هدف پژوهش حاضر مقایسه تأثیر کمبود خواب جزئی بر روی توان بی هوازی و اضطراب دختران و پسران فعال می-باشد. تعداد 31 دانشجوی فعال و سالم دانشگاه اصفهان ( 16 دختر، سن 6/1±2/22 سال، قد 2/6±7/162 سانتی متر، وزن 8/8±03/59 کیلوگرم و 15 پسر، سن 70/1±30/22 سال، قد 1/6±20/177 سانتی متر، وزن 40/9±40/69 کیلوگرم) داوطلبانه در این مطالعه شرکت کردند و در دو نوبت، یکبار پس از داشتن خواب شبانه طبیعی و با دیگر پس از اینکه فقط در طول شبانه روز اجازه 5/2 ساعت خوابیدن داشتند، مورد آزمون وینگیت قرار گرفتند. تمامی مراحل آزمون بین ساعت 8-7 صبح انجام گرفت. اندازه¬گیری¬های مربوط به مرحله کمبود خواب با حداقل یک هفته فاصله با مرحله خواب طبیعی صورت گرفت. میزان خواب آلودگی و نمره اضطراب حالتی با استفاده از پرسشنامه اشپیل برگر قبل از انجام آزمون وینگیت مورد ارزیابی قرار گرفت. سپس آزمون وینگیت برای ارزیابی توان بی هوازی (اوج، میانگین، حداقل توان بی هوازی و شاخص خستگی) بر روی دوچرخه کارسنج انجام گرفت. ضربان قلب با استفاده از ضربان سنج پلار و لاکتات خون با دستگاه لاکتومتر قبل و پس از اتمام آزمون وینگیت اندازه گیری شد. آزمون آماری t زوجی جهت تجزیه و تحلیل درهرگروه و برای بررسی اثر جنسیت از آزمون کوواریانس استفاده شد. تفاوت معناداری در توان بی¬هوازی (اوج توان بی¬هوازی، میانگین توان بی¬هوازی، حداقل توان بی¬هوازی و شاخص خستگی)، ضربان قلب استراحت، ضربان قلب بیشینه، لاکتات خون قبل از انجام ازمون توان بی¬هوازی، در دو مرحله خواب طبیعی و کمبود خواب نه در دختران و نه در پسران مشاهده نشد (05/0p>). در حالی¬که اضطراب حالتی و میزان خواب آلودگی در هر دو گروه و لاکتات خون پس از اجرای آزمون در گروه پسران پس از کمبود خواب افزایش معناداری داشتند (05/0p<). اثر جنسیت بر میانگین و حداقل توان بی¬هوازی و ضربان قلب استراحت پس از کمبود خواب معنادار ولی بر لاکتات خون، اضطراب حالتی و میزان خواب آلودگی پس از کمبود خواب معنادار نبود. بطور کلی می¬توان نتیجه گرفت اگر چه کمبود خواب بر روی عوامل روانی می¬تواند اثرگذار باشد، اما بر متغیرهای فیزیولوژیکی از قبیل ضربان قلب تأثیری ندارد.