پژوهش حاضر معطوف به نظریه انگیزش مدیریتی است. این نظریه مجموعه ای از نیازهای غیررسمی نقش را که به شکل منطقی (و گاه تجربی) از سازمان و ارتباط بین بازیگران اصلی آن سازمان ناشی می شود در قالب الگویی از نقش مدیران، مشخص می کند. اگر این الگوهای انگیزشی با نقش های فردی (مدیران) هماهنگ نباشند احتمال عدم موفقیت مدیر افزایش می یابد. بر این اساس پرسش اساسی تحقیق حاضر این است که عناصر 7 گانه مرتبط با انگیزش مدیریتی مدیران آن طور که ماینر از آن ها نام برده است (شخصیت های مقتدر، بازی های رقابتی، موقعیت های رقابتی، نقش اثباتی، تحمیل خواسته ها، تمایز از گروه و انجام وظایف معمول اداری) تا چه حد در بین مدیران ستادی غیر عضو هیات علمی دانشگاه فردوسی مشهد امکان بروز و ظهور داشته و تا چه حد عملکرد آن ها را تحت تاثیر قرار داده است. بدین منظور حجم جامعه مورد مطالعه را 170 نفر تشکیل داد و از روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای استفاده به عمل آمد. برای جمع آوری داده ها از مقیاس تکمیل جمله ماینر در قالب 7 بعد مذکور استفاده گردید. برای تعیین نمرات ارزیابی عملکرد مدیران مورد مطالعه نیز از میانگین نمره 5 دوره متوالی ارزیابی عملکرد اخیر مدیران در قالب داده های ثانویه از سیستم کارگزینی دانشگاه استفاده شد. برای آزمون فرضیه ها از آزمون های آنالیر واریانس، تی استیودنت، رگرسیون خطی و آزمون کروسکال والیس متناسب با فرضیات پژوهش استفاده گردید. نتایج نشان داد که میانگین امتیازات ابعاد 7 گانه انگیزش مدیریتی با یکدیگر هم توزیع نبوده اما نتیجه مقایسه-های توأم ابعاد نشان داد که می توان ابعاد انگیزش مدیریتی را از لحاظ دارابودن میانگین های برابر به 4 دسته تقسیم نمود. همچنین نتایج نشان داد که بین سطوح مدیریتی مدیران مورد مطالعه از نظر میانگین نمره انگیزش مدیریتی تفاوت معناداری وجود ندارد اما بین مدیران زن و مرد از لحاظ نمره مذکور تفاوت معناداری وجود دارد. همچنین بررسی رابطه بین نمره کل انگیزش مدیریتی و ابعاد آن با نمره ارزیابی عملکرد نشان داد که بین ارزیابی عملکرد با نمره کل مقیاس انگیزش مدیریتی و زیرمقیاس های آن به جز دو زیرمقیاس شخصیت های مقتدر و تحمیل خواسته ها رابطه رگرسیونی معناداری وجود ندارد.