چکیده: حسابرسی مستقل از طریق بهبود قابلیت اتکا و افزایش اعتبار فرآیند گزارشگری مالی ، به سودمندی این فرایند و کارآیی بازارهای سرمایه کمک می کند. کیفیت حسابرسی به عوامل متعددی به خصوص استقلال حسابرس بستگی دارد. لذا کاهش استقلال حسابرس به طور مستقیم ، برکیفیت فرایند حسابرسی و اظهار نظر وی تاثیر می گذارد. به دلیل مرتبط بودن پدیده تغییر حسابرس با استقلال حسابرس ، بررسی دقیق تر آن ضروری است. به همین دلیل هدف اصلی این پژوهش تجزیه و تحلیل ماهیت پیش بینی کنندگی متغیرهای درماندگی مالی به منظور پیش بینی تغییر حسابرس شرکت های پذیرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران و ارائه مدلی کارا به منظور پیش بینی تغییر حسابرس شرکتهای پذیرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران با استفاده از متغیرهای درماندگی مالی و با کمک تکنیک های داده کاوی طی سالهای 1381 الی 1390 می باشد. در این پژوهش به منظور دستیابی به اهداف تحقیق چهار فرضیه تدوین شده است به منظور آزمون فرضیه ها از روش های داده کاوی شبکه بیزین، درخت رگرسیون و دسته بندی و رگرسیون لجستیک استفاده شده است. یافته های حاصل از تجزیه و تحلیل رگرسیون لجستیک نشان می دهد که در سطح اطمینان 95% رابطه معنی داری بین تغییر حسابرس و متغیرهای درماندگی مالی وجود دارد همچنین نتایج حاصل از روش های داده کاوی نشان می دهد که نرخ تشخیص بیش از 89% و نرخ tp بیش از 84% است. به طور کلی نتایج پژوهش حاضر نشان می دهد که متغیرهای درماندگی مالی حاصل از صورت های مالی حسابرسی شده دارای بار اطلاعاتی مناسبی برای پیش بینی تغییر حسابرس شرکتهای فعال در بورس اوراق بهادار تهران هستند و با استفاده از آنها و تکنیک های داده کاوی می توان مدل هایی با کارآیی مناسب برای پیش بینی تغییر حسابرس شرکت ها ایجاد کرد. واژگان کلیدی: تغییر حسابرس، درماندگی مالی، داده کاوی

چکیده ندارد.

به طور کلی در بررسی وتحقیق در مسئله حدوث یا قدم عالم چهار قول اساسی توسط فیلسوفان و متکلمان مطرح شده است، که ما به طور مختصر بر آنها اشاره می کنیم: قول اول که قائلین آن متکلمان می باشند و آن حدوث زمانی عالم است. و حدوث زمانی در نظر آنها، مسبوق بودن وجود یک شیء بر عدم زمانی آن است. این نظر از طرف حکماء مردود شمرده شده است. قول دیگری که قول عموم حکماء است حدوث ذاتی عالم می باشد، در نظر آنها حدوث ذاتی، مسبوق بودن ذات یک شیء بر عدم خودش می باشد. محکم ترین دلیل حکماء بر این قول از راه فیض دائم واجب الوجود است. قول سومی که در این مسئله ارائه شده ، قول به حادث دهری عالم است که توسط حکیم میرداماد مطرح شده است. او پس از اثبات وعاء دهر می گوید: نزاع در مسأله حدوث و قدم نمی تواند حدوث ذاتی باشد به دو جهت: اول اینکه حدوث ذاتی متفق علیه در بین حکماء است و دیگر اینکه این نوع حدوث در مرتبه عقل است نه در خارج؛ و همچنین حدوث زمانی نیز نمی تواند محل نزاع باشد، زیرا خود زمان جزئی از عالم است و نمی تواند متصف به حدوث یا قدم زمانی باشد. بنابراین وقتی که محل نزاع نتوانست حدوث ذاتی یا حدوث زمانی باشد پس نتیجه گرفته می شود که حریم نزاع حدوث دهری است. و در نظر میرداماد این نوع حدوث است که مشکل ربط حادث به قدیم را حل می کند. نظر دیگری که در این مسئله ارائه شده قول به حدوث زمانی عالم است که توسط صدرالمتألهین بر مبنای حرکت جوهری مطرح شده است. او معتقد است که جهان مجموعه ای است اعتباری نه حقیقی، زیرا اجزای آن در کنار هم حضور بالفعل ندارند، و چون این مجموعه حقیقی نیست متصف به هیچ حکم حقیقی نخواهد بود. بنابراین صفت «حادث» را باید به تک تک اجزای جهان در هر لحظه نسبت داد نه به کل جهان؛ و در نتیجه جهان های حادث خواهیم داشت نه یک جهان حادث. و اگر گفته شود جهان حادث است، به صورت کل استغراقی صحیح است نه کل مجموعی. با توجه بر مقایسه ای که ما در خاتمه این رساله بین مبانی و دیدگاه های میرداماد و ملاصدرا انجام دادیم به نظر می رسد که مبانی ملاصدرا در جهان شناسی محکم تر از مبانی میرداماد است ودیدگاه او بردیدگاه میرداماد ترجیح دارد.