در این تحقیق از 12 نفر شتر نابالغ سالم از دو جنس، با دامنه وزنی 120 تا 150 کیلوگرم، که به طور تصادفی به سه گروه 4تایی تقسیم گردیدند، استفاده شد. در گروه l 22/0 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن داروی لیدوکائین 1%، در گروه x 17/0 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن داروی زایلازین و در گروه lx ترکیب داروی زایلازین و لیدوکائین با دوز مذکور در فضای اپیدورال تزریق شد. حجم دارو در گروه x و l توسط نرمال سایلین با گروه lx برابر گردید. پس از تزریق، زمان شروع و طول مدت بی حسی کامل در ناحیه پرینه و همچنین تعداد ضربان قلب، تنفس و درجه حرارت بدن برای مدت 180 دقیقه بین گروه ها ارزیابی شد. نتایج نشان داد که شروع بی حسی کامل در ناحیه پرینه در گروه های lx و l به طور معنی داری کوتاه تر از گروه x بوده، اما تفاوت معنی داری بین گروه های lx و l دیده نشد. طول مدت بی حسی کامل ناحیه پرینه در گروه lx به طور معنی داری بیشتر از گروه های x و l بود ولی تفاوت معنی داری بین گروه های x و l دیده نشد. متعاقب تزریق، در گروه های l و lx علائم عدم تعادل خفیف تا متوسط و در گروه x عدم تعادل ضعیف مشاهده شد. هیچ یک از حیوانات در گروه های مختلف بعد از تزریق زمین گیر نشدند. همچنین علائم آرام بخشی متعاقب تزریق دارو در گروه های x و lx دیده شد ولی در گروه l حیوانات کاملا" هوشیار و عصبی بودند. تغییرات علائم حیاتی در گروه x و lx در مقایسه با گروه l بیشتر بود، اما روند این تغییرات در طول مطالعه بین گروه ها تفاوت معنی داری نداشت.

لپتوسپیروز یک بیماری مشترک بین انسان و دام با انتشار جهانی می باشد که به وسیله لپتوسپیرا اینتروگانس ایجاد می شود. این مطالعه به منظور ارزیابی شیوع سرولوژیک لپتوسپیروز در گاو به وسیله ی آزمایش آگلوتیناسیون میکروسکوپیک با استفاده از شش سویه ی رایج از لپتوسپیرا اینتروگانس در گله های گاو شیری اطراف جیرفت، انجام شد. 127 نمونه سرمی از 8 گله شیری نیمه صنعتی و 40 نمونه از گاو های سنتی در اطراف جیرفت از تیرماه 1390 تا مهر ماه 1390 جمع آوری شد. آنتی بادی ها با استفاده از آزمایش آگلوتیناسیون میکروسکوپیک حداقل بر علیه یک سروواریته از لپتوسپیرا اینتروگانس، در 29 نمونه سرمی (36/17%) از میان 167 نمونه در رقت 1 به 100 یا بیشتر، تشخیص داده شد. تیترهای مثبت بر علیه بیش از یک سروواریته، در 6 نمونه سرمی مثبت، تشخیص داده شد. بنابراین 35 واکنش مثبت برعلیه سرووار های مختلف لپتوسپیرا اینتروگانس، وجود داشت. 16 نمونه بر علیه لپتوسپیرا پومونا، 2 نمونه بر علیه لپتوسپیرا هاردجو، 11 نمونه بر علیه لپتوسپیرا گریپوتیفوزا و 6 نمونه بر علیه لپتوسپیرا کانیکولا مثبت، ثبت شد. هیچ نمونه مثبتی بر علیه لپتوسپیرا ایکتروهموراژیه و لپتوسپیرا بالوم وجود نداشت. این مطالعه نشان داد که لپتوسپیرا پومونا بیشترین و لپتوسپیرا هاردجو کمترین شیوع را در گله های شیری اطراف جیرفت داشتند.

آلودگی های انگلی کرمی در بز بعنوان یک مشکل بزرگ در تمام دنیا مطرح بوده واز راه های گوناگون باعث خسارات اقتصادی می شوند. در تحقیق حاضر جهت مطالعه انگلی و تعیین شیوع آلودگی در بزهای منطقه جیرفت از استان کرمان-ایران تلاش شده است. در مجموع 198 دستگاه گوارش بز مورد آزمایش قرار گرفتند. نماتودها از شیردان،روده بزرگ و روده کوچک جدا شده ودر فرمالین 10درصد برای تشخیص های بیشتر نگهداری شدند.از روده کوچک، سستودها جدا شدند و پس از شستشو با آب با رنگ استوکارمین رنگ آمیزی شدند. نتایج این مطالعه نشان داد که در بز 3/39 % از حیوانات آزمایش شده به انگل های زیر آلوده بودند: همونکوس کونتورتوس(6/13%)،پارابرونما اسکریابینی(6/11%)، تریشوریس گلوبلوزا(5/8%)، کاملوسترونژیلوس منتولاتوس(5/3%)، استیلزیا گلوبیپونکتاتا(5/3%)، مونیزیا اکسپانسا(5/3%)، اوسترتاژیا سیرکومسینکتا(1%)، اوزوفاگوستومم کلمبیانوم(5/0%)، مارشالاژیا مارشالی(5/0%)، نماتودیروس (5/0%)، تریشوریس اویس(5/0%)، آویتلیناسانتری پونکتاتا(5/0%) سطح آلودگی در حیوانات بالغ و حیوانات جوان تقریبا" مساوی بود. بیشترین میزان آلودگی با همونکوس کونتورتوس، پارابرونما اسکریابینی و تریشوریس گلوبلوزا مشاهده گردید. در آنالیز آماری اختلاف معنی داری بین شیوع آلودگی با فصل، جنس و گروه سنی مشاهده نگردید (05/0(p>.

چکیده ندارد.