هدف از انجام این پژوهش، مقایسه تأثیر دستورالعمل کانون توجه بیرونی دور و نزدیک بر عملکرد تعادل بود. شرکت کنندگان در این پژوهش60 نفر از دانشجویان پسر مقطع کارشناسی دانشگاه فردوسی مشهد بودند، که به صورت تصادفی جهت شرکت در آزمون به 3 گروه 20 نفره تقسیم شدند. گروه ها عبارت بودند از: 1) گروه توجه بیرونی دور که آموزش دیدند روی صفحه تعادل سنج تا حد امکان ثابت ایستاده و به دو نشانگر کاغذی روی صفحه تعادل سنج که در دو طرف پاهایشان قرار داشت، توجه کنند. 2) گروه توجه بیرونی نزدیک که آموزش دیدند روی صفحه تعادل سنج تا حد امکان ثابت ایستاده و به دو نشانگر کاغذی روی صفحه تعادل سنج که درست در جلوی انگشتان پاها قرار داشت، توجه کنند. 3) گروه کنترل که آموزش دیدند روی صفحه تعادل سنج تا حد امکان ثابت ایستاده و تعادل خودشان را حفظ کنند. هر شرکت کننده 3 کوشش 20 ثانیه ای را روی تعادل سنج انجام داد. جهت تجزیه و تحلیل اطلاعات از آزمون های tی مستقل و تحلیل واریانس یک طرفه (anova) استفاده شد. یافته های پژوهش نشان داد که: دستورالعمل کانون توجه بیرونی دور تأثیر معنی داری بر تعادل داشت (011/0=p). دستورالعمل کانون توجه بیرونی نزدیک تأثیر معنی داری بر تعادل نداشت (476/0p=). بین تأثیر دستورالعمل کانون توجه بیرونی دور و نزدیک تفاوت معنی داری مشاهده نشد (069/0p=). بین میانگین تعادل در شرایط مختلف کانون توجه تفاوت معنی داری وجود داشت (04/0=p). با توجه به یافته های این پژوهش، اتخاذ دستورالعمل کانون توجه بیرونی دور بر تعادل موثر بوده و استفاده از این روش در بهبود عملکرد و یادگیری مهارت های ورزشی مفید می باشد.