چکیده هدف این پژوهش بررسی تاثیر آموزش مبتنی بر دلبستگی بر وابستگی ناسالم در ارتباطات عاطفی با جنس مخالف در دانشجویان مجرد دوره کارشناسی دانشگاه اصفهان بود. روش پژوهش تجربی با گروه آزمایش و گواه بود. جامعه آماری این پژوهش شامل 60 نفر (30 نفردختر و 30 نفر پسر) که از میان مراجعه کنندگان به مرکز مشاوره دانشجویی دانشگاه در سال تحصیلی 89-88 و داوطلبانی که احساس کردند به نوعی درگیر مشکلات عاطفی با جنس مخالف هستند انتخاب شدند. ابزار پژوهش شامل آزمون برش رابطه برنشتاین(1959) ، مقیاس سبک دلبستگی هازان و شیور (1987) ، نگرشهای عشقی کنوکس (1969) و مقیاس اعتیاد به عشق پی بادی(2005) بود. فرضیه های پژوهش شامل بررسی تاثیر آموزش مبتنی بر دلبستگی بر وابستگی ناسالم در ارتباطات عاطفی در جنس مخالف در دانشجویان دانشگاه اصفهان و همچنین بررسی تاثیر آموزش مبتنی بر دلبستگی بر سبکهای دلبستگی نا ایمن، نگرشهای عشقی و اعتیاد به عشق بود.نتایج پژوهش با آزمون تحلیل کوواریانس به وسیله نرم افزار spss نشان داد که آموزش مبتنی بر دلبستگی، وابستگی ناسالم در ارتباطات عاطفی با جنس مخالف در دانشجویان را کاهش داده است (05/0p<). همچنین این آموزش، نگرشهای عشقی را منطقی تر کرده است و اعتیاد به عشق در دانشجویان را کاهش داده است (05/0p<)، اما آموزش مبتنی بر دلبستگی بر سبکهای دلبستگی نا ایمن تاثیر معناداری نداشته است (05/0p<). کلید واژه ها: دلبستگی، وابستگی ناسالم، ارتباطات عاطفی، آموزش مبتنی بر دلبستگی