«امر به معروف و نهی از منکر» در ادبیات ما بس از جایگاه ویژه ای برخوردار است و بیشتر شاعران و نویسندگان پارسی زبان به این موضوع توجه داشته اند؛ از جمله شاعر بلند آوازه قرن هفتم مصلح الدین سعدی شیرازی که اوج آثار وی بوستان و گلستان بوده است. اساس این تحقیق بر تحقیقات کتابخانه ای و فردی صورت گرفته است، در فصل اول چند سطر هر چند کوتاه در تعریف از سعدی شاعر عبرت آموز گفته شده است سپس در فصل دوم به کاربرد و معانی دو واژه «امر» و «نهی» پرداخته شده است. در فصل سوم ابیاتی که مستقیماً به صورت امر و نهی یا غیر مستقیم به صورت پند و اندرز و نصیحت به مقوله دعوت و تشویق به پسندها تفکیک گردیده و به صورت موضوعی دسته بندی می شود و در این راستا به امر به معروف و نهی از منکر اشاره می شود. در فصل چهارم همانند فصل سوم اما در این فصل به صورت موضوعی و دسته بندی به مقوله نهی از منکر و تحذیر از بدی ها و نا پسندها پرداخته شده است. در فصل پنجم ابتدا تمامی ابیات بوستان و گلستان مورد بازخوانی قرار گرفته و براساس تقدم و تأخر زمانی بیت به بیت، صفحه به صفحه، باب به باب ادامه یافته است یعنی کلیه ی ابیات امر به معروف و نهی از منکر در 10 باب بوستان و 8 باب گلستان مورد بررسی قرار گرفته شده است. در انتها تمامی منابع و مأخذ ذکر شده است.