خرابی های مشاهده شده در زلزله های اخیر لزوم انتخاب روش های جدید در طراحی لرزه ای سازه ها در ایران را نشان می دهد. یکی از سیستمهای مقاوم لرزه ای مورد استفاده در ساختمانهای فولادی در سه دهه اخیر، استفاده از مهاربند واگرا به دلیل دارا بودن هر دو خاصیت سختی، شکل پذیری و همچنین سازگاری با شرایط معماری بوده است. یکی دیگر از روش های کارآمد در مقاوم سازی لرزه ای سازه ها استفاده از میراگرهای اصطکاکی به علت داشتن هزینه پایین و کارایی مناسب می باشد که یکی از متداولترین آنها میراگرهای اصطکاکی پال می باشد. مهمترین عامل در طراحی این میراگرها تعیین مقدار مناسب نیروی لغزش می باشد. در صورت انتخاب نیروی آستانه لغزش زیاد، سیستم سازه ای همچون قاب مهاربندی عمل می کند ودر صورت انتخاب نیروی آستانه لغزش اندک، میراگرها زود به کار می افتند و نمی توانند جابجایی ایجاد شده در سازه را کنترل نمایند.با توجه به گسترش استفاده از مهاربندهای واگرا، در این مجموعه با قرار دادن میراگرهای اصطکاکی به شکلی مناسب در قابهای فولادی 5، 8 و 10 طبقه با بادبندهای غیر هم محور در محل تلاقی بادبند، رفتار این قابها مورد بررسی قرار می گیرد. در این راستا تلاش گردیده تا با انتخاب مقادیر مختلف برای نیروی آستانه لغزش و تعیین نیروی لغزش بهینه توصیه هایی برای طراحی مناسب میراگرهای اصطکاکی ارائه گردد و سپس عملکرد قابها در دو حالت مجهز به میراگر و بدون میراگر مورد ارزیابی قرار گیرد. نتایج بدست آمده بیانگر آن است که عملکرد میراگرهای اصطکاکی در سازه هایی با تعداد طبقات بالاتر، مناسب تر بوده است. علاوه بر آن نشان داده شده است که انتخاب نیروی آستانه لغزشی برابر با 8 تا 15 درصد وزن ساختمان عموما به جوابهای مناسب تری منتهی می گردد.