در این کار پژوهشی در مرحله اول دندریمرهای سیتریک اسید با هسته پلی اتیلن گلیکول سنتز شد. سپس انتهای این دندریمرها در حضور دی سیکلو هگزیل کربو دی ایمید(dcc) با گروههای عاملی ایمیدازول عامل دار شدند و بار دیگر گروههای لاریل الکل به انتهای دندریمرهای سیتریک اسید کنژوگه شد. سنتزهای انجام شده به کمک روش های اسپکتروسکوپی مرسوم شناسایی شدند. سپس بر همکنش الکترواستاتیکی دندریمر های عامل دار شده با ایمیدازول باگروههای اسیدی داروی ناپروکسن به کمک طیف ir مورد مطالعه قرار گرفت. همچنین تاثیر حلالیت دارو در میزان بارگیری و رهش آن با مقایسه دو داروی ناپروکسن و فلوکستین در دندریمرهای عامل دار شده با لاریل الکل و همینطور تاثیر گروههای عاملی آب گریز لاریل الکل در پیرامون بیرونی دندریمر در میزان بارگیری داروهای آب گریز مورد مطالعه قرار گرفته است. نتایج نشان می دهند که میزان داروی بارگیری شده در دندریمرهای عامل دار شده با لاریل الکل از دندریمرهای عامل دار شده با ایمیدازول بیشتر بوده و همینطور داروی ناپروکسن نسبت به داروی فلوکستین بیشتر بارگیری می شود.نتایج رهش دارو نشان می دهد که رهش داروی ناپروکسن در ph های بازی بیشتر از ph های اسیدی می باشد ولی رهش داروی فلوکستین در ph های اسیدی نسبت به ph های بازی بیشتر بود. که این اثر مربوط به ساختار دارو و تاثیر حلالیت دارو در میزان رهش آن می باشد