آنچه بیش از هرچیز اهمیت نقش و جایگاه رنگ را در هنرهای صناعی ایران تثبیت می کند ، توجه عمیق هنرمندان و اساتید سنتی در فنون رنگسازی و استفاده از مواد طبیعی در این امر مهم می باشد که متاسفانه امروزه مبانی نظری و مبانی عملی این فن مورد بی توجهی و بی مهری قرار گرفته است . آنچه که امروزه در مقایسه با رنگهای جدید « رنگهای سنتی » خوانده می شود برگرفته از تفاوت در نوع مواد اولیه مصرفی است . مواد مصرفی در ساخت رنگهای سنتی برگرفته از منابع طبیعی همچون مواد رنگزای گیاهی ، حیوانی و معدنی می باشد که هریک بنابر خصوصیات برجسته خود در دست هنرمند رنگساز که بر ویژگیهای هر یک از مواد رنگزا معرفت کامل داشته است ، پرورش و فراوری یافته و متناسب با ماهیت هر یک از انواع هنرهای صناعی به ویژه هنرهایی که رنگ در پیدایش و آفرینش آنها نقش بسزایی داشته همچون نگارگری ، قالیبافی ، سفالگری و کاشیکاری ، شیشه گری ، چاپ قلمکار، نقاشی روی چوب و... بر بسترهای گوناگونی از کاغذ و چوب و پشم و ... در قالب «رنگهای روحی» ، «رنگهای جسمی» و « رنگهای ناری (آتشی) » نمود یافته است .