چکیده هدف از تحقیق حاضر ارزیابی روند ژنتیکی جوجه درآوری در بین مرغان بومی مازندران در طی 6 نسل کار اصلاحی بوده است. در این راستا تعداد تخم های تولید شده از هر مرغ که با خروس معینی آمیزش داشته است مشخص گردید و تعداد جوجه هایی که از این تخم ها بدست آمد شمارش شد. بطوریکه فایل داده شامل 14578 رکورد جوجه درآوری مربوط به 4219 مرغ در 6 نسل متوالی طی 4 دوره جوجه کشی بود است. فایل شجره مورد استفاده نیز حاوی اطلاعات خویشاوندی 17827 فرد می باشد. نتایج حاصل از تجزیه تحلیل آماری اطلاعات جمع آوری شده توسط نرم افزار matvec نشان داد که اثرات خروسها و مرغها برای صفت جوجه در آوری از نظر ژنتیکی روند صعودی داشتند. وراثت پذیری صفت جوجه درآوری در این جمعیت پایین بود (025 /0 ) . البته مقدار وراثت پذیری اثر ژنتیک افزایشی خروسها بیشتر از وراثت پذیری اثر ژنتیک افزایشی مستقیم مرغها می باشد . تکرار پذیری صفت 20 / 0 و همبستگی ژنتیکی بین اثر حیوان و اثر جفت 3 / 0 - محاسبه گردید. در مجموع نتایج این تحقیق نشان داد که انتخاب ژنتیکی با در نظر گرفتن هم خونی اثرات معنی داری روی صفت جوجه در آوری داشت. همزمان با مقایسه ای که بین دو روش آمیزش ( طبیعی و تلقیح مصنوعی ) روی قطعه 100 مرغ و 10 قطعه خروس گله بومی صورت گرفت، و آنالیزی که با استفاده از نرم افزار sas انجام شد اثر معنی داری بین این دو مدل مشاهده نگردید (36/0 p > ) و مشخص گردید که روش تلقیح مصنوعی در نژادهای سنگین وزن نتیجه بهتری می دهد. با توجه به اینکه ن‍‍ژاد بومی مازندران سبک وزن می باشد، بنابراین نتیجه مطلوب بدست نیامد.