چکیده هدف از انجام این تحقیق، مقایسه تأثیر دو روش تمرینیِ انبوه و فاصله دار بر اکتساب، یادداری و انتقالِ دقتِ پرتاب از بالای شانه در دانش آموزان پسرِ کلاس اول دبستانِ شهر اهواز بود. روش تحقیقِ حاضر، نیمه-تجربی و جامعه آماری آن دانش آموزان پسرِ کلاس اول دبستانِ شهر اهواز در سال تحصیلی 88- 87 بودند که از بین آنها 30 نفر به روش نمونه گیری خوشه ایِ چند مرحله ای، انتخاب شدند و در دو گروه قرار گرفتند (15 نفر در گروه تمرین انبوه و 15 نفر در گروه تمرین فاصله دار). این تحقیق، شامل 4 مرحله: پیش آزمون (با دست برتر و غیر برتر)، پس آزمون، آزمونِ یادداری و آزمون انتقال (با دست غیرِ برتر) بود. آزمودنی ها 72 کوشش تمرینی را در شش جلسه 12 کوششی به دو صورت انبوه (شش روز) و فاصله دار (سه هفته) تمرین کردند. نمره پرتاب آزمودنی ها در 6 کوشش پس آزمون که در پایانِ آخرین جلسه تمرینِ هر یک از گروه های آزمایشی انجام شد به عنوان نمره اکتساب منظور گردید. آزمون یادداری و انتقالِ دو جانبه نیز 48 ساعت بعد از اتمام آخرین جلسه تمرین برگزار گردید. عملکرد آزمودنی های هر یک از گروه ها در مراحلِ اکتساب، یادداری و انتقال، با استفاده از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر بررسی شد. سپس عملکرد دو گروه در مراحل اکتساب، یادداری و انتقال با استفاده از آزمون تی استودنت برای گروه های مستقل با سطح اطمینان (05/0?=)، با یکدیگر مقایسه شد. نتایج نشان داد هر دو روش انبوه و فاصله دار بر اکتساب، یادداری و انتقالِ دقتِ پرتاب از بالای شانه تأثیرِ معنی دار دارند. همچنین نتایجِ مقایسه دو گروه نشان داد بین دو گروه انبوه و فاصله دار در مراحلِ اکتساب و یادداری، تفاوت معنی دارِ آماری وجود ندارد ولی در مرحله انتقالِ دو جانبه، دو گروه انبوه و فاصله دار، دارای تفاوت معنی دار هستند و این تفاوت، به نفع گروه انبوه می باشد. این پ‍ژوهش، پیشنهاد می کند در برنامه ریزی تمرین در مورد مهارت های مجرد بنیادی (پرتاب از بالای شانه)، از تمرین انبوه استفاده گردد.