این پژوهش با هدف مطالعه تأثیر استروژن به ¬صورت تزریقی و موضعی بر روند ترمیم زخم در موش¬های نر سالم و دیابتی انجام گرفت. برای این منظور، موش های صحرایی نر به دو گروه سالم و دیابتی تقسیم شدند. هر گروه به سه زیرگروه کنترل (دست¬نخورده)، شاهد (دریافت¬کننده¬ حلال) و تست (دریافت¬کننده ¬استرادیول به ¬همراه حلال) طبقه¬بندی شدهﺍند. در کلیه گروه¬ها یک زخم مدور با قطر cm5/1 بر سطح پشتی موش¬های سالم و دیابتی (القاء شده توسط استرپتوزوتوسین) ایجاد گردید. در نوع تزریقی، در زیرگروه تست روزانه µg/sc10 استرادیول بنزوات به مدت 28 روز تزریق گردید و در زیرگروه دریافت¬کننده استروژن نوع موضعی، هم روزانه پماد استروژن با دوز mg5/0 بر روی زخم مالیده شد. در ضمن، در زیرگروه شاهد، حلال دارو استفاده شد؛ در حالی¬که زیرگروه کنترل هیچ ماده¬ای دریافت نکرد. اندازه¬گیری سطح زخم به کمک نرم¬افزار scion image در روزهای3، 5، 7، 14، 21 و 28 صورت گرفت. هم¬چنین پارامترهای هیستوپاتولوژی از جمله تشکیل اپیتلیوم جدید، رگ¬زائی و تشکیل بافت جوانه¬ای در روزهای 3، 7، 14 و 21 مورد ارزیابی نیمه¬کمی قرار گرفت. در بررسی ماکروسکوپیک، زخم¬های گروه دیابتی در مقایسه با گروه سالم ترمیم دیر¬تری داشته و التیام زخم در زیرگروه تست در موش¬های سالم و دیابتی هر دو نوع استعمال، در نیمه دوم دوره ترمیم تغییر چشمگیری داشته است(05/0p<). هم¬چنین در بررسی میکروسکوپیک، تشکیل اپیتلیوم جدید، رگ¬زائی و تشکیل بافت جوانه¬ای زیرگروه تست نسبت به زیرگروه شاهد گروه سالم و دیابتی در هر دو نوع استعمال افزایش داشته است. بنابراین، مطالعه حاضر نشان می دهد که استروژن هم به ¬صورت تزریقی و هم به ¬صورت موضعی می تواند نارسائی ترمیم را در زخم¬های دیابتی بهبود بخشیده و سرعت و ساختار زخم را تحت تأثیر قرار دهد.