چکیده: شعر محل اجتماع اندیشه ها ، عقاید و عواطف است که در یک قالب موزون بیان می شود.یک شاعر در پی آن است که تراوشات و حالات درونی ،روحی و یا عقاید خویش را به مخاطب منتقل کند تا بدینوسیله احساسات بالقوه ی مخاطب را به فعلیت برساند .ازآنجا که شعر غیر ارادی از دل بر می آید،پس بدیهی است که شعر عالم ناخودآگاهی انسان است و عناصر شعری برخاسته از فضایی است که شاعر در لحظه ی سرودن شعر در آن قرار گرفته است .با این وجود قرار گرفتن شاعر در موقعیت های مشابه روحی باعث آفرینش سخنانی می شود که از نظر لایه های زبانی یا معنایی شباهت هایی با هم داشته باشند.شاعران بزرگ و خلّاق این توانایی را دارند که مضامین ، تصاویر و به طور کلی عناصر یکسان زبانی را در شرایط یکسان به شیوه های مختلف بیان کنند که در هر بار چنان این موارد در جامه ای تازه عرضه می شوند که مخاطب در نگاه نخست به تکراری بودن آنها پی نخواهد برد.این تکرارها نه تنها موجب ایستایی و رکود شعر نیست بلکه نشان دهنده ی قدرت و هنر شاعر در بازآفرینی مضامین،تصاویر و به طور کلی عناصر یکسان زبانی می باشد، و باعث طراوت و پویایی اشعار می گردد. با توجه به این موارد این رساله با روش تحلیل بسامدی به بررسی تکرارهای زبانی و تکرار در تصاویر هنری غزلیات سعدی پرداخته است و درچهار فصل زیر تنظیم شده است: 1 – فصل نخست که کلیات است و در آن به بیان مباحثی مثل غزل،تکرار و شرح زندگی سعدی پرداخته شده است. 2- فصل دوم در مورد مضامین تکرار شونده در غزلیات سعدی است که بر اساس بیشترین بسامد تکرار بیان شده است. 3- فصل سوم در مورد تصاویر و همچنین کنایات تکرار شونده در غزلیات وی است. 4- فصل چهارم در مورد موسیقی بیرونی، کناری و درونی غزلیات سعدی است که در آن بسامد اوزان عروضی به کار رفته شده در غزلیات وی نیز بیان شده است. نتیجه ی تحقیق نیز در همین فصل آمده است. کلمات کلیدی : سعدی - غزل- تکرار- مضمون- تصویر- کنایه- موسیقی بیرونی و کناری