سابقه ی برنامه های ورزشی در تلویزیون به مستندهای ورزشی در سینما بازمی گردد که همواره از اقبال مخاطب برخوردار بوده اند؛ اما در ایران با وجود ساخت نمونه های قابل قبول در این عرصه ، مستند ورزشی از توجه لازم بین تصمیم گیران، برنامه سازان و نظریه پردازان تلویزیون- چه در زمینه های حرفه ای و چه پژوهشی- بهره مند نبوده است. همین امر باعث ساخت و پخش برنامه های ورزشی گوناگونی در تلویزیون شده که با وجود ادعای مستند بودن، چندان با الگوهای معتبر و شناخته شده ی مستندسازی تطابق ندارند. در این پایان نامه تلاش شده تا با استفاده از روش های اسنادی (کتابخانه ) و مشاهده ای (بازبینی)، داده های بدست آمده تحلیل و تبیین شود، و با مطالعه ی متون مرتبط با این گونه ی برنامه سازی و مقایسه ی آن ها با اصول پذیرفته شده ی مستندسازی، به معیارهای مناسبی برای ساخت مستندهای ورزشی دست یافت. در این مسیر ضمن مطالعه ی موردی دو فیلم المپیا (1938) محصول آلمان و قهرمانی (1377) محصول ایران به عنوان دو نمونه ی مطرح درجهان و ایران، از گفتگو و مصاحبه با دست اندرکاران ساخت و پژوهش آثار مستند- بویژه مستندهای ورزشی- نیز استفاده شده است. پژوهش حاضر، در پایان به چندین یافته رسیده است که مهم ترینشان در بحث تکنیکی، نقش اساسی میزانسن چند دوربینه و تدوین در این نوع مستندسازی است. همچنین در بحث محتوایی نگاه مستند ساز به مقوله ی ورزش و برنامه سازی بر اساس الگوهای معتبر مستندسازی تلویزیونی اهمیت زیادی دارد. همچنین شناخت کامل از رشته ی ورزشی مورد نظر، یکی دیگر از مهم ترین عوامل موفقیت و جذب مخاطب در این گونه ی مستندسازی است. واژگان کلیدی: ساختار شناسی- فیلم مستند- مستند ورزشی- روایت- دکوپاژ- میزانسن – تدوین تداومی- تدوین پیچیده-ریتم(ضرب آهنگ)- قالب(فرم) برنامه