چکیده : پل گونه ای است از بنا که می توان آنرا از حیث طراحی شهری ، معماری ، سازه مورد بررسی قرار داد و این بنا می تواند بخشی از هویت هر شهر را به همراه داشته باشد و همچنین می تواند به سمبل و نشانه شهر تبدیل شود . ایجاد معماری شهری ، ایده ای است که بسیاری از طراحان در شهرهای هزاره سوم دنبال می کنند . حال آنکه طراحی معماری شهری موضوعی است که در معماری گذشته ی ما سابقه طولانی دارد و نمونه های بی نظیری از آن یافت می شود . پل هایی نظیر سی وسه پل و خواجو نمونه هایی از این گونه معماری هستند که نیاز به داشتن نمونه های جدید در شهرهای امروز مشهود می باشد . مبحث معماری داخلی در معماری شهری موضوعی است که در این تحقیق در مورد نمونه ای پل به چالش کشیده می شود. این مبحث با توجه به این واقعیت که امروزه طراحان معماری شهری در بوجود آوردن مفهوم واقعی از فضای شهری با مشکل روبرو هستند، بیشتر مورد اهمیت قرار می گیرد. شاید بتوان گفت توجه ویژه به معماری داخلی شهری می تواند راه حلی برای این مشکل باشد و با این امر می توان روح را به کالبد شهر دمید. این تحقیق بر آن شده است که در ابتدا به بررسی بستر پروژه که در آن نمونه های بی نظیری از معماری و معماری داخلی شهری موجود می باشد ، پرداخته شود و با بررسی تاریخی پل در جهان و ایران به درک بهتری از مفهوم پل در معماری رسیده شود . با بررسی نمونه های قدیم و جدید پل – فضا در شهرها و در پس مفهوم تئوری فضای امن شهری و نقش معماری داخلی در آن ، تعریفی معمارانه از موضوع پروژه یعنی پل – گالری بر روی رودخانه زاینده رود معرفی شده است . ایجاد گالری با هدف احداث فضای امن شهری توسط یک پل می تواند مخاطبینی را به این فضا دعوت کند که به هیچ قشر خاصی تعلق ندارند و تنها قسمتی از شهر را می پیمایند . همچنین در این تحقیق تلاش شده است که با توجه به معیارها و اصولی که در آن بیان شده و با توجه به استاندارد ها و مسائل شهری و عدم گریز از طرح های جامع و تفصیلی شهر به طراحی از پل-گالری منجرشود که بر اساس بینش و تفکرات اصیل وبر پایه تعقل و تعاریف مکتب اصفهان باشد .