کنترل رشد یک نیاز اساسی برای سیستم های پرورش آبزیان بشمار می رود. یکی از روش های معتبر می تواند استفاده از مکانیسم رشد جبرانی باشد. به طور قطع، شناخت ماهیت رشد جبرانی می تواند منجر به طرح برنامه غذایی گردد که صرفه جویی در میزان غذای مصرفی و افزایش کارآیی تغذیه ای را به دنبال خواهد داشت. در این مطالعه اثرات اعمال دوره های مختلف محرومیت غذایی و تغذیه ی مجدد بر شاخص های رشد، تغذیه، ترکیب بیوشیمیای بدن و ترکیب کبد در 300 عدد بچه ماهی صبیتی با میانگین وزنی 24/0 ±47/28 گرم مورد بررسی قرار گرفته است. این مطالعه شامل چهار تیمار و سه تکرار که در هر تکرار 25 عدد ماهی در مخازن پلی اتیلنی 300 لیتری در نظر گرفته شد. تیمار ها به ترتیب عبارت بودند از تیمار شاهد که به طور دائم در طول دوره ی آزمایش دو بار در روز تا حد سیری غذادهی می شد، تیمار 2 روز محرومیت غذایی، تیمار 4 روز محرومیت غذایی و تیمار 8 روز محرومیت غذایی. طول دوره ی غذادهی مجدد در تیمار های تحت محرومیت غذایی چهار برابر دوره ی محرومیت غذایی بود و تا انتهای دوره به طور متناوب متحمل دوره‏ های محرومیت غذایی و تغذیه ی مجدد می شدند. طول دوره ی آزمایش 80 روز بود، زیست سنجی ماهیان هر 10 روز و نمونه برداری از کبد و ترکیب بیوشیمایی بدن در ابتدا، وسط و انتهای دوره انجام شد. نتایج این مطالعه در پایان دوره نشان داد که دوره های متناوب محرومیت غذایی و تغذیه ی مجدد بر شاخص کبدی و میزان دریافت غذای روزانه در پایان آزمایش موثرمی باشند (05/0>p). اما میزان شاخص های افزایش وزن، ضریب رشد ویژه، ضریب چاقی، بازده تبدیل غذایی و بازده پروتئین تحت تأثیر این دوره ها قرار نمی گیرد (05/0p>). بیشترین میزان دریافت غذای روزانه و شاخص کبدی در تیمار تحت 8 روز محرومیت غذایی و کمترین میزان آنها در گروه شاهد مشاهده شد. دوره های محرومیت غذایی و تغذیه ی مجدد بر میزان چربی و پروتئین ترکیبات بدن به طور معنی داری اثر گذاشت (05/0>p)، اما بر میزان رطوبت و خاکستر ترکیبات بیوشیمیایی بدن و همچنین میزان گلیکوژن و چربی کبد تأثیر گذار نبود (05/0p>). بیشترین میزان چربی و پروتئین در گروه شاهد گزارش گردید اما کمترین میزان آنها به ترتیب در تیمار های تحت 4 و 2 روز محرومیت غذایی دیده شد. با توجه به نتایج مربوط به شاخص های رشد در ماهیان مورد آزمایش در این تحقیق می توان اظهار داشت، بعد از اعمال دوره های غذادهی، تیمار هایی که محرومیت غذایی را تجربه کرده اند رشد جبرانی کاملی را نشان دادند؛ چرا که میزان رشد در این تیمار ها در مقایسه با گروه شاهد اختلاف معنی داری نداشت. بر اساس مطالعه حاضر مشخص شد که بچه ماهیان صبیتی توانایی رسیدن به رشد مطلوب پس از اعمال دوره های متناوب محرومیت غذایی و غذادهی مجدد را دارند.

مطالعه حاضر جهت بررسی اثرات گرسنگی کوتاه مدت و تغذیه مجدد بر فعالیت آنزیم های گوارشی (تریپسین، کیموتریپسین و لیپاز) بچه ماهیان صبیتی sparidentex hasta طراحی شده است. مراحل عملی پروژه از آبان ماه 1389 آغاز و پس از 80 روز در بهمن ماه 1389 خاتمه یافت. 300 عدد بچه ماهی صبیتی با میانگین وزنی 24/0± 47/28 گرم در 12 تانک پلی اتیلنی 300 لیتری به صورت تصادفی تقسیم گردیدند. تیمارها به ترتیب عبارت بودند از تیمار شاهد که به طور دائم در طول دوره ی آزمایش دوبار در روز تا حد سیری غذادهی می شد، تیمار 2 روزمحرومیت غذایی، تیمار 4 روز محرومیت غذایی و تیمار 8 روز محرومیت غذایی. طول دوره ی غذادهی مجدد در تیمارهای تحت محرومیت غذایی چهار برابر دوره ی محرومیت غذایی بود و تا انتهای دوره به طورمتناوب متحمل دوره های محرومیت غذایی و غذادهی مجدد می شدند. در موقع نمونه برداری زوائد پیلوریک و روده بچه ماهیان جدا گردیده و سریعا توسط تانک نیتروژن به فریزر 80- انتقال داده شد تا آنزیمها دناتوره نگردند. برای سنجش آنزیم تریپسین از bapna به عنوان سوبسترا در جذب نوری 410 نانومتر برای آنزیم کیموتریپسین از btee به عنوان سوبسترا در جذب نوری 256 نانومتر و برای آنزیم لیپاز از روش تیتراسیون به وسیله روغن زیتون و صمغ عربی استفاده گردید. درطول آزمایش آنزیم های تریپسین و کیموتریپسین تحت تاثیر دوره های گرسنگی قرار داشتند و در پایان زمان گرسنگی اختلاف معنی دای با گروه کنترل داشتند (05/0p<). اما پس از غذادهی مجدد فعالیت آنها افزایش یافت و اختلاف معنی داری با گروه کنترل نشان ندادند (05/0<p). در پایان روز 80 میزان فعالیت آنزیم تریپسین در تیمار 3 بیشتر از تیمارهای دیگر و گروه کنترل و آنزیم کیموتریپسین در گروه کنترل و تیمار3 بیش از تیمارهای دیگر بود. فعالیت آنزیم لیپاز در تیمار 1 و 2 در پایان دوره گرسنگی چرخه اول اختلاف معنی داری با گروه کنترل داشت (05/0<p) اما پس از غذادهی مجدد اختلاف معنی داری وجود نداشت (05/0<p). در چرخه دوم تیمار 2 نیز پس از گرسنگی اختلاف معنی داری بین تیمار و گروه کنترل مشاهده گردید (05/0<p). در چرخه دوم و سوم پس از گرسنگی در تیمار 1 و چرخه سوم تیمار2 اختلاف معنی دار با گروه کنترل مشاهده نشد (05/0<p). در تیمار 3 دوره های گرسنگی اثر معنی داری بر فعالیت آنزیم لیپاز نداشت و در پایان دوره گرسنگی و غذادهی مجدد تیمار 3 اختلاف معنی داری بین این تیمار و گروه کنترل مشاهده نشد (05/0<p). در پایان روز 80 مشاهده گردید که فعالیت آنزیم لیپاز در گروه کنترل بیش تر از بقیه تیمارها می باشد. به طور کلی نتایج نشان داد تیمارهای تحت محرومیت غذایی توانسته اند فعالیت های آنزیمی خود را بازیابی کنند و به میزان فعالیت گروه کنترل برسند.

با توجه به خواص مکانیکی منحصر به فرد کامپوزیتهای زمینه فلزی، در پژوهش حاضر امکان تولید این نوع کامپوزیت ها به همراه ذرات تقویت کننده کاربید تنگستن در دو زمینه چدن و فولاد بررسی گردیده است. در فاز اول این پژوهش ابتدا کاربید تنگستن نانومتریک به کمک فرآیند آسیاب مکانیکی آماده شد و سپس در درصد های مختلف وزنی به مذاب فولاد 70cr2 تزریق گردید. در فاز دیگر پژوهش حاضر با استفاده از تنگستن موجود در فروتنگستن و کربن موجود در چدن سورل، کاربید تنگستن به صورت درجا در مذاب پایه آهنی تولید گردید. از آنالیز xrd، به منظور تعیین ابعاد کریستالیت ها و شناسایی فازهای شکل گرفته ، استفاده گردید. به منظور بررسی ریز ساختار نمونه های تولید شده از میکروسکوپ نوری و الکترونی روبشی استفاده گردید و همچنین به جهت اطمینان از تشکیل کاربید تنگستن در زمینه کامپوزیت تهیه شده، از آنالیز eds استفاده شد. خواص مکانیکی نمونه ها توسط انجام آزمون سایش و سختی سنجی بررسی گردید. نتایج حاصل از بررسی به کمک آنالیز تفرق اشعه ایکس، میانگین ابعاد کریستالیت های کاربید تنگستن را 26 نانومتر نشان داد. همچنین نتایج حاصل از بررسی های میکروسکوپی، حاکی از شکل گیری کاربید تنگستن در مذاب چدن سورل و همچنین پخش مناسب ذرات در زمینه فولاد بود. بررسی های ساختاری وجود ساختار فریتی بسیار ریز دانه را نشان داد. آزمون های سایش و سختی سنجی ضمن تائید پیش بینی های انجام شده پیرامون بررسی میکروسکوپی، افزایش مقاومت سایشی و سختی برای نمونه کامپوزیتی فولاد 70cr2 به همراه ذرات تقویت کننده کاربید تنگستن نانو ساختار و افزایش سختی چدن مستحکم شده را نشان داد. از طرفی سختی کامپوزیت حاوی 5 درصد وزنی کاربید تنگستن در حدود 550 ویکرز بیشتر از نمونه شاهد بود، و از طرف دیگر بهبود 52 درصدی در مقاومت به سایش کامپوزیت زمینه آهنی مستحکم شده با 5 درصد وزنی کاربید تنگستن نسبت به نمونه شاهد نیز مشاهده گردید. در فاز تولید درجای کاربید تنگستن در زمینه چدن نیز افزایش 32 درصدی سختی نمونه حاوی 20 درصد وزنی نسبت به نمونه شاهد مشاهده شد.

در این پژوهش سنتز کامپوزیت al2o3-zrb2 به روش های آلیاژسازی مکانیکی، shs و mashsو با استفاده از مواد اولیه ارزان و در دسترس zro2، b2o3 و al با موفقیت انجام شد. سنتز نانوکامپوزیت فوق به روش ma به صورت تدریجی پیش رفت. با افزایش نسبت گلوله به پودر متوسط اندازه بلورکها کاهش و میکروکرنش موجود در پودر افزایش یافت. محاسبات به روش ریتولد نشان داد که با آلیاژسازی مکانیکی نانوکامپوزیت با بلورکهای زیر nm25 تشکیل شده است که تصاویر sem و tem نتایج فوق را تایید می کند. افزایش نسبت گلوله به پودر از 5 به 20 زمان شروع واکنش تشکیل کامپوزیت را از 23 به 18 ساعت کاهش داد. در الگوی xrd نمونه سنتز شده به روش shs هیچ گونه فاز ناخواسته همچون بوراتهای آلومینیوم مشاهده نشد. متوسط اندازه بلورکهای کامپوزیت سنتز شده به این روش بیش از 100 نانومتر بود. آنالیز ریتولد نمونه های سنتز شده به روش mashs نشان داد که محصول این روش نسبت به روش ma دارای متوسط اندازه بلورک درشت تر و میکروکرنش کمتر است و نسبت به محصول روش shs بلورکهای ریزتری دارد. همچنین با این روش سنتز کامپوزیت نانوساختار میسر شد. بهترین نمونه با این روش نمونه آسیاکاری با نسبت گلوله به پودر 5 به مدت 5 ساعت است. فعالسازی مکانیکی به مدت 5 ساعت با نسبت گلوله به پودر 5 موجب کاهش دمای افروزش shs از ?c1048 به ?c 945 و افزایش دمای احتراق از ?c1796 به ?c1888 شد و متوسط اندازه بلورکهای آلومینای سنتز شده از nm113 به nm28 کاهش یافت. در نمونه های اکتیوشده با نسبت گلوله به پودر 15 و 20 مقادیری فاز زیرکونیا نیز دیده می شود. نمونه mashs اکتیو شده با نسبت گلوله به پودر 5 به مدت 5 ساعت و نمونه سنتز شده به روش shs برای سینتر به روش القایی فرکانس بالا انتخاب شدند. با این روش دستیابی به دانسیته بالاتر از 95% دانسیته تئوری، در هر دو نمونه حاصل شد. تصاویر میکروسکوپ الکترونی روبشی نشان دادند که پخش شدن ذرات zrb2 در زمینه آلومینایی در نمونه mashs بهتر انجام شده است. همچنین نمونه سینتر شده mashs دارای فازهای ریزتری بود. هر دو نمونه دارای مقاومت الکتریکی در محدوده µ?cm 400-200 هستند. همچنین سختی و چقرمگی برای نمونه mashs به ترتیب gpa 5/19 و mpa.m1/2 3/2 و برای نمونه shs، gpa 5/16 و mpa.m1/2 1/4 محاسبه شد.

در بی مهره گان سیستم ایمنی به مکانیسم های ذاتی وابسته بوده و قادر به پاسخگویی به واکسن های اختصاصی نمی باشد. بنابراین دیگر ترکیبات همچون عصاره های گیاهی برای کنترل بیماری های عفونی در پرورش آبزیان استفاده می شود. در این مطالعه اثرات عصاره ی سیر بر شاخص های رشد و پارامتر های همولنف میگوی پاسفید غربی با میانگین وزنی اولیه ی 29/0± 21/18 مورد بررسی قرار گرفته است. این مطالعه شامل چهار تیمار با 4 تکرار بوده که در هر تکرار 5 عدد میگو در مخازن پلی اتیلنی 300 لیتری در نظر گرفته شد. عصاره در3 سطح 80،40 و100 قسمت در میلیون به جیره غذایی اضافه گردید و جیره فاقد عصاره برای تغذیه گروه شاهد مورد استفاده قرار گرفت. بعد از 8 هفته تغذیه، میگو ها زیست سنجی شده و همولنف میگوها توسط سرنگ2 میلی لیتری (g 21) حاوی ماده ی ضدانعقاد اخذ گردید. نتایج نشان دهنده ی تاثیر عصاره سیر بر شاخص های دریافت غذای روزانه، بازده تبدیل غذا، بازده تبدیل پروتئین و نرخ پوست اندازی بود (05/0> p). اما میزان افزایش وزن، نرخ رشد ویژه، ضریب چاقی و شاخص کبدی تحت تاثیر این عصاره قرار نگرفت (05/0< p). همچنین تیمار های تغذیه شده با جیره حاوی عصاره سیر تفاوت معنی داری در پروتئین خام، چربی خام و خاکستر لاشه نسبت به گروه شاهد نشان دادند (05/0> p). در رابطه با شمارش تفریقی هموسیت ها و پروتئین کل پلاسما نیز اختلاف معنی داری در تیمار های تحت تغذیه جیره حاوی عصاره سیر نسبت به گروه شاهد دیده شد (05/0> p)، اما بر شاخص تعداد کل هموسیت ها تاثیر معنی داری نداشت (05/0< p).همچنین اثرات ضد میکروبی عصاره ی سیر به دو روش انتشار در آگار به روش دیسک و رقیق سازی سریالی بررسی شد و مشاهده گردید که عصاره ی سیر بر تمامی باکتری های تحت آزمایش اثر بازدارندگی از رشد و همچنین باکتری کشی داشت. بیشترین اثر باکتری کشی و بازدارندگی از رشد در باکتری استافیلوکوکوس اپیدرمیکوس دیده شد.

آلوئه ورا به دلیل فعالیت های بیولوژیکی برخی متابولیت ها در صنایع غذایی، دارویی و آرایشی در سراسر جهان استفاده می شود. همچنین برگ های این گیاه دارای خواص آنتی اکسیدانی و تقویت ایمنی می باشد. هدف از این مطالعه ارزیابی شاخص های رشد و فعالیت های آنتی اکسیدانی عصاره آلوئه ورا می باشد. برای این کار، 480 عدد ماهی قزل آلای رنگین کمان با میانگین وزنی 85/0±50/ 9 گرم به چهار گروه تقسیم شدند. گروه کنترل جیره فاقد آلوئه ورا، گروه 1جیره حاوی 5/0 میلی گرم بر کیلوگرم آلوئه ورا، گروه2 جیره حاوی 1 میلی گرم بر کیلوگرم آلوئه ورا و گروه 3جیره حاوی 2 میلی گرم بر کیلوگرم آلوئه ورا دریافت نمودند. غذادهی به مدت 60 روز انجام شد و ماهیان 2 بار در روز تا حد سیری غذادهی شدند.در پایان دوره از ساقه دمی ماهیان نمونه های خون اخذ و کاتالاز، سوپراکسید دیسموتاز و گلوتاتیون پراکسیداز، مالون دی آلدهید، frap، پروتئین کل، آلبومین و گلوبولین پلاسما جستجو گردید. شاخص های رشد براساس فرمول های استاندارد محاسبه شدند. نتایج این آزمایش بعد از 2 ماه تغذیه، نشان داد که افزودن آلوئه ورا به ترکیب غذایی ماهی قزل آلای رنگین کمان در هیچ کدام از شاخص های رشد تغییر معنی داری ایجاد نکرد(05/0<p). مقادیر پروتئین کل و گلوبولین پلاسما نیز تحت تاثیر آلوئه ورا جیره قرار نگرفت. فعالیت آنزیم های آنتی اکسیدان (کاتالاز، سوپراکسید دیسموتاز ) و گلوتاتیون پراکسیداز در گروه کنترل بیشترین میزان را داشت و با گروه های 5/0 و 2 اختلاف معنی دار نشان داد (05/0>p). حداقل میزان مالون دی آلدهید در گروه های کنترل و 1 مشاهده شد که با گروه 2 اختلاف معنی دار داشت (05/0>p). همچنین کمترین میزان شاخص frap که قدرت کاهشی عصاره را نشان می دهد در گروه با غلظت 5/0 مشاهده شد. بر اساس نتایج این مطالعه می توان این گونه بیان کرد که استفاده از آلوئه ورا برای تقویت سیستم دفاعی ماهی قزل آلای رنگین کمان نیازمند مطالعات و بررسی بیشتر در مورد مکانیسم اثر آن می باشد.

استفاده از جلبک های خشک شده بعنوان ماده افزودنی در جیره غذایی آبزیان می تواند باعث بهبود شاخص های رشد و تغذیه، کیفیت بیوشیمیایی لاشه و همچنین پاسخ های فیزیولوژیک نسبت به استرس و بیماری گردد. لذا در مطالعه حاضر، اثرات سطوح مختلف مکمل غذایی اسپیرولینا بر شاخص های رشد، تغذیه، ترکیبات بیوشیمیایی بدن، برخی فاکتورهای خونی و پارامترهای ایمنی شناسی ماهی بنی انگشت قد با میانگین وزنی 55/0±35/9 گرم در مدت 56 روز مورد بررسی قرار گرفت. پس از دو هفته سازگاری با شرایط آزمایشی 300 ماهی به صورت کاملا تصادفی در 15 تانک استوانه ای فایبرگلاس 300 لیتری به تعداد مساوی توزیع شدند. پودر جلبک اسپیرولینا در پنج سطح 0%، 5/2%، 5%، 5/7% و 10% به جیره غذایی افزوده شد و آزمایش در سه تکرار انجام گردید. غذادهی طی دوره آزمایش در حد سیری و 2 بار در روز انجام شد. زیست سنجی از ماهیان در تمام تیمارها در انتهای دوره آزمایش صورت گرفت. نمونه های مورد نیاز جهت سنجش پارامترهای بیوشیمیایی بدن، پارامترهای خونی و ایمنی شناسی ماهیان نیز در انتهای دوره جمع آوری شد. نتایج حاصل نشان داد که استفاده از پودر جلبک اسپیرولینا در جیره غذایی اثرات مثبت بر روی شاخص های رشد و تغذیه ماهیان آزمایشی داشت. نتایج این مطالعه نشان داد که وزن نهایی و افزایش وزن بدن در تیمار 10% در مقایسه با گروه کنترل اختلاف معنی داری داشتند (05/0p<)، در حالی که از نظر نرخ رشد ویژه و ضریب چاقی اختلاف معنی داری را با گروه کنترل نشان ندادند (05/0p>). شاخص های تغذیه ای ضریب تبدیل غذایی و ضریب بازده پروتئین در تیمار 10% نسبت به گروه کنترل اختلاف معنی دار داشتند (05/0p<). نتایج نشان داد که استفاده از جلبک اسپیرولینا در جیره غذایی تاثیری بر میزان چربی، خاکستر، رطوبت، کربوهیدرات و انرژی کل لاشه ندارد، اما میزان پروتئین لاشه در تیمار 10% نسبت به گروه کنترل تفاوت معنی دار داشت (05/0p<). از نظر فاکتورهای خونی و پارامترهای بیوشیمایی خون در پایان آزمایش اختلاف معنی داری مشاهده نگردید (05/0p>). میزان فعالیت لایزوزیم و کمپلمان های c3 و c4 در انتهای آزمایش به صورت معنی دار (05/0p<) در تیمار 10% بالاتر از گروه کنترل بودند.

به منظور محافظت از قطعات کربنی در برابر اکسیداسیون، از انواع پوشش های تک لایه و چند لایه استفاده می شود. در این میان sic به عنوان پوششی که دارای انطباق فیزیکی و شیمیایی مطلوبی با زیرلایه کربنی دارد، گزینه مناسبی می باشد. در این پژوهش جهت افزایش مقاومت در برابر اکسیداسیون نمونه های گرافیتی از پوششهای دولایه استفاده شد. لایه پوششی درونی از واکنش مستقیم بستری از پودرهای al2o3،sic،si تحت شرایط اتمسفر خنثی در کوره مقاومت الکتریکی با دمای?c1400 به روش سمانتاسیون جعبه ای، بر روی زیر لایه گرافیتی ایجاد می شود. بررسی میکروسکوپی و فازی semوxrd، تشکیل پوشش sic با ضخامت تقریبیµm 200 در ضخامت پوشش راتایید می کند. جهت ایجاد پوشش بیرونی از روش پاشش پلاسمایی اتمسفری استفاده شد. برای ایجاد پوشش دوم توسط پاشش پلاسمایی از دوحالت ترکیبی 3al2o3/2sio2 (مخلوط ساده) و 2sio2.al2o3.2h2o/al2o3 (مولایت سنتزی) استفاده شده است. ضخامت تقریبی ایجاد شده بر روی پوشش اولیه در دو حالت مخلوط و مولایت سنتز شده برابر باµm 500 بوده که توسط sem مورد تایید قرار گرفته است. نتایج حاصل از انجام پوشش اولیه، مخلوط ساده و مولایت نشان داد نمونه هایی که دارای پوشش مولایتی بوده نسبت به سایر حالتها در مقابل اکسیداسیون مقاومت بهتری داشته است. همچنین از نمونه های دارای پوشش های تک لایه و دو لایه در دماهای متفاوت ?c 1100،1250 و 1450جهت آزمایش اکسیداسیون استفاده گردید و نتایج حاصله نشان داد افزایش دما، باعث افزایش اکسیداسیون نمونه ها می گردد. در گام بعدی از نمونه های که دارای پوشش دولایه مولایت بوده، آزمایش استحکام چسبندگی بعمل آمد که میزان چسبندگی اندازه گیری شده برابر باmpa 4/17 گردید که با توجه به پیش بینی لازم و مقاوم بودن نمونه، این مقدار می توانست افزایش پیدا کند. در نهایت به بررسی ساختار میکروسکوپی پوششها توسط sem ، تعیین نوع فازهای تشکیل شده توسطxrd و مطالعه اکسیداسیون قطعات دردماهای?c 1100،1250 و 1450 پرداخته شده است.

این مطالعه با هدف شناسایی فون ماهیان و بررسی شاخص های غذایی گونه غالب رودخانه سزار، یکی از چهار رودخانه مهم استان لرستان انجام گرفت. نمونه برداری به صورت ماهیانه از تیر تا آذر 1390، و با استفاده از تورهای پرتابی (سالیک) با چشمه های مختلف و تور انتظاری با چشمه 50 میلیمتری در 3 ایستگاه انجام گرفت. در مجموع تعداد 366 عدد ماهی صید گردید که شامل 7 گونه از دو خانواده کپورماهیان (cyprinidae) و سیسوریده (sisoridae) بودند. گونه های شناسایی شده عبارتند از:capoeta damascina ،capoeta trutta ،cyprinion macrostomum ، chondrostoma regium ،barbus grypus ،luciubarbus barbulus ، glyptothorax silviae. بررسی ها نشان داد که گونه c.damascina دارای بیشترین فراوانی در این رودخانه می باشد و گونه های c. trutta و c. macrostomumدر رتبه بعدی قرار داشتند. جهت آنالیز رژیم غذایی، 128 نمونه از گونه c.damascina مورد بررسی قرار گرفتند که این نمونه ها در دامنه طولی بین 18 تا 33 سانتی متر و دامنه وزنی 76 تا 519 گرم قرار داشتند. بررسی شاخص های غذایی در گونه c.damascina مشخص کرد که میزان شاخص طول نسبی روده (rlg) در این گونه به طور متوسط 07/0±33/5 می باشد که گیاهخواربودن (پریفیتون خوار) آن را مشخص می کند. میزان شاخص گاستروسوماتیک (gi) 002/0±13/0، میزان شاخص فاکتور وضعیت (k)، 01/0±41/1، میزان شاخص شدت تغذیه (if) 77/20±96/340 و شاخص شاخص خالی بودن روده (cv) 47/5 می باشد. جنس های navicula cymbella, diatoma, و nitzschia به عنوان غذای اصلی، جنس های fragillaria ،microspora pinnularia, gomphonema oscillatoria, pediastrum, rhoicosphenia, acnanthidium, tribonema, melosira, surirella, achnanthes, lyngbya, scenedesmus, به عنوان غذای فرعی و جنس های ulothrix، gyrosigma،spirogyra و closterium به عنوان غذای اتفاقی مشخص شدند.

در این پژوهش امکان تولید و شکل دهی نانوکامپوزیت های پایه آلومینا با ذره های کاربیدی sic، ، tic و wc بصورت جداگانه مورد بررسی قرارگرفت. اثر متغیرهایی چون زمان آسیا، ترکیب مواد اولیه، مواد کنترل کننده سطحی و دمای عملیات حرارتی مورد بررسی قرارگرفتند. در بخش تف جوشی عواملی چون اثرناخالصی آهن، آماده سازی پودر، شکل قالب، فشار پرس و دمای تف جوشی مطالعه شد. استحاله های فازی با پراش پرتوایکس، مورفولوژی با sem، سطح ویژه با bet، ریزساختار با sem و آنالیز پیک های پرتو ایکس، چگالی با پیکنومترگازی، ریزسختی با روش ویکرز و نمونه های تف جوشی شده با میکروسکوپ نوری آنالیز شدند. نتایج نشان داد که در سیستم sio2-al-c بعد از گذشت 55 ساعت از زمان آسیا، کامپوزیت fesi-al2o3 تشکیل می شود. در سیستم tio2-al-c، کامپوزیت al2o3-tic در فاصله زمانی 35-20 ساعت در حضور 18% ناخالصی آهن تشکیل شد. اندازه متوسط دانه ها در پایان 80 ساعت آسیا برابرnm 7 می باشد که با عملیات حرارتی در دمای 1000 به nm 52 می رسد. بیشترین ریزسختی gpa 25/16 برای نمونه عملیات حرارتی شده فوق به دست آمد. بررسی های sem و bet نشان دهنده حضور ذره ها و آگلومره های ریز در پایان آسیا با کمترین سطح ویژه m2/g 07/2 می باشد. واکنش تشکیل محصول با سازوکار احتراقی در فاصله زمانی کمتر از 5 ساعت در سیستم wo3-al-c به صورت ناقص انجام شد. افزایش درصد کربن به 20% موجب کامل شدن تقریبی واکنش و تشکیل کامپوزیت al2o3-w6c2.54 شد. نمونه 80 ساعت آسیا شده دارای بیشترین چگالی و ریزسختی و کمترین سطح ویژه به ترتیب برابر g/cm3 26/7 ، gpa 5/14 و m2/g 93/0 می باشد. براساس تصاویر tem و محاسبه های انجام شده در تمامی شرایط آسیا نانوساختارکامپوزیتی با اندازه متوسط کمتر از nm 25 به دست آمد. عملیات حرارتی نمونه 5 ساعت آسیا شده در 1000 موجب رشد دانه ها تا nm 110 شد. آسیا کردن دو سیستم فوق با محفظه و گلوله های زیرکونیایی موجب افزایش زمان شروع واکنش و ورود بیش از حد zro2 به ترکیب ذره های پودر شد. تف جوشی نمونه 5 ساعت آسیا در سیستم wo3-al-c و نمونه 35 ساعت آسیا شده در سیستم tio2-al-c نشان داد که گرانوله کردن ذره های پودر اسیدشویی شده با تیزاب غلیظ برای پرس کردن با قالب استوانه ای با فشار mpa 80 و سپس تف جوشی در کوره اتمسفرکنترل دقیق در چند مرحله بهترین شرایط به دست آمده می باشد.

تحقیق حاضر با هدف تعیین اثرات تغذیه ای جایگزینی روغن ماهی با روغن گیاهی کلزا در جیره غذایی بر روی شاخص های رشد، کارایی تغذیه و ترکیبات بیوشیمیایی بدن ماهیان جوان کپور معمولی (cyprinus carpio) طراحی گردید. در طی این آزمایش 270 قطعه کپور معمولی جوان با میانگین وزن اولیه 10/0±24/16 گرم به صورت کاملاً تصادفی در 18 تانک استوانه ای پلی اتیلنی 300 لیتری دارای هوادهی مناسب توزیع گردیدند. ماهیان کپور معمولی جوان با 6 جیره غذایی با سطوح پروتئین، چربی و انرژی یکسان با شش سطح جایگزینی روغن ماهی (fish oil, fo) با روغن کلزا (canola oil, co) بترتیب 100fo، 80fo20co، 60fo40co، 40fo60co، 20fo80co و 100co به مدت 56 روز تغذیه گردیدند. آزمون آماری واریانس یک طرفه اختلاف معنی داری را در شاخص های رشد، پارامترهای کارایی غذایی، شاخص کبدی، شاخص قلب، ضریب چاقی و کارایی اقتصادی بین تیمارهای مختلف غذایی با سطوح مختلف جایگزینی روغن ماهی با روغن کلزا نشان نداد (05/0p>). در صورتیکه آنالیز واریانس یک طرفه اختلاف معنی داری در نرخ بازماندگی، میزان مصرف خالص چربی و شاخص احشایی نشان داد (05/0p<) بطوریکه تیمار اول غذایی با تیمار غذایی ششم اختلاف معنی داری در میزان نرخ بازماندگی و میزان مصرف خالص چربی نشان دادند. علاوه بر این شاخص احشایی در تیمار غذایی ششم بیشترین مقدار و در تیمار غذایی چهارم کمترین میزان بود. درصورتیکه طبق آزمون واریانس یک طرفه بجز چربی سایر ترکیبات لاشه ماهیان کپور معمولی جوان در تیمارهای مختلف اختلاف معنی داری نشان ندادند (05/0<p). بین همه اسیدهای چرب بدن و مجموع آنها در تیمارهای مختلف غذایی اختلاف معنی داری مشاهده گردید (05/0p<). با توجه به نتایج بدست آمده در تحقیق حاضر و بررسی مطالعات صورت گرفته می توان استنباط نمود که ممکن است در صورت افزایش طول دوره پرورشی یک کاهش معنی داری در پارامترهای رشد و تغذیه را در تیمارهای با درصد جایگرینی بیشتر شاهد باشیم که احتمالاً ناشی از به هم خوردن تعادل اسیدهای چرب ضروری و عدم تامین کامل نیازهای اسیدهای چرب بدن در تیمارهای غذایی پنجم و ششم می باشد. بهرحال پیشنهاد می گردد که جهت کاهش میزان مصرف روغن ماهی در جیره غذایی آبزیان، کاهش هزینه تولید جیره غذایی، عدم تاثیر منفی بر کیفیت نهایی بدن، کاهش میزان چربی ناخواسته در ناحیه شکمی و همچنین رسیدن به یک رشد مطلوب با کارایی مناسب غذایی از جیره غذایی چهارم با 60 درصد جایگزینی روغن ماهی با روغن کلزا جهت تغذیه ماهی کپور معمولی جوان استفاده گردد.

مطالعه حاضر با هدف بررسی اثرات دفعات غذادهی مختلف بر شاخص های رشد، تغذیه و ترکیبات بیوشیمیایی لاشه و خون ماهی استرلیاد جوان ruthenus acipenser طراحی شده است. در این راستا تعداد 150 قطعه ماهی استرلیاد جوان با وزن اولیه متوسط 1±50 گرم انتخاب و در 15 تانک تقسیم بندی شدند. ماهی ها 2بار در روز (تیمار1)، 3 بار در روز (تیمار 2)، 4 بار در روز (تیمار 3)، 5 بار در روز (تیمار 4) و 6 بار غذادهی در روز (تیمار 5) به میزان 3 درصد وزن تر بدن در روز به مدت 8 هفته غذادهی شدند. نتایج نشان می دهد که اختلاف معنی داری (p< 0.05) در شاخص های رشد با دفعات غذادهی مختلف به استثنای ضریب چاقی وجود دارد بر اساس نتایج حاصله بهترین میزان شاخص های رشد در تیمار پنج وعده غذادهی در روز مشاهده گردید. ضریب تبدیل غذایی، بازده غذایی، درصد مصرف خالص پروتئین و چربی بطور معنی داری تحت تأثیر دفعات مختلف غذادهی قرار دارند. افزایش تعداد دفعات غذادهی تا پنج نوبت باعث بهبود شاخص های تغذیه ای در این گونه گردید.مقایسات آماری ترکیبات بیوشیمیایی در دفعات غذادهی مختلف براساس آزمون آنالیز واریانس یک طرفه تنها اختلاف معنی داری (p< 0.05) رادر محتوای پروتئین و چربی خام بدن نشان داد. هرچند که میزان رطوبت و خاکستر تحت تاثیر دفعات غذادهی قرار نگرفتند (p>0.05). تمامی فاکتورهای خونی شامل گلوکز،کلسترول، پروتئین تام، آلبومین، آسپارتات آمینو ترانسفراز، آلانین آمینو ترانسفراز و آلکالین فسفاتاز خون تحت تأثیر دفعات غذادهی مختلف بطور معنی داری ((p< 0.05 قرار گرفتند که مناسب ترین میزان ترکیبات بیوشیمیایی خون در تیمار 4 مشاهده گردید. بنابر نتایج حاصل از این تحقیق می توان عنوان نمود که بهترین نتایج در عملکرد رشد و تغذیه در تیمار باپنج وعده غذادهی در روز (تیمار 4) مشاهده گردید، بنابراین جهت تغذیه ماهی استرلیاد جوان 5 وعده غذادهی در روز پیشنهاد می گردد.

گربه کوسه لکه دار (chiloscyllium punctatum) یکی از گونه های ماهیان غضروفی است که در آب های خلیج فارس زندگی می کند. ویژگی های خاص بیولوژیک کوسه ها، مانند وجود مقادیر فراوان اوره در خون و نقش مهم غده رکتال با سایر ویژگی های تنظیم اسمزی ماهیان استخوانی قابل مقایسه می باشد. در این تحقیق تعداد 36 عدد گربه کوسه لکه دار (chiloscyllium punctatum) در دو فصل پاییز (قبل از تولید مثل) و فصل بهار (زمان تولید مثل) از خور درویش در شمال خلیج فارس با استفاده از تور گوشگیر صید شدند. پس از توزین، بیومتری، تعیین جنسیت و شماره گذاری کوسه های صید شده، غده رکتال و کبد کوسه ها خارج و وزن آن ها اندازه گیری شد. سپس، بلافاصله غده رکتال به صورت کامل و قطعه ای از کبد به همراه بخش معینی از آبشش، جهت تثبیت در محلول ثبوتی بوئن قرار داده شدند. جهت مطالعات بافت شناسی، از نمونه ها به روش معمول پارافینه،برش های میکروسکوپی به ضخامت 5 میکرومتر تهیه شده و مورد رنگ آمیزی هماتوکسیلین- ائوزین قرار گرفتند. در این پژوهش مشخص گردید که کوسه های کوچکتر در مقایسه با کوسه های بزرگتر، به نسبت اندازه بدن خود، دارای غده های بزرگتری بودند (05/0p<). همچنین، نتایج مشاهدات میکروسکوپی چهار بخش غده رکتال شامل: ناحیه کپسولی، پارانشیم بیرونی، پارانشیم درونی و کانال مرکزی را نشان داد. با بررسی وزن کبد مشخص گردید که کوسه های بزرگتر در مقایسه با کوسه های کوچکتر، به نسبت اندازه بدن خود، دارای کبد بزرگتری بودند (05/0p<). علاوه بر این، نتایج مشاهدات میکروسکوپی ساختارهای بافت آبشش مانند فیلامنت ها و لاملاها را نشان داد. وجود سه نوع سلول غنی از پمپ انقال فعال سدیم و پتاسیم (nka) در آبشش کوسه قابل تشخیص بود که شامل: 1) سلول های غنی از میتوکندری (mrc)، 2) سلول های منفرد غنی از nkaو 3) سلول های nrc فولیکولی بودند. همچنین، مشخص شد که کوسه های کوچکتر در مقایسه با کوسه های بزرگتر دارای غلظت های یونی و اوره بالاتری در خون بودند (05/0p<). علاوه بر این، بین الکترولیت ها با یکدیگر و با اوره خون رابطه ی معنی داری مشاهده گردید (01/0p<). نتایج این پژوهش نشان داد که هورمون های t3 و t4در فصل تولیدمثل نسبت فصل غیر تولیدمثل افزایش چشم گیری می یابد (05/0p<). نتایج بررسی ضریب همبستگی بین هورمون های تیروئیدی و اسمولیت های خون، وجود ارتباط معنی داری را نشان داد (05/0p<).

در این تحقیق اثر تجویز خوراکی سطوح مختلف عصاره زنجبیل بر روی ماهی بنی (mesopotamoichthys sharpeyi) انگشت قد مورد مطالعه قرار گرفت. بدین منظور تعداد 192 قطعه بچه ماهی (با وزن متوسط 32/0±67/11 گرم) به طور تصادفی در 12 تانک فایبر گلاس (16ماهی در هر تانک) 300 لیتری توزیع شده و با جیره حاوی عصاره اتانولی زنجبیل با مقادیر 0% (گروه کنترل)، 1/0%، 5/0% و 1% (گروه های آزمایشی)، 3 بار در روز به میزان 3% وزن بدن به مدت 8 هفته تغذیه شدند. در پایان دوره ی آزمایش پارامترهای مختلف رشد شامل افزایش وزن بدن، نرخ رشد ویژه، ضریب چاقی و شاخص کبدی و نیز شاخص های تغذیه ای شامل ضریب تبدیل غذایی و ضریب بازده پروتئین اندازه گیری گردید. همچنین فعالیت آنزیم های گوارشی (تریپسین، آمیلاز و آلکالین فسفاتاز)، ترکیبات بیوشیمیایی لاشه و ترکیب کبد اندازه گیری گردید. نتایج نشان داد افزودن سطوح مختلف عصاره زنجبیل به جیره غذایی بچه ماهی بنی منجر به افزایش وزن بدن و نرخ رشد ویژه در مقایسه با گروه کنترل گردید (0/05>p)، و بیشترین میزان این فاکتورها به ترتیب در جیره حاوی 1% عصاره زنجبیل مشاهده شد و کمترین میزان مربوط به گروه کنترل بود. بیشترین میزان شاخص کبدی در گروه 1% عصاره زنجبیل در جیره ثبت گردید (0/05>p). کمترین میزان ضریب تبدیل غذایی در گروه 1% عصاره زنجبیل در جیره بود (0/05>p). در حالی که در رابطه با فاکتورهای ضریب چاقی، ضریب بازده پروتئین، محتوای پروتئین، چربی، خاکستر و رطوبت لاشه اختلاف معنی داری بین گروه های آزمایشی در مقایسه گروه کنترل مشاهده نشد (0/05<p). میزان فعالیت آمیلاز و آلکالین فسفاتاز در گروه 1% عصاره بیشترین مقدار بود (0/05>p)، در حالی که فعالیت آنزیم تریپسین به طور معنی داری تحت تاثیر عصاره زنجبیل قرار نگرفت (0/05<p). محتوای گلیکوژن وچربی کبد نیز به طور معنی داری تحت تاثیر عصاره زنجبیل قرار گرفت (0/05>p) و بیشترین میزان برای این دو فاکتور به ترتیب در گروه 1% و 5/0% عصاره زنجبیل در جیره ثبت گردید. بر اساس نتایج این تحقیق افزودن میزان 1% عصاره اتانولی زنجبیل به جیره غذایی ماهی بنی انگشت قد می تواند موجب بهبود فعالیت آنزیم های گوارشی و افزایش رشد گردد.

هدف از اجرای این تحقیق سنتز پودر نانوکامپوزیت zrb2 تقویت شده با zrc با استفاده از مواد اولیه اکسیدی و به کمک فرآیندهای سنتز احتراقی خود گستر، سنتز احتراقی خود گستر همراه شده با فعال‏سازی مکانیکی و آلیاژسازی مکانیکی است. در این راستا از مواد اولیه اکسید زیرکنیم، تری‏اکسید بور و گرافیت به عنوان مواد اصلی تامین کننده عناصر لازم برای تهیه اجزاء این نانوکامپوزیت استفاده شد. به جهت احیاء مواد اولیه اکسیدی در فرآیندهای مذکور دو رابطه شیمیایی به شرح زیر در نظر گرفته شد: 2zro2+b2o3+c+7mg=zrb2+zrc+7mgo 4zro2+2b2o3+9c=2zrb2+2zrc+7co2 در رابطه شیمیایی اول از عنصر فلزی منیزیم به عنوان عامل احیاء کننده استفاده گردید که پس از انجام فرآیند سنتز، ترکیب اضافی اکسید منیزیم بدست آمد و برای حذف آن و تخلیص کامپوزیت مطلوب فرآیند اسید شویی انجام پذیرفت. در رابطه شیمیایی دوم به جهت بدست آوردن کامپوزیت مطلوب بطور مستقیم و حذف فرآیند اسید شویی از عنصر کربن به عنوان احیاء کننده و تامین کننده کربن برای تشکیل کاربید زیرکنیم استفاده شد که محصول مورد نظر به کمک این رابطه شیمیایی و سه فرآیند ذکر شده بدست نیامد. هر دو رابطه شیمیایی بگونه‏ای موازنه شدند تا در صورت انجام فرآیند سنتز، محصول بدست آمده از نسبت مولی zrb2:zrc=1:1 برخوردار شود. پارامترهای مورد بررسی در این تحقیق نوع فرآیند بکار گرفته شده، دمای کوره، نوع و فشار اتمسفر بکار رفته، نسبت گلوله به پودر و سرعت دورانی و زمان آسیا نمودن در فعال‏سازی مکانیکی و زمان آسیا نمودن در آلیاژسازی مکانیکی بود. با بررسی‏های انجام گرفته توسط آزمون پراش اشعه ایکس و تصاویر تهیه شده توسط میکروسکپ‏های الکترونی روبشی و عبوری، تنها فرآیند مناسب از بین سه فرآیند ذکر شده تحت شرایط بکار گرفته شده در این تحقیق برای سنتز درجای نانوکامپوزیت zrb2-zrc، فرآیند سنتز احتراقی خود گستر همراه شده با فعال‏سازی مکانیکی بود.

هدف از این مطالعه، بررسی اثرات دوره‏های گرسنگی کوتاه مدت و تغذیه مجدد بر شاخص‏های رشد، تغذیه و ترکیبات بیو شیمیایی بدن ماهی بنی انگشت قد (mesopotamichthys sharpeyi) بود. بدین منظور تعداد 540 قطعه ماهی با میانگین وزن اولیه 10/0±13/6 گرم، پس از 2 هفته سازگاری با غذای تجاری و شرایط آزمایشی، به صورت تصادفی در 15 مخزن پلی اتیلنی 300 لیتری ذخیره-سازی شدند. ماهیان تحت تأثیر 5 رژیم غذایی مختلف شامل: تیمار شاهد (بدون گرسنگی)، تیمار 1 با 2 روز گرسنگی، تیمار 2 با 4 روز گرسنگی، تیمار 3 با 8 روز گرسنگی و تیمار 4 با 16 روز گرسنگی و 30 روز تغذیه مجدد قرار گرفتند. غذادهی دو بار در روز (9:00 و 16:00) و تا حد سیری در طول دوره انجام گردید. زیست سنجی (وزن و طول کل) و نمونه برداری از ماهیان جهت آنالیز ترکیبات بیو شیمیایی لاشه در ابتدا و انتهای دوره گرسنگی و انتهای دوره غذادهی مجدد صورت گرفت. نتایج تحقیق نشان داد، بین تیمار شاهد و تیمار 1 اختلاف معنی‏داری از نظر وزن و نرخ رشد ویژه مشاهده نشد اما این اختلاف برای تیمارهای 2 و 4 معنی دار بود (05/0>p)، هر چند که تیمار 3 اختلاف معنی داری را با تیمار شاهد و تیمار 2 نشان نداد. ضریب چاقی و میزان بازماندگی در بین تیمارهای مختلف فاقد اختلاف معنی داری بود. بررسی فاکتورهای تغذیه ای نشان داد که تنها شاخص دریافت غذای روزانه به طور معنی‏داری در تیمار3 از تیمار شاهد بیشتر بود (05/0>p)، در حالی که میزان ضریب تبدیل غذایی، کارایی تبدیل غذایی و ضریب کارایی پروتئین بین تیمار شاهد و سایر تیمارها معنی‏دار نبود. در انتهای دوره تغذیه مجدد، بین تیمارهای 1، 2 و 3 با تیمار شاهد از نظر میزان پروتئین و چربی اختلاف معنی‏داری مشاهده نشد (05/0>p) (بجز تیمار 4). همچنین اثر دوره غذادهی مجدد روی برخی دیگر از ترکیبات بیو شیمیایی بدن مانند خاکستر و رطوبت در هیچ کدام از تیمارها نسبت به شاهد معنی دار نبود. براساس نتایج این تحقیق به‏ نظر می‏رسد که ماهیان بنی انگشت قد توانایی جبران کامل تا دو روز گرسنگی و جبران جزئی برای سایر تیمارهای محرومیت غذایی را دارند.

ترکیب دی سیلیساید مولیبدن دارای مقاومت عالی در برابر اکسیداسیون در دمای بالا می باشد و از معایب آن می توان به مقاومت کم در برابر خزش و ضربه مکانیکی اشاره نمود. جهت بهبود خواص مکانیکی آن از مواد سخت سرامیکی بعنوان تقویت کننده استفاده شده است. در این تحقیق از کاربید تیتانیوم جهت اضافه نمودن به ترکیب دی سیلیساید مولیبدن برای بهبود خواص مکانیکی و تشکیل نانو کامپوزیت mosi2-tic استفاده شد. روش اجرای این پژوهش بر مبنای سنتز احتراقی با دو سازوکار فعال سازی مکانیکی(mashs) و فعال سازی اجاق شیمیایی(coshs) برنامه ریزی شده بود. در این پژوهش برای فعال سازی پودرهای عنصری mo، si، ti و c از آسیاب با نسبت وزنی گلوله به پودر 5 به 1، 10به 1 ، 15 به 1 ، زمان آسیاب 4، 8 ، 12 ساعت و دور آسیاب 250 و 300 دور در دقیقه استفاده شد. بعد از آسیاب پودرها توسط پرس تک محور فشرده شدند. سنتز نمونه ها در کوره تیوبی تحت اتمسفر آرگون با شرایط دمایی 700 الی 1100 درجه سانتیگراد انجام پذیرفت. از آنالیز xrd جهت شناسایی فازها و از تصاویر sem و tem جهت ارزیابی مورفولوژی استفاده شد. بررسی الگوهای xrd نمونه های سنتز شده به روش mashs نشان داد کامپوزیت دی سیلیساید مولیبدن- کاربید تیتانیوم با موفقیت سنتز شده است. نتایج سنتز نانو کامپوزیت mosi2-ticبه روش mashs نشان داد، زمان آسیاب حدود 4 ساعت، نسبت وزنی گلوله به پودر 15 به 1، سرعت چرخش آسیاب 300 دور در دقیقه، فشار ثابت پرس mpa300 و دمای °c850 شرایط بهینه می باشند. محاسبه اندازه دانه ها توسط روش ریتولد نشان داد اندازه بلورک کاربید تیتانیوم در شرایط بهینه در حدود 28 نانو متر و اندازه بلورک دی سیلیساید مولیبدن بالای 100 نانو متر می باشد. بررسی تصاویر sem و tem نانو ساختار بودن کامپوزیت را به اثبات رساند.

مطالعه حاضر جهت بررسی اثر جایگزینی پودر ماهی با منبع گیاهی پودر سویا و مخمر نانوایی بر رشد، شاخص های تغذیه ای، شاخص های مورفومتریک و بازماندگی ماهیان جوان بنی (mesopotamichthys sharpeyi) طراحی و انجام گرفت. مراحل آزمایشی پروژه از مهرماه 92 آغاز و در آذرماه 92 خاتمه یافت. پنج جیره غذایی شامل تیمار شاهد (فاقد پودر سویا و مخمر نانوایی)، تیمار یک با سطح 25% جایگزینی پودر ماهی با سویا و مخمر نانوایی، تیمار دو با سطح 50%، تیمار سه با سطح 75% و تیمار چهار با سطح 100% با سه تکرار مورد بررسی قرار گرفتند. در هر تکرار 40 عدد ماهی با میانگین وزن 29/0±40/4 گرم در مخازن 300 لیتری آب ذخیره سازی گردید. ماهیان به روش سیری و سه بار در روز تغذیه می¬شدند. ماهیان در آخر دوره جهت ارزیابی شاخص-های رشد، تغذیه و مورفومتریک مورد بررسی قرار گرفتند. نتایج به دست آمده نشان داد که استفاده از سطوح مختلف پودر سویا و مخمر نانوایی به جای پودر ماهی اثر منفی بر شاخص¬های رشد شامل: میانگین وزن نهایی، درصد افزایش وزن بدن، سرعت رشد ویژه و بازماندگی نداشته است (05/0p> ). همچنین نتایج نشان داد که شاخص¬های تغذیه¬ای شامل: ضریب تبدیل غذایی (fcr)، کارایی غذایی (fe)، کارایی پروتئین (per)، غذای روزانه دریافتی (dfi)، کل غذای دریافتی (fi)، پروتئین روزانه دریافتی (dpi) و کل پروتئین (pi) علی رغم اینکه تحت تأثیر سطوح مختلف جایگزینی پودر سویا و مخمر نانوایی قرار گرفت و لیکن معنی دار نبوده است (05/0p> ). سطوح مختلف جایگزینی منبع گیاهی پودر سویا و مخمر نانوایی بر روی شاخص کبدی، شاخص احشایی و فاکتور وضعیت بدن بی تأثیر بود، همچنین میزان بازماندگی در تیمارهای مختلف تحت تأثیر سطوح مختلف جایگزینی پودر سویا و مخمر نانوایی قرار نگرفت (05/0p> ). با توجه به دستیابی به مناسب ترین راندمان از نظر شاخص¬های رشد، تغذیه و مورفومتریک در تیمار چهار بنابراین این سطح جایگزینی را می توان به عنوان مبنای اضافه کردن پودر سویا و مخمر نانوایی به جیره قلمداد کرد.

مطالعه حاضر جهت مقایسه ترکیبات اسیدهای چرب در بافت ماهیچه، کبد و لاشه ماهیان جوان وحشی و پرورشی بنی mesopotamichthys sharpeyi صورت گرفت. تعداد 15عدد ماهی وحشی و پرورشی به ترتیب با میانگین25/596 گرم و 75/676 گرم تهیه گردید. نمونه ها جهت آنالیز بافت ماهیچه، کبد و لاشه ماهیان بنی وحشی و پرورشی نمونه برداری و برای بررسی و شناسایی اسید های چرب از دستگاه گاز کروماتوگرافی استفاده گردید. نتایج نشان داد که مجموع اسیدهای چرب اشباع در ماهیان جوان بنی وحشی و پرورشی در بافت ماهیچه در گروه وحشی به طور معنی داری بیشتر از پرورشی بود (05/0>p)، هر چند که در بافت کبد و لاشه ماهیان پرورشی بیشتر از ماهیان وحشی بودند، بین آنها اختلاف معنی داری مشاهده نگردید (05/0<p). در مجموع اسیدهای چرب با یک پیوند دوگانه در ماهیان جوان بنی وحشی و پرورشی، در بافت ماهیچه، کبد و لاشه گروه ماهیان پرورشی بیشتر از ماهیان وحشی بودند و تنها در بافت ماهیچه بین دو گروه وحشی و پرورشی اختلاف معنی داری مشاهده گردید (05/0>p). در مجموع اسیدهای چرب چند غیراشباع در ماهیان جوان بنی وحشی و پرورشی در بافت ماهیچه و کبد ماهیان پرورشی بیشتر از وحشی بود بطوریکه اسید آراشیدونیک aa؛ (c20:4n-6)، اسیدایکوزاپنتانوئیک epa؛ (c20:5n-3) و اسید دوکوزاهگزانوئیک dha؛ (c22:6n-3) در بافت ماهیچه و کبد در ماهیان پرورشی بیشتر از ماهیان وحشی بوده و تفاوت معنی داری مشاهده گردید (05/0>p). در لاشه ماهیان جوان بنی وحشی و پرورشی، ماهیان وحشی اسیدهای چرب چند غیر اشباع بیشتری دارند، بطوریکه اسیدهای چرب aa، epa وdha در ماهیان جوان بنی وحشی بطور معنی داری بیشتر از پرورشی گزارش گردید (05/0>p). براساس نتایج بدست آمده می توان نتیجه گرفت که ترکیبات اسیدهای چرب بافت ماهیچه، کبد و لاشه ماهیان جوان بنی m. sharpeyiتحت تاثیر محیط وحشی و پرورشی متفاوت هستند. کلمات کلیدی: ترکیب اسیدهای چرب، ماهی بنی جوان، وحشی و پرورشی

در این پژوهش مولیبدن دی سیلیساید با استفاده از روش سینترینگ با جرقه پلاسما، سنتز و سینتر شده است. در فاز اول، پودر های مولیبدن و سیلیکون مطابق با ترکیب استوکیومتری mosi2، با استفاده از آسیاب پر انرژی به مدت 1 ساعت مخلوط شده اند. پودر مخلوط شده، ابتدا با استفاده از فشار mpa 200 به صورت بدنه ی خام متراکم شده اند. سپس نمونه ها با استفاده از دستگاه سینتر با جرقه پلاسما در یک مرحله در دمای k 1273 تا k 1573 با مدت زمان ماندگاری 5 دقیقه سنتز و سینتر شده اند. نتایج آنالیز پراش پرتوی ایکس حاکی بر این است که در دمای k 1273، هیچ گونه واکنشی بین مولیبدن و سیلیکون رخ نداده است. با افزایش دما به k 1373، واکنش بین مولیبدن و سیلیکون روی داده و mosi2 سنتز و سینتر شده است. بررسی خواص مکانیکی نشان داد که در دمای k 1473، نمونه ها دارای بالاترین مقدار استحکام خمشی، سختی و چقرمگی می باشند، از طرف دیگر نمونه ای که در دمای k 1573 سینتر شده است، دارای بیشترین مقدار دانسیته ی نسبی می باشد، اما به دلیل دانه های بزرگتر (در مقایسه با نمونه ای که در دمای k 1473 سینتر شده است) دارای استحکام خمشی، سختی و چقرمگی کمتری می باشد. لازم به ذکر است که در دمای k 1573 تاثیر زمان ماندگاری بر دانسیته و خواص مکانیکی نمونه ها نیز بررسی شده است. نتایج حاکی بر این هستند که با افزایش زمان ماندگاری استحکام، سختی و چقرمگی قطعات کاهش می یابد. در فاز دوم، پودر های مولیبدن و سیلیکون در زمان های مختلف آسیا کاری شده اند و سپس باتوجه به نتایج حاصل از فاز اول در دما و زمان معین سنتز و سینتر شده اند. در مرحله بعدی، تأثیر آلیاژ سازی مکانیکی بر رفتار سنتز و سینتر درجا، دانسیته و خواص مکانیکی مولیبدن دی سیلیساید بررسی شده است. نتایح حاکی بر این هستند که با افزایش زمان آسیاکاری واکنش بین ذرات سریع تر شروع می شود. به عنوان مثال با افزایش زمان آسیاکاری از 5 به 15 ساعت زمان مورد نیاز برای شروع واکنش از 572 به 224 ثانیه کاهش می یابد. از طرف دیگر، نتایج آنالیز پراش پرتوی ایکس حاکی بر این است که با افزایش آسیاکاری فاز mo5si3 به میزان بیشتری تشکیل شده است. هم چنین به دلیل اینکه با افزایش زمان آسیاکاری استحکام و چقرمگی نمونه ها کاهش می یابد که دلیل این امر تشکیل فاز نامطلوب سیلیسی می باشد. از طرف دیگر به دلیل تشکیل اگلومره های سخت در حین فرایند آسیاکاری، سختی نمونه ها با افزایش زمان آسیاکاری، افزایش می یابد. لازم به ذکر است که ریز ساختار نمونه ها در هر دو مرحله ی فرآیند، با استفاده از میکروسکوپ الکترونی مورد بررسی قرار گرفته اند.

این مطالعه با هدف بررسی اثرات سطوح مختلف مکمل غذایی سین¬بیوتیک بایومین ایمبو بر شاخص¬های رشد، کارایی غذایی، ترکیبات بیوشیمیایی بدن، خون شناسی، شاخص¬های بیوشیمیایی سرم و مقاومت در برابر تنش¬های محیطی در ماهیان جوان بنی(mesopotamichthys sharpeyi) طراحی گردید. تعداد 600 عدد ماهی با میانگین وزن اولیه 2?/?±??/? گرم در 15 مخزن ذخیره سازی شدند. پنج تیمار غذایی حاوی پنج سطح مکمل غذایی سین¬بیوتیکی، شامل تیمار اول (شاهد)، تنها حاوی جیره غذایی تجاری و فاقد مکمل سین¬بیوتیک، تیمار دوم، ?/? گرم در هر کیلوگرم غذای تجاری، تیمار سوم، ? گرم در هر کیلوگرم غذای تجاری، تیمار چهارم، ?/? گرم در هر کیلوگرم غذای تجاری و تیمار پنجم ? گرم در هر کیلوگرم غذای تجاری مکمل سین¬بیوتیکی افزوده و با سه تکرار به مدت 60 روز دوره آزمایش، در نظر گرفته شدند. ماهیان در ساعات 8:00 ، 13:00 و 18:00 به میزان 3 درصد وزن تر بدن در طول دوره، غذادهی شدند. نتایج نشان داد استفاده از سطوح مختلف مکمل غذایی سین¬بیوتیک در جیره غذایی ماهیان بنی، باعث بهبود شاخص¬های رشد و تغذیه (افزایش میانگین وزن نهایی، ضریب رشد ویژه و کاهش ضریب تبدیل غذایی)، همچنین بهبود ترکیبات بیوشیمیایی بدن ماهیان با افزایش پروتئین و کاهش چربی بدن در تیمارهای سین¬بیوتیکی گردید (05/0>p). در نتایج شاخص¬های خونی بطور معنی¬داری افزایش تعداد گلبول¬های سفید و هماتوکریت و همچنین کاهش متوسط غلظت هموگلوبین گلبولی و تعداد گلبول¬های قرمز در تیمارهای سین¬بیوتیکی گزارش گردید. در شاخص¬های بیوشیمیایی سرم نیز افزایش پروتئین کل و گلوبولین و کاهش کلسترول و تری¬گلیسرید در ماهیان سین¬بیوتیکی مشاهده گردید. نتایج تنش¬های محیطی نشان داد که تیمارهای سین¬بیوتیکی مقاومت و درصد بازماندگی بیشتری را در تنش¬های حاد کمبود اکسیژن، تراکم بالا، دمایی، شوری و ph نسبت به تیمار شاهد داشتند. بنابراین با توجه به نتایج بدست آمده، سطح 5/1 گرم سین¬بیوتیک بر کیلوگرم جیره غذایی نسبت به دیگر سطوح این مکمل در آزمایش حاضر مناسب¬تر می¬باشد. این مقدار می¬تواند به عنوان سطح مطلوب استفاده از مکمل غذایی سین¬بیوتیک بایومین ایمبو در جیره غذایی ماهی جوان بنی(m. sharpeyi) برای افزایش کارایی رشد، تغذیه و شاخص¬های بیوشیمیایی معرفی گردد.

این مطالعه به منظور بررسی اثرات سطوح مختلف لسیتین تخم مرغ در غذا بر شاخص های رشد، تغذیه ای و برخی لیپوپروتئین ها در ماهیان جوان بنی (mesopotamichthys sharpeyi) انجام گرفت. ماهی ها با میانگین وزن اولیه 17/0± 1/3 گرم با غذاهای آزمایشی که دارای انرژی و پروتئین یکسان و مقادیر مختلف لسیتین شامل صفر، 2، 4 و 6?، در چهار تیمار آزمایشی که هر یک دارای سه تکرار بودند به مدت 8 هفته تغذیه و مورد آزمایش قرار گرفتند. بچه ماهیان 3 وعده در روز در ساعات 9 و 13 و 17 تا حد سیری غذا دهی شدند. در انتهای دوره آزمایش میانگین وزن نهایی ماهیان در تیمار 6? لسیتین به طور معنی داری به 42/0± 49/11 گرم رسید. این مطالعه نشان داد که به کارگیری لسیتین تا 6? در جیره این ماهی باعث افزایش شاخص های رشد می گردد (05/0p<). دیگر شاخص های رشد مانند، درصد افزایش وزن بدن و نرخ رشد ویژه در تیمارهای 4 و 6? به طور معنی داری (05/0p<) نسبت به گروه شاهد بالاتر بود. همچنین شاخص های وضعیت، شاخص کبدی و شاخص احشایی در تیمار 6? دارای تفاوت معناداری (05/0p<) با تیمارهای دیگر بود، بالاترین مقادیر ضریب چاقی و همین طور فاکتورهای تغذیه ای مانند کل غذای دریافتی، کارایی غذا، کارایی پروتئین و کل پروتئین دریافتی در تیمارهای تغذیه شده با جیره حاوی 4 و 6? لسیتین مشاهده و ثبت شد و در خصوص ضریب تبدیل غذایی کمترین مقدار (05/0p<) در تیمار 4 و 6 درصد لسیتین مشاهده شد. میزان لیپوپروتئین های سرم، لیپوپروتئین های کم چگال (ldl) و لیپوپروتئین های پرچگال ((hdl نیز در بچه ماهیان آزمایشی تحت تأثیر جیره های مورد نظر قرار گرفتند. با افزایش لسیتین در جیره های غذایی، میزان ldl و hdl به طور معنی داری (05/0p<) بین تیمارهای آزمایشی افزایش یافت و بیش ترین میزان این شاخص ها در تیمار 6? و کمترین آن ها مربوط به گروه شاهد بود. مطالعه حاضر نشان داد که به کارگیری مقادیر 4? لسیتین در جیره ماهیان جوان بنی می تواند سبب بهبود شاخص های رشد، تغذیه ای و مورفومتریک و میزان لیپوپروتئین ها ldl و hdl در این گونه گردد.

این تحقیق با هدف مطالعه اثرات مکمل غذایی لیزین و متیونین بر شاخص های رشد، تغذیه و ترکیبات بیوشیمیایی بدن ماهیان جوان صبیتی (sparidentex hasta) طراحی گردیده است. بدین منظور تعداد 180 قطعه ماهی جوان صبیتی با میانگین وزنی 4/1 ± 38/31 گرم به طور تصادفی در 18 تانک فایبر گلاس 300 لیتری توزیع و با 6 جیره غذایی آزمایشی با سطوح مختلف لیزین و متیونین که عبارت بودند از: تیمار اول (شاهد): فاقد مکمل آمینواسیدی، تیماردوم: 100% متیونین، تیمار سوم: 75% متیونین و25% لیزین، تیمارچهارم: 50 % متیونین و 50 % لیزین، تیمار پنجم: 25 % متیونین و 75 % لیزین، تیمار ششم: 100 % لیزین، به مدت 8 هفته و به میزان 3 وعده در روز (در ساعات 08:00، 13:00 و 18:00)، در حد سیری تغذیه شدند. در پایان دوره ی آزمایشی نتایج به دست آمده نشان داد که استفاده از مکمل های اسید آمینه ای لیزین و متیونین بر شاخص های رشد، مورفومتریک و شاخص تغذیه به طور معنادار تاثیر گذاشت (05/0p<) که برخی از این شاخص ها شامل درصد افزایش وزن بدن، شاخص کبدی، چربی درون صفاقی، ضریب چاقی، ضریب تبدیل غذایی، کارایی پروتئین، کل غذای دریافتی، میزان بقای پروتئین، میزان بقای لیزین و متیونین و مقدار لیزین و متیونین دریافتی بود. به طوری که مطلوب ترین راندمان این شاخص ها در تیمار 3 مشاهده شد. همچنین با توجه به آنالیز بیوشیمیایی ترکیبات بدن، بالاترین میزان پروتئین لاشه در تیمار 3 گزارش شد و مجموع اسیدهای آمینه ضروری و غیر ضروری لاشه و نسبت این دو نیز به طور معنادار تحت تاثیر مکمل های آمینو اسیدی قرار گرفت. با توجه به نتایج مربوط به شاخص های رشد، تغذیه و ترکیبات بیوشیمیایی لاشه در ماهیان مورد آزمایش در این تحقیق می توان اظهار داشت که تیمار 3 با 75% متیونین و 25% لیزین با نرخ بالای رشد و کمترین میزان ضریب تبدیل غذایی به عنوان مناسب ترین سطح برای ماهیان جوان صبیتی (s. hasta) پیشنهاد می گردد.

روش ریخته¬گری دوغابی جهت شکل¬دهی ترکیب کوردیریت غیر استوکیومتری، با استفاده از مواد اولیه اکسیدی مورد بررسی قرار گرفت. مواد اولیه شامل سیلیس، آلومینا، اکسید تیتانیم و کربنات منیزیم، به دو صورت آماده سازی شدند: 1. مواد اولیه پس از مخلوط شدن در دمای ?1250 به مدت 4 ساعت تکلیس و سپس به مدت 24 ساعت به صورت خشک و 48 ساعت در محیط آب آسیاب شدند (پودر های c-24 و c-48w) 2. مواد اولیه پس از اختلاط در دمای ?1580 ذوب و در آب سرد شدند. فریت حاصل به مدت 48 ساعت در محیط آب آسیاب شد (پودر g-48w). روانساز dolapix pcn به عنوان بهترین روانساز برای هر سه پودر تعیین گردید. با تغییر شرایط آسیاب اندازه ذره از3.68 میکرون برای پودر c-24 به 2.2 میکرون برای پودر c-48w کاهش می¬یابد. با کاهش اندازه ذره حداکثر مقدار ماده جامد از 78 به 76 درصد وزنی کاهش می¬یابد. رفتار هر سه دوغاب در سرعت¬های برش پایین روان برشی است. اندازه پتانسیل زتای دوغاب¬های c-24 و c-48w در ph=11.5 به ترتیب52.2- و 53.6mv- اندازه گیری شد. اندازه¬ی پتانسیل زتای دوغاب g-48w نیز در ph=10.5، 65.2mv- اندازه¬گیری شد. اندازه پتانسیل زتا و نتایج بدست آمده از آزمون رسوب نشان دهنده¬ی پایداری دوغاب g-48w است. سینتر نمونه¬های c-24 و c-48w به دو روش تک مرحله¬ای و دو مرحله¬ای و سینتر نمونه¬ g-48w به صورت تک مرحله¬ای، دو مرحله¬ای و سه مرحله¬ای انجام گرفت. بیشترین چگالی نمونه¬های c-24 و c-48w به ترتیب 2.43 (93.4%) و 2.45g/cm3 (94.2%) و با استفاده از سینتر دو مرحله¬ای به دست آمد. کمترین مقدار جذب آب این نمونه ها نیز به ترتیب 5/2 و 4/0 درصد اندازه¬گیری شد. چگالی نمونه¬های g-48w برای سینتر یک و دو مرحله¬ای 2.5 (96.1%) ، برای سینتر سه مرحله¬ای 2.47gr/cm3و جذب آب تمام این نمونه¬ها صفر اندازه گیری شد. در نهایت، خواص نمونه¬های تهیه شده با روش ریخته گری دوغابی با نمونه¬ای که به روش ذوب شکل داده و عملیات حرارتی شده است (نمونه مرجع) مورد مقایسه قرار گرفت. این مقایسه نشان می دهد که نمونه g-48w ثابت دی¬الکتریک و ضریب انبساط حرارتی کمتر و استحکام خمشی بالاتری نسبت به نمونه-ی c-48wو نمونه¬ی مرجع دارد.

این مطالعه با هدف بررسی اثرات سطوح مختلف پروتئین و چربی جیره غذایی بر شاخص های رشد، تغذیه و ترکیبات بیوشیمیایی لاشه در ماهیان جوان صبیتی (sparidentex hasta) طراحی گردید. شش جیره غذایی شامل سه سطح پروتئین (35، 40 و 45 درصد) و دو سطح چربی (7 و 14 درصد) با سه تکرار در نظر گرفته شد. پس از 21 روز دوره سازگاری، ماهیان با میانگین وزنی اولیه 28/0± 55/36 گرم به صورت تصادفی (10 ماهی در هر تانک) در 18 تانک 300 لیتری پلی اتیلن حاوی آب فیلتر شده دریا با شوری ppt 27 ذخیره سازی شدند. ماهیان آزمایشی به مدت 56 روز، سه بار در روز در ساعات 08:00، 13:00 و 18:00 به روش سیری غذادهی شدند. براساس نتایج این تحقیق، افزایش وزن و نرخ رشد ویژه به طور معنی داری تحت تاثیر سطوح مختلف پروتئین جیره غذایی قرار داشت (05/0>p). هر چند که سطوح مختلف پروتئین و چربی جیره غذایی، تاثیر معنی داری روی ضریب چاقی، درصد چربی درون صفاقی و غذای دریافتی ماهیان نداشتند (05/0<p). در سطح 14 درصد چربی جیره غذایی، به طور معنی داری شاخص کبدی، شاخص احشایی، ضریب بازده پروتئینی و چربی لاشه افزایش یافت، اگر چه ضریب تبدیل غذایی به طور معنی داری کاهش یافت. با افزایش سطح چربی جیره غذایی، به طور معنی داری بقای پروتئین کاهش و بقای انرژی افزایش یافت. بالاترین بازده حفظ نیتروژن در سطح 40 درصد پروتئین مشاهده گردید. سطوح مختلف پروتئین و چربی جیره غذایی به طور معنی داری بر میزان پروتئین و چربی لاشه اثر گذاشتند (05/0>p)، در صورتیکه بر میزان رطوبت و خاکستر لاشه تاثیر معنی داری نداشتند (05/0<p). با توجه به نتایج مربوط به شاخص های رشد، تغذیه و ترکیبات بیوشیمیایی لاشه در ماهیان مورد آزمایش در این تحقیق می توان اظهار داشت که تیمار 40 درصد پروتئین و 14 درصد چربی با بالاترین رشد و ضریب بازده پروتئینی به عنوان مناسب ترین سطح برای ماهیان جوان صبیتی (s. hasta) پیشنهاد می گردد.

در این تحقیق اثر تجویز خوراکی سطوح مختلف عصاره اتانولی زیره سبز بر ماهی انگشت قد کپور معمولی (cyprinus carpio) مورد مطالعه قرار گرفت. بدین منظور تعداد 150 قطعه ماهی (با وزن متوسط 89/0±3/20 گرم) به طور تصادفی در 15 تانک فایبر گلاس(10 ماهی در هر تانک) 300 لیتری توزیع شده و با جیره حاوی عصاره زیره سبز با مقادیر 0% (گروه شاهد)، 5/0% ، 1، 5/1 و 2% (گروه های آزمایشی)، 3 بار در روز به صورت سیری به مدت 8 هفته تغذیه شدند. در پایان دوره آزمایش شاخص های رشد شامل افزایش وزن بدن، ضریب رشد روزانه، نرخ رشد ویژه، همچنین شاخص های وضعیت شامل ضریب چاقی، شاخص احشایی و شاخص کبدی و نیز شاخص های تغذیه ای شامل نسبت تبدیل غذایی، نسبت بازده پروتئین، نسبت بازده چربی، کل غذای مصرف شده، مصرف خالص پروتئین، مصرف خالص چربی و ترکیبات بیوشیمیایی لاشه اندازه گیری گردیدند. نتایج نشان دادند که افزودن سطوح مختلف عصاره زیره سبز به جیره غذایی ماهی انگشت قد کپور معمولی منجر به افزایش وزن بدن، ضریب رشد روزانه و نرخ رشد گردید. بیشترین میزان این فاکتورها در جیره حاوی 2% عصاره زیره سبز مشاهده شد و کمترین میزان، مربوط به گروه شاهد بود. کمترین میزان نسبت تبدیل غذایی و بیشترین میزان نسبت بازده پروتئین در گروه 2% عصاره زیره سبز در جیره بود که با گروه شاهد اختلاف معنی داری داشتند. کمترین میزان پروتئین، بیشترین میزان چربی و کمترین میزان خاکستر در گروه 2% عصاره زیره سبز مشاهده گردید که با گروه شاهد اختلاف معنی داری داشتند (05/0>p) همچنین میزان رطوبت نیز در گروه های آزمایش نسبت به گروه شاهد اختلاف معنی داری مشاهده شد ولی این اختلاف از روند خاصی پیروی نمی کرد به طوری که بیشترین میزان رطوبت در گروه شاهد و کمترین آن در گروه 1% عصاره زیره مشاهده گردید. در رابطه با فاکتورهای نسبت بازده چربی، کل غذای مصرف شده، مصرف خالص چربی، مصرف خالص پروتئین، ضریب چاقی، شاخص کبدی و شاخص احشایی اختلاف معنی داری بین گروه های آزمایشی در مقایسه با گروه شاهد مشاهده نشد (05/0>p). بر اساس نتایج این تحقیق افزودن 2% عصاره اتانولی زیره سبز به جیره غذایی ماهی انگشت قد کپور می تواند موجب افزایش شاخص های رشد گردد.

در این تحقیق اثر افزودن اکسید سریم بر روی شیشه سرامیک های کوردیریتی مورد ارزیابی قرار گرفت. برای بررسی بیشتر، اکسید سریم جایگزین جوانه زای اصلی این سیستم یعنی اکسید تیتانیوم گردید و اثر این دو نیز با یکدیگر مقایسه گردید. برای انجام این کار و برای به دست آوردن دماهای انتقال به شیشه، دمای جوانه زنی، دمای نرم شوندگی دیلاتومتری و دمای تبلور، از آنالیز حرارتی افتراقی و آزمون دیلاتومتری استفاده گردید. مشخص کردن فازهای موجود در این شیشه سرامیک ها توسط آنالیز پراش پرتو ایکس انجام شد و در نهایت ریز ساختار شیشه سرامیک های به دست آمده توسط میکروسکوپ الکترونی روبشی مورد بررسی قرار گرفت. در مقایسه این دو اکسید، اکسید سریم جوانه-زنی بهتری از خود نشان داد. دمای جوانه زنی بهینه برای شیشه سرامیک کوردیریتی حاوی اکسید سریم، 850 درجه سانتیگراد و مدت زمان بهینه جوانه زنی، 5 ساعت تعیین شد. این دما در مقایسه با دمای جوانه زنی بهینه برای شیشه پایه (810 درجه سانتیگراد) افزایش 40 درجه ای از خود نشان می-دهد. همچنین دمای تبلور بهینه این شیشه سرامیک 1200 درجه سانتیگراد با مدت زمان بهینه 8 ساعت به دست آمد. با توجه به نتایج به دست آمده، نشان داده شد که افزودن اکسید سریم به مقدار حدودی 9 درصد وزنی بر این سیستم، جوانه زنی سطحی را به دنبال خواهد داشت.

در این مطالعه اثرات تجویز خوراکی سطوح مختلف عصاره اتانولی زیره سبز بر فعالیت برخی آنزیم های گوارشی و برخی پارامترهای سرمی در ماهیان جوان کپور معمولی (cyprinus carpio) مورد بررسی قرار گرفت. بدین منظور 150 قطعه ماهی (با میانگین وزنی 0/89 ± 20/3گرم) به طور تصادفی در 15 تانک پلی اتیلنی300 لیتری (10 ماهی در هر تانک) توزیع شدند. 5 جیره غذایی با سطح پروتئین و انرژی یکسان دارای مقدار صفر، 0/5، 1، 1/5 و 2 درصد عصاره اتانولی زیره سبز تهیه شدند. ماهی ها 3 بار در روز در ساعات 8 ، 13 و 17 به روش سیری به مدت 8 هفته غذادهی شدند. در پایان دوره آزمایشی سطوح فعالیت آنزیم های گوارشی (آمیلاز، لیپاز و آلکالین فسفاتاز) و برخی از پارامترهای سرمی (پروتئین کل، آلبومین، گلوکز، کلسترول،hdl ، ldl، تری گلیسیرید، کلسیم و فسفر) اندازه گیری گردید. براساس نتایج افزودن سطوح مختلف عصاره الکلی زیره سبز به جیره غذایی ماهی جوان کپور معمولی فعالیت آنزیم های گوارشی (آمیلاز، لیپاز و آلکالین فسفاتاز) را در تیمارهای آزمایشی در مقایسه با گروه شاهد به طور معنی داری افزایش داد (0/05>p). بیشترین میزان فعالیت آنزیم های گوارشی به طور معنی دار (0/05>p) به ترتیب در جیره های حاوی 1/5 و 2 درصد عصاره زیره سبز مشاهده گردید و کمترین مقدار مربوط به تیمار شاهد بود. هر چند که بین تیمار شاهد و تیمار حاوی 0/5 و یک درصد عصاره زیره سبز اختلاف معنی داری مشاهده نگردید. آنالیزهای صورت گرفته کاهش معنی دار (0/05>p) پروتئین کل، آلبومین، گلوکز و کلسترول سرم را در ماهی های تغذیه شده با جیره-های حاوی عصاره زیره سبز نشان دادند. همچنین افزودن عصاره الکلی زیره سبز به جیره غذایی ماهیان جوان کپور معمولی به طور معنی داری (0/05>p) باعث افزایش سطوح فسفر سرم گردید. غلظت کلسیم، تری گلیسیرید، hdlو ldlتیمار های آزمایشی و گروه شاهد هیچ اختلاف معنی داری نداشت. سطوح تری گلیسیرید و ldl سرم در گروه های آزمایشی کاهش یافت. همچنین سطوح hdl و کلسیم سرم در تیمارهای آزمایشی افزایش یافت ولی این اختلافات در مقایسه با گروه شاهد معنی دار نبودند (0/05<p). نتایج حاصل از این تحقیق نشان داد که جیره های غذایی حاوی عصاره زیره سبز به خصوص در غلظت های بالا می توانند فعالیت آنزیم های گوارشی و پارامترهای سرمی ماهیان جوان کپور معمولی c. carpio را بهبود ببخشند و تیمار حاوی 1/5درصد عصاره اتانولی زیره سبز به عنوان مناسب ترین سطح مکمل در جیره غذایی ماهیان جوان کپور معمولی پیشنهاد می گردد.

چکیده ندارد.