هدف از انجام این پروژه، طراحی و ساخت یک محیط مجازی هوشمند برای آموزش زبان انگلیسی است که با درگیر نمودن کانال های حسی شامل بینایی، لامسه و شنوایی، کاربر را در محیط مجازی غرق می سازد. او با ورود به دنیای مجازی، وارد اماکن عمومی مانند فروشگاه و فرودگاه می شود و با عامل های هوشمند، به عنوان ساکنان این دنیای مجازی با زبان انگلیسی و به صورت صوتی، تعامل برقرار می کند. این عامل ها مجهز به موتور جستجوی فازی و موتور پردازش زبان طبیعی هستند و دامنه واژگان را متناسب با سابقه پاسخ های کاربر، تنظیم می کنند. سیستم مجازی به سه حس بینایی، لامسه و شنوایی کاربر بازخورد دارد. سیستم گرافیکی شامل مدلسازی اجسام و حرکت زمان واقعی این اجسام به وسیله یک موتور گرافیکی است. نیروی بازخورد اجسام، توسط روبات لامسه ای فالکون به کاربر اعمال می شود.

خستگی در آسفالت، به عنوان یکی از مهمترین انواع خرابی روسازی راه ها، معمولاً به شکل ترکهای پوست سوسماری در سطح روسازی مشاهده می شوند. تعیین عمر خستگی مخلوط های آسفالتی برای طراحی درست و در عین حال اقتصادی ضخامت لایه های روسازی اهمیت ویژه ای دارد. تعیین عمر خستگی در آزمایشگاه و به روش تیر خمشی چهار نقطه ای که مهمترین آزمایش تعیین عمر خستگی آزمایشگاهی است، متأثر از پارامترهایی است که فرکانس بارگذاری و دوره استراحت بارگذاری از مهمترین آنها هستند. در سال های اخیر، علیرغم مشخص شدن فواید و گسترش استفاده از قیرهای پلیمری، بررسی رفتار خستگی و تأثیر پارامترهای فرکانس بارگذاری و دوره استراحت بارگذاری در تعیین عمر خستگی مخلوط های آسفالتی ساخته شده از این نوع قیرها کمتر مورد توجه محققین قرار گرفته است. در این پایان نامه، با استفاده از آزمایش تیر خمشی چهار نقطه ای در کرنش ثابت، بروی نمونه های ساده و پلیمری در دو فرکانس 5/7 و 15 هرتز و در سه حالت بدون حضور دوره استراحت و در حضور دوره استراحت به میزان 4 و 9 برابر زمان بارگذاری مشخص شد که عوامل فرکانس بارگذاری، پدیده خود ترمیمی و تغییرات دمای نمونه طی آزمایش، بطور همزمان بر عمر خستگی مخلوط های پلیمری تأثیر چشمگیری دارند، بطوریکه بررسی تأثیر هریک از این پارامترها بصورت مستقل، به سادگی بررسی در آسفالت های ساده صورت نمی پذیرد. سپس در مورد میزان و چگونگی تأثیر هر کدام از این عوامل بحث و تحلیل صورت گرفته است. در ادامه با تعیین عمر خستگی مخلوط های ساده و پلیمری از 7 روش مختلف و مقایسه آنها با یکدیگر مشخص شد که معیار کاهش 50 درصد سختی معیار مناسبی برای تعیین عمر خستگی مخلوط های پلیمری نیست و معیار کاهش 65 درصد سختی به عنوان معیار جدید برای این نوع مخلوط ها پیشنهاد شده است و سپس روابطی کرنش مبنا و انرژی مبنا برای تعیین عمر خستگی مخلوط های پلیمری ارائه شده است.