نقش نماهای گفتمان از طریق ربط دادن قسمت های گفتمانی مختلف، به برقراری پیوستگی کمک می کنند. در تحقیق حاضر نقش نمای گفتمانی «پس» و دیگر نقش نماهای مشابه از میان دیگر نقش نماهای زبان فارسی، بر اساس مدل تحلیل شفرین(1987) مورد بررسی قرار گرفته است.به این منظور رمان هایی از زبان فارسی انتخاب شدند و پیکره ای با بیش از یک میلیون واژه مورد بررسی قرار گرفت. در این تحقیق، ابتدا نقش نمای گفتمان «پس» و نقش نماهای مشابه در متون مذکور توصیف و مشخص شد که نقش نمای «پس» دارای شش نقش گفتمانی است. «پس» تنها در نقش «استنتاج» با نقش نماهای مشابه خود همخوانی دارد. در مرحله بعد، نقش نمای «پس» با نزدیکترین نقش نما در مدل شفرین، یعنی so به لحاظ نقشی مقایسه شد. با مقایسه «پس» با همتای نقش نمایی خود یعنیso این نتیجه حاصل شد که این نقشنما در نقش های«استنتاج » و «تغییر موضوع» با همتای نقش نمایی خود همخوانی دارد ولی در بقیه نقش هایش متفاوت است. در نهایت به بررسی بسامد نقش نمای «پس» و نقش نماهای مشابه مذکور پرداخته شد. بررسی بسامد نقش نمای گفتمان «پس» در مقاسیه با نقش نماهای مشابه حاکی از این مطلب است که بسامد رخداد این نقشنما به مراتب از دیگر نقشنماهای مشابه بالاتر می باشد.