علیرغم فواید زیاد رفتار ورزشی هنوز کم تحرکی یکی از مشکلات بهداشتی در بین دانشجویان می باشد. موضوع کلیدی در تحقیقات رفتار ورزشی استفاده از مدلهای آموزش بهداشت جهت مداخله به منظور ارتقاء و پایداری رفتار ورزشی می باشد. مطالعات قبلی نشان داده است با توجه به پیچیدگی رفتار ورزشی با یک مدل نمی توان مداخله موثر و پایداری داشت. لذا مطالعه حاضر با هدف تعیین تاثیر مداخله مبتنی بر مدل مراحل تغییر با استفاده از تئوری خود تعیین کنندگی بر ارتقاء و پایداری رفتار ورزشی دانشجویان انجام گرفت. نوع مطالعه تجربی از نوع کارآزمایی شاهد دار تصادفی می باشد. در این پژوهش دو گروه وجود داشت: یک گروه آزمون(66 دانشجو) که مداخله مبتنی بر تلفیق مدل مراحل تغییر و تئوری خود تعیین کنندگی را دریافت کردند و گروه دیگر کنترل(67 دانشجو) که مداخله ای توسط پژوهشگر روی آنها انجام نشد. قبل از مداخله ، بلافاصله بعد از مداخله و 8 ماه پس از مداخله، با استفاده از ابزار برگرفته از سازه های مدل مراحل تغییر و تئوری خود تعیین کنندگی و میزان رفتار ورزشی دانشجویان ارزشیابی انجام شد. آزمونهای آماری تفاوت معنی داری را بین دو گروه آزمون وکنترل از نظر متغیرهای دموگرافیک ،سازه های مدل مراحل تغییر وتئوری خود تعیین کنندگی و میزان رفتار ورزشی در قبل از مداخله نشان نداد. اما در ارزشیابی بعد از مداخله و پیگیری تفاوت معنی داری در میزان رفتار ورزشی و مراحل تغییر رفتار ورزشی بین دو گروه مشاهده شد ( 0001/0p=). همچنین آزمونهای آماری اختلاف معنی داری در گروه آزمون در سه مقطع زمانی قبل ، بعد و پیگیری از نظر مراحل تغییر رفتار ورزشی و میزان رفتار ورزشی نشان داد ( 0001/0p=) ، در حالیکه در گروه کنترل اختلاف معنی دار نبود.نهایتاًمی توان گفت مداخله آموزشی مبتنی بر مدل مراحل تغییر و تئوری خود تعیین کنندگی در ارتقاء و پایداری رفتار ورزشی دانشجویان موثر بوده است.