هدف: این تحقیق به منظور مقایسه فراوانی آسیب های مسابقه ای کاراته کاران نخبه سبک های کنترلی و غیرکنترلی و تعیین علل احتمالی آن ها انجام شد. روش: روش اجرای این تحقیق از نوع تحقیقات توصیفی – میدانی با بهره گیری از شیوه مشاهده آسیب های مسابقه ای سبک های کاراته بود. جامعه آماری شامل تمامی کاراته کاران شرکت کننده در مسابقات قهرمانی کشور (انتخابی تیم ملی) در سال 1387 بود و نمونه آماری تحقیق شامل 50 نفر از کاراته کاران بود که حداقل سه سال سابقه شرکت در مسابقات را داشتند، با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی انتخاب شدند. جمع آوری داده ها از طریق معاینه و تشخیص توسط پزشک و علل احتمالی بروز آسیب های ورزشی بوسیله پرسشنامه صورت گرفت. پرسشنامه شامل 18 سوال می باشد، که ورزشکاران با دادن اولویت 1 الی 5 به آنها پاسخ دادند. پایایی پرسشنامه با استفاده از ضریب پایایی آزمون مجدد 84/0 محاسبه گردید. این مقدار در سطح معناداری (05/0>p) به دست آمد. پس از اتمام معاینات پزشکی و تکمیل پرسشنامه ها به صورت مصاحبه ای توسط ورزشکار با حضور مربی و جمع آوری داده ها و نیز ورود آنها در محیط نرم افزاری spss، با استفاده از این نرم افزار، داده های خام با کمک آمار توصیفی و استنباطی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت و نتایج ذیل به دست آمد. نتایج: در کاراته کنترلی ، سر وصورت با 52/45 درصد؛ در کاراته غیرکنترلی ، اندام تحتانی با 78/36 درصد؛ آسیب پذیرترین عضو را به خود اختصاص داده اند.و همچنین میان میزان فراوانی انواع آسیب های ورزشی بخش های مختلف بدن رابطه معنادار وجود دارد (05/0>p). آسیب عضلانی_وتری در کاراته کنترلی با 70/38 درصد و در کاراته غیرکنترلی با 12/47 درصد؛ بارزترین آسیب را به خود اختصاص داده اند. همچنین میان میزان فراوانی انواع آسیب های ورزشی و سبک های کنترلی و غیرکنترلی کاراته رابطه معنادار وجود دارد (05/0>p). در کاراته کنترلی دهان (لب) با 82/13 درصد و در کاراته غیرکنترلی جناغ سینه با 13/24 درصد؛ آسیب پذیرترین عضو را به خود اختصاص داده اند. هم چنین، در مجموع به ترتیب: جناغ سینه با 10، انگشتان دست و ساق با 52/9، دهان(لب) با09/8 درصد، آسیب پذیرترین عضو را به خود اختصاص داده اند. در کاراته کنترلی ، بریدگی(پارگی) با 90/12 درصد؛ در کاراته غیرکنترلی ، کوفتگی با 78/36 درصد؛ بارزترین آسیب را به خود اختصاص داده اند. هم چنین، در مجموع به ترتیب: کوفتگی با 32/21، کبودی با 37/11 و آسیب غضروف مفصل با 90/10 درصد، بارز ترین آسیب را به خود اختصاص داده اند. در مجموع سرد بودن بدن (گرم نکردن کافی بدن قبل از تمرین یا مسابقه)، عدم آمادگی جسمانی کافی، و ماهیت رشته ورزشی احتمالا بالاترین علل بروز آسیب های ورزشی را به خود اختصاص داده اند.

هدف از انجام این تحقیق، بررسی تأثیر خستگی بر تعادل ایستای مردان والیبالیست بود. نمونه تحقیق شامل 15نفر از بازیکنان منتخب والیبال دانشگاه فردوسی بودند که هفته ای دو بار در فعالیت های تمرینی دانشگاه شرکت داشتند. میانگین و انحراف استاندارد سنی آزمودنی ها ?/??±??/?? سال، قد ?/??±??? سانتی متر، وزن ?/??±??/?? کیلوگرم و bmi 97/0±??/?? بود که بدون سابقه آسیب در اندام تحتانی، سردرد یا سرگیجه، بیماری های قلبی-عروقی، بیماری تنفسی، بیماری عصبی، پیچ خوردگی های مکرر مچ پا و مشکلات تعادلی از جمله بینایی و شنوایی در این تحقیق شرکت کردند. برای برآورد تعادل ایستای آزمودنی ها (در پیش آزمون و پس آزمون)، از سیستم امتیازدهی خطای تعادل (bess) در شش وضعیت در دو سطح ثابت و غیرثابت استفاده شد و خستگی با استفاده از تست بروس ارزیابی شد. در هر کدام از مراحل که آزمودنی قادر به ادامه حرکت نبود، آزمودنی متوقف می شد و از مقیاس میزان درک تلاش (rpe) برای درک شدت فشار فیزیکی آنها استفاده شد، که در این مطالعهrpe 15 به بالا ملاک خستگی در نظر گرفته شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از روش های آمار توصیفی و آزمون tهمبسته در سطح معنی داری) 05/0(p< استفاده شد. یافته های تحقیق نشان داد که اعمال برنامه خستگی باعث افزایش معنی دار نمرات خطا در تمام وضعیت های آزمونbess و کاهش اجرای تعادل شده است و تفاوت معناداری در میانگین خطای سطح ثابت، غیرثابت و نمره bessکل از پیش آزمون به پس آزمون وجود دارد (05/0p<). لذا توصیه می شود تا از اجرای تمرین شدید و حرکات تکراری خسته کننده به خصوص در پایان جلسات تمرین خودداری شود. کلمات کلیدی: خستگی، تعادل، والیبال

چکیده رساله/پایان نامه : هدف از تحقیق حاضر، بررسی تناسب ارگونومی تجهیزات آموزشی مدارس با اندازه های آنتروپومتری و رابطه آن با ناهنجاری های بالاتنه دانش آموزان دختر مقطع ابتدایی شهر بجنورد می باشد. با توجه به جدول مورگان 350 نفر آزمودنی از بین دانش آموزان دختر مقطع ابتدایی شهر بجنورد بصورت تصادفی ساده انتخاب شدند. ابتدا تجهیزات آموزشی مدارس از قبیل ارتفاع نیمکت، عمق نیمکت، ارتفاع میز، ارتفاع تابلو و همچنین اندازه های آنتروپومتری دانش آموزان که شامل ارتفاع آرنج 90 درجه، ارتفاع شانه، ارتفاع رکبی، ارتفاع کفل – فضای رکبی، ارتفاع دید نشسته آزمودنی ها با استفاده از متر نواری اندازه گیری شد. در ارزیابی ناهنجاری های بالاتنه با استفاده از خط کش منعطف به ارزیابی وضعیت کیفوزیس و لوردوزیس آزمودنی ها و اسکولیومتر برای ارزیابی اسکولیوزیس و از صفحه شطرنجی و تست استاندارد نیویورک به ارزیابی وضعیت سر به جلو آزمودنی ها پرداخته شد. همچنین از آزمودنی ها در مورد رضایت از اندازه میز و نیمکت و نحوه نشستن روی نیمکت سوال شد. با استفاده از فرمول های تناسب و ارزیابی تناسب ابعاد ارگونومی تجهیزات آموزشی با اندازه های آنتروپومتری پرداخته شد و سپس ارتباط بین آنها با ناهنجاری های بالاتنه مورد ارزیابی قرار گرفت. یافته های تحقیق توسط آزمون همبستگی پیرسون و آزمون خی دو مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج تحقیق نشان داد در مجموع عدم تناسب میان ارتفاع نیمکت ها و ارتفاع میزها و عمق نیمکت ها با ابعاد آنتروپومتری آزمودنی ها معنی دار بود (001/0> p ). بین میزان تناسب ارتفاع نیمکت ها و ارتفاع رکبی آزمودنی ها با ناهنجاری کیفوزیس بین وضعیت نشستن روی نیمکت و ناهنجاریهای اسکولیوزیس و سر به جلو رابطه معنی داری مشاهده شد(05/0> p ). بین رضایت آزمودنی ها از میز و نیمکت خود و ناهنجاری های بالاتنه رابطه معنی داری وجود ندارد ( 05/0<p ). بین میزان تناسب ارتفاع نیمکت ها با ارتفاع رکبی و ناهنجاری لوردوزیس رابطه معنی داری وجود ندارد(05/0<p). بین میزان تناسب ارتفاع میزها با اندازه آنتروپومتری و ناهنجاری های لوردوزیس، کیفوزیس و سر به جلو رابطه معنی داری وجود ندارد (05/0 <p ). بین نحوه نشستن روی نیکمت و ناهنجاری های لوردوزیس و کیفوزیس رابطه معنی داری وجود ندارد (05/0 <p ). بنابراین عدم تناسب ابعاد تجهیزات آموزشی با اندازه های آنتروپومتری دانش آموزان منجر به بروز برخی ناهنجاری های بالاتنه می شود. همچنین نحوه نشستن دانش آموزان در سر کلاس می تواند عاملی برای بروز ناهنجاری های بالاتنه باشد بنابراین پیشنهاد می شود نحوه صحیح نشستن به دانش آموزان آموزش داده شود.

کوفتگی عضلانی تأخیری حالتی ناخوشایند همراه با درد عضلانی است که یک یا دو روز پس از فعالیت بدنی شدید احساس می شود و معمولاً به دنبال فعالیت جسمانی پر فشار و غیرمعمول به ویژه حین انقباض های عضلانی برونگرا به وجود می آید. هدف از این پژوهش، به کارگیری پروتکل حرکت درمانی و ماساژ به طور هم زمان جهت جلوگیری و درمان کوفتگی تأخیری در عضلات اندام تحتانی می باشد. این پژوهش از نوع نیمه تجربی بود. شرکت کنندگان در این تحقیق 30 نفر دختران غیر ورزشکاری با میانگین سن (9/24 سال)، میانگین وزن(8/55 کیلوگرم)، میانگین قد (4/160 سانتی متر) و میانگین bmi (75/21 کیلوگرم بر مترمربع) بودند که به طور تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. از آزمودنی ها در هر دو گروه خواسته شد تا بر روی تردمیل با سرعت 5 کیلومتر بر ساعت خود را گرم نموده. سپس به مدت 15 دقیقه با سرعت 5 کیلومتر بر ساعت بر روی تردمیل با شیب 10- درجه دویدند تا انقباضات اکسنتریک جهت ایجاد کوفتگی عضلانی در آن ها ایجاد شد سپس حرکت درمانی گروه تجربی با کاهش سرعت تردمیل تا متوقف شدن آن انجام گرفت. سپس به مدت 20 دقیقه به طور همزمان و یکسان هر دو پای آن ها ماساژ داده شد. در گروه کنترل پس از دویدن، افراد به استراحت پرداختند و از هیچ نوع درمانی استفاده نشد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار spss "نسخه 19" استفاده گردید. از آمار توصیفی و آمار استنباطی برای توصیف و بررسی صحت فرضیه ها کمک گرفته و در قسمت آمار استنباطی، از تحلیل واریانس(برای داده های تکراری) استفاده می شود. میانگین قدرت عضلانی در پس آزمون در گروه ماساژ نسبت به گروه کنترل به طور معنی داری متفاوت یود. علاوه بر این، میانگین درد عضلانی نیز در گروه ماساژ نسبت به گروه کنترل به طور معنی داری کمتر بود.نتایج حاصل از این تحقیق نشان داد که حرکت درمانی و ماساژ به طور هم زمان بر کوفتگی تأخیری در عضلات اندام تحتانی موثر است.