گوجه فرنگی یکی از مهمترین سبزی ها بوده که دارای ارزش غذایی بالایی می باشد. کشت پاییزه گوجه فرنگی در مناطق جنوبی کشور بوسیله دمای بالای اواخر تابستان و اوایل پائیز کشت بهاره آن نیز توسط دمای پائین اواخر زمستان محدود می گردد. روش کشت فعلی گوجه فرنگی در منطقه خوزستان، کشت مستقیم بذر گوجه فرنگی در زیر تونل پلاستیکی می باشد. با تولید نشاهای مقاوم در ظروف مخصوص با استفاده از تیمار با کند کننده های رشد و انتقال در زمان مناسب می توان امکان تولید محصول پیش رس را بدون استفاده از تونل پلاستیکی فراهم آورد. این تحقیق در زمستان و بهار سال زراعی 87-86 انجام گردید. بذور گوجه فرنگی رقم چف با کندکننده-های رشد پاکلوبوترازول (250 و 500 میلی گرم در لیتر) و سایکوسل (500 و 1000 میلی گرم در لیتر) تیمار شده و در سه تاریخ کشت (نیمه آذرماه، نیمه دی ماه و نیمه بهمن ماه) کشت گردید و درصد جوانه زنی، قطر و ارتفاع نشاء، وزن تر و خشک نشاء ها، نسبت شاخساره به ریشه، اندازه سطح برگ در مرحله قبل از نشاء کاری وپس از آن نیز مقدار کلروفیل کل (10 روز بعد از نشاءکاری)، ارتفاع گیاه در زمان تولید اولین خوشه گل، تعداد گل در اولین و دومین خوشه گل، زمان اولین برداشت محصول و میزان محصول اندازه گیری شد. نتایج نشان داد که اثر تیمار بذر با کند کننده های رشد سایکوسل و پاکلوبوترازول سبب کاهش طول نشاء و افزایش قطر آن گردید. پاکلوبوترازول افزایش مقدار کلروفیل را سبب شد و ارتفاع گیاه در زمان تولید اولین خوشه را کاهش داد. تاثیر کندکننده ها بر فاکتورهای کیفی میوه و مقدار محصول تاثیر معنی داری نداشت. در بین تیمارها، سایکوسل با غلظت 1000 میلی گرم در لیتر باعث زودرسی (به مدت 7 روز) گردید. تاریخ کشت بر اکثر فاکتورهای اندازه گیری شده دارای تاثیر معنی داری بود و به طور کلی بهترین تاریخ کشت برای تولید زودرس گوجه فرنگی نیمه آذر ماه بود.