هدف از تحقیق حاضر، بررسی تاثیر ارتفاع بر عملکرد ریوی و توان هوازی مردان ورزشکار می باشد. روش تحقیق: بدین منظور 18 مرد ورزشکار داوطلب با میانگین±انحراف استاندارد (سن 37/0±66/21سال؛ وزن1/2±88/68 کیلوگرم ؛ قد2±173 سانتی متر وvo2max ؛ 49/1±65/49میلی لیتر/کیلوگرم/دقیقه) برای انجام آزمون در محل پایه(1400متر بالاتر از سطح دریا)، ارتفاع 3600 متری و سطح دریا انتخاب و با کسب رضایت نامه در تحقیق شرکت کردند. شاخص های عملکرد ریوی بوسیله ی اسپیرومتر میکرولب 2 و توان هوازی با استفاده از تست پله کوئین در سطح دریا، ارتفاع 1400 متری و بعد از صعود به ارتفاع 3600 متری و با فاصله ی 3 روز از هم اندازه گیری شد. اندازه تغییرات شاخص های عملکرد ریوی و توان هوازی در سطوح مختلف بوسیله ی آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و آزمون تعقیبی بونفرنی در سطح معنی داری(05/0p?) مورد تجزیه و تحلیل قرارگرفت. نتایج: شاخص های عملکرد ریوی(,fvc,fev1 ,fef25-75%,pef ,pif ,mvv fev1/fvc(%)vc,) در ارتفاع 3600 متری نسبت به سطح دریا و ارتفاع 1400متری به طور معنی داری افزیش یافت(05/0p?) ولی fev1,fef25-75%, mvvوfev1/fvc(%) بین ارتفاع 1400 متری و ارتفاع 3600 متری تغییر معنی داری نیافت. همچنین fiv1 در بین سطوح مختلف ارتفاع تغییر معنی داری نیافت. توان هوازی نیز در ارتفاع 3600 متری نسبت به سطح دریا و ارتفاع 1400 متری کاهش معنی داری یافت(05/0p?). نتیجه گیری: با توجه به نتایج به دست آمده چنین می توان نتیجه گیری نمود که صعود موقت به ارتفاع 3600 متری بدلیل کاهش مقاومت راه های هوایی موجب افزایش معنی دار اکثر شاخص های عملکرد ریوی می شود و توان هوازی بعلت کاهش اکسیژن شریانی در ارتفاع کاهش می یابد.