موضوع این تحقیق بررسی گفتار سیاسی جریان های دینی فعال در انقلاب مشروطه بر مبنای روش تحلیل گفتمان است.براین اساس، گفتار دو جریان دینی مشروطه طلب ومشروعه خواه مورد بررسی قرار گرفته است . علمای مشروطه طلب با محور قرا دادن مفهوم تحدید استبداد به فصل بندی نشانه ها ومفاهیمی مانند : قانون، توسعه، آگاهی، اراده، آزادی،مساوات،ملت،وکالت وانتخاب پرداخته اند و بر اساس آن نظام معنایی گفتار خود را شکل داده اند و بر این مبنا از انقلاب مشروطه حمایت نموده اند. در نقطه مقابل ، علمای مشروعه خواه با محور قرار دادن مفهوم حفظ شریعت به مفصل بندی نشانه ها ومفاهیم گفتار خود پرداخته اند، مانند:امنیت، امت مسلمان،اطاعت از حاکم، نفی کفر وکافر ،نامحدود بودن شرع وقانون شریعت وحول این مفهوم اقدام کرده اندو بر مبنای این مفصل بندی نظام معنایی گفتار خود را سا مان داده اند . این جریان فکری با اتکا بر همین نظام معنایی به مخالفت با انقلاب مشروطه پرداختند.