اختلالات سیستم قلبی عروقی از مهمترین دلایل آسیب های حاد کلیوی محسوب می شوند که مشخصه بارز پاتوژنیک آن افزایش تولید رادیکال های آزاد اکسیژن (ros)، کاهش ظرفیت آنتی اکسیدانی بافتی و متعاقباً آسیب اکسیداتیو بافت کلیه می باشد. این نکته لزوم استفاده از روش های مناسب در بررسی وضعیت اکسیداتیو بافتی و قدرت ترکیبات آنتی اکسیدان را در بیماران مبتلا به نارسایی کلیوی مورد تأکید قرار می دهد. در مطالعه حاضر روش های رایج بررسی استرس اکسیداتیو نظیر اندازه گیری ترکیبات واکنش دهنده با اسید تیوباربیتوریک (tbars) نظیر مالون دی آلدئید (mda) به عنوان معرفی از میزان پراکسیداسیون چربی ها، بررسی قدرت آنتی اکسیدانت / قدرت احیاکنندگی آهن (frap) و تست گروه های تیول، با روشی جدید که تعادل پراکسیدانت- آنتی اکسیدانت (pab) را با استفاده از 3-3، 5-5 تترامتیل بنزیدین (tmb) و از طریق دو نوع واکنش متفاوت اندازه گیری می کند مقایسه گردید. 12 سرموش صحرایی به طور تصادفی به دو گروه ایسکمی/ ریپرفیوژن (i/r) و کنترل (ctrl) تقسیم شدند. ایسکمی (60 دقیقه)- ریپرفیوژن (150 دقیقه) در گروه i/r در بافت کلیه، باعث افزایش میزان اوره (p<0.01) و کراتینین خون (p<0.001) گردید. همینطور میزان mda افزایش معنی داری (p<0.001) را در گروه i/r در مقایسه با گروه کنترل نشان داد، در حالی که در تست frap، ارزش قدرت آنتی اکسیدانتی به صورت معنی داری در گروه های i/r در مقایسه با گروه کنترل پایین بود. در تست گروه های تیول تغییر معنی داری در میزان آنتی اکسیدانت ها مشاهده نشد. در تست pab افزایش بی نهایت معنی داری (p<0.001) در میزان بالانس اکسیدانت- آنتی اکسیدانت مشاهده شد. بررسی آماری جهت رسم منحنی roc و تعیین بهترین آستانه تشخیصی نشان داد که تست های tbars و frap بر خلاف تست اندازه گیری گروه های تیول از حساسیت و ویژگی کامل در تشخیص موارد گروه i/r از گروه کنترل برخوردارند. این در حالی است که تست pab نیز از حداکثر حساسیت و ویژگی در تشخیص موارد گروه i/r از گروه کنترل بهره مند است. مقایسه این روش ها همبستگی معنی داری را بین تست های tbars و frap، بر خلاف تست اندازه گیری گروه های تیول با تست pab نشان داد. علاوه بر این، براساس یافته های حاصل از تست همبستگی، تست های pab و tbars دارای همبستگی مثبت و معنی دار بوده و تست های pab و frap از همبستگی منفی و معنی داری برخوردار بودند. با در نظر گرفتن نتایج حاصل از بررسی تست pab و همین طور زمان و هزینه بسیار کمتر انجام این آزمایش در مقایسه با دیگر تست های رایج، و ذکر این نکته که این تست نه به صورت یک جانبه، بلکه با در نظر گرفتن هر دو بعد میزان اکسیدانت ها و آنتی اکسیدانت ها وضعیت آسیب اکسیداتیو بافتی را بررسی می کند، به نظر می رسد که تست مناسبی در ارزیابی پاتوژنز و پیش آگهی اختلالات همراه با آسیب های اکسیداتیو خصوصاً در مورد بیماری های کلیوی باشد.

مرگ سلولی به علت محرومیت سرم/گلوکز در سلولpc12 مدل مناسبی جهت بررسی ایسکمی مغزی و سایر اختلالات دژنراتیو سیستم عصبی می باشد. انار (punica granatum l.) به عنوان منبعی غنی از آنتی اکسیدان ها شناخته شده است. مطالعه حاضر جهت بررسی اثرات محافظت کننده احتمالی عصاره هیدروالکلی و آبی پیه و آب انار، و نیز روغن دانه انار بر آسیب سلولی ناشی از محرومیت سرم/گلوکز در سلول های pc12 انجام گرفته است. سلول های pc12 در حضور محیط کشت dmem حاوی 10% سرم جنین گاو، 100 واحد در میلی لیتر پنی سیلین و 100 میکروگرم در میلی لیتر استرپتومایسین کشت داده شدند. متعاقب 2 ساعت پیش تیمار با غلظت های مختلف عصاره هیدروالکلی و آبی پیه و آب انار (µg/ml800-25/6) و نیز روغن دانه انار (µg/ml300-3/2)، سلول ها به مدت 6 و 12 ساعت در مجاورت محیط بدون سرم/گلوکز قرار گرفتند. میزان بقای سلولی به روش mtt و میزان محافظت ژنومی به روش آزمون کامت بررسی شد. مجاورت سلول ها با محیط بدون سرم/گلوکز به مدت 6 و 12 ساعت موجب کاهش بقای سلولی و افزایش تخریب غیر اختصاصی و متعاقبا افزایش طول مسیر مهاجرت dna سلول گردید. سمیت سلولی ناشی از محرومیت سرم/گلوکز در حضور عصاره هیدروالکلی و آبی پیه و آب انار کاهش یافته، میزان طول مهاجرت dna سلول نیز کاهش یافت، در حالیکه در حضور روغن دانه انار تغییری مشاهده نشد. پیه و آب انار با توجه به غنی بودن از مواد آنتی اکسیدانی و محافظت کنده عصبی، می توانند به عنوان افق هایی امید بخش در کنترل رخداد های پاتوژنیک ناشی از ایسکمی مغزی و بسیاری از بیماری های تحلیل برنده سیستم عصبی مد نظر قرار گیرند