خاندان صلیحی در فاصله سالهای 439 تا 532 ه.ق. بر یمن حکم راندند.در طی حکمرانی صلیحیون در یمن و نواحی اطراف آن، مذهب اسماعیلیه به شکل گسترده ای،انتشار یافت.علی بن محمد صلیحی،اساس کار خود را بر روابط دوستانه با حکومت فاطمیان قرار داد.پس از وی پسرش،ملک مکرم،همچنان خود را تابع خلفای فاطمی می خواند.روابط دوستانه دو دولت، پس از مرگ المستنصروتادوره ملکه حرّه ادامه یافت،اما دیری نپاییدکه باشقاق اسماعیلیان مستعلوی درمصربه دو شاخه،طیّبی و حافظی،وبا جانبداری ملکه حرّه از امامت طیّب،یمن از خلافت مصر جدا شدوملکه به طور مستقل بعنوان نایب امام مستور(طیّب)،عهده داردعوت طیّبی در مناطق جنوبی شبه جزیره عربی شد. این پایانامه می کوشدتا با بررسی روابط سیاسی میان صلیحیان و فاطمیان،به دو پرسش اصلی پاسخ دهد:1-علت استحکام روابط سیاسی صلیحیان و فاطمیان چه بود؟2- نتیجه موضع گیری ملکه سیده حرّه،در مسأله امامت طیّب چه بود؟فرضیاتی که برای این سوالات مطرح شد بدین قرار است:1-1:علت استحکام روابط سیاسی صلیحیان وفاطمیان،تبعیت بی چون وچرای داعیان صلیحی ازخلفای فاطمی بود.2-1:تأییدوحمایت خلفای فاطمی از صلیحیون در استحکام روابط دو دولت موثر بود.2:موضع گیری صریح ملکه حرّه درپذیرش امامت طیّب،منجر به تیرگی و قطع روابط سیاسی میان صلیحیان و فاطمیان شد،وهمین امربه استقلال سیاسی صلیحیان انجامید.از آنجاکه روش این پژوهش توصیفی-تحلیلی است،با تجزیه و تحلیل داده های تاریخی،فرضیه های سابق به آزمون گذاشته شدواین نتیجه حاصل شدکه تا دوران خلافت الآمر،صلیحیان ازخلفای فاطمی تبعیت تام داشته و در ازای آن مورد تأیید ایشان قرارمی گرفتند.بعدازمرگ الآمرباحمایت ملکه حرّه ازخلافت طیّب،اسماعیلیان یمن راه خود را از خلافت مصر جدا نموده و ریاست دعوت طیّبی را بدست گرفتند.