اگر چه در اوایل دهه ی هشتاد میلادی، شاهد توجه بسیار به مفهوم «سینمای ملی» در عرصه ی مطالعات سینمایی بودیم اما این توجه امروزه رو به کاهش نهاده است با این وجود این اصطلاح همچنان یکی از پر کاربرد ترین واژه ها در عرصه سینمایی کشور ماست. در این مطالعه تلاش می شود تا جنبه های نظری و مرزهای این مفهوم از دیدگاه اندیشمندان این حوزه تعیین و توصیف گردد به گونه ای که با آگاهی از زمینه به وجود آمدن سینماهای ملی و اطلاع از هدفی که بوجود آورندگان این سینماها در سر داشته اند در گام بعدی و در مجالی دیگر سعی در تعریف سینمای ملی کشور خودمان کنیم. در حقیقت همانطور که از عنوان این جستار بر می آید تحقیق حاضر تنها به عنوان مقدمه ای برای مبحث سینمای ملی است به گونه ای که پی گیری سینمای ملی را با توجه به مباحثی که در ادامه مطرح می شود می تواند به واقعگرایانه تر کردن انتظارات ما از سینمای ملی ایران کمک کند. برای این منظور الگوهایی چندگانه برای بررسی یک سینمای ملی معرفی می شود و در این بین به نقش هویت به عنوان عامل اساسی نمود سینماهای ملی تاکید بیشتری می کنیم اما از آنجا که هویتی وجود ندارد که از یکپارچگی کامل حتی به شکل ظاهری برخوردار باشد خواهیم دید که چند شخصیتی بودن یک مشخصه طبیعی سینما می باشد. در کل هر نوع سینمای ملی سینمایی چند شخصیتی است و در اینجا چند شخصیتی بودن یکی از مشخصه های مورد قبول سینماست. این مسئله در بعضی از دولت های ایدئولوژیک به علت اصرار آنها بر یک مشخصه خاص سینما به شکل گیری سینمای تک بعدی منجر شده که تقابل بعد مورد قبول با دیگر ابعاد سینما در این سینماها چهره ای بیمار گونه به آنها بخشیده که آنرا سینماهای شیزوفرنیک می نامیم.