیلی استاتیکی غیرخطی ساده شده، سعی در ارائه منحنی های شکنندگی برای ساختمان های آجری این منطقه شده است و در نهایت تلاش شده تا از این منحنی های شکست، برآوردی سریع از خسارت ناشی از زلزله و همچنین ارزیابی آسیب پذیری ساختمانهای هدف ارائه گردد.

کاهش خطرپذیری (ریسک) کالبد شهر در برابر زلزله به عنوان یک هدف تنها زمانی قابل حصول است که نتایج حاصل از مطالعات تعیین خطرپذیری لرزه ای در تعیین راهبردهای مدیرت ریسک مورد استفاده قرار گیرد. تا کنون مدل های متعددی به منظور تخمین خطرپذیری ناشی از زلزله توسط محققین و مراکز مختلف ارائه شده است. این مدل ها با ترکیب اطلاعات مربوط به خطر زلزله، پایگاه داده های شهری (شامل مشخصات ساختمانها و جمعیت) و توابع آسیب پذیری کالبدی و انسانی، سیاستگذاران بخش کاهش خطرپذیری زلزله را در مورد عواقب ناشی از وقوع زلزله در سکونتگاه های انسانی آگاه می سازند. اگر چه آگاه سازی مسئولین نسبت به میزان خسارات و تلفات ناشی از زلزله، نقش مهمی در ارتقاء دیدگاه ایشان در هنگام برنامه ریزی های منجر به کاهش ریسک دارد، اما از جانب دیگر آنها را با پرسشی جدید مواجه می سازد: با توجه به الگوی محتمل خسارات و تلفات ناشی از زلزله که توسط مدل های تخمین خطرپذیری حاصل شده است، چه بخش هایی از کالبد شهر و با چه روشی می بایست مورد مداخله قرار گیرند تا بهترین نتیجه ممکن فرا دست آید؟ مساله دیگری که در همه موارد برنامه های کاهش خطرپذیری را تحت تاثیر قرار می دهد، محدود بودن منابع مالی در دسترس است که اولویت بندی اجرای طرح های مداخله گرانه اصلاحی در بخش های مختلف شهر را واجب می سازد. در چنین شرایطی لزوم وجود ابزاری که به عنوان واسطه میان دو فرایند تخمین خطرپذیری و برنامه ریزی به منظور کاهش خطرپذیری قرار گرفته و تصمیم گیران حوزه مدیریت ریسک زلزله را پشتیبانی نماید، احساس می شود. ابزاری که با مقایسه سریع گزینه های بی شمار کاهش خطرپذیری زلزله مانند انواع مقاوم سازی های سازه ای، تجهیز مراکز ضروری برای مدیریت بحران (بیمارستان ها و مراکز درمانی) و همچنین اتخاذ اقداماتی در مقیاس گسترده تر مانند استفاده از برنامه ریزی کاربری زمین به منظور کاهش معرضیت در برابر مخاطرات طبیعی و ارتقاء توان واکنش اضطراری از طریق تامین دسترسی بهتر به کاربری های حیاتی در زمان بحران، راهکاری بهینه و موثر را در اختیار مسوولین و مدیران تصمیم گیر قرار دهد. در تحقیق پیش رو، نخست شاخص های تاثیر گذار در خطرپذیری شهرها در برابر زلزله از طریق مصاحبه با صاحب نظران رشته های مدیریت بحران، مهندسی زلزله و شهرسازی تعیین گردیده است. سپس در ادامه با استفاده از روش های بهینه سازی ریاضی دو مدل (1) تعیین سبد بهینه گزینه های کاهش خطرپذیری و (2) تخصیص بهینه کاربری زمین به منظور کاهش خطرپذیری زلزله در شهرها توسعه یافته است. آنگاه نتایج عددی حاصل از اعمال مدل های پیشنهادی بر روی قسمتی از منطقه 17 شهرداری تهران به عنوان محدوده مطالعاتی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته و قابلیت های کاربردی هر دو مدل بررسی شده است. در پایان نیز چند موضوع پژوهشی هم راستا با این تحقیق معرفی گردیده است.

پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر برنامه ریزی مسیر شغلی بر یادگیری سازمانی انجام شده است. جامعه ی آماری این پژوهش شامل کلیه ی کارکنان شرکت بهره برداری نفت و گاز غرب بود. برای گردآوری داده های پژوهش از دو پرسشنامه ی استاندارد برنامه ریزی مسیر شغلی بر اساس مدل شاین و یادگیری سازمانی بر اساس مدل نیف استفاده شده است. داده های تحقیق پس از جمع آوری با استفاده از نرم افزارهای آماری spss و lisrel تحلیل شدند. نتایج گویای آن است که برنامه ریزی مسیر شغلی بر یادگیری سازمانی اثر مثبت و معنی دار دارد. در نتیجه با توجه به برنامه ریزی مسیر شغلی کارکنان می توان شاهد افزایش یادگیری سازمانی در میان آنان بود.

به منظور اثربخشی فرآیند مدیریت بحران پس از رخداد زلزله، نیاز مبرمی به نقشه تخریب است که در آن میزان تخریب ساختمان ها نشان داده شده باشد. هدف از انجام تحقیق حاضر، ارایه روشی کارآمد برای تولید نقشه تخریب می باشد. منابع مورد استفاده در این تحقیق، تصاویر ماهواره ای منطقه زلزله زده مربوط به قبل و بعد از زلزله و نیز داده های کمکی موجود می باشد. جهت شروع تحقیق ابتدا یک مرحله پیش پردازش که شامل هم مختصات سازی و تلفیق تصاویراست، انجام می شود. سپس با استفاده از داده های کمکی، سقف ساختمان ها در ناحیه مورد مطالعه از تصاویر استخراج می شود. به دلیل قابلیت بالای ویژگیهای بافتی در تعیین میزان تخریب ساختمان ها، ویژگی های بافتی مرتبه دوم هارالیک از تصاویر استخراج شدند. در ادامه با کمک الگوریتم ژنتیک، تعداد سه شاخص از میان شاخص های بافتی به عنوان شاخصهای بافتی بهینه استخراج گردیدند. تابع شایستگی مورد استفاده در الگوریتم ژنتیک، ضریب کاپای حاصل از طبقه بندی svm می باشد. سپس با استفاده از الگوریتم طبقه بندی نظارت شده svm و شاخصهای بافتی بهینه انتخاب شده، سقف ساختمان های موجود در سه کلاس سقف پابرجا، سقف نیمه فروریخته و سقف فروریخته طبقه بندی شدند و درصد پیکسل های هر کلاس برای هر سقف به عنوان ورودی های سیستم استنتاج فازی محاسبه شد. برای تصمیم گیری در مورد وضعیت ساختمان از لحاظ میزان تخریب، از سیستم استنتاج فازی با موتور استنتاجی ممدانی استفاده شد.

هدف اساسی در این رساله ارائه مدل ریسک لرزه ای، جهت مطالعه خسارت در مناطق شهری با تاکید بر توسعه توابع آسیب پذیری برای ساختمان های متداول فولادی با اتصالات خورجینی موجود در سطح تهران می باشد. این مدل در دو فاز مختلف ارائه می گردد که اولین فاز جهت برآورد آسیب پذیری ساختمان ها و تلفات و دومین فاز شامل بررسی انسداد معابر در منطقه مطالعاتی بوده که قابل گسترش برای سایر مناطق می باشد.

چکیده ندارد.