سفر از جمله موضوعاتی است که همواره مورد تأکید صوفیه بوده و از دو جنبه مورد توجه قرار گرفته است: 1- سفر آفاقی 2- سفر انفسی. سفر آفاقی، سیر و سفر در شهرها و سرزمین های مختلف است که صوفیان به آن توجّهی خاص داشته و در اکثر متون متصوّفه، فصلی به آن اختصاص یافته است. آنها در این سفر، قصد رسیدن به اهداف خاصّی را داشته، رعایت آداب و رسوم معینی را برخود واجب می شمردند. سفر انفسی، سفر دل و سیر و سلوک عرفانی است و سالک راه حق باید با ارشاد شیخی کامل، مراحل آن را که مقامات نامیده می شود، با مجاهده و ریاضت طی نماید، تا به نهایت این راه که رسیدن به حق و بقا بالله است، برسد. هدف عمده این رساله، پرداختن به آداب و رسوم سفر صوفیه در متون عرفانی از اواسط قرن چهارم تا اواسط قرن هشتم هجری است که در یک مقدمه (کلیات) و دو فصل سفر آفاقی و سفر انفسی تنظیم شده است، نتایج حاصل از این پژوهش در پایان هر فصل آمده است.