پروفسور هانری کربن و پروفسور توشیهیکو ایزوتسو، دو متفکر اسلام شناس و ایران شناس شهیر معاصرند، که علاوه بر تمام تلاش هایِ ارزشمندی که در راستای شناساندن اسلام و ایران به دنیای معاصر انجام داده اند، می توان در اندیشه آنان با دو طرح بسیار مهم آشنا شد که آدمی را قادر خواهند ساخت تا به گفت وگویی حقیقی میان صاحبان ادیان، سنت ها و تمدن ها نائل گردد. در حقیقت، این دو طرح، دو وجه امکانی هستند که پیش از هر اقدامی می باید در پیوندی همدلانه میان صاحبان ادیان، سنت ها و تمدن ها از نو احیاء گردند تا گفت وگویی حقیقی، تحقق پذیرد. حال، یکی از این امکانات ضروری برای آغاز گفت وگو، ساحت «فراتاریخی» است که کربن آن را به واسطه فلسفه تطبیقی مورد نظر خود که جمعِ خلّاقانه لطیفی ما بین «پدیدارشناسی هوسرل و هرمنوتیک هایدگری» و «حکمت و عرفان فلاسفه مسلمان به خصوص فلاسفه ایرانی که همچنان باور به ملکوت در اندیشه شان سخت پا برجاست» و با توجه به سیر و سلوکی روحانی در عالمی خیالی(عالم مثالی)، طرح می نماید. و دیگری «فراسوی گفت وگویی» است که ایزوتسو با تأکید بر «فراتاریخ» و همچنین روش هانری کربن و باز هم با تمرکز بر ساحت های معنوی و عرفانی موجود در تفکر اسلامی و سایر اندیشه-های درون گرا(باطنی)آنرا مطرح می سازد. در واقع، «فراتاریخ» و «فراسوی گفت وگو» دو جزء از پیکره ای واحدند که اگر در عرصه ای فرا زمینی و فرا زمانی در کنار یگدیگر قرار گیرند، خواهند توانست برای اهل معنا در سراسر عالم، گفت وگویِ فراتاریخیِ ادیان و حتی سنت ها و تمدن ها را امکان پذیر سازند و بقای ابدی آنان را در عالمی ملکوتی و به دور از هر تفکر زمینیِ بیمارگونه ( همچون : لاأدری گری، نیست-انگاری و تاریخ انگاری ) که زندگی آدمی را به قهقرا می کشاند، حتمیّت بخشند.