هدف: اولتراسوند پالس و لیزر کم توان در کنترل مشکلات موسکولواسکلتال هموفیلی سودمند گزارش شده اند. این مطلب در حالی بیان می شود که تا کنون هیچ تحقیق اصولی در این زمینه انجام نشده است. از آنجاییکه همارتروز تمام مفصل سینوویال را تحت تاثیر قرار می دهد، مطالعات بیوتریبولوژیک، بیومکانیک و بافتی می توانند اطلاعات جامعی را در رابطه با تفهیم خصوصیات یک مفصل سالم و دچار خونریزی را تامین کرده و به شروع کاربرد و ارزیابی درمانها کمک به سزایی کند. بنابراین، هدف این مطالعه بررسی تاثیر اولتراسوند پالس و لیزر کم توان بر همارتروز تجربی با استفاده از موارد فوق بوده است. مواد وروشها: 35 خرگوش، 10عدد در گروه های کنترل هموفیلی، لیزر و اولتراسوند و 5 عدد در گروه کنترل مورد بررسی قرار گرفتند. به مفصل زانوی چپ حیوانات گروه های کنترل هموفیلی، لیزر و اولتراسوند 1 سی سی خون اوتولوگ، هفته ای دو بار به مدت چهار هفته تزریق شد. پس از طی دو روز به منظور رسیدن به مرحله تحت حاد، حیوانات گروه های درمانی تحت تابش مدالیتی مربوط به مدت پنج جلسه قرار گرفته و پس از یک روز کشته شدند و آزمایشات بیوتریبولوژیک، بیومکانیک و بافتی بر روی آنها انجام شد. نتایج: محیط مفصل پس از تزریق خون افزایش معنی دار پیدا کرد. این تورم پس از درمان با اولتراسوند نسبت به لیزر کاهش بیشتری از خود نشان داد. ضریب اصطکاک مفصل پس از درمان با اولتراسوند از حالت طبیعی هم بیشتر کاهش یافت در حالیکه در گروه کنترل هموفیلی و درمان با لیزر مقدار آن افزایش یافته بود. نیروی حداکثر اولیه، نیروی تعادلی، سفتی آنی و سفتی تعادلی پس از تزریق خون نسبت به گروه کنترل کاهش یافت. نیروی حداکثر اولیه و سفتی آنی پس از درمان با اولتراسوند مقداری بیشتر از گروه لیزر شد و نیروی تعادلی درگروه لیزر به صورت معنی داری نسبت به گروه کنترل هموفیلی افزایش یافت. درمان با اولتراسوند و لیزر تاثیری بر سفتی تعادلی نداشت و تمام متغیرهای بیومکانیکی تا حالت طبیعی فاصله داشتند. نتیجه گیری: درمان با اولتراسوند موجب کاهش تورم و اصطکاک مفصل در همارتروز و سینوویت تجربی می شود. علی رغم تلاش اولتراسوند و (تنها در مورد سفتی تعادلی) لیزر ، این دو مدالیتی تاثیر قابل ملاحظه ای بر بهبود وضعیت بیومکانیکی غضروف پس از پنج جلسه درمان نداشتند که با توجه به ماهیت ترمیم ناپذیر غضروف مفصلی دور از ذهن به نظر نمی رسید.

علیرغم توصیه های فراوان در زمینه انجام کرایوتراپی به دنبال خونریزی های موسکولواسکلتال تحقیقات کمی در این زمینه وجود دارد. همچنین یافته های متناقضی در رابطه با تاثیرکرایوتراپی بر انعقاد خون و التهاب ارائه شده است. بنابراین هدف از این مطالعه بررسی تاثیر کرایوتراپی بر محیط مفصل، دما، تورم فضای بین پتلا و کوندیلهای فمور، اصطکاک مفصل و سیتوکین های التهابی interleukin 1β و tnf- α و سیتوکین ضدالتهابی interleukin 4 بوده است. مطالعه بر روی 31خرگوش نر آلبینو انجام شد. به مفصل زانوی چپ 23 حیوان شامل: 15عدد در گروه درمان و 8 عدد در گروه کنترل 1 سی سی خون اوتولوگ تزریق شد. 4 عدد خرگوش در گروه کنترل سالم قرار گرفتند. ارزیابی محیط، دما و سونوگرافی مفصل قبل از تزریق خون انجام شد. محیط و دمای مفصل دو نوبت در هر روز اندازه گیری شد. یک روز پس از ایجاد همارتروز کرایوتراپی به مدت چهار روز و چهار نوبت در هر روز انجام شد. روز بعد از اتمام درمان محیط، دما و سونوگرافی مفصل و سپس تست اصطکاک مفصل انجام شد. در ادامه مفصل حیوان باز و غشاء سینوویوم جهت بررسی بیومارکرهای التهابی و ضد التهابی جدا شد. کرایوتراپی تاثیر مثبتی بر کاهش دما و تورم داشت. یافته های سونوگرافی نیز تاثیر مثبت کرایوتراپی بر تورم را تایید کرد. اصطکاک مفصل در اثر کرایوتراپی افزایش یافت. سیتوکین التهابی tnf- α در گروه های درمان کاهش یافت. سیتوکین ضد التهابی interleukin 4 در گروه درمان هپارین بالاتر بود. کرایوتراپی موجب کاهش التهاب و افزایش نسبی فعالیت سیستم ضد التهاب می شود. اصطکاک مفصل نیز تحت تاثیر کرایوتراپی قرار گرفت.

شایع ترین نوع آرتریت مفصلی است که چهارمین عامل ناتوانی در سراسر دنیا می باشد. به دلیل ارتباط قوی استئوآرتروز با سن و با پیشبینی افزایش طول عمر در همه جوامع بخصوص جوامع غربی، استئوآرتروز هر ساله درحال افزایش است. مطالعات نشان داده که حدود 43 میلیون نفر در ایالات متحده امریکا و حدود 15 درصد جمعیت جهان تحت تأثیر این بیماری التهابی قرار گرفته اند و هر سال صد هزار مورد جدید گزارش می شود. در ایالات متحده تخمین زده می شود