پایان نامه حاضر حکم شرعی غناء و رقصیدن در فقه امامیه و فقه حنفیه، مالکیه، حنابله و شافعیه و موارد حرمت و حلیت آن را تجزیه و تحلیل فقهی کرده و ادله فقهی هر یک از این مذاهب را به صورت مبسوط ارائه می دهد. نویسنده مواردی از حکم حرمت غنا و رقص را که مذاهب خمسه بر حرمت آن اتفاق نظر دارند و همچنین برخی موارد جواز را که این مذاهب به آن ها اشاره کرده اند، به طور جداگانه بررسیده و دیدگاه های فقهای آنان را منعکس می سازد. وی در هفت باب به این موضوع پرداخته است. باب اول به تعریف لغوی و اصطلاحی غنا و رقص اختصاص دارد. نگارنده در باب دوم ضمن بیان دیدگاه های فقهای امامیه در مورد حکم غنا و رقص، ادله حرمت غنا و رقص را از آیات و روایات بررسیده و ضابطه کلی برای حرمت آن ها را تحلیل کرده، حرمت غنا به مجرد صوت و ترجیع بدون ضمیمه شدن کلام به آن را نیز در فقه امامیه بیان می کند. او در باب سوم از آرای مذهب فقهی شافعی در حرمت رقص و غنا سخن گفته و ادله فقهای شافعی در مباح بودن رقص را منعکس ساخته و در برخی آرای فقهی آنان مناقشاتی کرده است. باب چهارم به شرح اعتقادات فقهی مذهب حنفیه در حکم شرعی غنا و رقص اختصاص یافته و دو قول به حلیت و حرمت در موارد خاص واکاوی گردیده و مناقشات وارد شده به ادله فقهای حنفیه، فراروی مخاطبان قرار می گیرد. نویسنده در باب پنجم آرای فقه مذهب مالکی در حکم شرعی غنا و رقص و موارد استثنای حرمت آن ها در این مذهب فقهی را بیان می کند. در باب ششم آرای مذهب فقهی حنبلی در حرمت غنا و رقص و موارد مباح آن بیان شده و مناقشاتی در آرای فقهی آنان صورت گرفته است. در باب هفتم به صورت مقارنه ای و تطبیقی موارد جواز غنا و رقص نزد مذاهب پنج گانه مزبور به صورت جداگانه مطرح شده و ادله فقهی آنان در اباحه و جواز رقص و غنا در مواردی خاص، مانند مراسم جشن و عروسی تبیین می گردد.

مسکن نهادی است که در راستای یک رشته مقاصد پیچیده به وجود آمده است، که این مقاصد با توجه به نیازهای بیشمار انسان پدید آمده است. اگر قرار باشد مسکن پاسخگو به نیازهای کاربر باشد، باید با توجه به متغیر بودن بعضی از نیازها، معماری مسکن هم خود را با نیاز های جدید و متغیر ،وفق دهد. این پاسخگویی به نیاز استفاده کنندگان و متغیر بودن این نیاز ها ، لزوم توجه به انعطاف پذیری در مسکن را افزایش می دهد. اما به دلیل توجه نا کافی به کیفیت های محیط سکونت معاصر در ایران، خانه¬¬های امروزی پاسخگو به نیازهای کاربران خود نیستند و این مفهوم وکیفیت فضایی محجور مانده است. انعطاف پذیری کیفیت فضایی¬ای بوده است که در معماری خانه های سنتی ایران وجود داشته و معمار ایرانی از آن بهره می¬برده است. با توجه به این پیشینه تاریخی و لزوم بهره برداری از این مفهوم در معماری مسکن امروزی، این الزام به وجود می آید که این پژوهش و طرح، با توجه به تعاریفی از مسکن و پرداختن به مسکن سنتی ایران و دیدگاه¬های نظری در خصوص انعطاف¬پذیری مسکن در جهان، انواع انعطاف پذیری را بیان کند و تأثیر انعطاف پذیری را درکیفیت فضاهای مسکونی، موردتحلیل و بررسی قرار دهد. سپس راهبردهای کالبدی-فضایی انعطاف پذیری در مسکن را شناسایی نموده و در انتها این یافته¬ها در طراحی یک الگوی مسکن انعطاف پذیر در شاهرود، مورد بهره برداری واقع شود. تطبیق¬پذیری(جابجایی روزانه و فصلی)، تنوع¬پذیری( فضای چند عملکردی) و تغییر¬پذیری( تفکیک و تجمیع) مفاهیم و مصداق-های دستیابی به انعطاف¬پذیری در مسکن می¬باشند. در طراحی الگوی مسکن، از هر سه این شاخصه¬ها بهره¬برداری شد که تنوع-پذیری و تغییر پذیری بیشترین بهره¬برداری صورت پذیرفت.