افزودن مهاربند به سازه ها از جمله روش های معمول مقاوم سازی است. ایده استفاده از کابل به عنوان مهاربند در ساختمان ها که در پنج سال اخیر مورد توجه قرار گرفته است، مبتنی بر ویژگی های آن، اعماز انعطاف-پذیری، ظرفیت بالای تحمل نیروهای کششی و عدم تحمل نیروهای فشاری، می باشد. در مطالعات صورت گرفته در این زمینه، کابل ها در تراز تمامی طبقات بسته شده و دو مهار کابلی در یک مهاربندی بصورت مجزا از هم عمل می کرده اند. به منظور ایجاد مشارکت مثبت هر دو کابل در یک مهاربندی و همچنین حفظ شکل پذیری قاب ها، تغییراتی در نحوه استفاده از مهارهای کابلی توسط نگارنده پیشنهاد شده است. در این مطالعه، مهاربندی جدیدی به اینصورت که کابل-ها در میان قاب طوری بهم بسته می شوند که در طول آنها از طول قطر قاب بیشتر باشد، معرفی شده است. بستن کابل ها به یکدیگر با فاصله میانیدر قاب های مهاربندی، باعث می-گردد که با افزایش تغییر مکان قاب، مهار کابلی غیر فعال، مقداری نیرو از کابل کششی جذبکرده و به تا حدودی به کشش درآید. در این نوع مهاربندی، قاب های خمشی، شـکل پذیری خود و در نتیجه قابلیت جذب انرژی حاصل از زمین لرزه را تا حد زیادی حفظ می کند. علاوه براین، استفاده از مهارهای یکپارچه کابلی نیز به حالت جدیدی در این پایان نامه مورد استفاده قرار گرفته است. برای بررسی رفتار قاب های مهاربندی شده و تـأثیر مهارهای کابلی، ابتدا ساختمانهایی با ارتفاع کم در نظر گرفته شده اند و پس از رسیدن به نتایج مطلوب، این مهاربندها برای سازه هایی با ارتفاع بلندتر اعمال گردیده است. نتایج مطالعات بیان گر امکان ایجاد سختی های جانبی بیشتر در قاب ها با استفاده از قطر بیشتر و طول کمتر کابل ها وطول میانی کمتر مهارها، می باشد. در سازه های کوتاه که دارای سختی جانبی بیشتری هستند، مهارهایی با سختی بیشتر رفتار مناسب تری را نتیجه می-دهند. در سازه های بلند که دارای سختی جانبی کمتر و زمان تناوب اصلی بیشتری هستند، تحریک پذیری سازه به بار باد بیشتر از بار زمین لرزه می باشد. در اینصورت، استفاده از مهارهای پیشنهادی در این پایان نامه به صورت یکپارچه می تواند رفتارمناسب تری را در سازه ها در مقابل بار باد و زمین لرزه ایجاد کند.